ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 192

ไป๋ชิงหลิงไม่เข้าใจ

หรงเยี่ยพูดต่อ “เจ้าพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว ข้าเองก็พยายามอย่างหนักเพื่อมีชีวิตอยู่ ถ้าไม่สามารถผ่านมันไปได้จริงๆ หากสวรรค์ต้องการตัวมารร้ายเช่นข้า หลังจากข้าสิ้นแล้ว เจ้าต้องไปหาเสิ่นหรูเหลียน แต่ถ้าข้ายังมีลมหายใจอยู่ เจ้าจะไปกับชายอื่นไม่ได้!”

ไป๋ชิงหลิงทุบมือเขาอย่างแรง แล้วกัดฟันสู้ต่อไป

หรงเยี่ยรู้ว่านางจะตอบโต้อย่างรุนแรง เขาจึงโอบอุ้มนางไว้ในอ้อมแขนด้วยแรงทั้งหมดที่มี

นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้ว่าอะไรที่เรียกว่าลาจากชั่วนิรันดร์ ร่างของตนเอง เขาย่อมรู้ตัวดี

ยามจัดการกับผู้ป่วยโรคระบาด พวกเขาล้วนเสียชีวิตด้วยความทรมาน อาการเริ่มแรกเหล่านี้ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในร่างเขา

ยาไม่สามารถควบคุมโรคในร่างได้ ภายในสามถึงห้าวัน เขาคงจะเสียชีวิตไปด้วยโรคนี้

ทำให้ในวันนี้เขาคิดมาก...

จิ่งหลินเป็นที่โปรดปรานของจักรพรรดิ ไทเฮาและฮองเฮา ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลใดๆ

แม้ฮองเฮาอู่จะโง่เขลา แต่นางก็รักจิ่งหลินจริงๆ

ตรงกันข้ามกับไป๋ชิงหลิงที่...ทำให้เขาไม่อาจวางใจ

แต่จะอยู่หรือตายเกิดได้เพียงแค่คิด เขาคำนวณอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วว่าผู้ที่คู่ควรกับสาวน้อยในเมืองหลวง คนที่สามารถแต่งงานกับนางอีกครั้งได้ ซึ่งเป็นผู้บริสุทธิ์ไม่มีภรรยาหรืออนุ ผู้มีฐานะไม่ต่ำกว่าจวิ้นอ๋อง นั่นคือเสิ่นหรูเหลียน...

“ท่านมองข้าเป็นสิ่งใด ท่านบ้าไปแล้วหรือ ลืมไปได้เลย” นางทุบหลังเขา

จู่ๆ หรงเยี่ยก็ไออย่างแรง จากนั้นจึงปล่อยนาง เขายกมือปิดปากอาเจียนอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้เป็นเลือดทั้งหมด

สีหน้าไป๋ชิงหลิงซีดลง

นางตื่นตระหนก

ความโกรธในใจหายไปทันที นางลูบหลังเขาแล้วพูดอย่างไม่พอใจ “นอนก่อน ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ข้าจะไปเรียกหมอเทวดาซูมา”

“ข้าไม่ได้...แค่ก แค่ก...” เขากระอักเลือดออกมาอีกคำหนึ่ง ซึ่งทำให้ชุดสีน้ำเงินเย็นฉ่ำของนางเปรอะเปื้อน

ไป๋ชิงหลิงกอดเขาแน่น ทันใดนั้นนางก็เริ่มกลัวว่าสิ่งที่เขาพูดจะเป็นจริง นางจึงโพล่งความรักที่เก็บกดไว้ในใจออกมา “เจ้าแสร้งทำเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าเจ้าอยากบีบให้ข้ายอมแต่งให้เจ้าหรอกใช่ไหม ข้าสัญญา ข้าสัญญาว่าจะแต่งให้เจ้าในฐานะพระชายา อย่าอาเจียนอีกนะ ได้ไหม?”

หรงเยี่ยเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย มีรอยเลือดไหลออกมาจากมุมปาก ในวินาทีต่อมา เขาก็หลับตาลงแล้วล้มลง

ไป๋ชิงหลิงตะโกน “หรงเยี่ย หรงเยี่ย...”

หมอเทวดาซูวิ่งเข้ามา

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า “หมอซูผู้อัศจรรย์ ตรวจเขาหน่อย เขาอาเจียนเป็นเลือด ยาของข้าไม่มีผลต่อเขา ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?”

ไม่เพียงแต่ไม่มีผลใดๆ แต่ยังเข้าสู่ขั้นที่สามแล้ว เมื่อเข้าสู่ขั้นที่สี่เขาก็จบสิ้นแล้ว...

นางนั่งอยู่ข้างกายเขาด้วยความสับสน มองดูหมอซูจับชีพจรหรงเยี่ย

หมอเทวดาซูขมวดคิ้วเป็นครั้งคราว

ไป๋ชิงหลิงรู้ว่าสถานการณ์เลวร้ายมาก นางไม่สามารถฝากความหวังไว้กับหมอเทวดาซูได้ทั้งหมด นางต้องหาทางแก้ไข

นางยืนขึ้นทันทีแล้วถามว่า “หมอเทวดาซู ข้าขอยืมห้องหนังสือของท่านสักครู่”

หมอซูดึงมือออกแล้วพูดว่า “ท่านกำลังหาคัมภีร์แพทย์อยู่หรือ?”

“ได้ ใช้ได้ ใช้ตามสบายเลย”

ไป๋ชิงหลิงหันกลับแล้วเดินออกจากหอเป่าซินไป จื่ออีพาปรมาจารย์หลูเข้ามา เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นคนผู้นี้นางก็จำได้ว่าโรคระบาดนั้นเกิดจากปรมาจารย์หลูกับอ๋องฮุ่ย

แม้จะมีการเปิดเผยในภายหลังว่าปรมาจารย์หลูเป็นสายลับจักรพรรดิเหยาส่งไปให้อ๋องฮุ่ย แต่ความทรงจำของนางที่มีต่อปรมาจารย์หลูก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

นางเกลียดปรมาจารย์หลูไม่น้อยไปกว่าอ๋องฮุ่ย

“ท่านมาทำอะไรที่นี่” ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างเย็นชา

ปรมาจารย์หลูมีท่าทีเคารพนาง “แม่นางไป๋ ข้ารู้ว่าท่านมีอคติกับข้า แต่ข้าทำเช่นนั้นก็เพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากอ๋องฮุ่ย”

“เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย ท่านไม่สนใจชีวิตเด็กๆ เหล่านั้นทั้งยังสร้างโรคระบาดขึ้นมา คนเหล่านี้ล้วนเป็นผู้บริสุทธิ์” ไป๋ชิงหลิงตำหนิด้วยความไม่ชอบใจด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ปรมาจารย์หลูพูดอย่างลำบากใจ “ใช่ ท่านพูดถูก ข้ามาที่จวนอ๋องหรงครั้งนี้เพื่อมอบใบสั่งยาให้แม่นางไป๋”

“ใบสั่งยารักษาโรคหรือ?”