ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 125

พื้นที่ว่างภายในเรือนเต็มไปด้วยหีบสีแดงขนาดใหญ่ แม้แต่ทางเดินยังถูกใช้ไปหนึ่งด้าน

เมื่อเปิดกล่องดู ด้านในมีกำไลข้อมือ ปิ่นปักผมไข่มุก ผ้าไหม เสื้อผ้า และยังมีถังเหล้า หยกที่สวยงามเต็มไปหมด

พ่อบ้านฉีเดินมา และมีติ้งเป่ยโหวอยู่ด้านหลังเขา

ไป๋ชิงหลิงกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า “พ่อบ้านฉี ของเหล่านี้…..”

“แม่นางจ้าวเสวี่ย ของเหล่านี้เป็นของที่ท่านอ๋องโจมตีแคว้นฉีเมื่อห้าปีที่แล้ว มันเป็นของที่เสาะแสวงหาเอามาจากราชวงศ์แคว้นฉี ถูกเก็บไว้ในคลังของจวนอ๋องมาโดยตลอด ท่านอ๋องบอกว่าท่านรักษาของไทเฮาได้ และยังรักษาบาดแผลท่านอ๋องหาย ก็เลยให้บ่าวนำสิ่งของเหล่านี้ออกมามอบพระราชทานแก่แม่นางขอรับ ”

ฮูหยินอาวุโสสูดหายใจเข้าลึกๆ!

นัยน์ตามีความโลภจนไม่สามารถปิดบังได้

แคว้นฉีตกเป็นของแคว้นหรงแล้ว แต่ของเหล่านี้ล้วนราชวงศ์แคว้นฉีเสาะแสวงหามา นั่นก็ชัดเจนว่า…..นี่เป็นเสื้อผ้าเครื่องประดับที่เหล่าคนมีเกียรติในพระราชวังเคยสวมใส่ ราคาก็ยิ่งล้ำค่า

พอฮูหยินอาวุโสคิดตรงนี้ นางคิดไม่ถึงเลยว่าจวนอ๋องหรงจะเอาสิ่งของเหล่านี้มอบแก่จวนติ้งเป่ยโหว ความรู้สึกตื่นเต้นมากล้นจนจะเป็นลมไปได้

นางกำมือของแม่นมชุยแน่น สายตากวาดมองหีบที่อยู่เต็มเรือน คิดคำนวนหาที่ที่จะจัดเก็บสิ่งของเหล่านี้แล้ว

พ่อบ้านฉีเหลือบมองสายตาอันละโมบโลภมากของฮูหยินอาวุโสด้วยความเย็นชา แล้วกล่าวว่า “ท่านอ๋องยังได้เตรียมเรือนหลังหนึ่งแก่ท่านเพื่อจัดวางของที่มอบให้เหล่านี้และสิ่งของมีค่าที่แม่นางอยากจะวางด้วย และได้จัดทหารองครักษ์เหยี่ยวดำดูแลเรือน นี่คือสมุดบัญชีแม่นางจ้าวเสวี่ยตรวจดูจำนวนความถูกต้องด้วยนะขอรับ”

เขายื่นส่งสมุดบัญชีให้ด้วยความเคารพ

หนังตาของไป๋ชิงหลิงกระตุกอย่างรุนแรง

ผู้ชายคนนี้…..จะต้องส่งอย่างเปิดเผยแบบนี้เชียวหรือ?

สิ่งของมีค่าของจวนติ้งเป่ยโหวรวมกัน เกรงว่ายังไม่เท่าครึ่งหนึ่งของท่านอ๋องหรงเลย ช่างเป็น…..คนที่ร่ำรวยเสียจริง

ชั่วประเดี๋ยวเดียวนางกลายเป็นคนร่ำรวย นี่ทำให้ไป๋ชิงหลิงรู้สึกตะลึงเล็กน้อย

นางรับสมุดบัญชีมาจากพ่อบ้านฉี มือข้างหนึ่งประคองรับไม่ดี สมุดบัญชีอีกส่วนหนึ่งเลยหล่นลง หน้ากระดาษกระจัดกระจายทันที

คนภายในเรือนต่างพากันทยอยมองมาทางสมุดบัญชี……

สมุดบัญชีกระจายออกไม่มีที่สิ้นสุด ตัวอักษรที่อยู่ด้านบนเขียนไว้ถี่ยิบ

เมื่อตอนนั้นท่านอ๋องต้วนจะแต่งงานยังไม่มีโอ่อ่าอู้ฟู้อย่างนี้ แต่สิ่งที่ท่านอ๋องหรงมอบแก่ไป๋ชิงหลิงนั้น สามารถใช้สมุดนี้มาขึ้นสวรรค์ได้เลย

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองสมุด ก็รู้สึกปวดหัว กล่าวขึ้นว่า“ของเหล่านี้….ท่านอ๋องของพวกท่านมอบแก่ข้าหรือ?”

“ใช่แล้วขอรับ”พ่อบ้านฉีกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เจ้านายของพวกท่านเวลามอบสิ่งของรางวัลแก่ผู้อื่น ล้วนโอ่อ่าร่ำรวยเช่นนี้หรือ?”ไป๋ชิงหลิงกล่าวพร้อมกับหยิบสมุดบัญชีขึ้น อักษรเต็มไปหมด สิ่งของเยอะเกินไป จะต้องตรวจสอบทีละชิ้นทีละอย่าง นางจะต้องตรวจสอบไม่รู้ถึงเมื่อไหร่!

ของเยอะมากมายอย่างนี้ นางรู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก

ตามที่นางรู้ แคว้นฉีอุดมสมบูรณ์ เมื่อสมัยนั้นตอนที่อ๋องหรงยึดครองแคว้นฉีได้ จักรพรรดิเหยาปลื้มปิติมาก เลยเอาของล้ำค่าที่ได้เขาได้มาจากแคว้นฉีทั้งหมดมอบแก่อ๋องหรง โดยไม่ต้องการอะไรเลย

แคว้นที่อุดมสมบูรณ์เช่นนี้ สิ่งของล้ำค่ามากมายเหลือเกิน ตอนนี้มันล้วนอยู่ในมือของนาง

ความรู้สึกที่รวยข้ามคืนทำให้นางรู้สึกกดดันมาก!

พ่อบ้านฉียิ้มอย่างอบอุ่นกล่าวว่า “แม่นางจ้าวเสวี่ย ท่านอ๋องไม่เคยส่งมอบกำไลข้อมือ เสื้อผ้าให้แก่ผู้ใดเลย ท่านเป็นคนแรกขอรับ”

“แปะ”ไป๋ชิงหลิงตกใจจนสมุดที่อยู่ในมือหล่นลง

พ่อบ้านฉีเลยรีบช่วยเก็บ เห็นสีหน้านางไม่ดี เลยรีบกล่าวว่า “เรื่องนี้ ท่านอ๋องได้สอบถามไทเฮาแล้ว ถึงได้ให้บ่าวจัดเตรียม แม่นางจ้าวเสวี่ยไม่จำเป็นจะต้องกังวลกดดัน ท่านอ๋องบอกว่า ตอนนี้ไทเฮาสุขภาพแข็งแรง ล้ำค่ากว่าสิ่งของพวกนี้ ท่านโปรดรับมันไปด้วยความสบายใจเถิด”

ได้ยินคำนี้ ความกดดันที่มีอยู่ภายในใจเลยลดลง

นางเงยหน้ามองติ้งเป่ยโหวที่อยู่ด้านหลังพ่อบ้านฉี แล้วกล่าวถามขึ้นว่า “ท่านพ่อ สิ่งของเหล่านี้ท่านว่า…..”

ติ้งเป่ยโหวรีบกล่าวตัดบทนางว่า “เมื่อครู่พ่อบ้านฉีพูดแล้ว ท่านอ๋องได้จัดเตรียมเรือนอีกหนึ่งหลังแก่เจ้า มีทหารองครักษ์คุ้มกัน หากเป็นการรบกวน พ่อจะสั่งคนขนของเหล่านี้เป็นไว้ที่เรือนนั้นแทนเจ้าเอง”

“จะรบกวนได้อย่างไร?”พ่อบ้านฉีกล่าวอย่างอบอุ่น“หากแม่นางยินยอม บ่าวจะจัดการแทนท่าน ท่านคิดว่าอย่างไร?”

“เช่นนั้นรบกวนพ่อบ้านฉีแล้ว”ไป๋ชิงหลิงกล่าวยิ้มๆ

พ่อบ้านฉีหันหลัง เลยโบกมือให้กับบ่าวของจวนอ๋องที่อยู่ด้านหลัง “ย้ายไปที่เรือนอี้เหอ”

เหล่าบ่าวจะรีบพากันย้ายหีบของขวัญเหล่านั้นออกจากจวนติ้งเป่ยโหว

ฮูหยินอาวุโสเห็นหีบเครื่องประดับมีล้ำค่าถูกย้ายออกไป นางร้อนใจอย่างมาก แต่คนของจวนอ๋องหรงยังอยู่ที่นี่ นางเลยไม่กล้าที่จะแสดงออกอย่างโจ่งแจ้ง

นางยังรู้จักอายเวลาอยู่ต่อหน้าคนนอก!

รอหลังจากพ่อบ้านฉีและหีบของขวัญล้ำค่าเรานั้นย้ายออกไปจากจวนติ้งเป่ยโหวแล้ว ฮูหยินอาวุโสเลยกล่าวตะคอกใส่ติ้งเป่ยโหวเสียงดังว่า“เจ้าไม่ถามข้าสักคำ เจ้าบอกให้คนเหล่านั้นย้ายของออกไป ในสายตาของเจ้ายังมีข้าที่เป็นแม่ผู้นี้ไหม ไม่ง่ายที่นางจะมีคุณค่าราคาขึ้นมา เจ้าปล่อยคนไปอย่างนี้ เอาของย้ายออกจากจวนติ้งเป่ยโหวอย่างนี้ หากเจ้าเห็นว่าข้าเป็นแม่ เจ้ารีบเรียกให้นางย้ายขนของกลับมา จวนติ้งเป่ยโหวข้าใหญ่ขนาดนี้ จัดเก็บสิ่งของกองหนึ่งยังกลัวจะจัดเก็บไม่ดีหรือ!”

ติ้งเป่ยโหวสีหน้าอึมครึมทันที และมือทั้งสองข้างที่อยู่ด้านหลังได้กำแน่นขนัด

เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดเลยว่าฮูหยินอาวุโสตอนที่ต้องการอยากได้ของกับเขา จะทำให้คนหงุดหงิดได้เช่นนี้

เขารู้สึกว่านางเลี้ยงดูเขา แม้เมื่อก่อนเขาจะไม่มีความสุข แต่มีความรักเมตตาก็เพียงพอแล้ว

นางต้องการ เขาก็ให้ !

เขาให้ก็เป็นสิ่งที่เขาหามา !

แต่ตอนนี้ เขาไม่เพียงอยากได้สิ่งที่เขาหามา เขายังต้องการสิ่งที่จ้าวเสวี่ยหามาด้วย

แม่บุญธรรมของเขาผู้นี้ ราวกับไม่รู้จักพอใจในสิ่งที่ได้ และไม่เคยอิ่มปากของนางเลย

กัวจ้าวพูดถูก !

“ท่านแม่…..”

“ท่านพ่อ!”ติ้งเป่ยโหวกล่าวเรียกด้วยความโมโห แต่ยังพูดไม่จบ ไป๋ชิงหลิงได้กล่าวขึ้นตัดบทเสียก่อน

ติ้งเป่ยโหวมองไปทางไป๋ชิงหลิงที่อยู่ใต้ชายคา

นางกล่าวว่า“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นข้าจะไปพูดกับท่านอ๋องหรง ให้เขาเอาของกลับมา ไม่ต้องทำให้ฮูหยินอาวุโสไม่พอใจ”

“จะทำอย่างนั้นได้อย่างไร !”

“รีบไป !” ฮูหยินอาวุโสกล่าวออกมาพร้อมกับติ้งเป่ยโหว

ไป๋ชิงหลิงก้มหน้าลง กล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ข้าจะไปพูดกับท่านอ๋องหรงตอนนี้เลย ว่าฮูหยินอาวุโสต้องการสิ่งของรางวัลเหล่านี้ ของทั้งหมดจะย้ายไปที่เรือนฉืออวี้ของฮูหยินอาวุโส”

“เจ้านี่โง่จริง จะบอกว่าข้าพูดได้อย่างไร จะบอกให้ท่านอ๋องหรงย้ายของเหล่านั้นไปที่เรือนฉืออวี้ได้อย่างไร เจ้าต้องการทำร้ายข้าหรือ เจ้าต้องบอกกับท่านอ๋องหรงว่า เจ้าต้องการย้ายของกลับมา เจ้าต้องการแสดงความเคารพต่อท่านพ่อเจ้า”ฮูหยินอาวุโสแกว่งไม้เท้าขึ้นทันที กล่าวตำหนิด้วยสีหน้าเกลียดชัง

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะอย่างเยือกเย็นเงียบๆ แต่ทว่าสีหน้าแสดงออกอย่างเศร้าสร้อย

ติ้งเป่ยโหวเห็นแล้ว รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก

ณ เวลานี้ พ่อบ้านฉีได้กลับมา เขาได้ยินที่ฮูหยินอาวุโสพูดคำเหล่านั้นอย่างเหมาะเจาะ กล่าวขึ้นด้วยสีหน้าอึมครึมว่า :“ ฮูหยินอาวุโสอยากได้ของรางวัลพระราชทานจากท่านอ๋อง ต้องมีคุณงามความดีก่อนถึงจะมีรางวัล สิ่งของที่ขนมาที่จวนติ้งเป่ยโหวในวันนี้ เป็นสิ่งที่ไทเฮาได้บอกท่านอ๋องหรงมอบแก่แม่นางจ้าวเสวี่ย ไทเฮายังบอกอีกว่า ของขวัญน้อยไม่ได้ อย่าให้แม่นางจ้าวเสวี่ยได้รับความไม่เป็นธรรมเด็ดขาด ข้าเพิ่งจะกลับมา….เหตุใดฮูหยินอาวุโสถึงได้บังคับแม่นางจ้าวเสวี่ยไปพูดปดกับท่านอ๋องหรงในการที่ต้องการเอาของรางวัลกลับมา และย้ายมาที่เรือนของท่าน !”

ฮูหยินอาวุโสได้ยินเสียงดังมาจากทางด้านหลัง ตัวสั่นระริกทันที…….