ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 102

"ไทเฮาเพคะ!" ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้น "เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะหม่อมฉันเป็นต้นเหตุ ไทเฮาอย่าได้ทรงโกรธเลยเพคะ"

"เจ้าเด็กโง่ เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่อย่างนั้นหรือ ข้าไม่ได้คนตาบอดเสียหน่อย หากเจ้าผิดจริง เช่นนั้นข้าก็ไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ หากตระกูลเสิ่นต้องการเรียกร้องอะไร เช่นนั้นก็ให้เรียกร้องจากข้า จะปล่อยให้พวกเขาบีบบังคับเยี่ยเอ๋อร์เช่นนี้นี้ได้อย่างไร เจ้าลุกขึ้นก่อนเถอะ" ไทเฮาฮุ่ยเสด็จไปข้างหน้าและยื่นพระหัตถ์ออกไปจับแขนของไป๋ชิงหลิง จากนั้นประคองนางให้ลุกขึ้น

ไป๋ชิงหลิงไม่กล้าที่จะคุกเข่าต่อไป จากนั้นจึงได้ลุกขึ้นตาม

ไทเฮาฮุ่ยหันไปมองไป๋ชงเซิงและทอดพระเนตรด้วยความอ่อนโยน "พาเด็กน้อยคนนี้ไปด้วย เด็กคนนี้ปากน้อย ข้ากลัวว่าเยี่ยเอ๋อร์จะไม่ยอมตามข้ากลับมา พาเด็กทั้งสองคนไปพร้อมกัน เมื่อเขาเห็นเด็กสองคนนี้แล้ว เช่นนั้นก็จะไม่ทำอะไรโหดร้ายกับตัวเองเกินไป"

ในเมื่อเรื่องนี้ถูกบังคับจนถึงขั้นนี้แล้ว ไทเฮาฮุ่ยจึงมีความเห็นแก่ตัวด้วยเช่นกัน

และเห็นว่าควรจะกำหนดเรื่องการแต่งงานของท่านอ๋องหรงโดยเร็ว เพื่อทำให้ตระกูลเสิ่นและฮองเฮาอู๋ยอมรับชะตากรรมเสียที

ไป๋ชิงหลิงกลับไม่ได้คิดไปถึงขั้นนั้น "ตามที่ไทเฮาเห็นสมควรเพคะ"

"อวี่อัน ไปตำหนักเฟิ่งหลิวและตามฮองเฮามายังตำหนักเฉียนชิง จากนั้นสั่งให้ฮองเฮาอู๋ส่งคนไปตามคนของตระกูลเสิ่นเข้ามาในวังหลวง มู่ซิน เจ้าไปเตรียมเก้าอี้เก๋งเดี๋ยวนี้!"

"เพคะ!" ทั้งสองตอบรับพร้อมกัน

ขณะที่แม่นมอวี่อันเดินไปที่ตำหนักเฟิ่งหลิวนั้น ฮูหยินเสิ่นก็ได้มาถึงตำหนักของฮองเฮาเรียบร้อยแล้ว

นางร้องไห้จนตาบวมแดงและคุกเข่าต่อหน้าฮองเฮาโดยไม่ยอมลุกขึ้น "เสด็จพี่ เม่ยเอ๋อร์ไม่สามารถเป็นลูกสะใภ้ของท่านได้ ตอนนี้นางเพียงลืมตาขึ้นมาก็กลัวว่าท่านอ๋องหรงจะทำร้ายนาง แต่เม่ยเอ๋อร์บาดแผลถึงเพียงนั้น วันข้างหน้านางจะแต่งงานกับคนมีชื่อเสียงและตระกูลชั้นดีได้อย่างไร เสด็จพี่ต้องให้ความยุติธรรมกับหม่อมฉันนะเพคะ"

"น้องข้า เจ้ารีบลุกขึ้นเถอะ ที่ตำหนักของข้าเจ้าไม่ต้องมีพิธีรีตองเช่นนี้หรอก" ฮองเฮาอู๋จับเสื้อของนางและต้องการประคองนางให้ลุกขึ้นจากพื้น ทว่าฮูหยินเสิ่นกลับไม่ยอมและยังคงนั่งคุกเข่าร้องไห้อยู่เช่นนั้น

จากนั้นฮองเฮาอู๋จึงเรียกนางกำนัลเข้ามาและประคองนางให้ลุกขึ้นนั่งที่เก้าอี้

ฮูหยินเสิ่นหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้า จากนั้นร้องไห้สะอึกสะอื้น

ฮองเฮาอู๋เห็นแล้วรู้สึกไม่สบายใจจึงได้พูดปลอบ "เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรเช่นนั้น ข้ายอมรับเม่ยเอ๋อร์เป็นลูกสะใภ้ของข้าเพียงคนเดียวเท่านั้น ตอนนี้เยี่ยเอ๋อร์ทำร้ายนาง และวันข้างหน้าเม่ยเอ๋อร์ก็ไม่สามารถแต่งงานกับใครได้ เช่นนั้นเขาต้องรับผิดชอบต่อเม่ยเอ๋อร์"

ฮูหยินเสิ่นรู้สึกเย็นชาขึ้นในใจ......

เสิ่นโหรวเม่ยบาดเจ็บมากมายถึงเพียงนั้น เพียงแค่ฮองเฮาตอบตกลง ทว่าฝ่าบาทอาจจะไม่ยอมก็ได้ และยังมีไทเฮาอีกคน

ตอนนี้นางไม่ขอร้องให้ลูกสาวของนางได้แต่งงานเข้าไปอยู่ในจวนท่านอ๋องหรง นางต้องการเพียง......ไป๋เจาเสวี่ยไม่มีอนาคตอีกต่อไป

"หม่อมฉันรู้ว่าท่านอ๋องหรงชอบไป๋เจาเสวี่ย เหตุใดฮองเฮาถึงไม่ยอมทำตามความต้องการของท่านอ๋องหรง ไม่แน่อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้เพคะ" อารมณ์ของฮูหยินเสิ่นผ่อนคลายขึ้นมาก

ฮองเฮาอู๋กลับตกตะลึง "เจ้าเพี้ยนไปแล้วหรือ ข้าจะยอมให้ผู้หญิงประเภทนั้นมาเป็นพระชายาเอกของเยี่ยเอ๋อร์ได้อย่างไร อย่าว่าแต่ภูมิหลังของนางที่ต่ำต้อยด้อยกว่าเม่ยเอ๋อร์เลย เพียงเรื่องที่นางเคยมีลูกมาก่อน ให้เยี่ยเอ๋อร์แต่งงานกับผู้หญิงเช่นนั้น เยี่ยเอ๋อร์คงต้องกลายเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่นอย่างแน่นอน"

ตอนนี้นางแทบอยากเอามีดทิ่มแทงหัวใจของไป๋ชิงหลิง

ฮูหยินเสิ่นเช็ดน้ำตาที่หางตาและกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ท่านอ๋องหรงชอบนาง แต่ก็ไม่ได้บอกให้ท่านอ๋องหรงแต่งงานกับนางและแต่งตั้งให้นางเป็นภรรยาเอก ฮองเฮาสามารถแต่งตั้งไป๋ชิงหลิงให้เป็นอนุภรรยา เช่นนี้ก็สามารถทำให้ท่านอ๋องหรงยังคงมีความงดงามและทรงเกียรติอยู่เช่นเดิม อีกทั้งยังสามารถทำลายใจที่ลุ่มหลงและเพ้อฝันนางไป๋เจาเสวี่ย รอให้ท่านอ๋องหรงเบื่อนาง จากนั้นฮองเฮาค่อยจัดการกับนาง"

ฮองเฮาอู๋ตกตะลึงเล็กน้อยและมองไปที่ฮูหยินเสิ่นด้วยความประหลาดใจ "แต่งตั้งไป๋เจาเสวี่ยเป็นนางสนม?"

"ถูกต้องเพคะ" ฮูหยินเสิ่นพยักหน้า "ฝ่าบาทยังมีนางในสามพันคน ใครบ้างที่ไม่ใช่นางสนม เรือนหลังของท่านอ๋องหรงช่างว่างเปล่า ไม่แม้แต่จะหลับนอนกับหญิงอื่น ถึงเวลาแล้วที่ฮองเฮาจะแต่งตั้งนางสนมให้กับท่านอ๋องหรงเพคะ"

คำพูดของฮูหยินเสิ่นได้จุดประกายให้กับฮองเฮาอู๋

และขณะนี้ แม่นมจ้านก็ได้พาแม่นมอวี่อันเข้ามา......