ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 185

“ฝ่าบาท…….”

“ฮองเฮาอู่นี่คือราชโองการ”

ฮองเฮาอู่อยากจะหยุดนาง แต่ไทเฮาเข้ามาขัดจังหวะ

หลวนอี๋เดินเข้าไปดึงฮองเฮาอู่ออกมา

ช่วงเวลาสำคัญนี้หากมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเต๋อเฟยเพราะคำพูดของฮองเฮาอู่ ตระกูลอู่ต้องจบสิ้นแล้ว

ซึ่งความผิดฐานทำร้ายองค์ชายถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรง

ไป๋ชิงหลิงมองหลวนอี๋แล้วหันกลับมา นางให้พวกเขาออกจากห้องโถงไปอยู่ด้านนอกชั่วคราว

นางกำนัลในเรือนชิงซินล้วนเป็นหรงเยี่ยที่พามา จากนั้นเขาก็คัดเลือกหมอหญิงให้อยู่เคียงข้างเต๋อเฟย แล้วทิ้งคนสนิทของตนไว้

เมื่อเป็นเช่นนี้ไป๋ชิงหลิงจึงสามารถดึงเครื่องมือออกมาได้

“ลี่ว์อีฆ่าเชื้อบริเวณโดยรอบให้ดี”

“ชิงอียืนเฝ้าทางเข้า อย่าให้ใครบุกเข้ามา”

“จื่ออีอยู่ช่วยข้า”

นางบอกให้ลี่ว์อีและจื่ออีสวมชุดปลอดเชื้อแล้วช่วยนางจากด้านข้าง

หลังจากให้ยาชาแก่เต๋อเฟย เต๋อเฟยก็รู้สึกตัว

นางลืมตาขึ้นเห็นคนสามคนสวมชุดแปลกๆ นางจึงตกใจ

ไป๋ชิงหลิงรีบปลอบนาง “เต๋ยเฟย ข้าคือไป๋ชิงหลิง หมอหลวงหญิงแห่งองค์ไทเฮา ไม่ต้องกลัว”

“เจ้า......เจ้าคือหมอหญิงไป๋!” เสียงเต๋อเฟยสั่นเทา

“บุตรในครรภ์เต๋อเฟยอยู่ในตำแหน่งผิดปกติจึงคลอดยาก เด็กสามคนในครรภ์ครบกำหนดแล้ว โอกาสรอดหลังประสูติจึงมีมาก”

เต๋อเฟยคว้าชุดไป่ชิงหลิงอย่างมีอารมณ์ “เจ้าต้องช่วยลูกข้า”

“อย่ากังวล พวกเขาจะปลอดภัย” เมื่อเต๋อเฟยได้ยินเช่นนี้ ด้วยฤทธิ์ยาชา เต๋อเฟยค่อยๆ สงบลง

ไป๋ชิงหลิงให้ยาสลบแก่เต๋อเฟยเพื่อไม่ให้นางหวาดกลัวเกินไป

หลังเต๋อเฟยหลับสนิท จื่ออีก็ยื่นมีดผ่าตัดให้ไป๋ชิงหลิง

หลังจากนางหยิบมีดผ่าตัดคมกริบขึ้นมา นางเริ่มผ่าท้องเต๋อเฟย จื่ออีใช้ผ้าพันแผลชุบน้ำเช็ดเลือดที่ไหลออกมาทันที เพื่อดูแลบาดแผลให้สะอาด……

ยามไป๋ชิงหลิงทำการผ่าตัดเต๋อเฟย ผู้ที่ยังคงอยู่ในห้องโถงอีกห้อง แต่ละคนล้วนมีเจตนามิดีมิร้ายแฝงอยู่

แน่นอนว่าสำหรับนางสนมแห่งวังหลังนี่คือคนแรกที่คลอดด้วยการผ่าตัด สำหรับจักรพรรดิเหยามันเป็นความทรมาน

ทุกคนที่มาจากวังหลวงล้วนเดินไปมาอย่างกระสับกระส่าย

ไทเฮาประทับอยู่บนแท่นหิน ในใจนางไม่ได้ดีไปกว่าจักรพรรดิเหยาเลย สายตานางจ้องไปยังทิศทางของเต๋อเฟยพร้อมหายใจเข้าลึกๆ

ในเวลานี้ตรงทางเข้า มีคนสองคนและแมวตัวหนึ่งปรากฏตัวขึ้น

นั่นคือฮุ่ยหลานและอิงซา!

จักรพรรดิเหยาหยุดมองคนทั้งสอง

ทั้งสองคุกเข่าลง ก่อนที่อิงซาจะรายงาน “ทูลฝ่าบาท อ๋องหรง แผนกู่โลหิตสำเร็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิเหยาขมวดคิ้วมองอ๋องหรง “แผนกู่โลหิตคืออะไร?”

ฮุ่ยหลานรายงาน “กู่โลหิตเป็นพิษไร้สีไร้กลิ่นที่ควบคุมจิตใจผู้อื่นได้ เลือดกู่หนึ่งหยดสามารถปลูกกู่ในร่างมนุษย์ได้ ยามเสียงขลุ่ยดังขึ้น เหยื่อสามารถถูกผู้อื่นควบคุมได้”

“น่าทึ่งมาก” ดวงเนตรของจักรพรรดิเหยาเป็นประกายราวกับเห็นความหวัง

อ๋องหรงเดินเข้ามาพูดว่า “เสด็จพ่อ โปรดถอดชุดคลุมมังกรออกก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

“เยี่ยเอ๋อร์เจ้าบังอาจนัก” ฮองเฮาอู่เข้ามาหยุดอีกครั้ง

คราวนี้ หลวนอี๋พูดอย่างหงุดหงิด “เสด็จแม่ ท่านต้องเชื่อใจพี่เจ็ด”

“เจ้าจะรู้อะไร พี่เจ็ดของเจ้าเอาชุดคลุมมังกรของเสด็จพ่อไป หากคนอื่นมาเห็นเข้า......”

จักรพรรดิเหยาถอดชุดคลุมมังกรออกโดยไม่ตรัสสิ่งใด

ฮองเฮาอู่ตกตะลึงอยู่ครู่นึง จิตใจของนางสนมคนอื่นๆ ล้วนหดหู่ต่างลอบทำหน้าหงิก

ฝ่าบาทไม่ตำหนิเขาด้วยซ้ำ เพียงถอดชุดคลุมมังกรออกและมอบให้พี่เจ็ด นี่มันเรื่องอะไรกัน?