ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 194

"ท่านอ๋องต้วน โปรดจับไว้ให้แน่น มีเชือกอยู่ด้านล่าง" ชิงจู๋พูดจากอีกทางด้านหนึ่ง

หรงฉี่กลับมามีสติอีกครั้ง ดึงเชือกที่อยู่ด้านล่าง ตอกสมอลงดินแล้วผูกเชือก

เต็นท์สามารถรองรับคนได้สิบคนและตอนนี้มีเพียงพวกเขาสี่คน พื้นที่จึงมีมากเพียงพอสำหรับพวกเขา

แต่หรงฉีรู้สึกว่าไม่เหมาะสมที่จะปล่อยให้องครักษ์สองคนอยู่ในกระโจม และต้องการที่จะขับไล่พวกเขาออกไป ไป๋ชิงหลิงจึงพูดคำที่รุนแรงออกมาว่า: "นี่คือกระโจมของข้า ถ้าท่านอ๋องต้วนรู้สึกว่าการอยู่กับซังจวี๋และชิงจู๋น่าสมเพช ท่านจะไปเมืองเล็กๆ ข้างหน้าก็ได้ ที่นั่นมีที่พักมากมาย"

“เจ้า......”

“เดินทางปลอดภัย ข้าขอไม่ส่ง” ไป๋ชิงหลิงสวมเสื้อโค้ทหนาๆและยืนพิงอยู่ตรงมุมกระโจม

อันที่จริงร่างกายของเธอนั้นกลัวความหนาวเย็นมาก

เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีที่แล้ว ภายในของเธอถูกทำลาย ไม่ว่าเธอจะพักฟื้นมากแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ เมื่อเธอมาถึงสันเขาอินทรีหิมะ เธอรู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือก ซึ่งทำให้เธอตัวสั่นไปทั่วร่าง

เสิ่นหรูเหลียนเห็นว่าสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนัก จึงยื่นเหยือกเหล้าที่อุ่นแล้วในมือให้เธอ: "แม่นางไป๋ดื่มสักหน่อยไหม เพื่อให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น"

“ ดื่มเหล้าทำให้เกิดอุบัติเหตุได้ ไม่ดื่มดีกว่าค่ะ ไป๋ชิงหลิงส่ายหัว จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองชิงจู๋และซังจวี๋ แล้วพูดอีกครั้ง: "ชิงจู๋ ซังจวี๋ เจ้าสองคนมาข้างๆ ข้าสิ"

"เจ้าค่ะ" ทั้งสองยกผ้าห่มขึ้นและนั่งลงข้างๆไป๋ชิงหลิง

หรงฉี่มองดูแล้วพูดด้วยใบหน้าที่ไม่ชอบใจ: "ในเมื่อเจ้าทนความหนาวไม่ได้ เจ้าก็ยังกล้ามาที่สันเขาอินทรีหิมะ ถ้าเป็นแบบนี้ ขึ้นไปด้านบนจะไม่หนาวตายเสียหรอกหรือ"

“ข้าเคยมาที่นี่เมื่อ 5 ปีที่แล้ว และข้าก็ไม่ได้หนาวตาย แค่ตอนที่ข้าให้กำเนิดลูกสองคน และข้าก็แค่ป่วย” ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างเย็นชา คำพูดของเขาเต็มไปด้วยการเสียดสี

หลังจากนั้นเธอก็ดึงเครื่องมือเช็คสภาพอากาศออกมาจากห้วงมิติเวลา

ห้วงมิติเวลาของเธอไม่เพียงมีเวชภัณฑ์ที่ต้องใช้เท่านั้น แต่ยังมีสิ่งที่สามารถใช้ในยามฉุกเฉินบางอย่าง อาจกล่าวได้ว่าเป็นห้วงมิติเวลาที่ช่างใส่ใจจริงๆ

ถ้ามันเป็นผู้ชายคนหนึ่งแล้วละก็ ไป๋ชิงหลิงคงจะแต่งงานกับมันไปแล้วอย่างแน่นอน เป็นมันต้องเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากๆแน่ๆ ทุกครั้งเขาช่วยให้เธอเปลี่ยนอันตรายให้กลายเป็นโชคดีได้ และเครื่องมือบอกสภาพอากาศในมือของเธอ ก็เพิ่งปรากฏขึ้นในช่วงที่เธอกำลังมุ่งหน้ามาที่สันเขาอินทรีหิมะ

เสิ่นหรูเหลียงชำเลืองมองไปที่ไป๋ชิงหลิงและพูดว่า "พรุ่งนี้ท่านอ๋องต้วนและข้าจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บเหมันต์พิสุทธิ์ แม่นางไป๋อยู่ที่นี่พวกข้าเถิด"

“ ไม่ได้ ”

“เจ้ากำลังพยายามจะทำอะไร หากเจ้าตามพวกข้าไปก็ไปเป็นภาระเปล่าๆ!” หรงฉี่ตอบโต้อย่างโกรธเกรี้ยว

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองเขาอย่างเย็นชา จากนั้นเธอก็เครื่องมือบอกสภาพอากาศ: "พักผ่อนเสียก่อนเถิด รอถึงยามไก่ขันซึ่งเป็นเวลาที่เหมาะสำหรับเดินทางต่อแล้ว เราก็เดินต่อไปอีกครึ่งทาง และตั้งค่ายอีกครั้ง จากนั้นรอจนกว่าจะหมดวันก่อนแล้วค่อยปีนขึ้นไปบนยอด”

“ก็แค่ปีนเขา จำเป็นต้องซับซ้อนขนาดนั้นหรือ” หรงฉี่ขมวดคิ้ว รู้สึกว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นไม่จำเป็น

ไป๋ชิงหลิงเพิกเฉย ดึงผ้าห่มขึ้นแล้วพูดว่า "แม่ทัพเสิ่น พักผ่อนเถอะ"

"ไป๋เจาเสวี่ย ข้ากำลังพูดกับเจ้านะ เจ้าทำเช่นนี้..."

“ท่านอ๋อง ฟังคำแนะนำของแม่นางไป๋กันเถอะ" เสิ่นหรูเหลียนยังแสดงความไม่พอใจต่อท่าทีของหรงฉี่ เขาไม่รู้ว่าทำไมหรงฉี่ถึงไม่พอใจไป๋ชิงหลิงมากขนาดนี้

แน่นอน เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเชื่อคำพูดของไป๋ชิงหลิง

ตอนที่ติดต่อกับจวนอ๋องฮุ่ย เสิ่นหรูเหลียนรู้สึกว่าไป๋ชิงหลิงมีสติปัญญาที่ยอดเยี่ยม

สติปัญญาแบบนี้ไม่เหมือนกับเสิ่นโหรวเม่ย น้องสาวของเขา ซึ่งถูกกักขังอยู่ที่บ้าน

เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่สนใจเขา หรงฉี่ก็นั่งลงอย่างสงบ

ทันทีที่ถึงเวลาไก่ขัน พวกเขาต้องเดินทางต่อ ไป๋ชิงหลิงก็เตะหรงฉี่ให้ตื่น และหรงฉี่ก็คำรามเสียงต่ำขึ้น: "ไป๋..." ชิงหลิง!

“ท่านอ๋องต้วน เราต้องไปกันต่อแล้ว กระโจมนี้เราต้องเอาไปด้วย”

“ เจ้า....”

หรงฉี่ยังไม่ทันได้เอ่ยคำใด ไป๋ชิงหลิงก็เดินผ่านเขาและออกจากเต็นท์ไปเสียแล้ว

ยามไก่ขัน

ไป๋ชิงหลิงขอแยกทางเดิน เสิ่นหรูเหลียนกังวลไม่อยากให้เธอไปกับองครักษ์หญิงเพียงสองคน เขาจึงขอให้ไป๋ชิงหลิง พาเขาและหรงฉี่ไปด้วย

ไป๋ชิงหลิงปฏิเสธหรงฉี่ และให้เสิ่นหรูเหลียนเดินกับเธอ ให้ชิงจู๋และซังจวี๋เดินด้วยกันอีกทาง ส่วนหรงฉี่ให้เขาเดินเพียงลำพัง

เมื่อเขาต้องเดินคนเดียวบนภูเขาหิมะ เขาก็หันไปมาทุกๆ สามก้าว จ้องมองไปที่ไป๋ชิงหลิง จากนั้นก็รู้สึกอึดอัดในใจขึ้น

ใช่แล้ว

ตั้งแต่เขารู้ว่าไป๋เจาเสวี่ยคือไป๋ชิงหลิง เขาก็ใช้ชีวิตไปวันๆอย่างที่ไม่มีความสุข

ด้านหนึ่งคือพระชายาองค์ปัจจุบัน และอีกด้านหนึ่งคืออดีตชายา

แต่เขาไม่สามารถพาอดีตชายากลับวังได้ เขาได้แต่เฝ้าดูเธอไปกับชายอื่น

ทำไม ?

เขาไม่เต็มใจ ไม่เต็มใจอย่างยิ่ง

หากเธอไม่ตาย เธอก็... ต้องเป็นผู้หญิงของเขา

เขาจะไม่ให้เธอแต่งงานกับคนอื่น...

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หรงฉี่ก็มีความคิดอื่นอยู่ในใจ และย่างก้าวของเขาก็เร็วขึ้นเรื่อย ๆ แต่เขาจำสิ่งที่ไป๋ชิงหลิงพูดได้...

เวลาปีนเขาต้องค่อยๆเดินช้าๆ ห้ามวิ่ง ห้ามส่งเสียงดัง เขาจึงลดความเร็วลงโดยไม่รู้ตัว

"ไป๋ชิงหลิงผู้นี้ เปลี่ยนไปมากจริงๆ"

ที่กลางภูเขา ไป๋ชิงหลิงบอกให้ซังจวี๋วางสัมภาระของเธอ เอาเต็นท์ของเธอออกแล้วตั้งค่ายอีกครั้ง

เสิ่นหรูเหลียนพบว่ามันราบรื่นกว่าตอนที่เขาขึ้นไปที่สันเขาอินทรีหิมะครั้งแรก ราบรื่นขึ้นมาก

ทันทีที่สิ้นสุดวัน ท้องฟ้าในสันเขาอินทรีหิมะเป็นสีฟ้าใส

ไป๋ชิงหลิงห่อตัวเองแน่น หยิบเชือกที่เตรียมไว้และอุปกรณ์สำหรับการปีนยอดเขาหิมะขึ้นมา และเตรียมพร้อมที่จะปีนขึ้นไปบนยอดเขา

เป็นเรื่องยากมากในการปีนยอดเขาและเมื่อยิ่งยากเมื่อยิ่งเข้าใกล้ยอดเขาขึ้นเรื่อยๆ

เพื่อให้แน่ใจว่าเหมันต์พิสุทธิ์จะไม่ถูกทำลาย ไป๋ชิงหลิงไม่อนุญาตให้พวกเขาขึ้นไป

เธอผูกเชือกนิรภัยแล้วพูดว่า "ข้าจะขึ้นไปเอง พวกเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่"

“ ข้าขึ้นไปเอง ข้าใช้วิชาตัวเบาขึ้นไปได้” หรงฉี่หยุดเธอ

เสิ่นหรูเหลียนขมวดคิ้วและพูดว่า "ท่านอ๋อง ให้ข้าไปดีกว่า"

“ข้าขึ้นไปเอง นั่นมันเป็นยาของน้องเจ็ด”

"ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะไปเอง เหมันต์พิสุทธิ์มีเทคนิคการเก็บ ไม่ใช่ว่าจะเด็ดมาแล้วเป็นยาได้" ไป๋ชิงหลิงถอนหายใจและเงยหน้าขึ้นมองที่ยอดเขา

จากนั้นเธอก็ก้มศีรษะลงและมองลงไป เธอปีนขึ้นไปด้านบนแล้วและมีหน้าผาอยู่ด้านล่าง ความสูงเช่นนี้ทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวและร่างกายของเธอก็สั่นอย่างรุนแรง

เสิ่นหรูเหลียนกอดเอวของเธอ แล้วดึงเธอกลับมา: "แม่นางไป๋ อย่ามองไปด้านล่าง ถ้าเจ้ากลัว จงบอกเทคนิคเก็บดอกไม้นั่นมาเถิด"

"เสิ่นหรูเหลียน เอามือของเจ้าออกไป" หรงฉี่ผลักมือของเสิ่นหรูเหลียนออกไป

เสิ่นหรูเหลียนถอยหลังเล็กน้อย ใบหน้ารู้สึกผิด: "ข้าไม่ได้ตั้งใจ"

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองหรงฉี่อย่างเย็นชา เธออย่างไม่สนใจเขา และปีนขึ้นไปบนยอดเขา หรงฉี่ยืนอยู่ข้างหลังเธอและพูดเสียงต่ำว่า: "ถ้าเจ้ากลัว ก็ให้ฉันขึ้นไป"

“ไม่จำเป็น ท่านขึ้นมาก็เปล่าประโยชน์” เธอปีนขึ้นไปทีละขั้นๆ

สันเขาอินทรีหิมะนี้ปลกคุมไปด้วยน้ำแข็งและหิมะทั้งหมด มันยากมากที่จะปีนขึ้นไป ไป๋ชิงหลิงปีนขึ้นไปสูงมาก และในที่สุด เธอก็เห็นเหมันต์พิสุทธิ์

มันเป็นดอกไม้เก้ากลีบสีขาว กลีบทั้งเก้านั้นเหมือนก้อนน้ำแข็งและใบก็มีสีขาวขุ่น ไป๋ชิงหลิงเคยเห็นดอกไม้ชนิดนี้ในหนังสือ แต่เธอไม่เคยรู้เลยว่ามันสามารถรักษาโรคได้

เธอหยิบพลั่วขนาดเล็กออกมา ขุดเหมันต์พิสุทธิ์จากราก แล้วใส่ลงในช่องแช่แข็งในห้วงมิติเวลาอย่างรวดเร็ว!

หลังจากที่เหมันต์พิสุทธิ์เข้าไปในช่องแช่แข็งๆ ก็เริ่มทำความเย็นโดยอัตโนมัติ

ไป๋ชิงหลิงรับรู้ได้ถึงความมีชีวิตชีวาของเหมันต์พิสุทธิ์ ดังนั้นเธอจึงปีนลงมาด้วยความโล่งใจ

แต่ทว่า จู่ๆ ก้อนน้ำแข็งที่อยู่ใต้เท้าของเธอก็พังทลายลง ไป๋ชิงหลิงก็ตกลงทันที

ชิงจู๋ตะโกนด้วยความสยดสยอง: "คุณหนู..."

“ไป๋ชิงหลิง”