ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 125

พื้นที่ว่างภายในเรือนเต็มไปด้วยหีบสีแดงขนาดใหญ่ แม้แต่ทางเดินยังถูกใช้ไปหนึ่งด้าน

เมื่อเปิดกล่องดู ด้านในมีกำไลข้อมือ ปิ่นปักผมไข่มุก ผ้าไหม เสื้อผ้า และยังมีถังเหล้า หยกที่สวยงามเต็มไปหมด

พ่อบ้านฉีเดินมา และมีติ้งเป่ยโหวอยู่ด้านหลังเขา

ไป๋ชิงหลิงกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า “พ่อบ้านฉี ของเหล่านี้…..”

“แม่นางจ้าวเสวี่ย ของเหล่านี้เป็นของที่ท่านอ๋องโจมตีแคว้นฉีเมื่อห้าปีที่แล้ว มันเป็นของที่เสาะแสวงหาเอามาจากราชวงศ์แคว้นฉี ถูกเก็บไว้ในคลังของจวนอ๋องมาโดยตลอด ท่านอ๋องบอกว่าท่านรักษาของไทเฮาได้ และยังรักษาบาดแผลท่านอ๋องหาย ก็เลยให้บ่าวนำสิ่งของเหล่านี้ออกมามอบพระราชทานแก่แม่นางขอรับ ”

ฮูหยินอาวุโสสูดหายใจเข้าลึกๆ!

นัยน์ตามีความโลภจนไม่สามารถปิดบังได้

แคว้นฉีตกเป็นของแคว้นหรงแล้ว แต่ของเหล่านี้ล้วนราชวงศ์แคว้นฉีเสาะแสวงหามา นั่นก็ชัดเจนว่า…..นี่เป็นเสื้อผ้าเครื่องประดับที่เหล่าคนมีเกียรติในพระราชวังเคยสวมใส่ ราคาก็ยิ่งล้ำค่า

พอฮูหยินอาวุโสคิดตรงนี้ นางคิดไม่ถึงเลยว่าจวนอ๋องหรงจะเอาสิ่งของเหล่านี้มอบแก่จวนติ้งเป่ยโหว ความรู้สึกตื่นเต้นมากล้นจนจะเป็นลมไปได้

นางกำมือของแม่นมชุยแน่น สายตากวาดมองหีบที่อยู่เต็มเรือน คิดคำนวนหาที่ที่จะจัดเก็บสิ่งของเหล่านี้แล้ว

พ่อบ้านฉีเหลือบมองสายตาอันละโมบโลภมากของฮูหยินอาวุโสด้วยความเย็นชา แล้วกล่าวว่า “ท่านอ๋องยังได้เตรียมเรือนหลังหนึ่งแก่ท่านเพื่อจัดวางของที่มอบให้เหล่านี้และสิ่งของมีค่าที่แม่นางอยากจะวางด้วย และได้จัดทหารองครักษ์เหยี่ยวดำดูแลเรือน นี่คือสมุดบัญชีแม่นางจ้าวเสวี่ยตรวจดูจำนวนความถูกต้องด้วยนะขอรับ”

เขายื่นส่งสมุดบัญชีให้ด้วยความเคารพ

หนังตาของไป๋ชิงหลิงกระตุกอย่างรุนแรง

ผู้ชายคนนี้…..จะต้องส่งอย่างเปิดเผยแบบนี้เชียวหรือ?

สิ่งของมีค่าของจวนติ้งเป่ยโหวรวมกัน เกรงว่ายังไม่เท่าครึ่งหนึ่งของท่านอ๋องหรงเลย ช่างเป็น…..คนที่ร่ำรวยเสียจริง

ชั่วประเดี๋ยวเดียวนางกลายเป็นคนร่ำรวย นี่ทำให้ไป๋ชิงหลิงรู้สึกตะลึงเล็กน้อย

นางรับสมุดบัญชีมาจากพ่อบ้านฉี มือข้างหนึ่งประคองรับไม่ดี สมุดบัญชีอีกส่วนหนึ่งเลยหล่นลง หน้ากระดาษกระจัดกระจายทันที

คนภายในเรือนต่างพากันทยอยมองมาทางสมุดบัญชี……

สมุดบัญชีกระจายออกไม่มีที่สิ้นสุด ตัวอักษรที่อยู่ด้านบนเขียนไว้ถี่ยิบ

เมื่อตอนนั้นท่านอ๋องต้วนจะแต่งงานยังไม่มีโอ่อ่าอู้ฟู้อย่างนี้ แต่สิ่งที่ท่านอ๋องหรงมอบแก่ไป๋ชิงหลิงนั้น สามารถใช้สมุดนี้มาขึ้นสวรรค์ได้เลย

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองสมุด ก็รู้สึกปวดหัว กล่าวขึ้นว่า“ของเหล่านี้….ท่านอ๋องของพวกท่านมอบแก่ข้าหรือ?”

“ใช่แล้วขอรับ”พ่อบ้านฉีกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เจ้านายของพวกท่านเวลามอบสิ่งของรางวัลแก่ผู้อื่น ล้วนโอ่อ่าร่ำรวยเช่นนี้หรือ?”ไป๋ชิงหลิงกล่าวพร้อมกับหยิบสมุดบัญชีขึ้น อักษรเต็มไปหมด สิ่งของเยอะเกินไป จะต้องตรวจสอบทีละชิ้นทีละอย่าง นางจะต้องตรวจสอบไม่รู้ถึงเมื่อไหร่!

ของเยอะมากมายอย่างนี้ นางรู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก

ตามที่นางรู้ แคว้นฉีอุดมสมบูรณ์ เมื่อสมัยนั้นตอนที่อ๋องหรงยึดครองแคว้นฉีได้ จักรพรรดิเหยาปลื้มปิติมาก เลยเอาของล้ำค่าที่ได้เขาได้มาจากแคว้นฉีทั้งหมดมอบแก่อ๋องหรง โดยไม่ต้องการอะไรเลย

แคว้นที่อุดมสมบูรณ์เช่นนี้ สิ่งของล้ำค่ามากมายเหลือเกิน ตอนนี้มันล้วนอยู่ในมือของนาง

ความรู้สึกที่รวยข้ามคืนทำให้นางรู้สึกกดดันมาก!

พ่อบ้านฉียิ้มอย่างอบอุ่นกล่าวว่า “แม่นางจ้าวเสวี่ย ท่านอ๋องไม่เคยส่งมอบกำไลข้อมือ เสื้อผ้าให้แก่ผู้ใดเลย ท่านเป็นคนแรกขอรับ”

“แปะ”ไป๋ชิงหลิงตกใจจนสมุดที่อยู่ในมือหล่นลง

พ่อบ้านฉีเลยรีบช่วยเก็บ เห็นสีหน้านางไม่ดี เลยรีบกล่าวว่า “เรื่องนี้ ท่านอ๋องได้สอบถามไทเฮาแล้ว ถึงได้ให้บ่าวจัดเตรียม แม่นางจ้าวเสวี่ยไม่จำเป็นจะต้องกังวลกดดัน ท่านอ๋องบอกว่า ตอนนี้ไทเฮาสุขภาพแข็งแรง ล้ำค่ากว่าสิ่งของพวกนี้ ท่านโปรดรับมันไปด้วยความสบายใจเถิด”

แม่บุญธรรมของเขาผู้นี้ ราวกับไม่รู้จักพอใจในสิ่งที่ได้ และไม่เคยอิ่มปากของนางเลย

กัวจ้าวพูดถูก !

“ท่านแม่…..”

“ท่านพ่อ!”ติ้งเป่ยโหวกล่าวเรียกด้วยความโมโห แต่ยังพูดไม่จบ ไป๋ชิงหลิงได้กล่าวขึ้นตัดบทเสียก่อน

ติ้งเป่ยโหวมองไปทางไป๋ชิงหลิงที่อยู่ใต้ชายคา

นางกล่าวว่า“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นข้าจะไปพูดกับท่านอ๋องหรง ให้เขาเอาของกลับมา ไม่ต้องทำให้ฮูหยินอาวุโสไม่พอใจ”

“จะทำอย่างนั้นได้อย่างไร !”

“รีบไป !” ฮูหยินอาวุโสกล่าวออกมาพร้อมกับติ้งเป่ยโหว

ไป๋ชิงหลิงก้มหน้าลง กล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ข้าจะไปพูดกับท่านอ๋องหรงตอนนี้เลย ว่าฮูหยินอาวุโสต้องการสิ่งของรางวัลเหล่านี้ ของทั้งหมดจะย้ายไปที่เรือนฉืออวี้ของฮูหยินอาวุโส”

“เจ้านี่โง่จริง จะบอกว่าข้าพูดได้อย่างไร จะบอกให้ท่านอ๋องหรงย้ายของเหล่านั้นไปที่เรือนฉืออวี้ได้อย่างไร เจ้าต้องการทำร้ายข้าหรือ เจ้าต้องบอกกับท่านอ๋องหรงว่า เจ้าต้องการย้ายของกลับมา เจ้าต้องการแสดงความเคารพต่อท่านพ่อเจ้า”ฮูหยินอาวุโสแกว่งไม้เท้าขึ้นทันที กล่าวตำหนิด้วยสีหน้าเกลียดชัง

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะอย่างเยือกเย็นเงียบๆ แต่ทว่าสีหน้าแสดงออกอย่างเศร้าสร้อย

ติ้งเป่ยโหวเห็นแล้ว รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก

ณ เวลานี้ พ่อบ้านฉีได้กลับมา เขาได้ยินที่ฮูหยินอาวุโสพูดคำเหล่านั้นอย่างเหมาะเจาะ กล่าวขึ้นด้วยสีหน้าอึมครึมว่า :“ ฮูหยินอาวุโสอยากได้ของรางวัลพระราชทานจากท่านอ๋อง ต้องมีคุณงามความดีก่อนถึงจะมีรางวัล สิ่งของที่ขนมาที่จวนติ้งเป่ยโหวในวันนี้ เป็นสิ่งที่ไทเฮาได้บอกท่านอ๋องหรงมอบแก่แม่นางจ้าวเสวี่ย ไทเฮายังบอกอีกว่า ของขวัญน้อยไม่ได้ อย่าให้แม่นางจ้าวเสวี่ยได้รับความไม่เป็นธรรมเด็ดขาด ข้าเพิ่งจะกลับมา….เหตุใดฮูหยินอาวุโสถึงได้บังคับแม่นางจ้าวเสวี่ยไปพูดปดกับท่านอ๋องหรงในการที่ต้องการเอาของรางวัลกลับมา และย้ายมาที่เรือนของท่าน !”

ฮูหยินอาวุโสได้ยินเสียงดังมาจากทางด้านหลัง ตัวสั่นระริกทันที…….