ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 177

อิงอู๋รายงานอยู่นอกถ้ำ"นายท่าน ท่านอ๋องฮุ่ยเข้ามาในหมู่บ้านแล้ว เขากำลังรีบไปที่ภูเขาด้านหลัง"

ร่างกายที่ผ่อนคลายของไป๋ชิงหลิงก็เกร็งขึ้นอีกครั้ง

นางยกมือขึ้นแล้วจับเสื้อผ้าของหรงเยี่ยแน่น นางเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของนางใสซื่อและเต็มไปด้วยคำอ้อนวอน

ปรมาจารย์หลูต้องบอกว่านางอยู่ที่ภูเขาด้านหลังอย่างแน่นอนถ้าหากท่านอ๋องฮุ่ยเห็นว่าทั้งนางและท่านอ๋องหรงไม่ได้อยู่ที่ภูเขาด้านหลังเขาจะต้องสงสัยอย่างแน่นอน

เขาจูงมือนางแล้วเดินไปในถ้ำอย่างรวดเร็วแล้วถามว่า"ขุดศพกระดูกของครอบครัวจ้าวขึ้นมาแล้วหรือยัง"

"ขุดขึ้นมาแล้ว"

"ไปกันเถอะ!"หรงเยี่ยพานางออกไปจากที่นี่และไม่นานนักก็กลับไปถึงที่ภูเขาด้านหลัง

ก่อนกลับไปถึงที่ภูเขาด้านหลังไป๋ชิงหลิงสวมชุดป้องกันใหม่อีกชุดหนึ่ง

หลังจากที่หรงเยี่ยพาไป๋ชิงหลิงมาที่หน้าหลุมศพ เขาก็เข้าไปในป่า

ทางนั้นปรมาจารย์หลูก็รีบไปที่ภูเขาด้านหลังพร้อมกับท่านอ๋องฮุ่ย

หลังจากนางสวมหน้ากากบนใบหน้าเสร็จ ไป๋ชิงหลิงก็รีบไปหยุดท่านอ๋องฮุ่ย ปรมาจารย์หลูและใต้เท้าที่อยู่ข้างหลัง"ท่านอ๋องฮุ่ยใต้เท้าทุกท่าน พวกท่านไม่ได้สวมชุดป้องกัน พวกท่านจึงไม่ควรเข้าใกล้ศพ"

"พระชายา ข้าได้ยินมาว่าเจ้าจะยอมแพ้เรื่องการเผาศพแล้ว ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถ!"ท่านอ๋องฮุ่ยอารมณ์ดี

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกเพียงว่ารูปลักษณ์ของท่านอ๋องฮุ่ยน่าขยะแขยงมาก

"ท่านอ๋องหรงโหดร้ายและทำร้ายผู้คน ตอนนี้ข้าทำได้แค่ยอมแพ้ ชั่วคราว แต่ข้าจะใช้วิธีเกลี้ยกล่อมชาวบ้านให้ยอมเผาศพ"ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างใจเย็น

ท่านอ๋องฮุ่ยยิ้มแทนที่จะโกรธ และเขาตั้งหน้าตั้งตารอดูความสามารถของไป๋ชิงหลิง

เขาต้องการเห็นว่าดาวหงส์ที่สวรรค์ลิขิตไว้จะมีความสามารถในการจัดการได้ถึงระดับไหน

ในเวลานี้ ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำก็เข้ามา"พระชายาฮุ่ย โลงศพถูกเปิดแล้ว"

"ดี เจ้าลงไปที่หมู่บ้านและนำชาวบ้านบางคนที่มีสิทธิ์ในการพูดขึ้นมา" นางหยิบซองยาออกมาจากหีบทางการแพทย์"หยิบยาออกมาสามเม็ดจากถุงแต่ละถุง เจ้าเชิญชาวบ้านสิบสองคนมาและบอกพวกเขาว่านี่เป็นยาที่สำนักหมอหลวงออกให้ ซึ่งยานี้สามารถยับยั้งการแพร่เชื้อได้ในเวลาอันสั้น เจ้าจะต้องเฝ้าดูจนกว่าพวกเขาจะรับมันไปใช้แล้วค่อยพาพวกเขาขึ้นมา"

"ขอรับ!"ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำลุกขึ้นและจากไป

ท่านอ๋องฮุ่ยหรี่ตาและกำลังจะเข้าใกล้นางไป๋ชิงหลิงจึงรีบพูดว่า "เมื่อครู่ข้าแตะตัวศพและยังขุดหลุมศพด้วยมือของตนเอง ชุดป้องกันเต็มไปด้วยเชื้อระบาด ท่านอย่าเข้ามาใกล้ข้า"

ท่านอ๋องฮุ่ยหยุดชั่วคราวและความคิดชั่วร้ายที่มีต่อไป๋ชิงหลิงก็หายไป

ร่างกายที่แตะต้องศพ เขาไม่สามารถทำได้จริงๆ

"เช่นนั้นข้าจะคอยดูเจ้าอยู่ตรงนี้"

"ได้"ไป๋ชิงหลิงตอบตกลงด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน จากนั้นนางก็ไปที่หลุมฝังศพของครอบครัวจ้าวเพื่อรอชาวบ้านของหมู่บ้านเส้าหยาง

หลังจากนั้นไม่นานทหารองครักษ์เหยี่ยวดำก็พาชาวบ้านสิบสองคนมา ซึ่งสองคนในนั้นเป็นเจ้าหน้าที่ของหมู่บ้านเส้าหยางและมีสิทธิ์ในการพูด

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำพาพวกเขาไปหาไป๋ชิงหลิงโดยตรง ชาวบ้านทั้งสิบสองคนก็อยากรู้อยากเห็นมาก

"พระชายาฮุ่ย ท่านเปิดหลุมศพของคนอื่นจริงๆหรือ"หัวหน้าหมู่บ้านผู้เฒ่าเป็นผู้พูด

ไป๋ชิงหลิงรู้ว่าพวกเขากำลังกลัวอะไร แต่เมื่อเทียบกับธรรมเนียมความเชื่องมงายล้าสมัยแล้ว การที่สามารถช่วยชีวิตพวกเขาได้สิถึงจะเป็นความจริง

"ข้าไม่ได้ขุดหลุมฝังศพของผู้อื่นโดยไม่มีเหตุผล พวกเจ้าสามารถมาดูศพของครอบครัวจ้าวได้"ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างจริงจัง

ชาวบ้านหลายคนก็ระงับใจตนเองไว้

บางคนขี้ขลาดเกินกว่าจะดูคนตาย

หัวหน้าหมู่บ้านเป็นคนแรกที่ออกไป เขามาที่ด้านข้างของไป๋ชิงหลิงแล้วมองเข้าไปในโลงศพ

ด้านล่างของโลงศพสึกกร่อนเป็นรู ศพข้างในกลายเป็นแอ่งเลือด และยังมองเห็นกะโหลกของผู้ตายได้ลางๆ

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเห็นสิ่งนี้เขาก็อ้าปากค้าง ขาของเขาเดินกะเผลกด้วยความตกใจ ร่างกายของเขาก็เกือบจะเซล้มลง

ชาวบ้านสองคนรีบไปข้างหน้า พยุงหัวหน้าหมู่บ้านและมองเข้าไปในโลงศพ

แต่เมื่อพวกเขาเห็นเลือดในโลงศพ สีหน้าของชาวบ้านทั้งสองที่พยุงหัวหน้าหมู่บ้านอยู่ก็เปลี่ยนไป

"เหตุใด.....เหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้?"

ชาวบ้านที่เหลือไม่คำนึงถึงความกลัว พวกเขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบดู

เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่อยู่ในโลงศพ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

ขุนนางและหมอหลวงที่ยืนอยู่ข้างหลังท่านอ๋องฮุ่ยต่างก็เอียงคออยากรู้อยากเห็นแล้วมองไปทางหลุมฝังศพ

มีบางคนเดินอ้อมไปทางด้านหลังของเนินหลุมฝังศพและมองดูจากระยะไกลๆ

เห็นศพเจ็ดศพในโลงศพกลายเป็นหนองและเลือด สิ่งนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าการลงโทษประหารชีวิตโดยการตัดมือและเท้าแล้วเชือดคอเสียอีก

ศพเหล่านั้น แม้แต่กระดูกก็เน่าจนไม่มีศพให้เก็บ

แต่หมอหลวงเสิ่นฉงที่กำลังตรวจสอบโลงศพอย่างลับๆ กลับไปที่กลุ่มหมอหลวง เขาก้มศีรษะแล้วกระซิบ

ในเวลานี้ หัวหน้าหมู่บ้านยกมือขึ้นชี้ไปยังทิศทางของโลงศพ แล้วถามว่า"พระชายาฮุ่ย นี่คือ.....เกิดอะไรขึ้น พวกเขาพึ่งเสียชีวิตยังไม่ถึงครึ่งเดือน ตอนนั้นข้าเป็นคนตัดสินใจที่จะฝังพวกเขาเอง"

ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างใจเย็น"ตอนที่เจ้าฝังพวกเขา ตอนนั้นพวกเขายังมีชีวิตอยู่!"

"อะไรนะ! !"

กลุ่มคนอุทาน

ท่านอ๋องฮุ่ยและปรมาจารย์หลูมองหน้ากันอย่างรู้ทัน

ในสายตาพวกเขาไม่มีความประหลาดใจเลย

พวกเขาเฝ้าดูไป๋ชิงหลิงอย่างเงียบๆ อยากดูว่าความสามารถของนางจะไปได้ไกลระดับไหน

หัวหน้าหมู่บ้านตกใจจนพูดไม่ออก ชายชราข้างๆเขาพูดว่า "หมอที่ข้าจ้างตอนนั้นตรวจซ้ำแล้วซ้ำอีกบอกว่าเขาไปแล้ว"

ในระยะสุดท้ายของโรคระบาดนั้นร่างกายจะแข็งทื่อและทรุดโทรม แต่คนป่วยยังมีสติอยู่ พวกเขาเพียงแค่ลืมตาไม่ขึ้นและพูดไม่ได้ ระยะนี้มักจะเป็นตอนที่เจ็บปวดที่สุด พวกเขาขยับตัวไม่ได้ พูดไม่ได้ ไม่มีแม้แต่แรงที่จะร้องขอญาติพี่น้องให้มีชีวิตที่เป็นสุข สุดท้ายจากที่มีชีวิตอยู่ก็กลายเป็นแอ่งน้ำนิ่งแบบไม่ใหลเวียน"

ทันทีที่คำพูดของไป๋ชิงหลิงจบลง ผู้คนในฝูงชนที่ทุกข์ทรมานจากโรคระบาดก็นั่งลงกับพื้นด้วยความตกใจ แล้วร้องเสียงดัง"ถ้าอยเช่นนั้น.....แล้วข้าจะทำเช่นไรดี ข้าไม่อยากตายแบบนี้ ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย!"

หัวหน้าหมู่บ้านหันศีรษะไปมองผู้ที่ประสบโรคระบาดที่อยู่ข้างหลังเขา"ในระยะสุดท้ายของโรคระบาด จะยังมีชีวิตอยู่ได้หรือไม่?"

"ไม่ได้แล้ว!"การรักษาของที่นี่ล้าหลังเกินไป เป็นไปไม่ได้ที่นางจะเอาเครื่องมือออกจากพื้นที่ภายใต้สายตาของทุกคน"แต่สามารถตัดแหล่งที่มาของการแพร่กระจายได้ทันเวลา ศพเป็นทางแพร่เชื้อ ลองคิดดูว่ามีใครสัมผัสใกล้ชิดกับศพของครอบครัวจ้าวบ้าง คนเหล่านั้นล้วนได้รับเชื้อโรคระบาดแล้วหรือไม่”

หลังจากสิ่งที่ไป๋ชิงหลิงพูดในที่สุดหัวหน้าหมู่บ้านก็รู้สึกตัว"เอ้อร์โก่วจื่อกับเหอซานเด็กสองคนนั้นหลังจากที่ได้สัมผัสใกล้ชิดกับครอบครัวจ้าวก็เสียชีวิตลงด้วยโรคระบาด และยังมีพวกเขาอีกไม่กี่คนไปช่วยครอบครัวจ้าวเพื่อช่วยหามศพ ตอนนี้ก็ได้รับเชื้อโรคระบาดด้วย"

"ใช่ใช่ใช่ แม่ของเอ้อร์โก่วจื่อและปู่ของเขาก็เป็นโรคระบาดหลังจากนั้น ในครอบครัวของเขาเหลือเพียงลูกสองคนและภรรยาของเขาแต่ตอนนี้พวกเขาก็ป่วยกันหมด"เจ้าหน้าที่อีกคนตะโกนอย่างกะทันหัน

เด็กหนุ่มคุกเข่าลงบนพื้นแล้วร้องไห้เสียงดัง"พระชายาฮุ่ยพูดถูก มีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับศพ"

เปลือกตาของหมอหลวงและใต้เท้าในที่เกิดเหตุกระตุกอย่างรุนแรงสองสามครั้ง

เมื่อเผชิญหน้ากับไป๋ชิงหลิงพวกเขาไม่กล้าที่จะดูถูกไป๋ชิงหลิงเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป

นางเป็นคนแรกที่ค้นพบโรคระบาดและตอนนี้นางก็เป็นคนแรกที่ค้นพบปัญหาของศพด้วย ดังนั้นศพจะต้องถูกกำจัดโดยเร็วที่สุด

หัวหน้าหมู่บ้านพูดด้วยความตื่นตระหนก"เร็วเข้า ให้พวกเขาอยู่ห่างจากญาติที่ตายแล้วให้เร็วที่สุดแล้วให้ความร่วมมือกับพระชายาฮุ่ยด้วย"

"หัวหน้าหมู่บ้าน พวกเรารีบกลับหมู่บ้านกันเถอะ"

เมื่อเห็นคำพูดของหัวหน้าหมู่บ้านไป๋ชิงหลิงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางหันกลับมาแล้วพูดว่า"ท่านอ๋องฮุ่ย ท่านสามารถออกคำสั่งให้เผาศพได้เลย และศพที่ถูกฝังไว้ก็ควรถูกเผาด้วย"

ริมฝีปากของท่านอ๋องฮุ่ยโค้งเป็นรอยยิ้มที่น่าพึงพอใจ เขาชมไป๋ชิงหลิงแล้วโบกมือ"กลับไปที่หมู่บ้านแล้วเผาศพซะ!"