ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 214

หลังจากคำพูดของหลวนอี๋สิ้นสุดลง ฮองเฮาอู่ก็ตกใจกลัว ทันใดนั้นก็ทรงหันศีรษะไปจ้องมองลูกสาวที่อยู่ข้าง ๆ เธอ

หลวนอี๋รู้ว่าฮองเฮาอู่ไม่เคยคิดที่จะขับไล่เสิ่นโหรวเม่ยออกจากเมืองหลวง เธอแค่โกรธที่เสิ่นโหรวเม่ยวางแผนต่อต้านหรงเชิน แต่เธอต้องการให้แม่ของเธอเห็นใบหน้าของคนทั้งสองอย่างชัดเจน

"เสด็จแม่วางแผนที่จะเกลี้ยกล่อมพวกเธอและรักษาพวกเธอไว้หรือไม่?"

"......" เธอทำให้ฮองเฮาอู่เงียบไม่มีคำจะพูด แล้วจับมือเธออย่างตื่นเต้นแล้วพูดว่า "หลวนอี๋ เธออาจจะเป็นท่านพี่หญิงของเธอ เธอ......"

"ใช่ เธอคือท่านพี่หญิงของฉัน และฮูหยินเสิ่นเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ เธอพึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องคนโปรดของเสด็จแม่ ดังนั้นเธอจึงบอกว่าเจ้าจะพาท่านพี่เสิ่นออกจากเมืองหลวง เพราะฮูหยินเสิ่นรู้ว่าเจ้าจะเก็บเธอไว้อย่างแน่นอน หากเสด็จแม่สั่งขับพวกเขาออกจากเมืองหลวง ดูว่าฮูหยินเสิ่นสามารถพูดอย่างที่เธอเพิ่งพูดได้อย่างง่ายดายหรือไม่" หลวนอี๋มองไปที่เสร็จแม่และลูกสาวเสิ่นอย่างเศร้าหมอง

ฮองเฮาอู่ตกตะลึงเมื่อลูกสาวของเธอบอบบางเช่นนี้

และสิ่งที่เธอวิเคราะห์เมื่อสักครู่นี้ก็กลายเป็นจิตวิทยาของเธอ

ถูกต้อง เมื่อลูกพี่ลูกน้องของเธอบอกว่าเธอกำลังจะออกจากเมืองหลวงกับเสิ่นโหรวเม่ย เธอทนไม่ได้จริง ๆ และต้องการให้อภัยพวกเธอ

แต่ตอนนี้ คำพูดของหลวนอี๋ระงับความคิดของเธอ

สองแม่ลูกเสิ่นเก่งเรื่องการอ่านใจของผู้คน

ฮูหยินเสิ่นไม่รีบร้อนเมื่อเห็นว่าโดนอ่านใจออก เธอรู้สึกว่าหลวนอี๋เป็นแค่เด็ก

เธอโค้งคำนับฮองเฮาอู่ "องค์หญิงก็ไม่โปรดที่ให้โหรวเม่ยแต่งงานกับอ๋องเฉิน เหล่าข้าราชบริพารกลัวที่จะให้โหรวเม่ยแต่งงานในจวนของอ๋องเฉิน มันไม่มีเหตุผลเลยที่เธอจะถูกอ๋องเฉินข่มขืนเมื่อคืนนี้ แต่ฉันอยากให้โหรวเม่ยอยู่กับโคมเขียวไปตลอดชีวิตดีกว่าเห็นเธอล้างหน้าทั้งน้ำตาในจวน"

"เธอพูดอะไร! !" หลวนอี๋ไม่ได้ยินคำว่า "ข่มขืน" และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ฮูหยินเสิ่นเงยหน้าขึ้นมองเธอ "องค์หญิง เหล่าข้าราชบริพารว่าคุณไม่ชอบท่านพี่เสิ่นแต่ความยุติธรรมก็อุ่นใจผู้คนได้ และด้วยเอกลักษณ์เช่นความนุ่มนวล ทำไมเธอต้องมุ่งมั่นขนาดนั้น เพียงแต่ว่าตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกว่าจะแต่งงานในจวนของอ๋องเฉินในชีวิตนี้หรือตัดผมและบวชกลายเป็นแม่ชี เหล่าข้าราชบริพารยังประโยคเดิม มองไม่เห็นความละเมียดละไม พาเธอเข้าไปในห้องโถงเพื่อรับประทานอาหารและอธิษฐานขอพร"

หลังจากพูดจบ ฮูหยินเสิ่นก็จับมือของเสิ่นโหรวเม่ยแล้วยืนขึ้น

หลวนอี๋คลั่งไคล้ความโกรธของฮูหยินเสิ่นเป็นอย่างมาก ทันทีที่ฮูหยินเสิ่นหันกลับมา เธอก็คว้าแขนฮูหยินเสิ่นทันที "หยุดเดี๋ยวนี้ บอกองค์หญิงคนนี้ให้ชัดเจนว่า พี่สิบไปข่มขืนเธอได้อย่างไร?"

ฮองเฮาอู่ตอบสนองทันทีเมื่อได้ยินคำว่า "ข่มขืน"

เธอจะทำให้องค์หญิงเสิ่นมัวหมองด้วยคำว่า "ข่มขืน" ได้อย่างไร

ฮูหยินเสิ่นหันศีรษะและเย้ยหยัน "อ๋องเฉินยอมรับแล้ว"

"เขา......"

"ฮูหยินเสิ่น!" เมื่อหลวนอี๋อับอายโมโหเป็นอย่างมาก ในตอนหลังไป๋ชิงหลิงก็เดินออกมาจากมุม

หรงเยี่ยก็เดินตามหลังเธอมา

เมื่อเสิ่นโหรวเม่ยเห็นไป๋ชิงหลิงหัวใจของเธอหดตัวลงและเธอก็มีความกลัวเล็กน้อย

ไป๋ชิงหลิงมักจะเอาชนะเธออยู่เสมอ