ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 138

“แม่นมอัน เรือนชิงซินเป็นเรือนที่ฝ่าบาทพระราชทานให้ ช่วงเวลาเที่ยงคืนดึกดื่นนายของเจ้ามาเยี่ยมเยือน แต่ทว่าเจ้าที่เป็นคนรับใช้ไม่รายงานเจ้าของเรือนล่วงหน้า เพื่อให้เจ้าของเรือนเตรียมต้อนรับแขกได้ แต่ทว่ามาโอ้อวดบารมี คนที่ไม่รู้จะคิดได้ว่าพระชายาต้วนไม่มีเมตตาธรรมได้นะ”

ไป๋จิ่นกับแม่นมอันสีหน้าเปลี่ยนมากขึ้น

แม่นมซั่งเป็นผู้อาวุโสที่ไทเฮาฮุ่ยเอาไว้ที่จวนอ๋องหรง

ไป๋จิ่นเห็นนางยังกลัว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแม่นมอันเลย

แม่นมอันรีบกล่าวอธิบายว่า “แม่นมซั่ง เมื่อครู่…..”

“หม่อมฉันถวายความเคารพพระชายาต้วนเพคะ !”แม่นมซั่งถวายความเคารพไป๋จิ่นโดยไม่ชายตาแลแม่นมอันแม้แต่น้อย

แน่นอน การแสดงความเคารพนี้เป็นเพียงภายนอก

แม่นมซั่งเป็นนางจิ้งจอกแก่ แน่นอนไม่มีทางทำให้จวนอ๋องหรงหรือว่าไทเฮาไม่พอใจไม่สุขได้หรอก

และก็ไม่มีทางให้คนกลับกลอกอย่างไป๋จิ่นดูความผิดปกติอะไรออกด้วย

ไป๋จิ่นสีหน้าอ่อนโยน กล่าวตำหนิแม่นมอันว่า “ออกไป วันนี้ที่ข้ามาก็เพื่อที่จะมาดูน้องสาวของตนเอง เจ้าไม่ได้แจ้งน้องล่วงหน้า ถึงได้ทำให้น้องสาวร้อนใจเยี่ยงนี้”

“เพคะๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของหม่อมฉันเองเพคะ”แม่นมอันรีบรับความผิด

หรงจิ่งหลินรีบวิ่งมาหาไป๋ชิงหลิน กล่าวว่า“ท่านแม่ ท่านไม่ต้องออกมา ข้าคนเดียวก็สามารถรับมือได้”

“ซื่อจื่อน้อย ชุดของซื่อจื่อน้อยเปื้อนแล้ว บนมือล้วนเป็นโคลน”แม่นมซั่งรีบเปลี่ยนท่าทางเย็นชาเมื่อครู่ แล้วคุกเข่าลงข้างกาย จากนั้นหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดโคลนให้กับเขา

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าหรงจิ่งหลินเป็นคนที่รู้ใจเอาใจใส่มาก เหมือนกับเซิงเอ๋อร์ของนางที่รักทะนุถนอมแม่ !

แต่…..

นางไม่ใช่แม่แท้ๆของเขา

มีบางเรื่อง ที่นางข้องเกี่ยวแล้วมันไม่เหมาะสม

ก็ยกตัวอย่างเช่น แม่นมซั่งจะใช้การกระทำแสดงออกบอกนางว่า นางไม่ใช่แม่แท้ๆของจิ่งหลิน

“ซื่อจื่อจิ่ง รีบกลับเรือนไปล้างกับแม่นมซั่งเถิด”ไป๋ชิงหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

หรงจิ่งหลินส่ายหน้า กล่าวว่า “ไม่ ข้าต้องการดูนางอยู่ที่นี่ หากนางรังแกท่านแม่อีก ข้าไม่มีทางยกโทษให้”

“ซื่อจื่อ!”แม่นมซั่งกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ค่ำแล้ว หม่อมฉันจะพาซื่อจื่อกลับไปล้างที่เรือน แล้วก็ควรจะพักผ่อนได้แล้วเพคะ”

“ข้าไม่ไป!”หรงจิ่งหลินเดินไปอยู่ข้างกายไป๋ชิงหลินด้วยสีหน้าต่อต้าน

สีหน้าแม่นมซั่งขวยเขินเล็กน้อย นางเงยหน้ามองไป๋ชิงหลิง กล่าวว่า“แม่นางไป๋ ฝ่าบาทกับฮองเฮาอบรมสั่งสอนซื่อจื่อให้อยู่ในระเบียบวินัยเคร่งครัดมาก”

นางไม่ได้พูดต่อ พูดแค่ครึ่งเดียว ไป๋ชิงหลิงก็เข้าใจ……

เป็นเรื่องปกติสำหรับไป๋ชงเซิง แต่หากปรากฎอยู่บนตัวหรงจิ่งหลิน สำหรับราชวงศ์ถือเป็นร้ายแรงมาก

ลูกหลานราชวงศ์ การเดินจำเป็นต้องจะมั่นคง มารยาทเข็มงวด พวกเขาจะต้องใช้ชีวิตตามแบบของราชวงศ์

ในสายตาของแม่นมซั่ง ต่อให้พระชายาต้วนจะไม่ดีอย่างไร ก็เป็นผู้อาวุโสของหรงจิ่งหลิน

ไป๋ชิงหลิงนั่งยองๆลง มือทั้งสองข้างโอบที่มือน้อยเขา

จิ่งหลินกล่าวว่า “ท่านแม่ ข้าต้องเห็นนางออกไป ข้าถึงจะวางใจกลับไปพักผ่อนได้”

“จิ่งหลิน สุขภาพเจ้าไม่ดี จะต้องกินยาตรงเวลา พักผ่อนตรงเวลา เวลามืดค่ำแล้ว กลับไปล้างที่เรือนกับแม่นมซั่งดีๆแล้วพักผ่อนนะ”

ไป๋ชิงหลิงเป็นคนพูดหรงจิ่งหลินไม่มีทางที่จะไม่เชื่อฟังหรอก

เขาหันไปมองไป๋จิ่นที่ยืนอยู่ในจวน และกล่าวขึ้นว่า“เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะให้พ่อบ้านฉีอยู่ พ่อบ้านฉีเป็นคนของจวนอ๋องหรง เป็นตัวแทนของข้ากับเสด็จพ่อข้า หากนางกล้ารังแกท่านแม่ ท่านก็บอกพ่อบ้านฉีให้ไปหาเสด็จพ่อ ท่านพ่อจะหนุนหลังท่านแน่นอน”

ไป๋จิ่นได้ยินประโยคนี้ หนังตากระตุกขึ้นอย่างรุนแรง