ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 132

ไป๋จิ่นจ้องมองแจกันเคลือบที่อยู่ในมือของไป๋ชิงหลิงอย่างตะลึง มือทั้งสองของนางกดทับไว้บนหน้าท้องน้อยที่จุกเสียด สีหน้าซีดเซียวราวกับกระดาษ พร้อมทั้งกัดฟันแน่น!

"เจ้า..." นางเจ็บจนล้มลงบนพื้นจากเก้าอี้นั่ง คิ้วทั้งสองขมวดเป็นปม และกรีดร้องอย่างทรมาน: "เอายาแก้พิษมาให้ข้าเดี๋ยวนี้"

"ท่านพี่หญิงเข้าใจข้าผิดแล้ว" ริมฝีปากสีแดงของไป๋ชิงหลิงกระตุก พร้อมกล่าวอย่างใจเย็นว่า: "ที่ส่งไปยังหอจิ่นเซวียนก็คืยาแก้พิษ ในมือข้าก็เป็นยาแก้พิษด้วยเช่นกัน เพียงแต่ว่ายาแก้พิษนี้เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น"

"นังสารเลว..." นางหยิบถ้วยชาบนโต๊ะแล้วโยนไปทางไป๋ชิงหลิงอย่างไม่ใยดี

ไป๋ชิงหลิงรีบถอยหลังกลับไปก้าวใหญ่ทันที

ไป๋จิ่นก่นด่าด้วยความเจ็บปวด" "พวกเจ้า...ยังไม่รีบนำยาในมือนางมาให้ข้าอีก...ไปแย่งมา!"

"เจ้าค่ะ" คนรับใช้ในห้องรีบพุ่งไปทางไป๋ชิงหลิงทันที

เมื่อเห็นว่าพวกนางกำลังพุ่งเข้ามา ไป๋ชิงหลิงก็ดีดจุกไม้บนขวดยาออกอย่างไม่รีบร้อน พร้อมทั้งคว่ำปากขวดลง

ผงยาสีขาวในขวดค่อยๆ ไหลลงสู๋พื้น

เมื่อไป๋จิ่นเห็นฉากนั้นก็อึ้งไปชั่วขณะ

"นี่เป็นยาสำหรับคืนนี้ของพี่หญิงเชียวนะ หากไม่มีแล้ว ท่านพี่หญิงต้องเจ็บปวดทั้งคืนแน่" ผงยาด้านในยังคงไหลลงมาเรื่อยๆ ไป๋ชิงหลิงกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงชัดเจน: "แต่ทว่า ความเจ็บปวดแค่นี้ไม่สามารถคร่าชีวิตของพี่หญิงไปได้หรอก แต่คงต้องลำบากพี่หญิงหน่อยแล้วที่ต้องเจ็บปวดทรมานอีกครั้ง เพียงแต่เพราะว่าท้องของพี่หญิงไม่สามารถให้กำเนิดอะไรออกมาได้ เพราะฉะนั้นถึงได้รู้สึกเจ็บปวดและผ่านช่วงเวลานี้ไปยากเท่านั้น"

"เจ้า...เจ้า..." การที่บอกว่าท้องของนางให้กำเนิดอะไรออกมาไม่ได้นั้น ถือเป็นการบอกว่า

นางเป็นแม่ไก่ที่ฝักไข่ไม่ได้

ความเจ็บปวดในร่างกายกับความอับอายในใจ ทำให้ไป๋จิ่นโกรธและเจ็บปวดไปพร้อมๆ กัน

ดวงตาของนางแดงก่ำ พยายามลุกขึ้นจากพื้นแล้วพุ่งไปหาไป๋ชิงหลิง: "ไป๋ชิงหลิง ข้าจะเอาชีวิตเจ้า!"

เหล่าคนใช้เห็นไป๋จิ่นเดินมาก็รีบแยกทางออกเป็นซ้ายขวาทันที

แต่ขณะที่ไป๋จิ่นพุ่งไปหาไป๋ชิงหลิงนั้น กลับพุ่งไปหาอากาศเสียอย่างนั้น นางล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง

ตามด้วยเสียงครวญครางอันทรมาน: "อ๊าก..."

ไป๋จิ่นห่อตัวอยู่บนพื้นด้วยความทรมาน เหมือนตอนที่ไป๋ชิงหลิงให้กำเนิดเมื่อห้าปีก่อน

ไป๋ชิงหลิงมองนางด้วยความเย็นชา ไม่มีความเห็นใจเลยแม้แต่น้อย

แม่นมอันรีบวิ่งไปเข้าพยุงไป๋จิ่นขึ้น จากนั้นก็เงยหน้าก่นด่าไป๋ชิงหลิง: "หากเกิดอะไรขึ้นกับพระชายา ท่านอ๋องไม่มีทางปล่อยเจ้าไว้แน่ รีบนำยาแก้พิษให้กับพระชายาเร็วเข้า"

ไป๋ชิงหลิงมองยาบนมือ จากนั้นก็หัวเราะแห้ง: "แค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วหรือ ไป๋จิ่น สิ่งที่เจ้ากำลังเผชิญอยู่เป็นเพียงสิ่งที่ข้าต้องเผชิญเมื่อห้าปีก่อนเท่านั้น แต่นี่ยังน้อยไป ตอนที่เจ้าร่วมมือกับอ๋องต้วนมาทำร้ายข้ากับลูก ก็น่าจะรู้ตั้งนานแล้วว่าขอแค่ข้ายังมีชีวิตอยู่...ย่อมต้องกลับมาเอาชีวิตเจ้าและเขาเป็นแน่ แต่ข้ามาคิดดูแล้ว หากปล่อยให้สวะอย่างพวกเจ้าทั้งสองคนตายไปเสียอย่างนั้น มันก็ออกจะไม่คุ้มค่าไปหน่อย"

"อ๊าก..." ท้องของไป๋จิ่นยิ่งเจ็บปวดทรมานมากขึ้นอีก นางจับเสื้อของแม่นมอันพร้อมกับกรีดเสียงดัง: "รีบไปตามท่านอ๋องมา..."

"เจ้าอ้อนวอนข้าได้" ไป๋ชิงหลิงมองนางจากที่สูง

ไป๋จิ่นเพียงแค่รู้สึกว่า ท่าทางของไป๋ชิงหลิงในตอนนี้เป็นเหมือนดั่งวิญญาณชั่วร้ายในฝันร้ายของนางอย่างไรอย่างนั้น

แต่ทันใดนั้นเอง ทหารคุ้มกันคนหนึ่งเดินเข้ามา: "พระชายา ไม่ดีแล้วขอรับ ท่านอ๋องถูกใต้เท้าเว่ยคุมขังตัวไว้ขอรับ"

"อะไรนะ?" ไป๋จิ่นชะงักไปชั่วขณะ มองทหารคุ้มกันด้วยสีหน้าอันซีดเซียว

ทหารคุ้มกันกล่าว: "วันนี้ท่านอ๋องขี่ม้าจับโจร จึงชนชาวนาจนเสียชีวิตไปสองรายขอรับ"

"ข้าจะเข้าวัง ข้าจะเข้าพบ...เสด็จแม่..." แต่ทว่าท้องของนางเจ็บปวดเหลือเกิน นางมองไปยังไป๋ชิงหลิงแล้วยื่นมือไปทางไป๋ชิงหลิงพร้อมกับกล่าวว่า: "นำยาแก้พิษมาให้ข้า ให้ข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจะบอก...บอกความลับ...เกี่ยวกับเด็กนั่น...ให้เจ้า..."

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงขรึมลง ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและบีบใบหน้าของไป๋จิ่นแน่น: "เด็กนั่นยังมีชีวิตอยู่ใช่หรือไม่?"

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ" แม่นมอันดึงมือไป๋ชิงหลิงออก