ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 170

ดวงตาของไป๋ชงเซิงเบิกกว้างในทันที เขาตะโกนเสียงดัง"เป่าลี่ว์ คือเป่าลี่ว์"

ไปชิงหลิงวางมันลงพื้น ไป๋ชงเซิงจึงรีบวิ่งไปหาเป่าลู่

คนและแมววิ่งเข้าหากัน

เป่าลี่ว์กระโดดขึ้นในขณะที่ตัวมันยังอยู่ไกลและมันก็ตกลงไปในอ้อมแขนของไป๋ชงเซิง เป่าลี่ว์ถูหัวของมันกับไป๋ชงเซิงและส่งเสียงเมี๊ยวไม่หยุด

ดูเหมือนว่ามันมีเรื่องจะพูดกับไป๋ชงเซิงมากมายไม่รู้จบ

"ซังจวี๋ ชิงจู๋ เจ้าสองคนไปเฝ้าอยู่ข้างนอกและอย่าให้ใครเข้ามา"

"ครับ"

ทั้งสองคนหันหลังกลับล็อคประตูอย่างรวดเร็วและเฝ้าอยู่หน้าประตู

ไป๋ชิงหลิงหันหลังเดินไปหาไป๋ชงเซิง วางมือลงบนหลังของไป๋ชงเซิงแล้วผลักเบาๆ"เซิงเอ๋อร์ รีบถามเป่าลี่ว์เร็วว่าเจอเรื่องอะไรในค่ายทหารหรือเปล่าเหตุใดสองสามวันนี้ไม่กลับมา หรือเจออะไรผิดปกติหรือเปล่า"

ไป๋ชงเซิงก้มหัวลงเอาหูแนบกับใบหน้าของเป่าลี่ว์และฟังเสียงแมวที่เป่าลี่ว์ร้อง

"เมี๊ยว"หลังจากที่มันส่งเสียงหลายครั้งสีหน้าของไป๋ชงเซิงก็เปลี่ยนไปทันทีและแววตาของเขามีความกลัว

เมื่อเห็นว่าท่าทางของเซิงเอ๋อร์ผิดปกติไป๋ชิงหลิงก็คุกเข่าลงกอดนางไว้ในอ้อมแขนแล้วบอกว่า"เซิงเอ๋อร ์เจ้าค่อยๆพูด"

ไป๋ชงเซิงขมวดคิ้วแน่น หายใจสั้นๆ"ท่านแม่ เป่าลี่ว์บอกว่ามันเห็นผู้หญิงหลายคนในค่ายทหารของท่านอ๋องฮุ่ย"

"ผู้หญิง?"ไป๋ชิงหลิงตกตะลึงเล็กน้อย

นั่นน่าจะเป็นนางบำเรอในกองทัพ

"ผู้หญิงพวกนั้นส่วนใหญ่กำลังตั้งครรภ์ มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจะคลอดแต่นางคลอดไม่ออกท่านอ๋องฮุ่ยเลยชักดาบของเขาฟันไปที่ท้องของผู้หญิงคนนั้นแล้วเอาเด็กออกมาจากท้อง"ในขณะที่ไป๋ชงเซิงพูดถึงตรงนี้ ใบหน้าของนางซีดจนไม่เห็นสีเลือดฝาน

นี่เป็นวิธีที่โหดร้ายเป็นอย่างมาก

นางรู้สึกสงสารผู้หญิงคนนั้น

นางนึกถึงท่านแม่ของนางที่ต้องผ่าคลอดเพราะคลอดเองไม่ได้

นางปล่อยแมวไปโดยไม่รู้ตัวและกอดไป๋ชิงหลิง"ท่านแม่ ท่านอ๋องฮุ่ยน่ากลัวมาก พวกเราออกไปจากจวนของท่านอ๋องฮุ่ยกันเถอะ"

สิ่งที่เป่าลี่ว์พูดทำให้นางรู้สึกกลัว

นางกลัวว่าท่านอ๋องฮุ่ยจะทำแบบนั้นกับแม่ของนาง นางไม่มีพ่อหากไม่มีแม่อีกคนคงจะน่าสงสารจริงๆ

ไป๋ชิงหลิงกอดนางและนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับเกลี้ยกล่อมนางเบาๆ"เซิงเอ๋อร์ เด็กดี เป่าลี่ว์เสี่ยงอันตรายเข้าไปในค่ายทหารก็เพื่อให้เจ้ากับข้าปลอดภัย ฝ่าบาทต้องการให้พวกเราหาหลักฐาน ถ้าหากเราหาจุดอ่อนของท่านอ๋องฮุ่ยไม่เจอแม่ก็จะต้องอยู่ในจวนของท่านอ๋องฮุ่ยตลอดไป"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋ชงเซิงก็สงบลง

นางแอบกำมือแน่นๆและพูดต่อในสิ่งที่นางยังพูดไม่จบ"หลังจากที่ท่านอ๋องฮุ่ยได้เด็กมาเขาก็เอาเด็กออกไปโดนที่ไม่สนว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นหรือตาย ใช่แล้วผู้หญิงพวกนั้นในค่ายของเขาต่างก็ตั้งครรภ์ เป่าลี่ว์เคยแอบตามปรมาจารย์หลูที่เป็นคนสนิทของท่านอ๋องฮุ่ยเข้าไปในค่ายทหาร ข้างในมีวังที่อยู่ใต้ดิน ตอนที่มันเข้าไปมันถูกกลไกของประตูขังอยู่ในห้องลับทำให้ไม่สามารถออกไปได้"

"ในช่วงเวลานั้น เป่าลี่ว์ได้ยินเสียงของเด็กหลายคนร้องไห้จากห้องลับ และทุกๆวันจะมีคนจับเด็กไปเป็นกลุ่ม"

"เด็ก! ! !"ไป๋ชิงหลิงตกใจ

ทำให้นางนึกถึงคดีลักเด็กที่หรงเยี่ยสืบสวนอยู่

ไม่ใช่เรื่องปกติแน่ที่ค่ายทหารของท่านอ๋องฮุ่ยจะสร้างวังใต้ดิน และเรื่องที่เป่าลี่ว์ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ เช่นนั้นก็พิสูจน์แล้วว่าสิ่งที่จักรพรรดิเหยาพูดนั้นเป็นความจริง

โรคระบาดในหลายหมู่บ้านเป็นแผนการของท่านอ๋องฮุ่ย

"ใช่แล้ว แต่เป่าลี่ว์เข้าไปไม่ได้ ประตูกลไกนั้นมีเพียงท่านอ๋องฮุ่ยและปรมาจารย์คนสนิทของเขาเท่านั้นที่สามารถเปิดได้ ทุกครั้งเวลาที่จะเปิดประตูต้องหยดเลือดลงไปที่ปากประตู ดังนั้นเป่าลี่ว์จึงเข้าไปไม่ได้"ไป๋ชงเซิงลูบขนเป่าลี่ว์อย่างอ่อนโยน

เป่าลี่ว์ก็ถูไปเรื่อยๆจากนั้นก็ร้อง"เมี๊ยว"สองสามครั้ง

ไป๋ชิงหลิงถาม"มันพูดว่าอะไร?"

"ปรมาจารย์หลูบอกกับท่านอ๋องฮุ่ยว่าท่านแม่คือดาวหงส์ ได้ท่านแม่ก็เหมือนได้ครองโลก..."