ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 171

พอถึงตอนเย็นฟางกงกงก็มาที่จวนท่านอ๋องฮุ่ยอีกครั้ง

ครั้งนี้เขามาเชิญนางเข้าวังหลวง

สมุดพับที่ส่งโดยข้าหลวงของทั้งห้าเมืองไปยังเมืองหลวงถูกส่งไปถึงจักรพรรดิเหยาในตอนเที่ยง

โรคระบาดแพร่กระจายเร็วกว่าเมื่อสิบปีก่อน สิ่งต่างๆตอนนี้นั้นไกลเกินกว่าที่จักรพรรดิเหยาคิดไว้

ใบสั่งยาป้องกันโรคระบาดเมื่อสิบปีก่อนใช้ไม่ได้ผลกับโรคระบาดในครั้งนี้

ภายในวันเดียวแคว้นหรงมีผู้เสียชีวิตเกือบร้อยคน

จักรพรรดิเหยากลัวว่าโรคระบาดจะไม่สามารถควบคุมได้เหมือนเมื่อสิบปีที่แล้ว ดังนั้นเขาจึงเรียกไป๋ชิงหลิงเข้าวังหลวง

ตอนนี้ในสายตาของจักรพรรดิเหยาไป๋ชิงหลิงเป็นหมอปีศาจที่ไม่มีอะไรที่นางทำไม่ได้และยังเป็นความหวังเดียวของเขา

ในขณะที่ไป๋ชิงหลิงและฟางกงกงเดินไปถึงตำหนักเฉียนชิง ปรมาจารย์หลูและท่านอ๋องฮุ่ยก็เดินออกมาจากตำหนักเฉียนชิงพอดี

เมื่อท่านอ๋องฮุ่ยเห็นนางใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มทันที เขาเดินไปข้างหน้าเพื่อที่จะโอบเอวของไป๋ชิงหลิง"พระชายา เจ้ามาแล้วหรือ"

ไป๋ชิงหลิงรู้กลอุบายที่เขาชอบใช้ เมื่อนางเห็นท่านอ๋องฮุ่ยยื่นมือออกมานางจึงรีบยกมือขึ้นแล้วถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว

จากนั้นฝูเซินแล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา"ท่านพี่ ฝ่าบาทมีเรื่องจะเรียกข้า ข้าต้องเข้าไปข้างในเพื่อเข้าเฝ้าฝ่าบาทก่อน"

มือของท่านอ๋องฮุ่ยหยุดอยู่กลางอากาศ เขายิ้มแทนความโกรธจากนั้นขมวดคิ้วแล้วพูดว่า"มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นจริงๆ เจ้าเข้าไปเถิด ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่"

"ค่ะ"ไป๋ชิงหลิงกลัวจริงๆว่าท่านอ๋องฮุ่ยจะพัวพันนางไม่หยุด

เมื่อนางเห็นว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว ไป๋ชิงหลิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เดินผ่านท่านอ๋องฮุ่ยและเข้าไปในตำหนักเฉียนชิง

ติ้งเป่ยโหวและหมอหลวงเก่าแก่หลายคนจากสำนักหมอหลวงก็อยู่ที่นี่

แม้แต่เสิ่นโหรวเม่ยที่พักฟื้นอยู่ที่บ้านก็สวมชุดแพทย์หญิงและยืนอยู่ข้างหมอหลวงฮั่ว

ในขณะที่นางเดินเข้าไปในห้องโถงด้านในเสิ่นโหรวเม่ยก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของนางดูไม่แยแส ใบหน้าของนางก็ดูเย็นชา

ไป๋ชิงหลิงมองนางเพียงแวบเดียว จากนั้นจึงคำนับจักรพรรดิเหยาในฐานะพระชายาของท่านอ๋องฮุ่ย

หมอหลวงในห้องโถงก็ทักทายพระชายาฮุ่ยด้วย โดยเฉพาะเสิ่นโหรวเม่ย น้ำเสียงที่นุ่มนวลสดใสผ่านเข้ามาในหู"โหรวเม่ยเคยพบกับพระชายาฮุ่ย"

ไป๋ชิงหลิงไม่ตอบและไม่สนใจการยั่วยุของเสิ่นโหรวเม่ย

ตอนนี้จักรพรรดิเหยากำลังว้าวุ่นใจเกี่ยวกับเรื่องโรคระบาด แต่ทุกคนที่สามารถใช้งานได้กลับถูกส่งออกไปหมดแล้ว แม้แต่เสิ่นโหรวเม่ยก็ไม่ปล่อยไปเช่นกัน

“พระชายาฮุ่ย เป็นเรื่องน่าละอายใจจริงๆที่ข้าเชิญเจ้าเข้าวังในวันอภิเษกสมรสของเจ้า แต่ตอนนี้ประเทศกำลังเผชิญกับวิกฤต และเจ้าเป็นคนแรกที่ค้นพบโรคระบาดนี้ ข้าจะส่งเจ้าและหมอหลวงฮั่วไปยังพื้นที่ที่โรคระบาด เจ้าเต็มใจหรือไม่”

จะแสดงละครทั้งทีก็ต้องแสดงให้สุด จักรพรรดิเหยาปฏิบัติต่อนางด้วยน้ำเสียงที่เหมือนออกคำสั่งเป็นการส่วนตัว แต่ในแง่ดีคือนางเพิ่งแต่งงานกับท่านอ๋องฮุ่ยและยังเป็นคู่บ่าวสาวกัน

ทั้งนางและท่านอ๋องฮุ่ยมีเหตุผลที่จะไม่ไปก็ได้

"หม่อมฉันยินดีที่จะไปพื้นที่โรคระบาดกับหมอหลวงฮั่วเพคะ"ไป๋ชิงหลิงพูด

จักรพรรดิเหยาดูโล่งใจ"การที่พระชายาฮุ่ยไปยังพื้นที่ที่โรคระบาด เจ้ายังสามารถปลอบขวัญประชาชนและยังช่วยหมอหลวงศึกษายาเพื่อรักษาโรคระบาดได้ ข้าจะให้ท่านอ๋องฮุ่ยเดินทางไปกับเจ้าด้วย"

"เพคะ"ดวงตาของไป๋ชิงหลิงมองไปที่รายงานโรคระบาดที่หน้าโต๊ะของจักรพรรดิเหยาแล้วพูดว่า"ฝ่าบาท ท่านได้อ่านรายงานเรื่องโรคระบาดที่ท่านพ่อของข้ามอบให้แล้ว"

"ข้าได้มอบเรื่องนี้ให้กับติ้งเป่ยโหวและท่านอ๋องฮุ่ยจัดการแล้วเมื่อเจ้าไปถึงพื้นที่โรคระบาดเจ้ากับหมอหลวงแค่ต้องศึกษายาสำหรับโรคระบาด"จักรพรรดิเหยากล่าวว่า"พวกเจ้าต้องควบคุม โรคระบาดให้ได้ในระยะเวลาที่สั้นที่สุดและกำจัดแหล่งแพร่ระบาดให้ได้"

"พ่ะย่ะค่ะ!"หมอหลวงและใต้เท้าทุกคนตอบพร้อมกัน

หลังจากที่จักรพรรดิเหยาจัดแจงหน้าที่ให้พวกเขาแล้ว ไป๋ชิงหลิงก็เดินตามทุกคนออกจากตำหนักเฉียนชิง

ท่านอ๋องฮุ่ยเดินมา จูงมือน้อยๆของนางแล้วพูดว่า"พระชายา กลับกันเถอะ ข้าเกรงว่าคืนนี้เราจะกลับไปที่ห้องนอนบ่าวสาวที่จวนไม่ได้แล้ว"

สีหน้าของไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนไป ใบหน้าที่งดงามของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีด้วยความรำคาญ

แต่ในมุมมองของท่านอ๋องฮุ่ยคือไป๋ชิงหลิงกำลังเขินอาย

เมื่อเสิ่นโหรวเม่ยเดินออกมาจากตำหนักเฉียนชิง นางแอบหัวเราะเย้ยหยัน จากนั้นก็ตั้งใจเดินไปข้างหน้าแล้วพูดว่า"ท่านอ๋องฮุ่ยกับพระชายาฮุ่ยนี่รักใคร่กันดีจริงๆ ช่างน่าอิจฉายิ่งนัก!"

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินคำพูดของเสิ่นโหรวเม่ย นางก็หันศีรษะไปมองเสิ่นโหรวเม่ยอย่างเย็นชา

นางมองออกว่าเสิ่นโหรวเม่ยกำลังคิดอะไรอยู่

ถ้านางแต่งงานกับท่านอ๋องฮุ่ยนางก็จะไม่มีวาสนาต่อท่านอ๋องหรงแล้ว และเสิ่นโหรวเม่ยก็จะมีโอกาสที่จะได้เป็นนายหญิงของจวนท่านอ๋องหรง