ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 132

ไป๋จิ่นจ้องมองแจกันเคลือบที่อยู่ในมือของไป๋ชิงหลิงอย่างตะลึง มือทั้งสองของนางกดทับไว้บนหน้าท้องน้อยที่จุกเสียด สีหน้าซีดเซียวราวกับกระดาษ พร้อมทั้งกัดฟันแน่น!

"เจ้า..." นางเจ็บจนล้มลงบนพื้นจากเก้าอี้นั่ง คิ้วทั้งสองขมวดเป็นปม และกรีดร้องอย่างทรมาน: "เอายาแก้พิษมาให้ข้าเดี๋ยวนี้"

"ท่านพี่หญิงเข้าใจข้าผิดแล้ว" ริมฝีปากสีแดงของไป๋ชิงหลิงกระตุก พร้อมกล่าวอย่างใจเย็นว่า: "ที่ส่งไปยังหอจิ่นเซวียนก็คืยาแก้พิษ ในมือข้าก็เป็นยาแก้พิษด้วยเช่นกัน เพียงแต่ว่ายาแก้พิษนี้เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น"

"นังสารเลว..." นางหยิบถ้วยชาบนโต๊ะแล้วโยนไปทางไป๋ชิงหลิงอย่างไม่ใยดี

ไป๋ชิงหลิงรีบถอยหลังกลับไปก้าวใหญ่ทันที

ไป๋จิ่นก่นด่าด้วยความเจ็บปวด" "พวกเจ้า...ยังไม่รีบนำยาในมือนางมาให้ข้าอีก...ไปแย่งมา!"

"เจ้าค่ะ" คนรับใช้ในห้องรีบพุ่งไปทางไป๋ชิงหลิงทันที

เมื่อเห็นว่าพวกนางกำลังพุ่งเข้ามา ไป๋ชิงหลิงก็ดีดจุกไม้บนขวดยาออกอย่างไม่รีบร้อน พร้อมทั้งคว่ำปากขวดลง

ผงยาสีขาวในขวดค่อยๆ ไหลลงสู๋พื้น

เมื่อไป๋จิ่นเห็นฉากนั้นก็อึ้งไปชั่วขณะ

"นี่เป็นยาสำหรับคืนนี้ของพี่หญิงเชียวนะ หากไม่มีแล้ว ท่านพี่หญิงต้องเจ็บปวดทั้งคืนแน่" ผงยาด้านในยังคงไหลลงมาเรื่อยๆ ไป๋ชิงหลิงกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงชัดเจน: "แต่ทว่า ความเจ็บปวดแค่นี้ไม่สามารถคร่าชีวิตของพี่หญิงไปได้หรอก แต่คงต้องลำบากพี่หญิงหน่อยแล้วที่ต้องเจ็บปวดทรมานอีกครั้ง เพียงแต่เพราะว่าท้องของพี่หญิงไม่สามารถให้กำเนิดอะไรออกมาได้ เพราะฉะนั้นถึงได้รู้สึกเจ็บปวดและผ่านช่วงเวลานี้ไปยากเท่านั้น"

"เจ้า...เจ้า..." การที่บอกว่าท้องของนางให้กำเนิดอะไรออกมาไม่ได้นั้น ถือเป็นการบอกว่า

นางเป็นแม่ไก่ที่ฝักไข่ไม่ได้

ความเจ็บปวดในร่างกายกับความอับอายในใจ ทำให้ไป๋จิ่นโกรธและเจ็บปวดไปพร้อมๆ กัน

ดวงตาของนางแดงก่ำ พยายามลุกขึ้นจากพื้นแล้วพุ่งไปหาไป๋ชิงหลิง: "ไป๋ชิงหลิง ข้าจะเอาชีวิตเจ้า!"

เหล่าคนใช้เห็นไป๋จิ่นเดินมาก็รีบแยกทางออกเป็นซ้ายขวาทันที

แต่ขณะที่ไป๋จิ่นพุ่งไปหาไป๋ชิงหลิงนั้น กลับพุ่งไปหาอากาศเสียอย่างนั้น นางล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง

ตามด้วยเสียงครวญครางอันทรมาน: "อ๊าก..."

ไป๋จิ่นห่อตัวอยู่บนพื้นด้วยความทรมาน เหมือนตอนที่ไป๋ชิงหลิงให้กำเนิดเมื่อห้าปีก่อน

ไป๋ชิงหลิงมองนางด้วยความเย็นชา ไม่มีความเห็นใจเลยแม้แต่น้อย

แม่นมอันรีบวิ่งไปเข้าพยุงไป๋จิ่นขึ้น จากนั้นก็เงยหน้าก่นด่าไป๋ชิงหลิง: "หากเกิดอะไรขึ้นกับพระชายา ท่านอ๋องไม่มีทางปล่อยเจ้าไว้แน่ รีบนำยาแก้พิษให้กับพระชายาเร็วเข้า"

ไป๋ชิงหลิงมองยาบนมือ จากนั้นก็หัวเราะแห้ง: "แค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วหรือ ไป๋จิ่น สิ่งที่เจ้ากำลังเผชิญอยู่เป็นเพียงสิ่งที่ข้าต้องเผชิญเมื่อห้าปีก่อนเท่านั้น แต่นี่ยังน้อยไป ตอนที่เจ้าร่วมมือกับอ๋องต้วนมาทำร้ายข้ากับลูก ก็น่าจะรู้ตั้งนานแล้วว่าขอแค่ข้ายังมีชีวิตอยู่...ย่อมต้องกลับมาเอาชีวิตเจ้าและเขาเป็นแน่ แต่ข้ามาคิดดูแล้ว หากปล่อยให้สวะอย่างพวกเจ้าทั้งสองคนตายไปเสียอย่างนั้น มันก็ออกจะไม่คุ้มค่าไปหน่อย"

"อ๊าก..." ท้องของไป๋จิ่นยิ่งเจ็บปวดทรมานมากขึ้นอีก นางจับเสื้อของแม่นมอันพร้อมกับกรีดเสียงดัง: "รีบไปตามท่านอ๋องมา..."

"เจ้าอ้อนวอนข้าได้" ไป๋ชิงหลิงมองนางจากที่สูง

ไป๋จิ่นเพียงแค่รู้สึกว่า ท่าทางของไป๋ชิงหลิงในตอนนี้เป็นเหมือนดั่งวิญญาณชั่วร้ายในฝันร้ายของนางอย่างไรอย่างนั้น

แต่ทันใดนั้นเอง ทหารคุ้มกันคนหนึ่งเดินเข้ามา: "พระชายา ไม่ดีแล้วขอรับ ท่านอ๋องถูกใต้เท้าเว่ยคุมขังตัวไว้ขอรับ"

"อะไรนะ?" ไป๋จิ่นชะงักไปชั่วขณะ มองทหารคุ้มกันด้วยสีหน้าอันซีดเซียว

ทหารคุ้มกันกล่าว: "วันนี้ท่านอ๋องขี่ม้าจับโจร จึงชนชาวนาจนเสียชีวิตไปสองรายขอรับ"

"ข้าจะเข้าวัง ข้าจะเข้าพบ...เสด็จแม่..." แต่ทว่าท้องของนางเจ็บปวดเหลือเกิน นางมองไปยังไป๋ชิงหลิงแล้วยื่นมือไปทางไป๋ชิงหลิงพร้อมกับกล่าวว่า: "นำยาแก้พิษมาให้ข้า ให้ข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจะบอก...บอกความลับ...เกี่ยวกับเด็กนั่น...ให้เจ้า..."

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงขรึมลง ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและบีบใบหน้าของไป๋จิ่นแน่น: "เด็กนั่นยังมีชีวิตอยู่ใช่หรือไม่?"

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ" แม่นมอันดึงมือไป๋ชิงหลิงออก

แต่ทว่าขณะที่มือของแม่นมอันเพิ่งจะแตะโดนเสื้อของไป๋ชิงหลิงนั้น ก็ถูกไป๋ชิงหลิงตอบโต้กลับด้วยฝ่ามือหนึ่งฝ่ามือ

แม่นมอันโดนตบจนกลิ้งลงกับพื้น

เมื่อสาวใช้รอบๆ เห็นดังนั้นก็คิดที่จะเดินเข้าไปจับไป๋ชิงหลิงไว้ แต่ไป๋จิ่นก็รีบห้ามไว้: "อย่าเข้าไป!"

"เจ้านำยาแก้พิษให้ข้าเสียก่อน..." ไป๋จิ่นมองยาในมือของนางแล้วยื่นมือเข้าไปแย่ง...

ไป๋ชิงหลิงรีบนำยาที่อยู่ในมือออกทันที พร้อมกับบีบใบหน้านางแน่นขึ้นอีก แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม: "บอกข้ามาว่าเด็กนั่นอยู่ที่ไหน?"

"เขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านจางซู่กับพ่อของเขา อายุราวคราวเดียวกับลูกของเจ้า...ตอนนั้น ชายที่ข้าส่งไปในตอนนั้นเป็นคนหมู่บ้านจางซู่ด้วย" หลังจากที่ไป๋จิ่นกล่าวจบก็ยื่นมือออกไปแย่งยาในมือของไป๋ชิงหลิงทันที และรีบทานยาในขวดลงไปอย่างรวดเร็ว

แม่นมอันลุกขึ้นจากพื้น ตักน้ำให้กับไป๋จิ่นหนึ่งแก้ว

ไป๋จิ่นทานยาแก้พิษลงไป ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง อาการเจ็บปวดก็หายไปในพริบตา

ใบหน้าของนางกริ้วโกรธอีกครั้ง พร้อมกับยกมือขึ้นชี้หน้าและก่นด่าไป๋ชิงหลิง: "ไป๋ชิงหลิง ข้าต้องการยาแก้พิษทั้งหมด"

ไป๋ชิงหลิงดึงสติกลับมา ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า: "อย่าแม้แต่จะคิด!"

"เจ้า!" ไป๋จิ่นถูกแม่นมอันพยุงไปนั่งบนเก้าอี้ ใบหน้าที่ซีดเซียวรวมกับท่าทางที่ดุร้าย ข่มขู่ด้วยสีหน้าอันชั่วร้ายว่า: "หากเจ้าไม่ให้ข้า พรุ่งนี้ข้าจะสั่งให้คนไปกำจัดลูกเจ้าชายเจ้าเสีย และทำให้ลูกสาวเจ้าไม่มีพ่อ"

ไป๋ชิงหลิงสีหน้านิ่งขรึม ทั้งสองมือกุมหมัดแน่น: "เจ้าบอกว่าเป็นลูกชายข้าก็เป็นลูกชายข้าอย่างนั้นหรือ ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าไม่ได้หลอกข้า"

"ได้ เจ้าไม่เชื่อใช่หรือไม่ พรุ่งนี้ข้าจะสั่งให้คนไปตัดแขนซ้ายของเด็กนั่นมาให้เจ้า" สีหน้าไป๋จิ่นไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก กล่าวด้วยน้ำเสียงสูงแหลม

ร่างกายของไป๋ชิงหลิงแข็งทื่อ ในหัวมีแต่ภาพเมื่อห้าปีก่อนที่มีคนกรีดแขนซ้ายของลูกปรากฏขึ้น

บาดแผลนั้นถูกกรีดลึกลงไป ทำให้เลือดออกเป็นอย่างมาก แม้บาดแผลจะหายดีแล้ว แต่ก็ต้องมีรอยแผลเป็นหลงเหลืออยู่แน่นอน

ไป๋จิ่นมั่นใจเพียงนั้น...ทำให้ไป๋ชิงหลิงกระวนกระวาย

พรากพ่อของเด็กๆ ไปไม่ว่า แต่เด็กนั่นยังเป็นพี่ชายของเชิงเอ๋อร์อีกด้วย หากเชิงเอ๋อร์รู้ว่าพี่ชายของนางยังมีชีวิตอยู่ต้องดีใจมากแน่

"เจ้าไปคิดมาดีๆ หากช่วงพลบค่ำในวันพรุ่งนี้ข้ายังรู้สึกทรมานอยู่ล่ะก็ คนของข้าจักกำจัดสองพ่อลูกนั่นทันที และนำนิ้วมือของทั้งสองมาต้มแกงเสีย"

"สารเลว!" ไป๋ชิงหลิงหูหน้าแดงก่ำ

ไป๋จิ่นหัวเราะ"ฮ่าๆๆ"ใหญ่ พร้อมหันไปมองทหารคุ้มกัน

ทหารคุ้มกันทั้งสองชักดาบออกมาอย่างรวดเร็ว และจี้ไปตรงคอของไป๋ชิงหลิง

ไป๋จิ่นกล่าว: "มัดตัวนางซะ"

ทหารคุ้มกันหยิบเชือกมามัดตัวไป๋ชิงหลิงไว้

ระหว่างนี้ ไป๋ชิงหลิงไม่ได้ตอบโต้กลับใดๆ เพราะนางรู้ว่าไป๋จิ่นกล้าสังหารเด็กคนนั้นจริงๆ

นางไม่กล้าเสี่ยง หากว่า...เขาเป็นพี่ชายของเชิงเอ๋อร์จริงๆล่ะ นางต้องเจอเขาให้ได้!

แต่ทว่าอยากจะออกจากจวนอ๋องต้วนนั้นก็ไม่ง่ายเช่นกัน

ทหารรักษาการณ์ในจวนอ๋องมีมากนัก โดยเฉพาะในเรือนจื่ออี๋ ทั้งในและนอกมีแต่คนของอ๋องต้วน นางเพียงแค่ก้าวออกจากประตูก็จะถูกคนลากกลับไปทันที

เมื่อคิดถึงเช่นนี้ คิ้วของไป๋ชิงหลิงก็ขมวดเป็นปมขึ้นมา

หากไปซึ่งๆ หน้าเช่นนี้ไปไม่รอดแน่ เพียงแต่ยาพิษที่มีอยู่ของนางได้ใช้ในคุกของจวนอ๋องต้วนไปแล้ว!

ยุ่งยากเสียจริง!

เมื่อกลับถึงเรือนจื่ออี๋ ทหารคุ้มกันที่คุมตัวนางกลับเรือนได้มัดตัวนางไว้บนเก้าอี้ก่อน จากนั้นค่อยเดินจากไป

ช่วงที่ปิดประตูนั้น ก็มีเงาร่างสีดำเงาหนึ่งลอยลงมาจากเบื้องบน...