ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 186

เสียงอุทานของไป๋ชิงหลิงเป็นการรบกวนพระสนมที่กำลังพักผ่อน

“ไม่นะ?”

“บุตรของเต๋อเฟยถูกแม่นมอุ้มไปแล้ว พวกเขาว่านอนสอนง่ายยิ่งนัก”

ก่อนเต๋อเฟยจะคลอดบุตร นางเตรียมแม่นมไว้สองสามคน ทั้งยังเก็บไว้ข้างกายมาโดยตลอด ยามนี้เด็กทั้งสามคนล้วนอยู่ในอ้อมแขนของแม่นมแล้ว

ไทเฮาคว้ามือไป๋ชิงหลิงขึ้นมาแล้วพูดว่า “เจาเสวี่ย เจ้าเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า?”

ไป๋ชิงหลิงผงะไปเล็กน้อย จากนั้นจึงหันมองไทเฮา “ท่านไม่ได้ยินจริงหรือ?”

“ท่านแม่ ข้าก็ไม่ได้ยินเลยขอรับ” เอ๋อร์ซือกล่าว

ไป๋ชงเซิงและหรงจิ่งหลินก็ตอบโดยพร้อมเพรียงเช่นกัน

แม่นมอวี่อันกล่าวว่า “แม่นางไป๋ ท่านคงเหนื่อยเกินไป ท่านควรพักสักครู่ สำหรับตอนนี้ดูเหมือนจะปลอดภัยแล้ว”

แม่นมอวี่อันเพิ่งพูดจบ ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนจากเบื้องบนว่า “อ๋องฮุ่ยรีบลงไปเร็ว ตรงนี้มีทางเข้าวังใต้ดิน ขอแค่เราสามารถลงไปยังวังใต้ดินได้ อ๋องหรงก็จะไม่สามารถจับกุมเราได้แล้ว”

ทันใดนั้นหนังศีรษะไป๋ชิงหลิงก็เกิดอาการชา

“เป็นอ๋องฮุ่ย!” นางอุทานแผ่วเบา

รีบหันกลับมามองเหล่านางสนมกำนัลรอบกายอย่างรวดเร็ว

พวกนางล้วนเบียดเสียดกัน ความเหน็ดเหนื่อยในจิตใจหายไปอย่างไร้ร่องรอยนานแล้ว

นางสนมเหล่านี้ล้วนแต่เป็นสนมขั้นสูงที่มีความสามารถ มีรูปร่างหน้าตาโดดเด่น หากอ๋องฮุ่ยรู้ว่ามีสนมแห่งวังหลังจำนวนมากซ่อนอยู่ในวังใต้ดินของตน เขาจะทำอย่างไร?

เขามีจิตใจชั่วร้าย ทั้งยังมากเล่ห์ ยามนี้ถูกหรงเยี่ยทุบตีอย่างโหดเหี้ยม เขาย่อมเข้าแก้แค้นกับจักรพรรดิเหยาและเหล่าสนมเป็นแน่ รวมทั้ง...นางเองก็จะหนีไม่พ้นเคราะห์เช่นกัน

ในเวลานี้เหล่าสนมกำนัลล้วนพูดตะกุกตะกักว่า “ทำอย่างไร ควรทำอย่างไร อ๋องฮุ่ยจะฆ่าพวกเราทุกคน”

ในจังหวะที่สำคัญฮองเฮาอู่ยังคงคิดสิ่งใดไม่ออก

นางมองไทเฮาอย่างกระวนกระวาย “เสด็จแม่ เราควรทำอย่างไรดีเพคะ?”

“อย่าตื่นตกใจไป” ไทเฮาขมวดคิ้ว

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้น ยัดเอ๋อร์ซือเข้าสู่อ้อมแขนของแม่นมซั่งแล้วพูดว่า “พวกเจ้าเข้าไปซ่อนก่อนเร็ว”

“ให้เข้าไปแล้วหากเขาไม่เข้ามาเล่า ทางที่เข้าไปก็เป็นเพียงทางตัน ไม่ว่าอย่างไรหากอ๋องหรงกลับมาช่วยเราตรงนี้ก็อยู่ใกล้ทางออก มันย่อมสะดวกต่อการช่วยเหลือมากกว่า” ไป๋จิ่นหวาดกลัวเกินไป นางจึงพูดอย่างหงุดหงิด

ไทเฮาทำหน้าเรียบเฉยแล้วตรัสอย่างเย็นชาว่า “ไป ข้าจะเข้าไปข้างใน”

แม่นมอวี่อันประคองไทเฮาเดินออกจากห้องโถงไป

ฮองเฮาอู่ไม่กล้าแสดงออกมากนัก ยามนางเห็นไทเฮาเดินไปแล้ว นางก็พาบุตรชายบุตรสาวทั้งสองไปด้วย

หลวนอี๋เห็นไป๋ชิงหลิงยืนอยู่ที่เดิมไม่คิดจากไป นางจึงเรียกอย่างเป็นกังวล “ท่านพี่หญิงไป๋ เหตุใดท่านไม่ไปเล่า?”

“ข้าไปไม่ได้ พวกเจ้าไปเร็วเข้า” ไป๋ชิงหลิงผลักหรงจิ่งหลินเข้าไปข้างใน “ไปเร็ว”

“แต่ ท่านแม่...” หรงจิ่งหลินจับแขนนางด้วยความกลัว ไป๋ชงเซิงดึงชุดของหรงจิ่งหลินอย่างแรง “ท่านแม่จะไม่เป็นไร เจ้าอย่ามาอยู่ตรงนี้ ไม่เช่นนั้นจะทำให้ท่านแม่เสียสมาธิ เวลานั้นเจ้ารังแต่จะทำท่านแม่ของข้าเจ็บปวด”

ยามได้ยินเช่นนี้ หรงจิ่งหลินก็รีบปล่อยมือ ก้าวถอยหลังไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ท่านแม่ ข้าจะปกป้องน้องให้ดี ท่านดูแลตัวเองด้วย”

“ชักช้า!” ไป๋ชงเซิงโยนแมวออกจากอ้อมแขน ดึงหรงจิ่งหลินแล้วรีบเดินตามฝูงชนเข้าไปในห้องโถงด้านใน

สนมคนอื่นๆ ต่างก็ใส่ใจกับชีวิตของตน พวกนางไม่สนใจต่อคำถามที่ว่าไป๋ชิงหลิงจะตามทันหรือไม่ด้วยซ้ำ

บังเอิญมากที่ยามทุกคนออกจากห้องโถงไป อ๋องฮุ่ยและพรรคพวกที่เหลือของเขาก็กระโจนเข้าใส่ทางลับพอดี

ยามอ๋องฮุ่ยลงมาบนพื้น สภาพร่างกายทรุดโทรมไปทั้งร่าง เขาทั้งถูกธนูปักอก และถูกฟันที่ขา ช่างน่าอนาถอย่างยิ่ง

เมื่อเห็นไป๋ชิงหลิงนั่งอยู่บนแท่นหิน อ๋องฮุ่ยก็ขมวดคิ้ว “ไป๋เจาเสวี่ย!”

ไป๋ชิงหลิงดูตกใจ นางลุกขึ้นจากแท่นหิน แล้ววิ่งเข้าหาอ๋องฮุ่ย “สามี ในที่สุดท่านก็มาช่วยข้าแล้ว!”