ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 131

นัยน์ตาของหรงฉี่ทรุดลงและเหลือบมองรูเข็มที่หน้าอกของตนเองอีกครั้ง

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองเขาอย่างเย้ยหยัน：“ท่านอ๋องต้วนไม่ต้องกังวล เข็มเงินไม่มีพิษ พรุ่งนี้ก็แค่ให้หมอหลวงเอาเข็มออกมา ข้าเพียงต้องการเรือนที่สะอาดสักหลัง และพระชายาของท่านก็จะไม่ทุกข์ทรมานจากการปวดท้อง มิเช่นนั้นคืนนี้เกรงว่าพระชายาต้วนคงจะไม่ได้นอน”

“ทหาร！” หรงฉี่จ้องมองไปที่นางด้วยความโกรธ

องครักษ์ที่อยู่ในคุกรีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ไปทำความสะอาดเรือนจื่ออี๋ แล้วพานางไปที่นั่น” หรงฉี่เก็บดาบเข้าไปในฝัก เข้ามือสั่นเล็กน้อยด้วยความโกรธ และกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า：“เอายาถอนพิษมาให้ข้า”

“ไม่ต้องรีบร้อน รอให้ข้าได้เข้าไปอยู่ในเรือนจื่ออี๋ แล้วข้าจะให้ยาถอนพิษอย่างแน่นอน” หลังจากพูดจบ นางก็เอายาถอนพิษในมือใส่เข้าไปในแขนเสื้อ

มีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันงดงาม

เมื่อเห็นใบหน้าของนาง หรงฉี่ไม่มีทางรวมใบหน้าของนางกับไป๋จิ่นเข้าด้วยกัน

แม้ว่าพวกนางจะดูคล้ายกัน แต่ไป๋ชิงหลิง ไม่เพียงแต่จะไม่มีความขลาดกลัวเหมือนเมื่อห้าปีก่อน แต่นางยังมีความเยือกเย็นที่แข็งแกร่ง

“ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าเพียงชั่วคราว แต่หากเจ้าทำให้จินเอ๋อร์ต้องทนทุกข์ทรมาน ทางทีดีเจ้าควรจะขอพรให้ตนเองตั้งครรภ์เชื้อพระวงศ์โดยเร็วที่สุด” ในตอนท้าย หรงฉี่กวาดสายตามองไปที่หน้าอกของไป๋ชิงหลิงและเอวที่บอบบางของนางโดยไม่รู้ตัว จนรู้สึกอุ่น ๆ ที่ท้องน้อย

ไป๋ชิงหลิงแต่งงานเป็นภรรยาของเขาอย่างเปิดเผย แต่เขาไม่เคยได้แตะต้องร่างกายของนางเลย

เขาจะต้องทำให้นางร้องขอความเมตตาเมื่ออยู่บนเตียงกับเขาอย่างแน่นอน！

“หึ！” หรงฉี่หันหลังและรีบเดินออกไปจากคุก

ไป๋ชิงหลิงมองดูเขาเดินจากไปและหรี่ตาลงเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าท่านพ่อรู้แล้วหรือไม่ว่านางหายตัวไป หรือเขาจะคิดว่านางจมลงสู่ก้นทะเลสาบและตายไปแล้ว

หากจะออกไปจากจวนอ๋องต้วนในตอนนี้ เกรงว่าจะต้องพึ่งพาตนเอง

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงถูกพาตัวไปที่เรือนจื่ออี๋ นางก็ให้คนเอายาถอนพิษส่วนหนึ่งไปให้ที่หอจิ่นเซวียน

หลังจากที่ไป๋จิ่นกินยาถอนพิษ นางก็เอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหรงฉี่และเผลอหลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น หรงฉี่ไปเอาเข็มออกที่สำนักหมอหลวง

ตอนที่หรงเยี่ยจะเข้าไปในวังพร้อมกับเด็กทั้งสองคน คนที่เขาส่งให้ไปจับตามองหรงฉี่ส่งข่าวกลับมาแล้ว

อิงซายื่นม้วนกระดาษให้หรงเยี่ย

หลังจากที่หรงเยี่ยขึ้นไปบนรถม้า เขาก็เปิดม้วนกระดาษ：หรงฉี่ไปที่สำนักหมอหลวงแต่เช้า เพื่อไปเอาเข็มเงินออกจากร่างกาย

บนกระดาษมีเข็มบาง ๆ ติดอยู่

เมื่อไป๋ชงเซิงเห็นเข็มที่อยู่ในมือหรงเยี่ย นางก็กะพริบตาและกล่าวว่า “ท่านอ๋องหรง ท่านมีอาวุธลับของท่านแม่ได้อย่างไร”

“อาวุธลับ？” ดวงตาของหรงเยี่ยหรี่ลง เขายื่นเข็มบาง ๆ ในมือไปตรงหน้านาง：“เจ้าจำได้อย่างไรว่ามันเป็นเข็มของท่านแม่เจ้า”

หรงจิ่งหลินก็อยากรู้เช่นกัน：“นี่ก็เหมือนเข็มที่แม่นมซั่งใช้เย็บเสื้อผ้า”

“ไม่ใช่เช่นนั้น！” ไป๋ชงเซิงหยิบกล่องเข็มออกมาจากถุงสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ บนตัวของนาง แล้วเขย่าต่อหน้าหรงเยี่ย：“ท่านดูสิ ข้าก็มีอยู่ในเยอะมาก นี่เป็นเข็มที่มีตำหนิที่ท่านแม่ไม่เอาแล้ว แม้ว่าจะไม่บางเท่าเข็มที่อยู่ในมือของท่านอ๋องหรง แต่หากนำมาเปรียบเทียบกันก็จะดูออก นี้เป็นอาวุธลับของท่านแม่ข้า！”

ในขณะที่พูดเช่นนี้ ดวงตาของไป๋ชงเซิงก็หรี่ลง และใบหน้าเล็ก ๆ ของนางดูตึง：“ท่านแม่ใช้อาวุธลับ นั่นก็แสดงว่า……นางตกอยู่ในอันตราย！”

หรงเยี่ยขมวดคิ้วในทันที

สีหน้าของหรงจิ่งหลินดูกังวลขึ้นมาในทันที：“เสด็จพ่อ ท่านแม่อยู่ในวังไม่ใช่หรือ ท่านไปเอาอาวุธลับนี่มาจากไหน？”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของเด็กทั้งสองคน หรงเยี่ยก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย และเปิดกล่องเข็มที่ไป๋ชงเซิงหยิบออกมา เมื่อเทียบกับเข็มในมือของเขาแล้ว ฝีมือก็เหมือนกันจริง ๆ

“ท่านแม่ของเจ้า……เล่นไม่เข้าเรื่อง” เขาใส่เข็มของไป๋ชิงหลิงลงในกล่องเข็มของไป๋ชงเซิง และกล่าวอย่างราบเรียบว่า：“ข้าเอาออกมาจากในร่างของข้า”

“ต้องเอาไปให้ที่สำนักหมอหลวงตรวจสอบดูว่ามีพิษหรือไม่” มุมปากของหรงเยี่ยยกขึ้นและมีรอยยิ้มจาง ๆ

เมื่อมาถึงตำหนักฮุ่ยหนิง

หรงเยี่ยก็อธิบายให้ไทเฮาฮุ่ยฟังเกี่ยวกับการหายตัวไปของไป๋ชิงหลิง

และให้ไทเฮาฮุ่ยหาข้ออ้าง เพื่อบอกกับเด็กทั้งสองคนว่าไป๋ชิงหลิงไปที่รักษาผู้ป่วยนอกพื้นที่ ดังนั้นนางจึงให้เด็กทั้งสองคนเล่นอยู่ในตำหนักฮุ่ยหนิง

เมื่อหรงเยี่ยออกมาจากตำหนัก เขาก็เห็นว่าหรงฉี่กำลังขี่ม้าจากไป

เขายกมือขึ้นและโบกมือเรียกให้อิงซามาหา

อิงซารีบเดินมาอย่างรวดเร็ว หรงเยี่ยกระซิบที่ข้างหูของอิงซา……

หลังจากที่อิงซาฟังจบ เขาก็ขี่ม้ามาไปตามทางที่หรงฉี่จากไป

ในตอนกลางคืน หรงฉี่ไม่ได้กลับไปที่จวนอ๋องต้วน

ไป๋จิ่นเตรียมของไว้แล้ว รอให้อ๋องต้วนกลับมาร่วมหลับนอนกับไป๋ชิงหลิงเพื่อให้ตั้งครรภ์ แต่เมื่อเห็นว่าเขายังไม่กลับมา นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล

“แม่นมอัน เจ้าให้คนไปดูว่าทำไมท่านอ๋องยังไม่กลับมาอีก？” ไป๋จิ่นกระวนกระวายใจ และกังวลว่าจะเกิดเรื่องขึ้น แต่ไม่สามารถพูดได้

เป็นไปได้หรือไม่ว่าเรื่องที่พวกเขาจับตัวไป๋ชิงหลิงมาจะถูกเปิดเผยแล้ว？

เมื่อคิดเช่นนี้ ไป๋จิ่นก็ขมวดคิ้ว หากถูกเปิดเผยจริง ๆ ฝ่าบาทคงจะให้คนมาค้นหาในจวนอ๋องต้วนแล้ว แต่นี่ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เลย นางคงคิดมากเกินไป

“พระชายา บางทีอาจมีเรื่องที่ทำให้ล่าช้า ตอนที่ท่านอ๋องออกไป ท่านอ๋องบอกว่าวันนี้จะไปอยู่เป็นเพื่อนไทเฮา บางทีไทเฮาอาจจะทรงรั้งท่านอ๋องไว้” แม่นมอันกล่าว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋จิ่นก็ยิ้มเพื่อปลอบใจตนเอง：“ไทเฮาทรงรั้งท่านอ๋องไว้ เช่นนั้นก็หมายความว่าทรงให้อภัยท่านอ๋องแล้ว นี่ถือเป็นเรื่องดี”

“ใช่เจ้าค่ะ ขอเพียงแค่พระชายาทรงให้กำเนิดพระโอรสภายในปีนี้ จะต้องเอาชนะพระทัยไทเฮา และสามารถเชิดหน้าชูตาในราชวงศ์ได้อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ” แม่นมอันกล่าว

ไป๋จิ่นพยักหน้า นัยน์ตาของนางดูครุ่นคิด：“หญิงผู้นั้นเล่า？”

“บ่าวให้คนไปอาบน้ำให้นางแล้วเจ้าค่ะ อีกเดี๋ยวก็จะถูกส่งไปที่หอจิ่นเซวียน พระชายาไม่ต้องกังวล บ่าวเตรียมเครื่องหอมไว้ให้แล้ว เป็นกู่มายาจากต่างแดนก่อนอื่นต้องให้ท่านอ๋องกินยาถอนพิษก่อน แล้วกู่มายาจะไม่ทำร้ายท่านอ๋อง แต่ต่อจากนี้ไปจนตั้งครรภ์อีกสิบเดือน หญิงผู้นั้นจะเชื่อฟังพระชายาทุกอย่าง” รอยยิ้มที่พึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแม่นมอัน

ไป๋จิ่นหรี่ตาลง นางหักดอกตูมในกระถางและยิ้มเยาะ：“หลังจากเรื่องนี้สำเร็จ ข้าจะปฏิบัติ​ต่อ​อย่าง​ไม่​ยุติธรรมต่อบุตรสาวของเจ้าอีก”

“ขอบพระทัยพระชายา” แม่นมอันกล่าวด้วยความเคารพ

“พระชายา หญิงผู้คนนั้นมาแล้วเจ้าค่ะ” หญิงรับใช้คนหนึ่งเดินเข้ามารายงาน

ไป๋จิ่นวางดอกตูมในมือลงบนโต๊ะ และหันหลังกลับไปนั่งบนเก้าอี้นวม

หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋ชิงหลิงก็เดินตามหญิงรับใช้เข้าไปที่หอจิ่นเซวียน

“ขึ้นไปนอนรอท่านอ๋องบนเตียง！” ไป๋จิ่นรินน้ำชาและจิบ

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะเยาะและยืนนิ่ง

ไป๋จิ่นขมวดคิ้วและล่าวว่า “ไป๋ชิงหลิง เจ้าต้องเชื่อฟัง จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน ข้าจะไม่ให้ร่างของเจ้าแตกสลาย จนกว่าจะให้กำเนิดบุตรแก่ท่านอ๋อง”

เป็นพระชายามาสามปี อ๋องต้วนเคยชินกับการที่นางใช้อำนาจบาตรใหญ่ในจวนอ๋อง ในตอนนี้เมื่อเผชิญหน้ากับไป๋ชิงหลิง นางจึงแสดงอำนาจและไม่ยอมให้ไป๋ชิงหลิงกระด้างกระเดื่อง

แต่เมื่อเตือนไป๋ชิงหลิงแล้ว ไป๋จิ่นก็รู้สึกปวดท้องน้อย เช่นเดียวกับความเจ็บปวดเมื่อคืน

ไป๋จินรีบเอามือกุมท้องในทันที ใบหน้าของนางซีดด้วยความตกใจ

แม่นมอันสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง จึงช่วยประคองไป๋จิ่นและถามว่า：“พระชายา ทรงเป็นอะไรไปเจ้าคะ？”

“ข้า……ข้า……”

“ได้เวลาแล้ว อาการปวดท้องของพระชายากำเริบอีกแล้ว” ไป๋ชิงหลิงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย และถือขวดกระเบื้องสีขาวอยู่ในมือ……