ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 195

หรงฉี่ผลักชิงอีออกไปและกระโดดไปอย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้ไป๋ชิงหลิงโยนตะขอที่เตรียมไว้ล่วงหน้าแล้วเอาตะขอเกี่ยวที่มุมด้านบน ร่างกายของนางถูกกันกระแทก แต่นางก็ยังค่อยๆเหมือนจะตกลงมา

เมื่อนางกำลังจะตกลงไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆก็มีมือหนึ่งมากอดร่างของนางไว้

ไป่ชิงหลิงหันกลับมามองและเห็นว่าเป็นหรงฉี่

นางใช้มือทั้งสองข้างจับเชือกไว้แน่นแล้วพูดว่า"ขอบคุณ"

"ไม่จำเป็น!"หรงฉี่มีสีหน้าเรียบเฉย แต่หัวใจของเขากลับเต้นเร็วมาก

เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นกับเขา?

ตอนที่เขาเห็นว่าไป๋ชิงหลิงใกล้จะตกลงมา เขาจึงเป็นห่วงนางจริงๆ

เขาแทบจะอดรนทนไม่ไหวที่จะเอาชีวิตนาง แต่ทำไมเขาต้องเป็นห่วงนาง ทำไมเขาต้องขึ้นมาช่วยนาง

เพียงแค่เขาปล่อยนางนางก็จะตกลงไปที่ผาน้ำแข็ง

แต่ว่า......

เขากลับกลัวว่านางจะตายอยู่ที่นี่

"ปล่อยข้าเลย ตอนนี้ข้าสามารถลงไปเองได้!"ไป๋ชิงหลิงพูด

หรงฉี่ชำเลืองมองไปที่เชือกด้านบน ยื่นมือออกไปดึงมัน แล้วไถลลงมาอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองคนลงมาถึงพื้นอย่างปลอดภัย และสายฟ้าฟาดผ่านท้องฟ้ากระทบกับยอดเขาเสวี่ยเฟิงอย่างรุนแรง

หัวของไป๋ชิงหลิงรู้สึกมึนงงทันที นางตะโกนว่า"เร็วเข้า พวกเรารีบลงไปกันเร็ว"

"ตุบ!"

สายฟ้าฟาดอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้มันตกลงบนหินน้ำแข็งใต้ฝ่าเท้าของพวกเขา

จู่ๆหินน้ำแข็งก็แตก ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าขาของนางไถลลงมา เสิ่นหรูเหลียนคว้าแขนของ ดึงนางไปด้านหลังแล้วผลักนางไปที่หินน้ำแข็งอีกก้อนหนึ่ง"วิ่งเร็ว"

"แม่นาง แม่นาง....."ชิงอีอยู่บนหินน้ำแข็งอีกก้อน

"ตูม ตูม ตูม"เสียงนี้ดังขึ้นติดต่อกัน

ไป๋ชิงหลิงไม่กล้ามองย้อนกลับไป สายตาของนางจับจ้องไปที่ทางกลับ และหรงฉี่ก็เดินตามหลังนางมา

แต่เมื่อนางกระโดดไปที่หินน้ำแข็งอีกก้อน หินน้ำแข็งที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของนางก็ถูกฟ้าผ่า และหินน้ำแข็งก็แตกกระจายในทันที ไป๋ชิงหลิงสูดลมหายใจและกรีดร้องโดยไม่รู้ตัว"กรี๊ด...."

นางค่อยๆตกลงไป

ขณะที่นางตกลงไปกลับมีเชือกพันรอบเอวนางอย่างรวดเร็ว

ตัวของนางบินไปที่ยอดเขาเสวี่ยเฟิงอย่างรวดเร็ว ไป๋ชิงหลิงรีบคว้าเชือกเอาไว้ และเมื่อนางใกล้จะถึงเขาเสวี่ยเฟิง ขาของนางก็ไปกระแทกภูเขา

"โอ๊ย!"

กรวดหินที่มากมายจากข้างบนตกลงมาโดนตัวนางอย่างรุนแรง

นางรู้สึกว่าใบหน้าของนางเหนียวเหนอะหนะและวิงเวียนศีรษะ

เสียงของหรงฉี่และเสิ่นหรูเหลียนดังมาจากด้านบน

"แม่นางไป๋

"ไป๋ชิงหลิง ไป๋เจาเสวี่ย"

นางเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ร่างของหรงเยี่ย เซิงเอ๋อร์และหรงจิ่งหลินแล่นเข้ามาในหัวของนาง

พวกเขายังคงอยู่ที่จวนรอให้นางกลับไป

นางจะตายอยู่ที่นี่ไม่ได้

นางต้องกลับไป

นางคว้าเชือกไว้แล้วปีนขึ้นไปอย่างช้าๆ

คนที่อยู่ข้างบนลากนางขึ้นไป

ซังจวี๋อุ้มไป๋ชิงหลิงไว้ทันทีแล้วตะโกนเสียงดัง"แม่นาง ท่านตั้งสติ"

"รีบกลับไปที่จวนท่านอ๋องหรง ข้าเก็บเหมันต์พิสุทธิ์ได้แล้ว"

"ได้ พวกเรารีบไปกันเถอะ"ชิงจู๋และซังจวี๋ช่วยนางขึ้นมา

เมื่อนางลุกขึ้นนางก็เห็นหิมะถล่ม ทันใดนั้นหิมะบนยอดเขาก็โปรยปรายลงมาอย่างรวดเร็ว

เสิ่หรูเหลียนพูดว่า"พวกเราต้องรีบไปที่หน้าผาฝั่งตรงข้าม ที่นั่นมีสะพานโซ่อยู่"

ไป๋ชิงหลิงมองดู สะพานโซ่นั้นเหลือเพียงแค่โซ่เส้นเดียว

"แต่ว่าวิชาตัวเบาของข้าพาตัวข้าไปได้เท่านั้น"ซังจวี๋พูดอย่างเป็นห่วง