ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 195

หรงฉี่ผลักชิงอีออกไปและกระโดดไปอย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้ไป๋ชิงหลิงโยนตะขอที่เตรียมไว้ล่วงหน้าแล้วเอาตะขอเกี่ยวที่มุมด้านบน ร่างกายของนางถูกกันกระแทก แต่นางก็ยังค่อยๆเหมือนจะตกลงมา

เมื่อนางกำลังจะตกลงไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆก็มีมือหนึ่งมากอดร่างของนางไว้

ไป่ชิงหลิงหันกลับมามองและเห็นว่าเป็นหรงฉี่

นางใช้มือทั้งสองข้างจับเชือกไว้แน่นแล้วพูดว่า"ขอบคุณ"

"ไม่จำเป็น!"หรงฉี่มีสีหน้าเรียบเฉย แต่หัวใจของเขากลับเต้นเร็วมาก

เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นกับเขา?

ตอนที่เขาเห็นว่าไป๋ชิงหลิงใกล้จะตกลงมา เขาจึงเป็นห่วงนางจริงๆ

เขาแทบจะอดรนทนไม่ไหวที่จะเอาชีวิตนาง แต่ทำไมเขาต้องเป็นห่วงนาง ทำไมเขาต้องขึ้นมาช่วยนาง

เพียงแค่เขาปล่อยนางนางก็จะตกลงไปที่ผาน้ำแข็ง

แต่ว่า......

เขากลับกลัวว่านางจะตายอยู่ที่นี่

"ปล่อยข้าเลย ตอนนี้ข้าสามารถลงไปเองได้!"ไป๋ชิงหลิงพูด

หรงฉี่ชำเลืองมองไปที่เชือกด้านบน ยื่นมือออกไปดึงมัน แล้วไถลลงมาอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองคนลงมาถึงพื้นอย่างปลอดภัย และสายฟ้าฟาดผ่านท้องฟ้ากระทบกับยอดเขาเสวี่ยเฟิงอย่างรุนแรง

หัวของไป๋ชิงหลิงรู้สึกมึนงงทันที นางตะโกนว่า"เร็วเข้า พวกเรารีบลงไปกันเร็ว"

"ตุบ!"

สายฟ้าฟาดอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้มันตกลงบนหินน้ำแข็งใต้ฝ่าเท้าของพวกเขา

จู่ๆหินน้ำแข็งก็แตก ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าขาของนางไถลลงมา เสิ่นหรูเหลียนคว้าแขนของ ดึงนางไปด้านหลังแล้วผลักนางไปที่หินน้ำแข็งอีกก้อนหนึ่ง"วิ่งเร็ว"

"แม่นาง แม่นาง....."ชิงอีอยู่บนหินน้ำแข็งอีกก้อน

"ตูม ตูม ตูม"เสียงนี้ดังขึ้นติดต่อกัน

ไป๋ชิงหลิงไม่กล้ามองย้อนกลับไป สายตาของนางจับจ้องไปที่ทางกลับ และหรงฉี่ก็เดินตามหลังนางมา

แต่เมื่อนางกระโดดไปที่หินน้ำแข็งอีกก้อน หินน้ำแข็งที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของนางก็ถูกฟ้าผ่า และหินน้ำแข็งก็แตกกระจายในทันที ไป๋ชิงหลิงสูดลมหายใจและกรีดร้องโดยไม่รู้ตัว"กรี๊ด...."

นางค่อยๆตกลงไป

ขณะที่นางตกลงไปกลับมีเชือกพันรอบเอวนางอย่างรวดเร็ว

ตัวของนางบินไปที่ยอดเขาเสวี่ยเฟิงอย่างรวดเร็ว ไป๋ชิงหลิงรีบคว้าเชือกเอาไว้ และเมื่อนางใกล้จะถึงเขาเสวี่ยเฟิง ขาของนางก็ไปกระแทกภูเขา

"โอ๊ย!"

กรวดหินที่มากมายจากข้างบนตกลงมาโดนตัวนางอย่างรุนแรง

นางรู้สึกว่าใบหน้าของนางเหนียวเหนอะหนะและวิงเวียนศีรษะ

เสียงของหรงฉี่และเสิ่นหรูเหลียนดังมาจากด้านบน

"แม่นางไป๋

"ไป๋ชิงหลิง ไป๋เจาเสวี่ย"

นางเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ร่างของหรงเยี่ย เซิงเอ๋อร์และหรงจิ่งหลินแล่นเข้ามาในหัวของนาง

พวกเขายังคงอยู่ที่จวนรอให้นางกลับไป

นางจะตายอยู่ที่นี่ไม่ได้

นางต้องกลับไป

นางคว้าเชือกไว้แล้วปีนขึ้นไปอย่างช้าๆ

คนที่อยู่ข้างบนลากนางขึ้นไป

ซังจวี๋อุ้มไป๋ชิงหลิงไว้ทันทีแล้วตะโกนเสียงดัง"แม่นาง ท่านตั้งสติ"

"รีบกลับไปที่จวนท่านอ๋องหรง ข้าเก็บเหมันต์พิสุทธิ์ได้แล้ว"

"ได้ พวกเรารีบไปกันเถอะ"ชิงจู๋และซังจวี๋ช่วยนางขึ้นมา

เมื่อนางลุกขึ้นนางก็เห็นหิมะถล่ม ทันใดนั้นหิมะบนยอดเขาก็โปรยปรายลงมาอย่างรวดเร็ว

เสิ่หรูเหลียนพูดว่า"พวกเราต้องรีบไปที่หน้าผาฝั่งตรงข้าม ที่นั่นมีสะพานโซ่อยู่"

ไป๋ชิงหลิงมองดู สะพานโซ่นั้นเหลือเพียงแค่โซ่เส้นเดียว

"แต่ว่าวิชาตัวเบาของข้าพาตัวข้าไปได้เท่านั้น"ซังจวี๋พูดอย่างเป็นห่วง

ชิงจู๋พูด"ข้าพาแม่นางไปได้"

หลังจากที่ชิงจู๋พูดจบ นางก็พาไป๋ชิงหลิงกระโดดขึ้นไปบนสะพานโซ่

วิชาตัวเบาของชิงจู๋น่าทึ่งมาก แต่ดูเหมือนว่าจะแบกไป๋ชิงหลิงลำบากเล็กน้อย พอเดินไปได้ครึ่งทางสะพานโซ่เหล็กก็สั่นอย่างรุนแรง

เมื่อเสิ่นหรูเหลียนเห็นว่าไม่ทันแล้วเขาไปรีบไปหาชิงจู๋ เอาเหล็กเส้นหนึ่งโอบรอบเอวเรียวของชิงจู๋ไว้แล้วพูดว่า"จับแม่นางของเจ้าไว้"

ดวงตาของชิงจู๋เบิกกว้าง ก่อนที่นางจะทันได้ตอบสนองเสิ่นหรูเหลียนก็พาพวกเขาทั้งสองบินไปที่หน้าผาฝั่งตรงข้าม......

แต่ก่อนที่ชิงจู๋จะทันได้ตั้งตัว อุบัติเหตุก็เกิดขึ้น เมื่อตอนที่ไป๋ชิง

หลิงตกลงมาบนหน้าผา นางชนเข้ากับภูเขา ทำให้ร่างกายของนางรู้สึกไม่สบายอย่างมาก

ในขณะที่เสิ่นหรูเหลียนกำลังพาทั้งสองคนบินข้ามสะพานโซ่นั้น ตัวของไป๋ชิงหลิงก็อ่อนตัวลงและค่อยๆหลุดจากมือของชิงจู๋

ชิงจู๋ตะโกน"แม่นาง แม่นาง แม่นางกำลังจะตกลงไป"

ชิงจู๋คว้าเสื้อผ้าที่ค่อยๆหล่นลงไป และในที่สุดเสื้อผ้าในมือของเขาก็ขาด ได้ยินเพียงเสียง"ฉีก"และเสียงกรีดร้องของชิงอีก็ดังก้องไปทั้งหุบเขา"แม่นาง......"

ในขณะที่ไป๋ชิงหลิงกำลังตกจากหน้าผา ร่างหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเขาก็พุ่งเข้าหาไป๋ชิงหลิงอย่างรวดเร็ว

เมื่อเสิ่นหรูเหลียนไปถึงที่ยอดหน้าผาฝั่งตรงข้าม เขาก็พบว่าหรงฉี่หายไปแล้ว และล่างหุบเขามีคนสองคนค่อยๆตกลงไปและในไม่ช้าก็หายไปจากสายตาของพวกเขา

ซังจวี๋รีบวิ่งไป คุกเข่าบนขอบหน้าผาแล้วตะโกน"แม่นาง....."

หิมะถล่มกำลังจะถล่มมา เสิ่นหรูเหลียนไม่มีเวลาคิดเยอะ ดังนั้นเขาจึงคว้าคนสองคนไว้แล้วถอยกลับอย่างรวดเร็ว

ชิงจู๋เห็นหิมะจำนวนมากตกลงบนหน้าผา หัวใจของนางเต้นแรงตัวสั่น นางผละออกจากมือของเสิ่นหรูเหลียนแล้วกระโดดไปยังทิศทางนั้น

ดวงตาของเสิ่รหูเหลียนเบิกกว้างทันที"แม่นางชิงจู๋ อย่า.... "

"ชิงจู๋!"

เสียง"ตูม ตูม ตูม"ยังคงดังก้องอยู่ในหูของไป๋ชิงหลิงและในที่สุดก็ตกลงไปข้างล่าง

นางดิ้นรนอยู่ในความมืดเป็นเวลานาน แต่สุดท้ายนางก็ไม่สามารถลืมตาขึ้นมาดูได้

นางคิดในใจว่าควรรีบส่งเหมันต์พิสุทธิ์กลับไปที่จวนท่านอ๋องหรง ให้หรงเยี่ยกินมัน

แต่ปากของนางกลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ

แม้แต่แขนและขาของนางก็ขยับไม่ได้ด้วยซ้ำ

นางจะทำอย่างไรดี

แล้วหรงเยี่ยละจะทำอย่างไร?

เซิงเอ๋อร์จะร้องไห้เวลาหานางไม่เจอ

นางจะ.....ตายอย่างนี้จริงหรือ......

"ไป๋ชิงหลิง ไป๋ชิงหลิง"

"เจ้าต้องมีชีวิตอยู่นะ เจ้าจะตายไม่ได้"

ไป๋ชิงหลิงได้ยินเสียงของหรงฉี่ในความมืดและสติของนางก็ค่อยๆกลับมา นางค่อยๆลืมตาขึ้นและเห็นมือคู่หนึ่งขูดหิมะเหนือตัวนางอย่างต่อเนื่อง

ไม่ช้านางก็เห็นใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำและบวมที่ใบหน้า

คือหรงฉี่!

"ไป๋ชิงหลิง เจ้าต้องมีชีวิตอยู่นะ เจ้าจะตายไม่ได้"

ไป๋ชิงหลิงผละริมฝีปากออกเล็กน้อย นางมีอาการวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรงเกิดขึ้นอีกครั้ง และในที่สุดนางก็หมดสติไป

เมื่อนางตื่นขึ้นมา นางก็ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร เป็นตอนกลางคืนหรือกลางวัน เหลือเพียงโพรงเล็กๆในถ้ำหิมะ

มีเพียงแสงจางๆที่ส่องเข้าไปในถ้ำหิมะ หรงฉี่ที่นอนอยู่ด้านข้างมือของเขาจับมือเล็กของไป๋ชิงหลิงไว้ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาตื่นตระหนก

ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นเย็นชา นางรีบชักมือออก และการกระทำนี้ทำให้หรงฉี่ตื่นขึ้นมา

เขาลืมตาขึ้นและเห็นนางตื่นขึ้น ใบหน้าของเขาก็มีความสุข"ไป๋ชิงหลิง เจ้าตื่นแล้วหรือ?"

ไป๋ชิงหลิงหันหน้าหนีไม่อยากมองเขา

เมื่อเห็นท่าทีที่เย็นชาของนาง หรงฉี่รู้สึกสูญเสียและเศร้าใจ แล้วความไม่พอใจก็พลุ่งพล่านขึ้นในใจของเขาอีกครั้ง

เขากำมืออย่างลับๆแล้วพูดว่า"ข้าจะออกไปหาอะไรให้เจ้ากิน"

หลังจากพูดจบหรงฉี่ก็ลุกขึ้นยืนและเดินกะโผลกกะเผลก

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่ขาขวาของหรงฉี่ รองเท้าต่อสู้สีดำคู่นั้นลากเลือดไปเป็นทางและขาของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

นางขมวดคิ้วเล็กน้อยและเรียกหรงฉี่"ท่านอ๋องต้วน"

หรงฉี่หยุดกะทันหัน เขามีความหวังที่พลุ่งพล่านในใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองนาง"ข้าจะไม่ทิ้งเจ้าไว้ตามลำพังหรอก"

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะ ยกนิ้วชี้ไปที่ขาของเขาแล้วพูดว่า"ขาของท่านบาดเจ็บ มานั่งลงสิ ข้าจะพันผ้าพันแผลให้ท่าน"