ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 179

"โอ๊ย......" เสิ่นโหรวเม่ยถูกตบเข้าอย่างจังทำให้นางล้มคะมำอยู่ที่พื้น

นางจับหน้าของตนที่โดนตบเมื่อครู่ และกัดฟันด้วยความโกรธ "ไป๋เจาเสวี่ย เจ้ากล้าดียังไงมาตบข้า"

"เพียะ!"

เสียงถูกตบอีกครั้งดังขึ้น

เสิ่นโหรวเม่ยโกรธจนแทบตัวระเบิด "เจ้า......นังสารเลว......"

"เพียะ!"

"กรี๊ด!!!" เสิ่นโหรวเม่ยส่งเสียงกรีดร้องไม่หยุด

ไป๋ชิงหลิงนั่งลงตรงหน้าของนางและมองนางที่กำลังร้องอย่างบ้าคลั่ง

แต่ทว่าในตอนที่นางยื่นมือเพื่อขอความช่วยเหลือ ไป๋ชิงหลิงก็ไม่ได้ให้โอกาสนั้นแก่นาง

ไป๋ชิงหลิงบีบคอนางขึ้นมาแล้วดันไปพิงกับต้นไม้ใหญ่ พูดอย่างเย็นชาว่า "เสิ่นโหรวเม่ย เจ้ายังไม่รู้ตัวอีกหรือ ตอนนี้ในเมืองหลวงเกิดเหตุร้าย "หรงอ๋องออกจากเมืองไปเมื่อคืนวาน ฮุ่ยอ๋องก็ออกจากเมืองไปเมื่อคืนนี้ เจ้ารู้อะไรบ้างไหม? ไม่คิดหรือยังไงว่าทำไมพวกเขาออกจากหมู่บ้านเส้าหยางไปทีละคน"

"เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับพี่ชายข้า นังสารเลว ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่" นางพูดออกมาด้วยความโกรธอย่างถึงขีดสุด

ในขณะที่นางกำลังจะฟาดมือมาที่ไป๋ชิงหลิง ไป๋ชิงหลิงได้เตะไปที่หัวเข่านางอย่างแรง

เสิ่นโหรวเม่ยล้มลงไปนั่งกับพื้นอย่างเสียงดัง นางอ้าปากค้าง และเบิกตาอย่างตกใจ

อาจเป็นเพราะนางไม่กล้าเชื่อว่าคุณหนูผู้สูงส่งของตระกูลเสิ่น ต้องมาคุกเข่าแทบเท้าให้กับหญิงสาวไม่ที่หัวนอนปลายเท้าของจวนติ้งเป่ยโหว

ไม่......

เป็นไปไม่ได้!!

นางเป็นถึงเสิ่นโหรวเม่ย หลานสาวของฮองเฮาแห่งแคว้นหรง และจะได้เป็นฮองเฮาคนต่อไป......

คาดไม่ถึงว่าไป๋ชิงหลิงจะกล้าให้นางคุกเข่าลงกับพื้น คิดว่านางเป็นตัวอะไรกัน

แต่ทว่าไป๋ชิงหลิงไม่ได้สนใจว่าการคุกเข่าเป็นเรื่องอับอายสำหรับเสิ่นโหรวเม่ย นางแค่รู้ว่าเสิ่นโหรวเม่ยในตอนนี้เหมือนอย่างกับคนบ้า

"จะหยุดได้หรือยัง" เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นนางสงบก็ค่อย ๆ ปล่อยคอนางลง

เสิ่นโหรวเม่ยลดสายตาลง ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "พี่ชายข้าไปที่หมู่บ้านจางซู่"

"หมู่บ้านจางซู่ที่อยู่เขาลูกถัดไป พาข้าไปหาพี่ชายเจ้า"

"ทำไมข้าต้องพาเจ้าไปหาพี่ของข้า" เสิ่นโหรวเม่ยกำมือแน่น อารมณ์ของนางสงบลงมาก แต่สายตาที่เจ้าคิดเจ้าแค้นลุกเป็นไฟ ที่ดูท่าแล้วไม่น่าสงบลงง่าย ๆ

ไป๋ชิงหลิงนั่งยองลง และพูดอย่างเย็นชาว่า "ฮองเฮากำลังมีปัญหา พวกเจ้าตระกูลเสิ่นต้องนำกำลังทหารเข้าเมืองไปช่วยฝ่าบาท ภารกิจครั้งนี้จะถือว่ามอบให้กับตระกูลเสิ่น ในเมื่อเจ้าไม่อยากทำ งั้นก็เรื่องของเจ้า ฉันก็สามารถที่จะหาทหารได้เช่นกัน"

พูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็เดินไปถึงที่ต้นไม้ต้นใหญ่ พร้อมกับดึงกริชของนางติดตัวไปด้วย

แต่นางเดินยังไม่ไกล เสิ่นโหรวเม่ยก็เรียกนาง "ไป๋เจาเสวี่ย"

ไป๋ชิงหลิงหยุดเท้าลง และหันกลับมามองนาง

เสิ่นโหรวเม่ยลุกขึ้นจากพื้นอย่างช้า ๆ "เมืองหลวงเกิดเรื่องร้ายขึ้นจริงหรือ?"

"พูดตามตรง ฝ่าบาทจะให้ข้าเป็นแผนรับมือชั่วคราวสำหรับฮุ่ยอ๋อง"

เสิ่นโหรวเม่ยปรากฏสายตาที่เย็นชากว่าเดิม

ที่แท้ก็......

"ถึงจะเป็นเพียงแค่แผนการชั่วคราว แต่ข้าก็ถือว่าเป็นพระชายาฮุ่ย ภายภาคหน้าก็เป็นพระราชา ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงไปได้" ไป๋ชิงหลิงยิ้มเจื่อน ๆ

เสิ่นโหรวเม่ยมองนางอย่างมึนงง ในที่สุดใบหน้าก็มีรอยยิ้มออกมา

แต่กลับเป็นการยิ้มที่ประชดประชัน "ก็ใช่ เจ้ามีลูกกับชายอื่น ตอนนี้ก็กำลังที่จะแต่งเป็นพระชายาของฮุ่ยอ๋อง เจ้าไม่มีคุณสมบัติพ่อที่จะมาแย่งตำแหน่งพระชายาหรงอ๋องกับข้า ตอนนี้ก็อย่ามาบอกว่าฮองเฮาไม่อนุญาต ฮองเฮาไม่มีทางที่จะให้ความเชื่อใจกับเจ้าหรอก"