ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 138

“แม่นมอัน เรือนชิงซินเป็นเรือนที่ฝ่าบาทพระราชทานให้ ช่วงเวลาเที่ยงคืนดึกดื่นนายของเจ้ามาเยี่ยมเยือน แต่ทว่าเจ้าที่เป็นคนรับใช้ไม่รายงานเจ้าของเรือนล่วงหน้า เพื่อให้เจ้าของเรือนเตรียมต้อนรับแขกได้ แต่ทว่ามาโอ้อวดบารมี คนที่ไม่รู้จะคิดได้ว่าพระชายาต้วนไม่มีเมตตาธรรมได้นะ”

ไป๋จิ่นกับแม่นมอันสีหน้าเปลี่ยนมากขึ้น

แม่นมซั่งเป็นผู้อาวุโสที่ไทเฮาฮุ่ยเอาไว้ที่จวนอ๋องหรง

ไป๋จิ่นเห็นนางยังกลัว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแม่นมอันเลย

แม่นมอันรีบกล่าวอธิบายว่า “แม่นมซั่ง เมื่อครู่…..”

“หม่อมฉันถวายความเคารพพระชายาต้วนเพคะ !”แม่นมซั่งถวายความเคารพไป๋จิ่นโดยไม่ชายตาแลแม่นมอันแม้แต่น้อย

แน่นอน การแสดงความเคารพนี้เป็นเพียงภายนอก

แม่นมซั่งเป็นนางจิ้งจอกแก่ แน่นอนไม่มีทางทำให้จวนอ๋องหรงหรือว่าไทเฮาไม่พอใจไม่สุขได้หรอก

และก็ไม่มีทางให้คนกลับกลอกอย่างไป๋จิ่นดูความผิดปกติอะไรออกด้วย

ไป๋จิ่นสีหน้าอ่อนโยน กล่าวตำหนิแม่นมอันว่า “ออกไป วันนี้ที่ข้ามาก็เพื่อที่จะมาดูน้องสาวของตนเอง เจ้าไม่ได้แจ้งน้องล่วงหน้า ถึงได้ทำให้น้องสาวร้อนใจเยี่ยงนี้”

“เพคะๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของหม่อมฉันเองเพคะ”แม่นมอันรีบรับความผิด

หรงจิ่งหลินรีบวิ่งมาหาไป๋ชิงหลิน กล่าวว่า“ท่านแม่ ท่านไม่ต้องออกมา ข้าคนเดียวก็สามารถรับมือได้”

“ซื่อจื่อน้อย ชุดของซื่อจื่อน้อยเปื้อนแล้ว บนมือล้วนเป็นโคลน”แม่นมซั่งรีบเปลี่ยนท่าทางเย็นชาเมื่อครู่ แล้วคุกเข่าลงข้างกาย จากนั้นหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดโคลนให้กับเขา

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าหรงจิ่งหลินเป็นคนที่รู้ใจเอาใจใส่มาก เหมือนกับเซิงเอ๋อร์ของนางที่รักทะนุถนอมแม่ !

แต่…..

นางไม่ใช่แม่แท้ๆของเขา

มีบางเรื่อง ที่นางข้องเกี่ยวแล้วมันไม่เหมาะสม

ก็ยกตัวอย่างเช่น แม่นมซั่งจะใช้การกระทำแสดงออกบอกนางว่า นางไม่ใช่แม่แท้ๆของจิ่งหลิน

“ซื่อจื่อจิ่ง รีบกลับเรือนไปล้างกับแม่นมซั่งเถิด”ไป๋ชิงหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

หรงจิ่งหลินส่ายหน้า กล่าวว่า “ไม่ ข้าต้องการดูนางอยู่ที่นี่ หากนางรังแกท่านแม่อีก ข้าไม่มีทางยกโทษให้”

“ซื่อจื่อ!”แม่นมซั่งกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ค่ำแล้ว หม่อมฉันจะพาซื่อจื่อกลับไปล้างที่เรือน แล้วก็ควรจะพักผ่อนได้แล้วเพคะ”

“ข้าไม่ไป!”หรงจิ่งหลินเดินไปอยู่ข้างกายไป๋ชิงหลินด้วยสีหน้าต่อต้าน

สีหน้าแม่นมซั่งขวยเขินเล็กน้อย นางเงยหน้ามองไป๋ชิงหลิง กล่าวว่า“แม่นางไป๋ ฝ่าบาทกับฮองเฮาอบรมสั่งสอนซื่อจื่อให้อยู่ในระเบียบวินัยเคร่งครัดมาก”

นางไม่ได้พูดต่อ พูดแค่ครึ่งเดียว ไป๋ชิงหลิงก็เข้าใจ……

เป็นเรื่องปกติสำหรับไป๋ชงเซิง แต่หากปรากฎอยู่บนตัวหรงจิ่งหลิน สำหรับราชวงศ์ถือเป็นร้ายแรงมาก

ลูกหลานราชวงศ์ การเดินจำเป็นต้องจะมั่นคง มารยาทเข็มงวด พวกเขาจะต้องใช้ชีวิตตามแบบของราชวงศ์

ในสายตาของแม่นมซั่ง ต่อให้พระชายาต้วนจะไม่ดีอย่างไร ก็เป็นผู้อาวุโสของหรงจิ่งหลิน

ไป๋ชิงหลิงนั่งยองๆลง มือทั้งสองข้างโอบที่มือน้อยเขา

จิ่งหลินกล่าวว่า “ท่านแม่ ข้าต้องเห็นนางออกไป ข้าถึงจะวางใจกลับไปพักผ่อนได้”

“จิ่งหลิน สุขภาพเจ้าไม่ดี จะต้องกินยาตรงเวลา พักผ่อนตรงเวลา เวลามืดค่ำแล้ว กลับไปล้างที่เรือนกับแม่นมซั่งดีๆแล้วพักผ่อนนะ”

ไป๋ชิงหลิงเป็นคนพูดหรงจิ่งหลินไม่มีทางที่จะไม่เชื่อฟังหรอก

เขาหันไปมองไป๋จิ่นที่ยืนอยู่ในจวน และกล่าวขึ้นว่า“เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะให้พ่อบ้านฉีอยู่ พ่อบ้านฉีเป็นคนของจวนอ๋องหรง เป็นตัวแทนของข้ากับเสด็จพ่อข้า หากนางกล้ารังแกท่านแม่ ท่านก็บอกพ่อบ้านฉีให้ไปหาเสด็จพ่อ ท่านพ่อจะหนุนหลังท่านแน่นอน”

ไป๋จิ่นได้ยินประโยคนี้ หนังตากระตุกขึ้นอย่างรุนแรง

“เจ้าอย่าไม่เชื่อละ ฮูหยินอาวุโสของจวนติ้งเป่ยโหว เจ้ากับแม่ของข้าและคนอื่นๆ ล้วนคิดว่าอดีตพระชายาต้วนคลอดบุตรยากและตาย เจ้ากล้าแฉข้าต่อหน้าฝ่าบาท ก็เท่ากับเปิดเผยสิ่งที่ใช้มาเพื่อปิดบังความอัปยศของราชวงศ์ เจ้า แม่เจ้า แล้วฮูหยินอาวุโสที่รักทะนุถนอมเจ้า ล้วนจะต้องตายหมด โทษของการหลอกลวงราชาจะต้องถูกประหารเก้าชั่วโครต พอถึงเวลานั้นท่านอ๋องต้วนก็ช่วยเจ้าไม่ได้ พระสนมเอกหรงไม่ยินยอม ! !”

คำว่า“โทษของการหลอกลวงราชา”ทิ่มแทงอยู่ในใจของไป๋จิ่น

ทำให้ไป๋จิ่นหายใจเข้าอย่างเยือกเย็น

ไป๋จิ่นหมกมุ่นกับความคิดที่จะสังหารไป๋ชิงหลิงจนลืมความสัมพันธ์นี้เลย

จักรพรรดิเหยารักหน้าตาศักดิ์ศรีขนาดนั้น หากพระองค์รู้ว่าไป๋ชิงหลิงยังมีชีวิตอยู่ อีกทั้งติ้งเป่ยโหวเป็นคนพากลับมา คนทั้งจวนติ้งเป่ยโหวจะต้องรับผิดชอบโทษการหลอกลวงราชานี้

พระสนมเอกไม่ชอบนางนานแล้ว นางจะต้องถือโอกาสนี้ ให้ท่านอ๋องต้วนเลิกกับนางแน่

พอถึงเวลานั้น นางก็ต้องได้รับผลกระทบไปด้วย

พอคิดได้ว่าไม่สามารถแฉไป๋ชิงหลิง ใจของไป๋จิ่นก็เจ็บปวดจนเลือดหยด

“ไม่ใช่ข้าที่ทำลายจวนติ้งเป่ยโหว เป็นเจ้าต่างหาก!”ไป๋จิ่นเอื้อมมือไปผลักนาง จากนั้นก็พลิกตัวโผอยู่บนตัวไป๋ชิงหลิง พร้อมกับมือทั้งสองข้างบีบคอนาง

จากนั้น….

บริเวณท้องก็มีความรู้สึกหดเกร็งตัวอย่างรุนแรง ก่อกวนอวัยวะกลวงอวัยวะตันของนาง นางเจ็บจนยากที่จะทนไหว

นางรีบขดหน้าท้อง กลิ้งลงมาจากด้านบนตัวไป๋ชิงหลิง และนอนขดอยู่บนพื้น “ไป๋…..เจาเสวี่ย เอายาถอนพิษให้ข้า ข้าสัญญา ฐานะของเจ้าจะเป็นความลับระหว่างเราสองคน ท่านอ๋องต้วนเขา….ฟังข้า…..เขารักทะนุถนอมข้า….ไม่มีทางพูดออกไป….รีบเอายาถอนพิษให้ข้าเสียที….”

“เชอะ!”ไป๋ชิงหลิงล้วงเข้าไปในเสื้อของนาง หายาถอนพิษของเอ๋อร์ซือ

สุดท้ายได้หาขวดเซรามิคสีทองเจอในปากกระบอกแขนเสื้อไป๋จิ่น

“นี่แหละ….นี่แหละ……ยาของ….ลูกเจ้า !”

ไป๋ชิงหลิงรวบรวมไว้ในห้วงมิติเวลา จากนั้นได้เอายาถอนพิษที่ไป๋จิ่นต้องการออกมา โยนให้นางกล่าวว่า “กินมันเสีย วันข้างหน้าก็ไม่ต้องปวดท้องอีกแล้ว ถือว่าข้าสร้างสมบุญกุศลแก่ลูก แต่เจ้าจำไว้ว่า ความแค้นของพวกเราไม่สามารถแก้ไขขจัดได้ เจ้าสามารถลงมือลับหลังข้าไป๋เจาเสวี่ยได้อย่างต่อเนื่อง หากข้าตายในมือเจ้าอีก ถือว่าข้าแพ้ ! !”