ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 191

ไป๋ชิงหลิงผงะเล็กน้อย นางก้มมองหรงเยี่ย ลักษณะการนอนของเขาทำให้ไป๋ชิงหลิงนึกถึงหรงจิ่งหลิน

พ่อลูกเหมือนกันทุกประการ ในยามพวกเขาหลับ พวกเขาดูสุภาพมาก แต่หรงเยี่ยกลับทำหน้ามุ่ย

เขาดูกระสับกระส่ายมาก

นางเอื้อมมือไปคลึงรอยย่นระหว่างคิ้วของเขา

หมอเทวดาซูถอยออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ ไป๋ชิงหลิงก็เหนื่อยเช่นกัน แต่นางให้ยาเขา ดังนั้นจึงต้องอยู่ดูยา

นางเพียงแค่มองหรงเยี่ยอย่างเงียบสงบ สตินางเริ่มพร่าเลื่อนอย่างช้าๆ แน่นอนว่าจิตใจนางก็ถูกรบกวนเช่นกัน

หากเขารู้ว่านางคือไป๋ชิงหลิงอดีตพระชายาของอ๋องต้วน เป็นสตรีที่ถูกราชวงศ์มองว่าไม่ยึดมั่นในความซื่อสัตย์ เขาจะยัง...ตามจีบนางอย่างยามนี้หรือไม่?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกว่านางไม่สามารถคิดเรื่องนี้ต่อไปได้อีก ไม่อย่างนั้นนางคงสติแตก

รอจนให้ยาทางสายน้ำเกลือหมด ไป๋ชิงหลิงก็ผล็อยหลับไปข้างกายเขาอย่างหมดแรง

อีกด้านเสิ่นหรูเหลียนนำทหารม้าเกราะเงินไปที่ด้านล่างหน้าผาและพบศพอ๋องฮุ่ย แน่นอนว่ายังมีศพผู้หญิงอยู่ข้างกายอ๋องฮุ่ยด้วย

ใบหน้าศพหญิงสาวถูกทำลาย แต่เสื้อผ้าเหมือนกับชุดที่ไป๋ชิงหลิงใส่ทุกประการ

เมื่อเสิ่นหรูเหลียนเห็นภาพนี้ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นมืดมน แต่เขายังยิ้มอย่างมีเลศนัย นี่คือเงามืดภายใต้อำนาจองค์จักรพรรดิ

เขานำศพอ๋องฮุ่ยและ ‘พระชายาฮุ่ย’ กลับไปตามคำสั่ง

ไป๋ชิงหลิงตื่นขึ้นในช่วงเย็น หรงเยี่ยก็ตื่นเช่นกัน

เขาบอกว่าหิวดื่มน้ำ ไป๋ชิงหลิงช่วยรินน้ำให้เขา ทั้งยังช่วยประคองเขาให้ลุกขึ้นมา

แต่ยามนางประคองเขา ไป๋ชิงหลิงพบว่าร่างเขาร้อนผ่าว นางแตะหน้าผากเขาทันที สีหน้านางเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “ท่านมีไข้”

หรงเยี่ยมองนางด้วยท่าทางแห้งเหี่ยว

ไป๋ชิงหลิงรีบหยิบปรอทวัดไข้ออกมาจากหีบทางการแพทย์ “ท่านซุกสิ่งนี้ไว้ใต้วงแขน หลังจากนั้นข้าจะเจาะเลือดให้ท่าน ท่านเคยสัมผัสกับผู้เสียชีวิตจากโรคระบาดใช่ไหม?”

“ใช่!” หรงเยี่ยให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

หลังจากดื่มน้ำแล้ว เขาก็เอนหลังลงบนเตียงพร้อมกับปรอทวัดไข้

จากนั้นก็หลับไปอีกครั้ง

ไป๋ชิงหลิงหยิบปรอทวัดไข้ขึ้นมา สีหน้านางไม่น่ามองนัก

ไข้เกือบสี่สิบองศา นางรีบเอาเลือดหรงเยี่ยไปตรวจดู

ในรายงานแจ้งให้ทราบว่าหรงเยี่ยติดโรค

ข่าวติดโรคระบาดของอ๋องหรงแพร่กระจายไปในพริบตา สร้างความโกลาหลจนทำให้ผู้คนในเมืองหลวงตื่นตระหนก

เสียงเตือนจากข้าขุนนางทุกระดับชั้นล้วนบอกกันว่าพวกเขาหวังว่าอ๋องหรงและทุกคนที่สัมผัสกับอ๋องหรงจะถอนตัวออกจาก เมืองเฉาจิงโดยเร็วที่สุดเพื่อป้องกันไม่ให้โรคระบาดแพร่กระจายไปยังชาวเมืองเฉาจิง

ไทเฮากริ้วมากเมื่อทรงทราบเรื่องนี้ ติ้งเป่ยโหวอธิบายต่อเหล่าขุนนางว่าโรคระบาดแพร่กระจายอย่างไรเป็นการส่วนตัว แต่ขุนนางก็ยังไม่เชื่อ

พวกเขาเชื่อว่าโรคระบาดติดต่อจากมนุษย์ที่มีชีวิต แต่ไม่ปฏิเสธว่าคนตายก็แพร่เชื้อได้เช่นกัน

นอกจากนี้ยังมีบางคนที่ใช้สิ่งนี้เพื่อประโคมเปลวเพลิงยุยงให้สามัญชนไปสร้างความวุ่นวายที่จวนอ๋องหรง

“ไม่ดี ไม่ดีแล้ว แม่นาง...” ชิงอีวิ่งเข้ามาในหอเป่าซินอย่างไม่ระมัดระวัง

ไป๋ชิงหลิงออกมาจากห้องด้านข้าง “มีอะไร?”

“ข้างนอก ข้างนอก...มีผู้ติดโรคระบาดจำนวนมากปรากฏตัว สมาชิกในครอบครัวเหล่านั้นล้วนพาผู้ป่วยมาที่ประตูจวนอ๋องหรง บอกว่าพวกเขาติดโรคจากอ๋องหรง พวกเขาขอให้อ๋องหรงย้ายออกจากเฉาจิง” ชิงอีพูดอย่างโกรธเคือง

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วแน่น “ดูเหมือนจะมีบางคนไม่ต้องการให้เฉาจิงสงบสุข!”

ลี่ว์อีออกมาจากห้องนอนแล้วพูดว่า “แม่นาง ท่านอ๋องตื่นแล้ว แต่เขาอาเจียนยาของท่านออกมาหมดกินไม่ได้เลย”

“กินไม่ได้!” ร่างไป๋ชิงหลิงสั่นอย่างรุนแรง นางหันหลังวิ่งเข้าไปในห้องทันที

ในเวลาเพียงสองวันโรคร้ายก็พรากชายผู้หนึ่งออกจากรูปลักษณ์ที่คุ้นเคยไปแล้ว หรงจิ่งหลินร้องไห้ด้วยความทุกข์ “ท่านแม่ เสด็จพ่อกินอะไรไม่ได้เลย ข้าจะทำอย่างไรดี เสด็จพ่อจะตายไหม?”

หรงเยี่ยหลับตา ผลักหรงจิ่งหลินออก แล้วพูดอย่างไม่ชอบใจว่า “หนวกหู”

“เสด็จพ่อ ข้าขออภัย” หรงจิ่งหลินคว้ามือเขาแล้วร้องไห้อย่างเศร้าสร้อย “ขอเพียงที่ท่านดีขึ้น เสด็จพ่อข้าจะเชื่อฟังท่านทุกอย่าง ท่านต้องไม่ตายนะ”

ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยความไม่พอใจ “มีแม่อยู่ แม่เจ้าเป็นหมอปีศาจนะ ข้าย่อมไม่มีวันปล่อยให้ท่านอ๋องหรงตายหรอก อย่ารบกวนการพักผ่อนท่านอ๋องหรง”

“แต่ข้ายังเสียใจ เสด็จพ่อแข็งแกร่งถึงเพียงนั้น เมื่อบอกว่าล้มป่วยก็ล้มหมอนนอนเสื่อทันที” หรงจิ่งหลินขยี้ตา

ไป๋ชิงหลิงมองหรงจิ่งหลินอย่างลำบากใจ วางมือบนศีรษะเขาแล้วพูดเบาๆ ว่า “จิ่งหลิน เจ้าออกไปก่อน”

“ท่านแม่ ท่านต้องช่วยเสด็จพ่อนะ ข้าไม่อยากมีแม่แต่ต้องเสียพ่อไป...”

ใบหน้าตึงเครียดของหรงเยี่ยสั่นไหวเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็พูดว่า “ออกไป”

“ได้ ข้าจะไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของเสด็จพ่อ” หรงจิ่งหลินลุกขึ้นแล้วออกจากห้องของหรงเยี่ยไปพร้อมกับไป๋ชงเซิง

หอเป่าซินใหญ่มาก รวมทั้งหมดมีสามชั้น นับตั้งแต่หรงจิ่งหลินถือกำเนิด หรงเยี่ยก็อาศัยอยู่ในหอเป่าซินมานาน เพราะลูกต้องการเขา

ไป๋ชิงหลิงรับยาอีกครั้งแล้วส่งให้หรงเยี่ย “ลองอีกครั้ง”

หรงเยี่ยเหลือบมอง เขาพบว่าตนอยู่ในสภาพเลวร้ายมาก

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง พบว่านางมีรอยคล้ำใต้ตา ใบหน้านางซีดเซียวและเหนื่อยล้า

เขาไม่ได้กินยา แต่จับข้อมือนางไว้แน่นแล้วถามว่า “ช่วงนี้เจ้ากังวลกับอาการป่วยของข้าหรือ?”

“ไม่เพียงแต่อาการของท่านจะไม่อยู่ภายใต้การควบคุมเท่านั้น แต่ยังแย่ลงทุกวัน หมอซูและข้าหายาให้ท่านซ้ำแล้วซ้ำอีก ท่านควรลองยาอีกครั้ง นะหรงเยี่ย” ยามนางเรียกเขา นางดูอ่อนแอเล็กน้อย

เขาบีบแขนนางแน่น “ท่านไม่แต่งให้ข้า หากข้าสิ้นพระชนม์ด้วยโรคภัยไข้เจ็บ ในอนาคตเจ้าก็จะเป็นอิสระ”

“ท่านกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร” ไป๋ชิงหลิงรู้สึกหงุดหงิดในทันใด

หรงเยี่ยมองนางเงียบๆ จากนั้นจึงหันหน้าหนีแล้วพูดว่า “ข้าแค่ไม่รู้ว่าจะเอาเปรียบผู้ชายคนไหนหรือไม่”

“ท่าน...” นางโกรธมากจนมือสั่นเล็กน้อย นางยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ข้ากับหมอเทวดาซูหายาให้ท่านทั้งวันทั้งคืน แต่ท่านกลับอยากตายหรือ?”

อ๋องหรงในความทรงจำของนางช่างทะนงตน ทรงอำนาจและหยิ่งยโส ซึ่งแตกต่างจากเขาในยามนี้

“ท่านหยุดสร้างปัญหาได้ไหม?” ไป๋ชิงหลิงเอนหลังลงบนเตียงแล้ววางยาในมือ “ท่านลองอีกครั้ง ข้าจะไม่ปล่อยให้จิ่งหลินขาดพ่อ”

“เช่นนั้นเจ้าก็ทำให้เขาไม่มีแม่ได้สินะ”

เอ่อ...

ใบหน้าไป๋ชิงหลิงแข็งค้างไปชั่วขณะ

รู้สึกราวกับเขากำลังวางแผนใช้ความเจ็บป่วยเพื่อบังคับนางแต่งงาน

“ท่านรักษาอาการป่วยให้ดี อย่าคิดมาก หากท่านตาย...ข้าจะแต่งให้ผู้อื่นจริงๆ”

เขาขมวดคิ้ว พูดอย่างหนักแน่นว่า “ไม่ได้”

พูดจบก็ยัดยาเข้าปาก

ในครั้งนี้ไป๋ชิงหลิงคิดว่าเขากำลังหลอกนางอีกครั้ง แต่คาดไม่ถึงว่าหรงเยี่ยจะอาเจียนทันทีที่เขากินยา ยาที่อาเจียนออกมายังมีเลือดปนมาด้วย อาการเขาร้ายแรงกว่าที่ไป๋ชิงหลิงคิดไว้

ไป๋ชิงหลิงกอดร่างเขาไว้ ลูบหลังเขาเบาๆ แล้วพูดอย่างเป็นทุกข์ “ข้าจะให้หมอเทวดาซูเข้ามาตรวจอาการท่าน”

หากยาไม่ได้ก็ใช้ยาจีนแผนโบราณ วิชาแพทย์จีนของหมอซูยอดเยี่ยม ทั้งยังเป็นมืออาชีพกว่านาง

ขณะที่นางกำลังจะลุกขึ้น นางกลับถูกหรงเยี่ยกอดไว้

เขากอดร่างเล็กของนางไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง กดใบหน้าแนบกับหูนาง ไม่อยากให้นางจากไป

นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นเขาอ่อนแอถึงเพียงนี้

ไป๋ชิงหลิงยังคงไม่เคลื่อนไหว ยอมให้เขากอดนาง มือนางลูบหลังเขาเป็นครั้งคราว “ไม่เป็นไรนะหรงเยี่ย ทุกอย่างจะดีขึ้น ขอเวลาข้าอีกหน่อย...”

“ข้าคิดเรื่องนี้ไว้แล้ว คนที่เมืองหลวงที่เป็นที่พึ่งได้ ไม่เกรงกลัวต่ออำนาจบีบบังคับ ผู้ชายที่มีบุคลิกคล้ายกับเจ้ามีเพียงเสิ่นหรูเหลียน...”

อะไรนะ...