ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 123

ไป๋ชิงหลิงตกตะลึง คำพูดที่ลึกซึ้งและอ่อนโยนเหล่านั้น แวบเข้ามาในหูของนางอย่างชัดเจน

นัยน์ตาของนางเป็นประกายระยิบระยับราวกับดวงดาว

“ฝ่าบาททรงแน่พระทัยแล้วหรือว่าจะให้เงินจำนวนมากเป็นรางวัลแก่ข้า！” ไป๋ชิงหลิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

หรงเยี่ยส่งเสียง “อืม” เบา ๆ ：“ยังอยากได้อะไรอีก？”

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกปลาบปลื้มเล็กน้อย คืนนี้ท่านอ๋องหรงดูผิดปกติ เขาต้องการทำอะไรกันแน่？

ในความประทับใจของนาง อ๋องหรงไม่เคยให้รางวัลใด ๆ กับนางมาก่อน

เป็นที่รู้กันดีในใต้หล้าว่าอ๋องหรงเฉลียวฉลาดในการทำการค้า หลังจากกลับมาที่เมืองหลวงได้เพียงห้าปี เขาก็รวบรวมการค้าจำนวนมากและทำกำไรได้มหาศาล

แม้แต่ขนเส้นเดียวก็ไม่ยอมถอน (ตระหนี่มาก)

คืนนี้จู่ ๆ เขาก็อยากจะให้รางวัลกับนางมากมาย จึงทำให้ไป๋ชิงหลิงสับสนงุนงง ~

“ในเวลานี้……ไม่จะดีกว่า！” นางรักเงินมากพอ ๆ กับชีวิต แต่ก็รู้วิธีจัดการกับมันอย่างพอประมาณ ยิ่งไปกว่านั้นฝ่าบาททรงพระราชทานรางวัลให้นางเป็นทองคำห้าร้อยตำลึง ซึ่งเพียงพอที่นางจะเปิดโรงหมอได้หนึ่งแห่งแล้ว

“เอาเป็นอย่างอื่นก็ได้ เช่นอำนาจหรือความมั่งคั่ง พระชายาหรง”

เมื่อคำว่าพระชายาหรงจบลง ทันใดนั้นไป๋ชิงหลิงก็เข้าใจรางวัลที่เขากำลังพูดถึง

นางขมวดคิ้วบิดตัวและกล่าวว่า “ท่านอ๋องกลับจวนไปก่อนเถอะ ท่านปีนกำแพงมาเป็นเวลานานเช่นนี้ ไม่ช้าก็เร็วจะต้องถูกค้นพบ เช่นเดียวกับไป๋หมิงอวี้ในวันนี้ หรือว่าท่านอ๋องต้องการให้ข้ากลายเป็นหญิงที่ไร้ยางอายของเมืองเฉาจิง？”

โลกนี้โหดร้ายเกินไปสำหรับสตรี

พวกเขาก็จะพูดกันว่าไป๋หมิงอวี้ยั่วยวนคุณชายเปี่ยวของจวนตระกูลเสิ่น ไม่ได้พูดว่าคุณชายเปี่ยวของจวนตระกูลเสิ่นล่อลวงนาง

ไป๋หมิงอวี้ถูกใส่ร้าย แม้ว่านางจะแต่งงานกับจ้าวเหลียนเฉิงแล้ว แต่ก็ไม่สามารถเงยหน้าอ้าปากได้

หรงเยี่ยไม่ค่อยพอใจกับคำพูดของนาง

เขาหันกลับมาอุ้มนางและเดินไปที่เตียง จากนั้นก็กดนางไว้ใต้ร่างของตนเอง

ไป๋ชิงหลิงพยายามดิ้น แต่มือทั้งสองข้างของนางถูกกดไว้บนหมอนอย่างแน่นหนา：“หรงเยี่ย！”

“ข้าไม่ใช่จ้าวเหลียนเฉิง และเจ้าก็ไม่ใช่ไป๋หมิงอวี้” เขาจับร่างของนางไว้และมองดูนางดิ้นรนอย่างไม่ขยับ

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกโกรธมาก นางต้องถูกชายผู้นี้รังแกไปตลอดเลยหรือ？

“แต่ข้าไม่ชอบเช่นนี้” นางลดเสียงลงและพูดอย่างโกรธเคือง：“ข้าไม่ต้องการเป็นพระชายาหรงของท่าน ยิ่งท่านกดขี่ข่มเหงข้าเช่นนี้ ก็มีแต่จะทำให้ข้ารู้สึกกลัวท่าน ต่อต้านท่าน เกรงว่าหากมีสักวันที่ข้าตอบตกลงว่าจะแต่งงานกับท่าน ท่านจะไม่มีวันได้หัวใจของข้าไปตลอดชีวิต ข้าจะปฏิบัติไม่ทำดีต่อบุตรของท่าน และจะไม่ยอมอยู่อย่างสงบสุขร่วมกับท่านเช่นกัน”

“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร？” หรงเยี่ยฟังอย่างอดทน

ถึงอย่างไรนางก็หนีไม่พ้น

เขาวางแหฟ้าตาข่ายดินไว้รอบตัวนาง [1]

หากนางหนีออกจากเมือง เขาก็จะรู้ในทันที

เรื่องนี้ไป๋ชิงหลิงก็รู้อย่างชัดเจนเช่นกัน

ตั้งแต่ก้าวแรกที่เขาเดินเข้ามาในห้อง คนของอ๋องหรงก็ดักซุ่มอยู่รอบตัวนางแล้ว มิเช่นนั้นอ๋องหรงคงจะไม่รู้ว่านางถูกไป๋หมิงอวี้แทงจนได้รับบาดเจ็บ

“เช่นนั้นท่านก็ตามจีบข้าสิ และทำให้ข้าเต็มใจเป็นพระชายาหรงของท่าน แทนที่จะทำเช่นนี้……ทำในสิ่งที่ให้ข้าอกสั่นหวั่นไหว” ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าตอนนี้ตนเองต้องเกลี้ยกล่อมให้หรงเยี่ยเลิกปีนกำแพงและบุกเข้ามาในห้องส่วนตัวของนาง

มิเช่นนั้นไม่ช้าก็เร็วฮูหยินอาวุโสจะต้องรู้ว่ามีบุรุษอยู่ในห้องของนาง

แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นท่านอ๋องหรง แต่การที่มีบุรุษอยู่ในห้องส่วนตัวของหญิงสาวก็เป็นเรื่องไม่งาม

หรงเยี่ยขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจคำว่า “ตามจีบ” ที่นางกล่าว

แต่ก็ฟังดูน่าสนใจ

“ตกลง！” หรงเยี่ยตอบอย่างเรียบง่าย

ไป๋ชิงหลิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวว่า：“เช่นนั้นท่านก็รีบกลับไปเถอะ”

เขาลุกขึ้นนั่งและดึงนางขึ้นมาบนตักของตนเอง จากนั้นก็เอาแขนโอบเอวของนางและถามว่า：“เจ้าต้องการให้ข้าตามจีบเจ้าอย่างไร？”

อะไรนะ！

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่เขาอย่างตกตะลึง ——

หลังจากที่นางพูดมาครึ่งค่อนวัน อ๋องหรงก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องตามจีบหญิงสาวอย่างไร

ก็จริง

ในยุคศักดินา การแต่งงานของชายหญิงเป็นการตัดสินใจของพ่อแม่ เหล่าบุรุษไม่จำเป็นต้องการตามจีบหญิงสาวให้ยุ่งยากลำบาก

และด้วยสถานะของอ๋องหรง ยิ่งไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องหญิงสาวที่จะมาอยู่เคียงข้างเลย

อีกอย่างก็มีหญิงสาวมากมายที่ต้องการจะแต่งงานกับเขา และเดิมทีเขาก็ไม่จำเป็นต้องตามจีบนาง

ดูเหมือนว่าการให้อ๋องหรงมาตามจีบนาง จะเป็นเรื่องยากสำหรับเขา

แต่……

การแต่งงานกับอ๋องหรงก็เป็นเรื่องยากสำหรับนางเช่นกัน แทนที่จะทำให้ตนเองลำบากใจ สู้ทำให้อ๋องหรงลำบากใจเสียจะดีกว่า

นางก้มหน้าลงและเอานิ้วม้วนผมของตนเอง จากนั้นก็กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า：“การตามจีบหญิงสาว ก่อนอื่นท่านอ๋องจะต้องชอบพอหญิงผู้นั้นเสียก่อน เฉกเช่นจวิ้นอ๋องน้อย เขารักไป๋หมิงอวี้มาก ตอนที่ไป๋หมิงอวี้ขาถลอก เพื่อที่จะเอาใจไป๋หมิงอวี้ เขาอังมือให้อุ่นแล้วยื่นมือของตนเองให้ไป๋หมิงอวี้”

“ต่อมาคือตอนที่ท่านอ๋องตามจีบหญิงสาว ท่านอ๋องต้องไม่ทำในสิ่งที่หญิงสาวไม่ชอบ มิเช่นนั้นจะเป็นการลดความประทับใจที่มีต่อท่าน ตรงกันข้าม ท่านอ๋องต้องพยายามค้นหาความชอบของหญิงสาว และทำให้นางรู้สึกว่าอบอุ่นใจเมื่ออยู่กับท่าน ไม่เหมือนเช่นในตอนนี้……ข้ารู้สึกกดดันมาก”

“และข้าก็ไม่ชอบที่ท่านอ๋องบุกเข้าไปในห้องส่วนตัวของข้ายามค่ำคืน หากท่านต้องการตามจีบข้าจริง ๆ เช่นนั้นต่อไปท่านก็ห้ามปีนกำแพงเข้ามาอีก”

ในขณะที่ไป๋ชิงหลิงพูด นางก็เงยหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยนัยน์ตาที่ชัดเจน

ใต้แสงเทียน ใบหน้าของเขาดูอ่อนโยนผิดปกติ และไม่ได้เยือกเย็นเหมือนแต่ก่อน

หัวใจของไป๋ชิงหลิงสั่นไหวอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

นางรีบก้มหน้าลงอีกครั้ง แต่ในขณะนางจะหลบเลี่ยง เขาก็ยื่นมือไปเชยคางของนาง และบังคับให้นางเงยหน้าขึ้นมองเขา

เขากล่าวว่า：“ได้！”

ไป๋ชิงหลิงกะพริบตาและเม้มริมฝีปาก：“เช่นนั้นท่านอ๋อง……”

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ข้าจะไม่ทำในสิ่งที่เจ้าไม่ชอบ” หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่ริมฝีปากสีแดงของนางด้วยนัยน์ตาที่เร่าร้อน จากนั้นก็ก้มลงไปจูบนาง

“อึ่ม……”

ไอ้บ้า！

เขาจูบริมฝีปากของนางอย่างดูดดื่ม และจูบนางไม่หยุด

หลังจากคอเคลียกันอยู่นาน ไป๋ชิงหลิงก็เผลอหลับไป

หลังจากที่นางเผลอหลับไป หรงเยี่ยก็เปิดผ้าพันแผลที่ไหล่ซ้ายของนางออก เขาก้มลงไปมองบาดแผลและพันแผลให้นางใหม่อีกครั้ง

ข้างนอกหิมะไม่ตกแล้ว แต่ท้องฟ้ายังคงมืดครึ้ม

เขาเดินไปที่กำแพงหลังเรือน ในขณะที่เตรียมจะปีนข้ามกำแพงจากไป เขาก็เห็นหัวเล็ก ๆ อยู่ที่กำแพง

เขาหยุดชะงักและหันหน้าไปมอง

ในเวลานี้ หัวเล็ก ๆ ยื่นผ่านรูเข้ามา และหรงเยี่ยก็เห็นคนผู้นั้นได้อย่างชัดเจน！

เป็นไป๋ชงเซิง！

เขาเดินไปหานาง จากนั้นก็นั่งลงยอง ๆ แล้วหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาเคาะหัวของนาง

ไป๋ชงเซิงส่งเสียงร้อง “โอ๊ย” และเงยหน้าขึ้นไปมองข้างหน้า

นางเห็นร่างที่มืดตึ๊ดตื๋อนั่งยอง ๆ อยู่ตรงหน้า

ทันใดนั้นไป๋ชงเซิงก็อ้าปากค้างและร้องตะโกน หรงเยี่ยรีบปิดปากเล็ก ๆ ของนางในทันที และทำท่าทางบอกใบ้ให้นางเงียบ

ไป๋ชงเซิงมองไปที่เขาและพยักหน้า

หรงเยี่ยเอามือออก เขาดึงนางออกมาจากรูและอุ้มนางข้ามกำแพงไป

เมื่อมาถึงถนนนอกจวนติ้งเป่ยโหว หรงเยี่ยก็ช่วยปัดหิมะบนหัวของนาง：“ทำไมเจ้าถึงไปลอดรูสุนัข ตัวเปียกไปหมดแล้ว”

“ข้าคิดถึงท่านแม่” ไป๋ชงเซิงกล่าว：“แต่ท่านแม่ของไม่ยอมให้ข้ากลับไปอยู่ที่จวนติ้งเป่ยโหวโหว ที่นั่นมีคนไม่ดีอยู่มากมาย”

“นางหลับไปแล้ว เจ้ากลับไปที่จวนอ๋องพร้อมกับข้า แล้วข้าจะกล่อมให้เจ้านอน” หรงเยี่ยกอดนางและเดินไปคุยไป

ไป๋ชงเซิงถามด้วยความสงสัยว่า “ทำไมท่านถึงไปอยู่ในบ้านของท่านแม่？”

“ก็เช่นเดียวกับเจ้า！”

เมื่อไป๋ชงเซิงได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะคิกคัก：“ท่านอ๋องหรงก็มานอนกับท่านแม่ของข้าด้วยหรือ！”

“อืม ——”

[1] แหฟ้าตาข่ายดิน หมายถึงการล้อมศัตรูหรือผู้หลบหนีไว้อย่างหนาแน่น