ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 211

ตอนที่ไป๋ชิงหลิงกับหรงเยี่ยกลับไปถึงตำหนักเฟิ่งหลิว ก็เห็นเจ้าตัวน้อยทั้งสองคนยืนเรียงกันอยู่หน้าประตู มีนางกำนัลสองคนยืนอยู่ด้านหลัง

หรงเยี่ยขมวดคิ้วแล้วถาม: "ทานข้าวกันแล้วรึยัง?"

นางกำนัลที่ยืนอยู่ด้านหลังรีบคุกเข่าลงทันที บอกเรื่องที่เกิดขึ้นในตำหนักอวี่ซีให้หรงเยี่ยฟังทั้งหมด

พอหรงเยี่ยฟังจบ แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ กำหมัดแน่น จากนั้นก็หันหลังเดินไป ไป๋ชิงหลิงเห็นเขาเดินจากไปก็เดินออกจากตำหนักเฟิ่งหลิวไปด้วย

ถึงที่ตำหนังอวี่ซี

ไทเฮา จักรพรรดิเหยาและท่านผู้เฒ่าเสิ่น เสิ่นหรูเหลียนกับฮูหยินเสิ่นและใต้เท้าเสิ่นพ่อของเสิ่นโหรวเม่ยต่างก้อยู่ตรงหน้าตำหนักอวี่ซีกันหมด

เสิ่นโหยวเม่ยจัดเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย แล้วก็คุกเข่าอยู่ที่พื้นกับหรงเซิน

ฮองเฮาอู่เพิ่งก้าวขาเดินเข้าตำหนักเฟิ่งหลิว ก็มีร่างนึงเดินผ่านนางไป พอนางเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นเงานร่างสีม่วงนั้นเดินเข้าไปในตำหนักแล้ว

สีหน้าของแม่นมจ้านตื่นตระหนก: "คือท่านอ๋องหรงเพคะ"

แม่นมจ้านและฮองเฮาอู่ต่างก็หายใจเข้าพร้อมกัน

จากนั้นแม่นมจ้านก็พูดต่อ :"ในมือของท่านอ๋องหรงยังถือกระบี่ไว้ด้วย"

"เขาอาจจะฆ่าโหยวเม่ย รีบเข้าไปขัดขวางเขาเร็ว......" ถึงแม้ว่านางจะได้ยินว่าเสิ่นโหรงเม่ยมีอะไรกับลูกชายคนเล็กของนาง นางก็โมโหมาก แต่เสิ่นโหรงเม่ยโทษไม่ถึงตาย

แต่นางก็รู้ดี ตำหนักเฟิ่งหลิวเป็นพื้นที่ต้องห้ามของหรงเยี่ย คือที่ที่เสด็จแม่ที่ให้กำเนินเขาอาศัยอยู่ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่

จักพรรดิเหยาสั่งคนมาทำความสะอาดทุกวัน

แต่เสิ่นโหยวเม่ยกลับเลือกที่ตำหนักเฟิ่งหลิว หรงเยี่ยไม่โมโหสิแปลก

"เหนียงเหนียง หมอหญิงไป๋มาแล้วเพคะ" แม่นมจ้านพูดอย่างลุกรี้ลุกรน

ฮองเฮาอู่เหมือนกับเจอผู้ช่วยอย่างนั้น เดินไปตรงหน้าไป๋ชิงหลิงตัวเอียงไปเอียงมา จับแขนนางไว้แล้วพูดว่า:"รีบไปห้ามเขาเร็ว เขาจะฆ่าเสิ่นโหรงเม่ย ถ้าเขาฆ่าเสิ่นโหรงเม่ย พวกเจ้าสองคนก็จบแล้ว...."

สีหน้าของไป๋ชิงหลิงกังวลเล็กน้อย เงยหน้ามองไปที่ตำหนักอวี่ซี เสาทองสองเสาที่อยู่ข้างประตูตำหนัก แกะสลักมังกรและฟีนิกซ์เป็นคู่ไว้ ตัวหนังสือตำหนักอวี่ซีตัวใหญ่ๆ ก็แกะสลักทำจากทอง

บอกว่ามันมีราคามากมายล้นหลามก็ไม่ใช่เรื่องเกินจริง

ดูหรูหรากว่าตำหนักเฟิ่งหลิว

คนที่อยู่ในตำหนักอวี่ซี ต่างก็เป็นผู้ที่มีตำเเหน่งและฐานะที่สูง

ส่วนคนที่จะมีตำเเหน่งสูงกว่าตำหนักเฟิ่งหลิวของฮองเฮาได้ ก็คือฮองเฮาองค์ก่อน

ก็คือ....ตกหนักของเสด็จแม่ของหรงเยี่ย

พอคิดเช่นนี้ ในใจของไป๋ชิงหลิงก็ยิ่งหนักใจ รีบวิ่งเข้าไปในตำหนักอวี่ซี

ก็เห็นหรงเยี่ยกำลังผลักคนที่ดักหน้าเขาไว้อยู่ ในมือของเขาถือกระบี่ไว้ เดินเข้าไปหาเสิ่นโหรงเม่ยด้วยสีหน้าที่ดุร้าย

หรงเฉินบังหน้าเสิ่นโหรงเม่ยไว้ แล้วพูดว่า: "พี่เจ็ด เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของพี่หญิงเสิ่น เป็นความผิดของข้าเอง เมื่อคืนข้าเป็นคนลากพี่หญิงเสิ่น...ปั๊ก!"

ยังพูดไม่จบ หรงเฉินก็ถูกหรงเยี่ยเตะล้ม

เสิ่นโหยวเม่ยร้องตกใจ จากนั้นก็ถอยหลังไปหลายก้าว มองกระบี่ในมือของหรงเยี่ยด้วยสีหน้าที่ตกใจกลัว

กระบี่เล่มนั้นเเหลมคมและเงาวับมาก บนตัวกระบี่ยังเห็นสีหน้าที่ตกใจกลัวของนาง