ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 123

ไป๋ชิงหลิงตกตะลึง คำพูดที่ลึกซึ้งและอ่อนโยนเหล่านั้น แวบเข้ามาในหูของนางอย่างชัดเจน

นัยน์ตาของนางเป็นประกายระยิบระยับราวกับดวงดาว

“ฝ่าบาททรงแน่พระทัยแล้วหรือว่าจะให้เงินจำนวนมากเป็นรางวัลแก่ข้า！” ไป๋ชิงหลิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

หรงเยี่ยส่งเสียง “อืม” เบา ๆ ：“ยังอยากได้อะไรอีก？”

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกปลาบปลื้มเล็กน้อย คืนนี้ท่านอ๋องหรงดูผิดปกติ เขาต้องการทำอะไรกันแน่？

ในความประทับใจของนาง อ๋องหรงไม่เคยให้รางวัลใด ๆ กับนางมาก่อน

เป็นที่รู้กันดีในใต้หล้าว่าอ๋องหรงเฉลียวฉลาดในการทำการค้า หลังจากกลับมาที่เมืองหลวงได้เพียงห้าปี เขาก็รวบรวมการค้าจำนวนมากและทำกำไรได้มหาศาล

แม้แต่ขนเส้นเดียวก็ไม่ยอมถอน (ตระหนี่มาก)

คืนนี้จู่ ๆ เขาก็อยากจะให้รางวัลกับนางมากมาย จึงทำให้ไป๋ชิงหลิงสับสนงุนงง ~

“ในเวลานี้……ไม่จะดีกว่า！” นางรักเงินมากพอ ๆ กับชีวิต แต่ก็รู้วิธีจัดการกับมันอย่างพอประมาณ ยิ่งไปกว่านั้นฝ่าบาททรงพระราชทานรางวัลให้นางเป็นทองคำห้าร้อยตำลึง ซึ่งเพียงพอที่นางจะเปิดโรงหมอได้หนึ่งแห่งแล้ว

“เอาเป็นอย่างอื่นก็ได้ เช่นอำนาจหรือความมั่งคั่ง พระชายาหรง”

เมื่อคำว่าพระชายาหรงจบลง ทันใดนั้นไป๋ชิงหลิงก็เข้าใจรางวัลที่เขากำลังพูดถึง

นางขมวดคิ้วบิดตัวและกล่าวว่า “ท่านอ๋องกลับจวนไปก่อนเถอะ ท่านปีนกำแพงมาเป็นเวลานานเช่นนี้ ไม่ช้าก็เร็วจะต้องถูกค้นพบ เช่นเดียวกับไป๋หมิงอวี้ในวันนี้ หรือว่าท่านอ๋องต้องการให้ข้ากลายเป็นหญิงที่ไร้ยางอายของเมืองเฉาจิง？”

โลกนี้โหดร้ายเกินไปสำหรับสตรี

พวกเขาก็จะพูดกันว่าไป๋หมิงอวี้ยั่วยวนคุณชายเปี่ยวของจวนตระกูลเสิ่น ไม่ได้พูดว่าคุณชายเปี่ยวของจวนตระกูลเสิ่นล่อลวงนาง

ไป๋หมิงอวี้ถูกใส่ร้าย แม้ว่านางจะแต่งงานกับจ้าวเหลียนเฉิงแล้ว แต่ก็ไม่สามารถเงยหน้าอ้าปากได้

หรงเยี่ยไม่ค่อยพอใจกับคำพูดของนาง

เขาหันกลับมาอุ้มนางและเดินไปที่เตียง จากนั้นก็กดนางไว้ใต้ร่างของตนเอง

ไป๋ชิงหลิงพยายามดิ้น แต่มือทั้งสองข้างของนางถูกกดไว้บนหมอนอย่างแน่นหนา：“หรงเยี่ย！”

“ข้าไม่ใช่จ้าวเหลียนเฉิง และเจ้าก็ไม่ใช่ไป๋หมิงอวี้” เขาจับร่างของนางไว้และมองดูนางดิ้นรนอย่างไม่ขยับ

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกโกรธมาก นางต้องถูกชายผู้นี้รังแกไปตลอดเลยหรือ？

“แต่ข้าไม่ชอบเช่นนี้” นางลดเสียงลงและพูดอย่างโกรธเคือง：“ข้าไม่ต้องการเป็นพระชายาหรงของท่าน ยิ่งท่านกดขี่ข่มเหงข้าเช่นนี้ ก็มีแต่จะทำให้ข้ารู้สึกกลัวท่าน ต่อต้านท่าน เกรงว่าหากมีสักวันที่ข้าตอบตกลงว่าจะแต่งงานกับท่าน ท่านจะไม่มีวันได้หัวใจของข้าไปตลอดชีวิต ข้าจะปฏิบัติไม่ทำดีต่อบุตรของท่าน และจะไม่ยอมอยู่อย่างสงบสุขร่วมกับท่านเช่นกัน”

“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร？” หรงเยี่ยฟังอย่างอดทน

ถึงอย่างไรนางก็หนีไม่พ้น

เขาวางแหฟ้าตาข่ายดินไว้รอบตัวนาง [1]

หากนางหนีออกจากเมือง เขาก็จะรู้ในทันที

เรื่องนี้ไป๋ชิงหลิงก็รู้อย่างชัดเจนเช่นกัน

ตั้งแต่ก้าวแรกที่เขาเดินเข้ามาในห้อง คนของอ๋องหรงก็ดักซุ่มอยู่รอบตัวนางแล้ว มิเช่นนั้นอ๋องหรงคงจะไม่รู้ว่านางถูกไป๋หมิงอวี้แทงจนได้รับบาดเจ็บ

“เช่นนั้นท่านก็ตามจีบข้าสิ และทำให้ข้าเต็มใจเป็นพระชายาหรงของท่าน แทนที่จะทำเช่นนี้……ทำในสิ่งที่ให้ข้าอกสั่นหวั่นไหว” ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าตอนนี้ตนเองต้องเกลี้ยกล่อมให้หรงเยี่ยเลิกปีนกำแพงและบุกเข้ามาในห้องส่วนตัวของนาง

มิเช่นนั้นไม่ช้าก็เร็วฮูหยินอาวุโสจะต้องรู้ว่ามีบุรุษอยู่ในห้องของนาง

แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นท่านอ๋องหรง แต่การที่มีบุรุษอยู่ในห้องส่วนตัวของหญิงสาวก็เป็นเรื่องไม่งาม

หรงเยี่ยขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจคำว่า “ตามจีบ” ที่นางกล่าว

แต่ก็ฟังดูน่าสนใจ

“ตกลง！” หรงเยี่ยตอบอย่างเรียบง่าย

ไป๋ชิงหลิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวว่า：“เช่นนั้นท่านก็รีบกลับไปเถอะ”

เขาลุกขึ้นนั่งและดึงนางขึ้นมาบนตักของตนเอง จากนั้นก็เอาแขนโอบเอวของนางและถามว่า：“เจ้าต้องการให้ข้าตามจีบเจ้าอย่างไร？”

อะไรนะ！

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่เขาอย่างตกตะลึง ——

หลังจากที่นางพูดมาครึ่งค่อนวัน อ๋องหรงก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องตามจีบหญิงสาวอย่างไร