ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 181

“ไป๋เจาเสวี่ยปล่อยข้า ปลดเชือกเร็วเข้า” เสิ่นโหรวเม่ยส่งเสียงร้องอู้อี้มาจากถุงผ้า การดิ้นรนไปมาของนางนั้นรุนแรงมาก

ไป๋ชิงหลิงเอนกายลงบนเบาะนิ่มโดยไม่สนใจนาง ทั้งยังแอบคิดว่าจะหนีจากเงื้อมมือเสิ่นหรูเหลียนแล้วออกตามหาฮุ่ยหลานหลังจากกลับถึงเมืองหลวงได้อย่างไร

ไม่ทราบว่าจะใช้กู่โลหิตได้หรือไม่

นางฉวยโอกาสจากโรคระบาดฝึกฝนวิชากู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในห้วงมิติเวลา

ไม่ต้องพูดถึงว่านางสามารถควบคุมกู่โลหิตได้อย่างสมบูรณ์ แต่นางยังเชี่ยวชาญขั้นพื้นฐานจนถึงขีดสุดแล้ว

หลังจากกลับไปถึงเมืองเฉาจิง กลับพบว่าประตูเมืองเฉาจิงถูกปิด ผู้พิทักษ์ประตูที่ปิดแน่นล้วนเป็นคนของอ๋องฮุ่ย

เสิ่นหรูเหลียนขอให้เปิดประตูอยู่หลายครั้ง แต่คนบนกำแพงเมืองกลับเพิกเฉย

เสิ่นหรูเหลียนส่งกองกำลังไปตรวจสอบประตูทิศตะวันออก ทิศใต้ และทิศเหนือทั้งสามจุด หลังจากได้ยินคำสั่งของเขา ไป๋ชิงหลิงจึงกล่าวว่า “แม่ทัพเสิ่นอย่าพยายามโดยเปล่าประโยชน์ คนของอ๋องฮุ่ยเข้าควบคุมเมืองเฉาจิงแล้ว”

เสิ่นหรูเหลียนเดินเข้ามายืนพิงหน้าต่าง “พระชายาฮุ่ยท่านรู้ได้อย่างไรว่าอ๋องฮุ่ยกำลังจะก่อกบฏ ท่านรู้สิ่งใดอีกหรือไม่ ช่วยชี้แนะข้าด้วย”

ไป่ชิงหลิงเงียบไป

เสิ่นหรูเหลียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเริ่มรู้สึกกังวล ก่อนจะเรียกนางอีกครั้ง “พระชายาฮุ่ย”

“แม่ทัพเสิ่นท่านช่วยแก้มัดให้ข้าได้ไหม บางทีข้าอาจหาทางพาท่านเข้าเมืองได้” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

เมื่อเสิ่นโหรวเม่ยที่ในถุงผ้าได้ยิน นางรีบเอ่ยขัดทันที “ท่านแก้มัดนางไม่ได้ นางจะหนีไปเรียกอ๋องฮุ่ยมาสังหารท่าน ต้องมีเล่ห์เพทุบายบางอย่างแน่”

เสิ่นหรูเหลียนหายใจเข้าลึกๆ แล้วกระโดดเข้ามาในรถม้าโดยไม่ลังเล เขาหยิบกริชที่เคยมอบให้เสิ่นโหรวเม่ยขึ้นมาตัดเชือกที่มือและเท้าของนางออก

ไป๋ชิงหลิงสอดมือเข้าไปในแขนเสื้อ ใช้ความคิดนำขลุ่ยออกมาจากห้วงมิติเวลา แล้วมองไปเสิ่นหรูเหลียน “ขอบคุณแม่ทัพเสิ่นมอบความไว้วางใจ”

“ท่านจะทำอะไร?”

ไป่ชิงหลิงมองขลุ่ยแล้วพูดว่า “ลองดู”

“ใช้ขลุ่ย?” เสิ่นหรูเหลียนขมวดคิ้วอีกครั้ง

ขลุ่ยจะเปิดประตูเมืองได้อย่างไร

แม้เสิ่นหรูเหลียนจะคิดว่ามันไร้สาระ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธการกระทำของนาง

เขาไม่เคยดูถูกใคร ไม่ว่าจะเป็นชายหญิง เป็นเด็กหรือผู้ใหญ่

หญิงที่อยู่ตรงหน้าดูฉลาดและสุขุมมาก นางรู้ว่าอ๋องฮุ่ยกำลังวางแผนก่อกบฏ นางไม่เพียงไม่ช่วยเขาเท่านั้น แต่นางกลับพยายามช่วยจักรพรรดิ

หากการที่นางมาหาเขาเป็นเพียงอุบายบทหนึ่ง เช่นนั้นนางก็ต้องตายเช่นกัน ไม่มีใครหนีจากเงื้อมมือเสิ่นหรูเหลียนได้ โดยเฉพาะคนทรยศ

เขารู้สึกว่าถ้านางจะทำกำไรจริงๆ จะไม่มีวันยอมสละชีวิตตน เมื่ออ๋องฮุ่ยทำสำเร็จ นางจะได้เป็นฮองเฮา!

“ข้าทำได้แค่ลอง เพราะข้าก็เหมือนกับคนทั่วไป ไม่สามารถติดต่อคนของตนเองได้ และไม่รู้ว่าพวกเขาทำสำเร็จหรือไม่”

“อืม!” เสิ่นหรูเหลียนจ้องมองขลุ่ยในมือด้วยดวงตาลุกเป็นไฟ

เมื่อเห็นไป่ชิงหลิงยกขลุ่ยหยกแนบปาก เสียงประหลาดก็ค่อยๆ ดังขึ้น เสียงนี้ลอยอยู่ในอากาศออกจากรถม้าไป

ท่วงทำนองมีขึ้นมีลง ไม่อาจบอกว่าไพเราะ แต่จะบอกว่าน่าเกลียดก็ไม่ได้

อาจกล่าวได้ว่าเป็นเสียงที่สามารถรบกวนจิตใจผู้คนได้มากกว่า

ไป่ชิงหลิงหลับตา ตั้งสมาธิกับการบรรเลงบทเพลง

แต่เพลงเพิ่งเริ่มต้น ดูเหมือนจะมีเสียงเกือกม้ามาจากม้านับพัน

ไป่ชิงหลิงลืมตาขึ้นในทันที ได้ยินเสียงตะโกนอย่างเย็นชาจากข้างนอก “อ๋องหรงคิดก่อกบฏ รีบควบคุมทหารม้าเกราะเงินไว้เร็วเข้า อย่าให้ใครหนีไปได้”

เสิ่นหรูเหลียนได้ยินเสียงตะโกนจากด้านนอกจึงเปิดม่านออกทันที

นายกองเฉิงแห่งเฉาจิงพร้อมเหล่าทหารกว่าห้าหมื่นนายเข้าล้อบกองทหารม้าเกราะเงินหนึ่งหมื่นนายของพวกเขาทันที

ชายวัยกลางคนเดินเข้ามา “เสิ่นหรูเหลียนท่านกล้ากบฏร่วมกับอ๋องหรง จงส่งตัวพระชายาฮุ่ยมาเร็ว”

หลังจบประโยคนี้ ร่างของไป่ชิงหลิงก็สั่นอย่างรุนแรง

เข้าใจแล้ว!!