ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 185

“ฝ่าบาท…….”

“ฮองเฮาอู่นี่คือราชโองการ”

ฮองเฮาอู่อยากจะหยุดนาง แต่ไทเฮาเข้ามาขัดจังหวะ

หลวนอี๋เดินเข้าไปดึงฮองเฮาอู่ออกมา

ช่วงเวลาสำคัญนี้หากมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเต๋อเฟยเพราะคำพูดของฮองเฮาอู่ ตระกูลอู่ต้องจบสิ้นแล้ว

ซึ่งความผิดฐานทำร้ายองค์ชายถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรง

ไป๋ชิงหลิงมองหลวนอี๋แล้วหันกลับมา นางให้พวกเขาออกจากห้องโถงไปอยู่ด้านนอกชั่วคราว

นางกำนัลในเรือนชิงซินล้วนเป็นหรงเยี่ยที่พามา จากนั้นเขาก็คัดเลือกหมอหญิงให้อยู่เคียงข้างเต๋อเฟย แล้วทิ้งคนสนิทของตนไว้

เมื่อเป็นเช่นนี้ไป๋ชิงหลิงจึงสามารถดึงเครื่องมือออกมาได้

“ลี่ว์อีฆ่าเชื้อบริเวณโดยรอบให้ดี”

“ชิงอียืนเฝ้าทางเข้า อย่าให้ใครบุกเข้ามา”

“จื่ออีอยู่ช่วยข้า”

นางบอกให้ลี่ว์อีและจื่ออีสวมชุดปลอดเชื้อแล้วช่วยนางจากด้านข้าง

หลังจากให้ยาชาแก่เต๋อเฟย เต๋อเฟยก็รู้สึกตัว

นางลืมตาขึ้นเห็นคนสามคนสวมชุดแปลกๆ นางจึงตกใจ

ไป๋ชิงหลิงรีบปลอบนาง “เต๋ยเฟย ข้าคือไป๋ชิงหลิง หมอหลวงหญิงแห่งองค์ไทเฮา ไม่ต้องกลัว”

“เจ้า......เจ้าคือหมอหญิงไป๋!” เสียงเต๋อเฟยสั่นเทา

“บุตรในครรภ์เต๋อเฟยอยู่ในตำแหน่งผิดปกติจึงคลอดยาก เด็กสามคนในครรภ์ครบกำหนดแล้ว โอกาสรอดหลังประสูติจึงมีมาก”

เต๋อเฟยคว้าชุดไป่ชิงหลิงอย่างมีอารมณ์ “เจ้าต้องช่วยลูกข้า”

“อย่ากังวล พวกเขาจะปลอดภัย” เมื่อเต๋อเฟยได้ยินเช่นนี้ ด้วยฤทธิ์ยาชา เต๋อเฟยค่อยๆ สงบลง

ไป๋ชิงหลิงให้ยาสลบแก่เต๋อเฟยเพื่อไม่ให้นางหวาดกลัวเกินไป

หลังเต๋อเฟยหลับสนิท จื่ออีก็ยื่นมีดผ่าตัดให้ไป๋ชิงหลิง

หลังจากนางหยิบมีดผ่าตัดคมกริบขึ้นมา นางเริ่มผ่าท้องเต๋อเฟย จื่ออีใช้ผ้าพันแผลชุบน้ำเช็ดเลือดที่ไหลออกมาทันที เพื่อดูแลบาดแผลให้สะอาด……

ยามไป๋ชิงหลิงทำการผ่าตัดเต๋อเฟย ผู้ที่ยังคงอยู่ในห้องโถงอีกห้อง แต่ละคนล้วนมีเจตนามิดีมิร้ายแฝงอยู่

แน่นอนว่าสำหรับนางสนมแห่งวังหลังนี่คือคนแรกที่คลอดด้วยการผ่าตัด สำหรับจักรพรรดิเหยามันเป็นความทรมาน

ทุกคนที่มาจากวังหลวงล้วนเดินไปมาอย่างกระสับกระส่าย

ไทเฮาประทับอยู่บนแท่นหิน ในใจนางไม่ได้ดีไปกว่าจักรพรรดิเหยาเลย สายตานางจ้องไปยังทิศทางของเต๋อเฟยพร้อมหายใจเข้าลึกๆ

ในเวลานี้ตรงทางเข้า มีคนสองคนและแมวตัวหนึ่งปรากฏตัวขึ้น

นั่นคือฮุ่ยหลานและอิงซา!

จักรพรรดิเหยาหยุดมองคนทั้งสอง

ทั้งสองคุกเข่าลง ก่อนที่อิงซาจะรายงาน “ทูลฝ่าบาท อ๋องหรง แผนกู่โลหิตสำเร็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิเหยาขมวดคิ้วมองอ๋องหรง “แผนกู่โลหิตคืออะไร?”

ฮุ่ยหลานรายงาน “กู่โลหิตเป็นพิษไร้สีไร้กลิ่นที่ควบคุมจิตใจผู้อื่นได้ เลือดกู่หนึ่งหยดสามารถปลูกกู่ในร่างมนุษย์ได้ ยามเสียงขลุ่ยดังขึ้น เหยื่อสามารถถูกผู้อื่นควบคุมได้”

“น่าทึ่งมาก” ดวงเนตรของจักรพรรดิเหยาเป็นประกายราวกับเห็นความหวัง

อ๋องหรงเดินเข้ามาพูดว่า “เสด็จพ่อ โปรดถอดชุดคลุมมังกรออกก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

“เยี่ยเอ๋อร์เจ้าบังอาจนัก” ฮองเฮาอู่เข้ามาหยุดอีกครั้ง

คราวนี้ หลวนอี๋พูดอย่างหงุดหงิด “เสด็จแม่ ท่านต้องเชื่อใจพี่เจ็ด”

“เจ้าจะรู้อะไร พี่เจ็ดของเจ้าเอาชุดคลุมมังกรของเสด็จพ่อไป หากคนอื่นมาเห็นเข้า......”

จักรพรรดิเหยาถอดชุดคลุมมังกรออกโดยไม่ตรัสสิ่งใด

ฮองเฮาอู่ตกตะลึงอยู่ครู่นึง จิตใจของนางสนมคนอื่นๆ ล้วนหดหู่ต่างลอบทำหน้าหงิก

ฝ่าบาทไม่ตำหนิเขาด้วยซ้ำ เพียงถอดชุดคลุมมังกรออกและมอบให้พี่เจ็ด นี่มันเรื่องอะไรกัน?

นางไม่อยากให้เขารุนแรงเกินไป

“ได้ ครั้งนี้หมอไป๋สร้างคุณงามความดีอีกครั้ง ช่วยรักษาสายเลือดราชวงศ์สองสายไว้ได้” ยามจักรพรรดิเหยาทอดพระเนตรทารกในอ้อมแขน ดวงเนตรมีแววอ่อนโยนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ยามนี้เองที่ชิงอีอุ้มทารกคนสุดท้ายออกมา

ยามจักรพรรดิเหยารู้ว่าเป็นองค์หญิ่งน้อยอีกคนหนึ่ง พระพักต์เหี่ยวย่นก็เต่งตึงขึ้นทันที

พระองค์มีโอรสหลายคน แต่มีองค์หญิงเพียงสองคนเท่านั้น

คนหนึ่งคือหลวนอี๋ที่เกิดจากฮองเฮาอู่ อีกคนเกิดจากหลวนซวงที่เกิดจากสนมซั่ว

หากมีเจ้าหญิงมากกว่าสองคน จักรพรรดิเหยาก็จะชอบเช่นกัน

พระองค์เพียงเหลือบมององค์ชายน้อย ทรงอุ้มองค์ชายอีกคนหนึ่งไว้ในพระหัตถ์แล้วส่งให้ฟางกงกง จากนั้นจึงอุ้มองค์หญิงน้อยไว้ในอ้อมแขนราวสมบัติล้ำค่า

สองชั่วยามต่อมา ไป๋ชิงหลิงก็ออกมาจากด้านใน

“ฝ่าบาท เต๋อเฟยฟื้นแล้ว พระองค์เข้าไปพบนางได้ แต่ยามนี้นางยังต้องนอนราบ ไม่อาจเคลื่อนไหว ห้ามกินหรือดื่ม ห้ามสัมผัสสายในมือนางเพคะ” นางกำลังให้น้ำเกลือเต๋อเฟย

จักรพรรดิเหยาหันมองทารกในอ้อมแขนฟางกงกงแล้วตรัสว่า “ตามข้ามา ส่วนพวกเจ้าทั้งหมดอยู่ที่นี่”

ฟางกงกงอุ้มทารกน้อยเดินตามจักรพรรดิเหยาเข้าไปในห้อง

ไทเฮาจับมือไป๋ชิงหลิงแล้วทรุดกายลงบนแท่นหิน

แม่นมซั่งพาเอ๋อร์ซือที่เพิ่งตื่นเข้ามา ไป๋ชิงหลิงอุ้มเอ๋อร์ซือไว้ในอ้อมแขนรออย่างเงียบๆ

ในบางครั้งก็มีเสียงร้องดังมาจากด้านใน

ท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้ว แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาภายใน นางสนมที่กระวนกระวายมาทั้งคืนล้วนทรุดกายลงบนพื้นนั้งพิงกำแพง

ไป๋ชิงหลิงอุ้มเอ๋อร์ซือแล้วหลับตาพักผ่อน

แต่ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงเด็กร้อง

เสียงร้องไห้นี้ไม่ใช่เสียงทารก แต่เป็นเสียงคนกลุ่มใหญ่ เสียงร้องนั้นโหยหวน น่าสังเวชและสิ้นหวัง...

นางลืมตาขึ้นทันทีพร้อมถามว่า “พวกเจ้าได้ยินเสียงเด็กร้องไหม?”