ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 169

นางพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดอกอ้อมกอดของท่านอ๋อง แต่กลับถูกเขารั้งไว้อย่างแน่น "ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่แตะต้องตัวเจ้าจนกว่าจะได้ใจของเจ้า ข้าเปลื้องเสื้อผ้าของเจ้าออกเดี๋ยวนี้ และโยนออกไปให้พวกทหารข้างนอก"

ตอนที่กล่าวคำพูดเหล่านั้นออกไป ฮุ่ยอ๋องเองยังรู้สึกว่าตนนั้นบ้าไปเสียแล้ว

ทั้ง ๆ ที่ไป๋ชิงหลิงจะเป็นคนที่ฮุ่ยอ๋องสู่ขอให้เป็นพระชายาเก้า แต่เขาก็ไม่สามารถแตะต้องตัวนางได้

แต่ต้องบอกก่อนว่า ไม่ว่าจะน่าตาหรือนิสัยใจคอของไป๋ชิงหลิงก็เป็นที่ดึงดูดเขาอย่างมาก เรื่องนี้เริ่มต้นขึ้นเมื่อท่านปรมาจารย์หลูบอกเขาว่านางเป็นดาวหงส์ ผู้ใดได้หญิงผู้นี้ไปก็จะได้ใต้หล้า

ทำให้เขารู้สึกว่าไม่ว่าไป๋ชิงหลิงจะทำอะไรก็ย่อมได้

คำพูดของเขาทำให้ไป๋ชิงหลิงถึงกับตกใจ

"ท่าน...ท่านพูดจริงหรือเจ้าคะ" ไป๋ชิงหลิงหันไปมองเขาพูดด้วยสายตาที่แวววาว

ฮุ่ยอ๋องพูดอย่างหงุดหงิด "ใช่น่ะสิ ข้าพูดคำไหนคำนั้น ไม่ใช่คนเลวพูดกลับไปกลับมา และถ้าข้าอยากได้ผู้หญิงสักคนข้าต้องวางแผนสิ่งใดไหม ข้าชอบเจ้าจริง ๆ ถึงอยากที่จะแต่งงานกับเจ้า"

"ชอบเจ้า" ประโยคนี้ ทำให้ไป๋ชิงหลิงถึงกับรู้สึกหนาวอย่างบอกไม่ถูก

มีแต่ผีเท่านั้นแหละที่จะเชื่อคำว่าชอบที่ออกมาจากปากของเขา

เขาก็แค่อยากจะทำนางตายใจก็เท่านั้น

ไป๋ชิงหลิงไม่มีทางหลงกลอุบายของฮุ่ยอ๋องอย่างแน่นอน

เมื่อมีสิ่งผิดปกติย่อมมีผี

"ท่านจะแต่งงานกับข้า แต่จะไม่แตะต้องตัวข้า ข้าเริ่มรู้สึกกลัวแล้วว่าฮุ่ยอ๋องจะฆ่าข้าใช่หรือไม่" ไป๋ชิงหลิงพูดจบ ก็กัดริมฝีปากแกล้งทำเป็นเชื่อฟัง

ฮุ่ยอ๋องเลิกคิ้ว เงยหน้าขึ้นและหัวเราะ เจนตาจะฆ่านางที่เกิดจากการต่อต้านของนางตอนนี้ห่ยไปหมดแล้ว

นิ้วที่เรียวยาวของเขาแตะที่ใบหู ค่อย ๆ ลูบไปที่ต่างหูของนางและจากแก้มค่อย ๆ ลูบลงมาจนถึงคาง และบีบมันขึ้น

"ตอนแรกข้าก็อยากจะข้าเจ้าอยู่หรอก แต่ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้วล่ะ เจ้าน่าสนใจมากขนาดนี้ ไปอยู่จวนอ๋องกับข้าก็สามารถเติมความสุขให้ข้าได้" เขากดคางของนางด้วยปลายนิ้ว และโน้มตัวลงมาจะจูบนาง

การกระทำของฮุ่ยอ๋องทำให้นางรีบเบือนหน้าออกทันที

ริมฝีปากบาง ๆ ของท่านอ๋องสัมผัสเบาหูของนาง และรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาบนขมับของนาง ทำให้นางรู้สึกตกใจ

เมื่อเห็นเช่นนั้น ดวงตาของฮุ่ยอ๋องเริ่มสั่นไหว เงยหน้ามองไปที่นาง "จูบเจ้าก็ให้ข้าไม่ได้งั้นหรอ มันมากเกินไปสำหรับพระชายางั้นหรือ"

"อย่า" ไป๋ชิงหลิงใช้มือทั้งสองข้าปิดปากไว้อย่างแน่น

ฮุ่ยอ๋องไม่ได้โกรธแต่กลับหัวเราะออกมา และอุ้มตัวของนางมาอยู่ในท่านอนบนตกของเขา

ไป๋ชิงหลิงร้องอย่างตกใจ "ปล่อยข้าลงนะ"

"ไม่ให้ข้าแตะต้อง ไม่ให้ข้าจูบเจ้า กอดก็ยังไม่ได้ ข้าไม่ทำตามที่เจ้าสั่งแล้วละกัน"

"ท่านอ๋อง..."

อยู่ ๆ ร่างกายของไป๋ชิงหลิงก็แข็งทื่อ และไม่พยายามดิ้นอีกต่อไป

นางรู้แก่ใจดี ถ้าท่านอ๋องเอาจริงจังขึ้นมา พลังทั้งหมดที่นางมีก็สู้เขาไม่ได้

แต่ดีกว่าที่การที่เขายอมฟังและทำตามทุกคำสั่งของนาง นั่นทำให้นางเริ่มหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม

เมื่อก่อนการกระทำที่ฮุ่ยอ๋องมีต่อนางก็ไม่ใช่เช่นนี้

ท่านอ๋องมองนางด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอยากเป็นเจ้าของ อยากให้นางเข้ามาอยู่ในจวนจนแทบทนไม่ไหว ถูกเหยียบย่ำอย่างโหดร้าย และถูกทิ้งอย่างผ้าขี้ริ้ว

หรือว่าจะเป็นปรมาจารย์หลูข้างกายเขา พูดอะไรบางอย่างให้เขาฟังกัน?

"พระชายา เจ้าเหม่ออะไรน่ะ" ฮุ่ยอ๋องอุ้มนางเดินวนรอบห้องอยู่หลายรอบ จนสังเกตเห็นดวงตาของนางเริ่มเฉยชา

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกตัวขึ้นและเพิ่งตระหนักได้ว่านางกำลังถูกอุ้มเดินไปรอบ ๆ ในห้องใหม่