ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 138

“แม่นมอัน เรือนชิงซินเป็นเรือนที่ฝ่าบาทพระราชทานให้ ช่วงเวลาเที่ยงคืนดึกดื่นนายของเจ้ามาเยี่ยมเยือน แต่ทว่าเจ้าที่เป็นคนรับใช้ไม่รายงานเจ้าของเรือนล่วงหน้า เพื่อให้เจ้าของเรือนเตรียมต้อนรับแขกได้ แต่ทว่ามาโอ้อวดบารมี คนที่ไม่รู้จะคิดได้ว่าพระชายาต้วนไม่มีเมตตาธรรมได้นะ”

ไป๋จิ่นกับแม่นมอันสีหน้าเปลี่ยนมากขึ้น

แม่นมซั่งเป็นผู้อาวุโสที่ไทเฮาฮุ่ยเอาไว้ที่จวนอ๋องหรง

ไป๋จิ่นเห็นนางยังกลัว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแม่นมอันเลย

แม่นมอันรีบกล่าวอธิบายว่า “แม่นมซั่ง เมื่อครู่…..”

“หม่อมฉันถวายความเคารพพระชายาต้วนเพคะ !”แม่นมซั่งถวายความเคารพไป๋จิ่นโดยไม่ชายตาแลแม่นมอันแม้แต่น้อย

แน่นอน การแสดงความเคารพนี้เป็นเพียงภายนอก

แม่นมซั่งเป็นนางจิ้งจอกแก่ แน่นอนไม่มีทางทำให้จวนอ๋องหรงหรือว่าไทเฮาไม่พอใจไม่สุขได้หรอก

และก็ไม่มีทางให้คนกลับกลอกอย่างไป๋จิ่นดูความผิดปกติอะไรออกด้วย

ไป๋จิ่นสีหน้าอ่อนโยน กล่าวตำหนิแม่นมอันว่า “ออกไป วันนี้ที่ข้ามาก็เพื่อที่จะมาดูน้องสาวของตนเอง เจ้าไม่ได้แจ้งน้องล่วงหน้า ถึงได้ทำให้น้องสาวร้อนใจเยี่ยงนี้”

“เพคะๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของหม่อมฉันเองเพคะ”แม่นมอันรีบรับความผิด

หรงจิ่งหลินรีบวิ่งมาหาไป๋ชิงหลิน กล่าวว่า“ท่านแม่ ท่านไม่ต้องออกมา ข้าคนเดียวก็สามารถรับมือได้”

“ซื่อจื่อน้อย ชุดของซื่อจื่อน้อยเปื้อนแล้ว บนมือล้วนเป็นโคลน”แม่นมซั่งรีบเปลี่ยนท่าทางเย็นชาเมื่อครู่ แล้วคุกเข่าลงข้างกาย จากนั้นหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดโคลนให้กับเขา

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าหรงจิ่งหลินเป็นคนที่รู้ใจเอาใจใส่มาก เหมือนกับเซิงเอ๋อร์ของนางที่รักทะนุถนอมแม่ !

แต่…..

นางไม่ใช่แม่แท้ๆของเขา

มีบางเรื่อง ที่นางข้องเกี่ยวแล้วมันไม่เหมาะสม

ก็ยกตัวอย่างเช่น แม่นมซั่งจะใช้การกระทำแสดงออกบอกนางว่า นางไม่ใช่แม่แท้ๆของจิ่งหลิน

“ซื่อจื่อจิ่ง รีบกลับเรือนไปล้างกับแม่นมซั่งเถิด”ไป๋ชิงหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

หรงจิ่งหลินส่ายหน้า กล่าวว่า “ไม่ ข้าต้องการดูนางอยู่ที่นี่ หากนางรังแกท่านแม่อีก ข้าไม่มีทางยกโทษให้”

“ซื่อจื่อ!”แม่นมซั่งกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ค่ำแล้ว หม่อมฉันจะพาซื่อจื่อกลับไปล้างที่เรือน แล้วก็ควรจะพักผ่อนได้แล้วเพคะ”

“ข้าไม่ไป!”หรงจิ่งหลินเดินไปอยู่ข้างกายไป๋ชิงหลินด้วยสีหน้าต่อต้าน

สีหน้าแม่นมซั่งขวยเขินเล็กน้อย นางเงยหน้ามองไป๋ชิงหลิง กล่าวว่า“แม่นางไป๋ ฝ่าบาทกับฮองเฮาอบรมสั่งสอนซื่อจื่อให้อยู่ในระเบียบวินัยเคร่งครัดมาก”

นางไม่ได้พูดต่อ พูดแค่ครึ่งเดียว ไป๋ชิงหลิงก็เข้าใจ……

เป็นเรื่องปกติสำหรับไป๋ชงเซิง แต่หากปรากฎอยู่บนตัวหรงจิ่งหลิน สำหรับราชวงศ์ถือเป็นร้ายแรงมาก

ลูกหลานราชวงศ์ การเดินจำเป็นต้องจะมั่นคง มารยาทเข็มงวด พวกเขาจะต้องใช้ชีวิตตามแบบของราชวงศ์

ในสายตาของแม่นมซั่ง ต่อให้พระชายาต้วนจะไม่ดีอย่างไร ก็เป็นผู้อาวุโสของหรงจิ่งหลิน

ไป๋ชิงหลิงนั่งยองๆลง มือทั้งสองข้างโอบที่มือน้อยเขา

จิ่งหลินกล่าวว่า “ท่านแม่ ข้าต้องเห็นนางออกไป ข้าถึงจะวางใจกลับไปพักผ่อนได้”

“จิ่งหลิน สุขภาพเจ้าไม่ดี จะต้องกินยาตรงเวลา พักผ่อนตรงเวลา เวลามืดค่ำแล้ว กลับไปล้างที่เรือนกับแม่นมซั่งดีๆแล้วพักผ่อนนะ”

ไป๋ชิงหลิงเป็นคนพูดหรงจิ่งหลินไม่มีทางที่จะไม่เชื่อฟังหรอก

เขาหันไปมองไป๋จิ่นที่ยืนอยู่ในจวน และกล่าวขึ้นว่า“เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะให้พ่อบ้านฉีอยู่ พ่อบ้านฉีเป็นคนของจวนอ๋องหรง เป็นตัวแทนของข้ากับเสด็จพ่อข้า หากนางกล้ารังแกท่านแม่ ท่านก็บอกพ่อบ้านฉีให้ไปหาเสด็จพ่อ ท่านพ่อจะหนุนหลังท่านแน่นอน”

ไป๋จิ่นได้ยินประโยคนี้ หนังตากระตุกขึ้นอย่างรุนแรง

ไป๋ชิงหลิงไม่เห็นความอิจฉาริษยาของนาง นางลูบหัวหรงจิ่งหลิน กล่าวว่า “ได้ ข้าจะให้เซิงเอ๋อร์กลับไปด้วยนะ”

พูดแล้ว ไป๋ชิงหลิงเลยลุกขึ้น ดันไป๋ชงเซิงมาอยู่ตรงหน้าหรงจิ่งหลิน

แม่นมซั่งพาเด็กทั้งสองออกไปจากเรือนนี้

ตอนที่เดินไปจนจะสุดทางเดิน ไป๋ชงเซิงหันมามองทางไป๋จิ่น นัยน์ตาปลิ้นปล้อนมีการวางแผนทำร้ายแฉลบผ่าน…..

เมื่อเด็กทั้งสองออกไปแล้ว ไป๋ชิงหลิงให้ทุกคนหลบออกไปก่อน รวมถึงพ่อบ้านฉีด้วย

นางพาไป๋จิ่นเข้ามาที่ห้องโถงใหญ่ แล้วปิดประตูพูดคุยกัน !

ไป๋จิ่นพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “เอายาถอนพิษให้ข้า”

“เจ้าทำอะไรกับลูกของข้า เจ้ายังมีหน้ามาต้องการยาถอนพิษ”ไป๋ชิงหลิงกล่าวตะคอกด้วยความเดือดดาล

ไป๋จิ่นหน้าซีดเผือดเล็กน้อย นางรู้ว่าอาการปวดท้องจะกำเริบอีกแล้ว

นางคุกเข่าดัง“ตูม”อยู่ตรงหน้าไป๋ชิงหลิง มือทั้งสองข้างคว้ามือของนาง กล่าวอ้อนวอนว่า “น้อง พี่รู้ว่าตนเองผิดแล้ว วันนี้ที่ข้ามาก็เพื่อจะส่งยาให้ลูก เอายาให้ลูกกินแล้ว เขาจะสามารถกลับมาเป็นปกติ เจ้าอยากลงโทษข้า ก็เพียงพอแล้ว ตอนนี้ข้าถูกกล่าวหาว่าเป็นวิกลจริต ต่อไปล้วนไม่สามารถมีทายาทได้ ข้าทำได้เพียงไปรับเลี้ยงลูกคนอื่น เจ้าให้ยาถอนพิษแก่ข้า ข้าก็ให้ยาถอนพิษแก่เจ้า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเราเดินทางใครทางมัน ต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องมายุ่งกัน”

ไป๋ชิงหลิงหลุบตาลง สายตาดุดันอึมครึม

นางยกฝ่ามือขึ้น ตบที่หน้าของไป๋จิ่น

ไป๋จิ่นถูกนางตบจนหมอบอยู่ที่พื้น นางใช้มือกอบกุมบริเวณที่ถูกไป๋ชิงหลิงตบเบาๆ แววตามีความดุร้ายเฉิดฉายออกมา

“ไป๋จิ่น ต่างคนต่างอยู่เป็นไปไม่ได้แน่นอน ความเกลียดชังการปล้นสามี ความเกลียดชังการทำร้ายลูก พวกเราได้มีความเกลียดชังที่หยั่งลึก คนอย่างเจ้า…จะขจัดความแค้นได้อย่างง่ายได้ที่ไหนกัน”ไป๋ชิงหลิงไม่ได้พูดเรื่องยาถอนพิษของลูก

นางรู้ว่าพิษของไป๋จิ่นกำเริบอีกแล้ว

ไป๋จิ่นขดงอท้อง เหงื่อเย็นไหลลงมาจากข้างหน้าผาก หันกลับมากล่าวกับนางว่า“น้องสาว….”

“อย่ามาเรียกข้าว่าน้องสาว !”ไป๋ชิงหลิงเดินมาด้านหน้า บีบคอนางแล้วกล่าวว่า “จำไว้นะ ข้าชื่อไป๋เจาเสวี่ย ไป๋ชิงหลิงตายเมื่อห้าปีก่อนแล้ว หากเจ้ากล้าแฉข้า เจ้าก็ต้องตาย !”

ไป๋จิ่นตัวสั่นเทา สีหน้าโกรธจัด

“เจ้าอย่าไม่เชื่อละ ฮูหยินอาวุโสของจวนติ้งเป่ยโหว เจ้ากับแม่ของข้าและคนอื่นๆ ล้วนคิดว่าอดีตพระชายาต้วนคลอดบุตรยากและตาย เจ้ากล้าแฉข้าต่อหน้าฝ่าบาท ก็เท่ากับเปิดเผยสิ่งที่ใช้มาเพื่อปิดบังความอัปยศของราชวงศ์ เจ้า แม่เจ้า แล้วฮูหยินอาวุโสที่รักทะนุถนอมเจ้า ล้วนจะต้องตายหมด โทษของการหลอกลวงราชาจะต้องถูกประหารเก้าชั่วโครต พอถึงเวลานั้นท่านอ๋องต้วนก็ช่วยเจ้าไม่ได้ พระสนมเอกหรงไม่ยินยอม ! !”

คำว่า“โทษของการหลอกลวงราชา”ทิ่มแทงอยู่ในใจของไป๋จิ่น

ทำให้ไป๋จิ่นหายใจเข้าอย่างเยือกเย็น

ไป๋จิ่นหมกมุ่นกับความคิดที่จะสังหารไป๋ชิงหลิงจนลืมความสัมพันธ์นี้เลย

จักรพรรดิเหยารักหน้าตาศักดิ์ศรีขนาดนั้น หากพระองค์รู้ว่าไป๋ชิงหลิงยังมีชีวิตอยู่ อีกทั้งติ้งเป่ยโหวเป็นคนพากลับมา คนทั้งจวนติ้งเป่ยโหวจะต้องรับผิดชอบโทษการหลอกลวงราชานี้

พระสนมเอกไม่ชอบนางนานแล้ว นางจะต้องถือโอกาสนี้ ให้ท่านอ๋องต้วนเลิกกับนางแน่

พอถึงเวลานั้น นางก็ต้องได้รับผลกระทบไปด้วย

พอคิดได้ว่าไม่สามารถแฉไป๋ชิงหลิง ใจของไป๋จิ่นก็เจ็บปวดจนเลือดหยด

“ไม่ใช่ข้าที่ทำลายจวนติ้งเป่ยโหว เป็นเจ้าต่างหาก!”ไป๋จิ่นเอื้อมมือไปผลักนาง จากนั้นก็พลิกตัวโผอยู่บนตัวไป๋ชิงหลิง พร้อมกับมือทั้งสองข้างบีบคอนาง

จากนั้น….

บริเวณท้องก็มีความรู้สึกหดเกร็งตัวอย่างรุนแรง ก่อกวนอวัยวะกลวงอวัยวะตันของนาง นางเจ็บจนยากที่จะทนไหว

นางรีบขดหน้าท้อง กลิ้งลงมาจากด้านบนตัวไป๋ชิงหลิง และนอนขดอยู่บนพื้น “ไป๋…..เจาเสวี่ย เอายาถอนพิษให้ข้า ข้าสัญญา ฐานะของเจ้าจะเป็นความลับระหว่างเราสองคน ท่านอ๋องต้วนเขา….ฟังข้า…..เขารักทะนุถนอมข้า….ไม่มีทางพูดออกไป….รีบเอายาถอนพิษให้ข้าเสียที….”

“เชอะ!”ไป๋ชิงหลิงล้วงเข้าไปในเสื้อของนาง หายาถอนพิษของเอ๋อร์ซือ

สุดท้ายได้หาขวดเซรามิคสีทองเจอในปากกระบอกแขนเสื้อไป๋จิ่น

“นี่แหละ….นี่แหละ……ยาของ….ลูกเจ้า !”

ไป๋ชิงหลิงรวบรวมไว้ในห้วงมิติเวลา จากนั้นได้เอายาถอนพิษที่ไป๋จิ่นต้องการออกมา โยนให้นางกล่าวว่า “กินมันเสีย วันข้างหน้าก็ไม่ต้องปวดท้องอีกแล้ว ถือว่าข้าสร้างสมบุญกุศลแก่ลูก แต่เจ้าจำไว้ว่า ความแค้นของพวกเราไม่สามารถแก้ไขขจัดได้ เจ้าสามารถลงมือลับหลังข้าไป๋เจาเสวี่ยได้อย่างต่อเนื่อง หากข้าตายในมือเจ้าอีก ถือว่าข้าแพ้ ! !”