ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 131

นัยน์ตาของหรงฉี่ทรุดลงและเหลือบมองรูเข็มที่หน้าอกของตนเองอีกครั้ง

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองเขาอย่างเย้ยหยัน：“ท่านอ๋องต้วนไม่ต้องกังวล เข็มเงินไม่มีพิษ พรุ่งนี้ก็แค่ให้หมอหลวงเอาเข็มออกมา ข้าเพียงต้องการเรือนที่สะอาดสักหลัง และพระชายาของท่านก็จะไม่ทุกข์ทรมานจากการปวดท้อง มิเช่นนั้นคืนนี้เกรงว่าพระชายาต้วนคงจะไม่ได้นอน”

“ทหาร！” หรงฉี่จ้องมองไปที่นางด้วยความโกรธ

องครักษ์ที่อยู่ในคุกรีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ไปทำความสะอาดเรือนจื่ออี๋ แล้วพานางไปที่นั่น” หรงฉี่เก็บดาบเข้าไปในฝัก เข้ามือสั่นเล็กน้อยด้วยความโกรธ และกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า：“เอายาถอนพิษมาให้ข้า”

“ไม่ต้องรีบร้อน รอให้ข้าได้เข้าไปอยู่ในเรือนจื่ออี๋ แล้วข้าจะให้ยาถอนพิษอย่างแน่นอน” หลังจากพูดจบ นางก็เอายาถอนพิษในมือใส่เข้าไปในแขนเสื้อ

มีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันงดงาม

เมื่อเห็นใบหน้าของนาง หรงฉี่ไม่มีทางรวมใบหน้าของนางกับไป๋จิ่นเข้าด้วยกัน

แม้ว่าพวกนางจะดูคล้ายกัน แต่ไป๋ชิงหลิง ไม่เพียงแต่จะไม่มีความขลาดกลัวเหมือนเมื่อห้าปีก่อน แต่นางยังมีความเยือกเย็นที่แข็งแกร่ง

“ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าเพียงชั่วคราว แต่หากเจ้าทำให้จินเอ๋อร์ต้องทนทุกข์ทรมาน ทางทีดีเจ้าควรจะขอพรให้ตนเองตั้งครรภ์เชื้อพระวงศ์โดยเร็วที่สุด” ในตอนท้าย หรงฉี่กวาดสายตามองไปที่หน้าอกของไป๋ชิงหลิงและเอวที่บอบบางของนางโดยไม่รู้ตัว จนรู้สึกอุ่น ๆ ที่ท้องน้อย

ไป๋ชิงหลิงแต่งงานเป็นภรรยาของเขาอย่างเปิดเผย แต่เขาไม่เคยได้แตะต้องร่างกายของนางเลย

เขาจะต้องทำให้นางร้องขอความเมตตาเมื่ออยู่บนเตียงกับเขาอย่างแน่นอน！

“หึ！” หรงฉี่หันหลังและรีบเดินออกไปจากคุก

ไป๋ชิงหลิงมองดูเขาเดินจากไปและหรี่ตาลงเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าท่านพ่อรู้แล้วหรือไม่ว่านางหายตัวไป หรือเขาจะคิดว่านางจมลงสู่ก้นทะเลสาบและตายไปแล้ว

หากจะออกไปจากจวนอ๋องต้วนในตอนนี้ เกรงว่าจะต้องพึ่งพาตนเอง

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงถูกพาตัวไปที่เรือนจื่ออี๋ นางก็ให้คนเอายาถอนพิษส่วนหนึ่งไปให้ที่หอจิ่นเซวียน

หลังจากที่ไป๋จิ่นกินยาถอนพิษ นางก็เอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหรงฉี่และเผลอหลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น หรงฉี่ไปเอาเข็มออกที่สำนักหมอหลวง

ตอนที่หรงเยี่ยจะเข้าไปในวังพร้อมกับเด็กทั้งสองคน คนที่เขาส่งให้ไปจับตามองหรงฉี่ส่งข่าวกลับมาแล้ว

อิงซายื่นม้วนกระดาษให้หรงเยี่ย

หลังจากที่หรงเยี่ยขึ้นไปบนรถม้า เขาก็เปิดม้วนกระดาษ：หรงฉี่ไปที่สำนักหมอหลวงแต่เช้า เพื่อไปเอาเข็มเงินออกจากร่างกาย

บนกระดาษมีเข็มบาง ๆ ติดอยู่

เมื่อไป๋ชงเซิงเห็นเข็มที่อยู่ในมือหรงเยี่ย นางก็กะพริบตาและกล่าวว่า “ท่านอ๋องหรง ท่านมีอาวุธลับของท่านแม่ได้อย่างไร”

“อาวุธลับ？” ดวงตาของหรงเยี่ยหรี่ลง เขายื่นเข็มบาง ๆ ในมือไปตรงหน้านาง：“เจ้าจำได้อย่างไรว่ามันเป็นเข็มของท่านแม่เจ้า”

หรงจิ่งหลินก็อยากรู้เช่นกัน：“นี่ก็เหมือนเข็มที่แม่นมซั่งใช้เย็บเสื้อผ้า”

“ไม่ใช่เช่นนั้น！” ไป๋ชงเซิงหยิบกล่องเข็มออกมาจากถุงสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ บนตัวของนาง แล้วเขย่าต่อหน้าหรงเยี่ย：“ท่านดูสิ ข้าก็มีอยู่ในเยอะมาก นี่เป็นเข็มที่มีตำหนิที่ท่านแม่ไม่เอาแล้ว แม้ว่าจะไม่บางเท่าเข็มที่อยู่ในมือของท่านอ๋องหรง แต่หากนำมาเปรียบเทียบกันก็จะดูออก นี้เป็นอาวุธลับของท่านแม่ข้า！”

ในขณะที่พูดเช่นนี้ ดวงตาของไป๋ชงเซิงก็หรี่ลง และใบหน้าเล็ก ๆ ของนางดูตึง：“ท่านแม่ใช้อาวุธลับ นั่นก็แสดงว่า……นางตกอยู่ในอันตราย！”

หรงเยี่ยขมวดคิ้วในทันที

สีหน้าของหรงจิ่งหลินดูกังวลขึ้นมาในทันที：“เสด็จพ่อ ท่านแม่อยู่ในวังไม่ใช่หรือ ท่านไปเอาอาวุธลับนี่มาจากไหน？”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของเด็กทั้งสองคน หรงเยี่ยก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย และเปิดกล่องเข็มที่ไป๋ชงเซิงหยิบออกมา เมื่อเทียบกับเข็มในมือของเขาแล้ว ฝีมือก็เหมือนกันจริง ๆ