หลังจากที่หรงเยี่ยออกไป ฮองเฮาอู่ก็พุ่งไปตรงหน้าของเสิ่นโหยวเม่ย แล้วก็ยกมือขึ้นตบใส่หน้านาง และก็ตะคอกใส่นาง: “เสิ่นโหยวเม่ย ข้าไม่ดีกับเจ้ารึ เจ้าถึงได้ทำแบบนี้กับลกฏชายทั้งสองของข้า นี่เจ้าคิดว่าข้าคืออะไร”
เหตุการณ์เมื่อกี้ ทำให้ทุกคนที่เห็นต่างก็ตกใจกัน
อ๋องเฉินจะปกป้องนาง ส่วนอ๋องหรงจะฆ่านาง
ถ้าอ๋องหรงฆ่านางจริงๆ อ๋องเฉินกับอ๋องหรงต้องกลายเป็นศัตูรกันแน่
เหนียงเหนียงของแต่ละตำหนักก็รู้กันดี ลูกหลานของนายในตำหนักเฟิ่งหลวนนั้นรักใคร่สามาัคคีกันที่สุด ถ้าเพราะเสิ่นโหยวเม่ยทำให้อ๋องเฉินและอ๋องหรงผิดใจกัน นี่คือสิ่งที่ทำให้ฮองเฮาบาดเจ็บที่สุด สำหรับฮองเฮาแล้ว
ตอนนี้นางถึงรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเสิ่นโหยวเม่ย
ฮองเฮาอู่รู้สึกผิดหวังในตัวนาง
หรงเฉินคุกเข่าแล้วก็เดินไป: “เสด็จแม่ ท่านอย่าตีพี่หญิงเสิ่นเลย จะโทษก็โทษลูกเถอะ”
“หรงเฉิน ”ฮองเฮาอู่มองหรงเฉินด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง : “ทำไมเจ้าถึงได้ทำแบบนี้”
หรงเฉินก้มหน้าลง ยืดอกแล้วพูดว่า: “ลูกผิดไปแล้ว ลูกไม่ควรเอาเหล้าให้พี่หญิงเสิ่น ลูกทำผิดต่อพี่หญิงเสิ่น ไม่ใช่ความผิดของนาง ลูกจะแต่งงานกับพี่หญิงเสิ่นให้นางเป็นพระชายาของลูก”
เสียงที่ดังของเขา ดังไปทั่วตำหนักอวี่ซี
จักพรรดิเหลาหยิบถ้วยชาที่อยู่ข้างๆขึ้น แล้วก็โยนใส่ลูกชายของเล็กทันที พูดด้วยสีหน้าที่โมโห : “เจ้ารู้ว่าตัวเจ้าเองนั้นดื่นได้แค่ไหน ใครให้เจ้าดื่มเหล้า!”
จักพรรดิเหยาทรงกริ้ว หรงเฉินหดตัวลง แต่ก้กัดฟันรับผิด
ปกติแล้วเขากลัวจักพรรดิเหยาสั่งสอนมากที่สุด ไม่ชอบอยู่ในวังตั้งแต่เด็ก ก็เลยออกไปเที่ยวตะลอน
แน่นอน ยังมีอีกเหตุผลนึงนั้นก้คือเสิ่นโหยวเม่ย
คนอื่นต่างก็ไม่รู้กัน ว่าเขาแอบชอบนางตั้งแต่โตเริ่มรู้เรื่อง
แต่เขานั้นรู้ดีว่าเสิ่นโหยวเม่ยไม่มีทางแต่งงานกับเขา เขาก็เลยออกจากเมืองหลวง หนีนางไปไกลๆ
แต่ในตอนนี้เขามีความสัมพันธ์เช่นนี้กับเสิ่นโหยวเม่ย ถึงแม้ว่าเขาจะกลัวจักพรรดิเหยามาก ก็ไม่มีทางออกจากเมืองหลวงแน่
เขาจะให้บ้านครอบครัวนึงกับเสิ่นโหยวเม่ย เขาจะปกป้องดูเเลนาง จะไม่ทำให้นางผิดหวังแน่นอน
เข้าคุกเข่าก้มหัวลงกับพื้นต่อหน้าจักพรรดิเหยาแรงๆ: “ลูก ผิดไปแล้ว!ขอให้เสด็จพ่อและเสด็จแม่รับปากข้าเถอะ”
“ไม่ต้องขอร้องแล้ว ท่านอ๋องเฉิน มีแค่โหยวเม่ยตายเท่านั้น ถึงจะทำให้ความแค้นในใจของฮองเฮาหายไป”
พอพูดจบ เสิ่นโหยวเม่ยก็ลุกขึ้น พุ่งไปที่เสา
ฮองเฮารีบตะโกนขึ้น : “รีบขัดขวางนางซะ”
เสิ่นหรูเหลียนรีบพุ่งเข้าไป บังหน้าเสิ่นโหยวเม่ยไว้ เสิ่นโหยวเม่ยก็ชนโดนแค่หน้าอกที่เเข็งๆของเสิ่นหรูเหลียน
นางเงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นก็ถอยหลังไป มองหน้าหรงเฉินอย่างสิ้นหวัง
เสิ่นฮูเหยินกอดนางไว้ แล้วก็หันไปตะคอกใส่ฮองเฮาอู่ : “โหยวเม่ยนั้นผิดจริง แต่นางผิดเพราะใครกัน ฮองเฮาเหนียงเหนียง คนที่นางรอมาโดยตลอดรอยังไงก็ไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะนางฟังท่าน นางคงไม่ต้องรอจนกลายเป็นหญิงเเก่วัยคานแบบนี้หรอก”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...