ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 214

หลังจากคำพูดของหลวนอี๋สิ้นสุดลง ฮองเฮาอู่ก็ตกใจกลัว ทันใดนั้นก็ทรงหันศีรษะไปจ้องมองลูกสาวที่อยู่ข้าง ๆ เธอ

หลวนอี๋รู้ว่าฮองเฮาอู่ไม่เคยคิดที่จะขับไล่เสิ่นโหรวเม่ยออกจากเมืองหลวง เธอแค่โกรธที่เสิ่นโหรวเม่ยวางแผนต่อต้านหรงเชิน แต่เธอต้องการให้แม่ของเธอเห็นใบหน้าของคนทั้งสองอย่างชัดเจน

"เสด็จแม่วางแผนที่จะเกลี้ยกล่อมพวกเธอและรักษาพวกเธอไว้หรือไม่?"

"......" เธอทำให้ฮองเฮาอู่เงียบไม่มีคำจะพูด แล้วจับมือเธออย่างตื่นเต้นแล้วพูดว่า "หลวนอี๋ เธออาจจะเป็นท่านพี่หญิงของเธอ เธอ......"

"ใช่ เธอคือท่านพี่หญิงของฉัน และฮูหยินเสิ่นเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ เธอพึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องคนโปรดของเสด็จแม่ ดังนั้นเธอจึงบอกว่าเจ้าจะพาท่านพี่เสิ่นออกจากเมืองหลวง เพราะฮูหยินเสิ่นรู้ว่าเจ้าจะเก็บเธอไว้อย่างแน่นอน หากเสด็จแม่สั่งขับพวกเขาออกจากเมืองหลวง ดูว่าฮูหยินเสิ่นสามารถพูดอย่างที่เธอเพิ่งพูดได้อย่างง่ายดายหรือไม่" หลวนอี๋มองไปที่เสร็จแม่และลูกสาวเสิ่นอย่างเศร้าหมอง

ฮองเฮาอู่ตกตะลึงเมื่อลูกสาวของเธอบอบบางเช่นนี้

และสิ่งที่เธอวิเคราะห์เมื่อสักครู่นี้ก็กลายเป็นจิตวิทยาของเธอ

ถูกต้อง เมื่อลูกพี่ลูกน้องของเธอบอกว่าเธอกำลังจะออกจากเมืองหลวงกับเสิ่นโหรวเม่ย เธอทนไม่ได้จริง ๆ และต้องการให้อภัยพวกเธอ

แต่ตอนนี้ คำพูดของหลวนอี๋ระงับความคิดของเธอ

สองแม่ลูกเสิ่นเก่งเรื่องการอ่านใจของผู้คน

ฮูหยินเสิ่นไม่รีบร้อนเมื่อเห็นว่าโดนอ่านใจออก เธอรู้สึกว่าหลวนอี๋เป็นแค่เด็ก

เธอโค้งคำนับฮองเฮาอู่ "องค์หญิงก็ไม่โปรดที่ให้โหรวเม่ยแต่งงานกับอ๋องเฉิน เหล่าข้าราชบริพารกลัวที่จะให้โหรวเม่ยแต่งงานในจวนของอ๋องเฉิน มันไม่มีเหตุผลเลยที่เธอจะถูกอ๋องเฉินข่มขืนเมื่อคืนนี้ แต่ฉันอยากให้โหรวเม่ยอยู่กับโคมเขียวไปตลอดชีวิตดีกว่าเห็นเธอล้างหน้าทั้งน้ำตาในจวน"

"เธอพูดอะไร! !" หลวนอี๋ไม่ได้ยินคำว่า "ข่มขืน" และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ฮูหยินเสิ่นเงยหน้าขึ้นมองเธอ "องค์หญิง เหล่าข้าราชบริพารว่าคุณไม่ชอบท่านพี่เสิ่นแต่ความยุติธรรมก็อุ่นใจผู้คนได้ และด้วยเอกลักษณ์เช่นความนุ่มนวล ทำไมเธอต้องมุ่งมั่นขนาดนั้น เพียงแต่ว่าตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกว่าจะแต่งงานในจวนของอ๋องเฉินในชีวิตนี้หรือตัดผมและบวชกลายเป็นแม่ชี เหล่าข้าราชบริพารยังประโยคเดิม มองไม่เห็นความละเมียดละไม พาเธอเข้าไปในห้องโถงเพื่อรับประทานอาหารและอธิษฐานขอพร"

หลังจากพูดจบ ฮูหยินเสิ่นก็จับมือของเสิ่นโหรวเม่ยแล้วยืนขึ้น

หลวนอี๋คลั่งไคล้ความโกรธของฮูหยินเสิ่นเป็นอย่างมาก ทันทีที่ฮูหยินเสิ่นหันกลับมา เธอก็คว้าแขนฮูหยินเสิ่นทันที "หยุดเดี๋ยวนี้ บอกองค์หญิงคนนี้ให้ชัดเจนว่า พี่สิบไปข่มขืนเธอได้อย่างไร?"

ฮองเฮาอู่ตอบสนองทันทีเมื่อได้ยินคำว่า "ข่มขืน"

เธอจะทำให้องค์หญิงเสิ่นมัวหมองด้วยคำว่า "ข่มขืน" ได้อย่างไร

ฮูหยินเสิ่นหันศีรษะและเย้ยหยัน "อ๋องเฉินยอมรับแล้ว"

"เขา......"

"ฮูหยินเสิ่น!" เมื่อหลวนอี๋อับอายโมโหเป็นอย่างมาก ในตอนหลังไป๋ชิงหลิงก็เดินออกมาจากมุม

หรงเยี่ยก็เดินตามหลังเธอมา

เมื่อเสิ่นโหรวเม่ยเห็นไป๋ชิงหลิงหัวใจของเธอหดตัวลงและเธอก็มีความกลัวเล็กน้อย

ไป๋ชิงหลิงมักจะเอาชนะเธออยู่เสมอ

เมื่อหลวนอี๋เห็นหรงเยี่ยและไป๋ชิงหลิง ก็วิ่งไปร้องไห้ไปแล้วพูดว่า "พี่เจ็ด น้องไป๋ พวกเจ้ามาถูกเวลา เธอใส่ร้ายหรงเชินจริง ๆ ด้วย......"

หลวนอี๋ก็ได้ชี้แจงเหตุและผลตลอดจนผลการลงโทษของจักรพรรดิเหยา

ไป๋ชิงหลิงมาอยู่ข้าง ๆ ฮองเฮาอู่ มีท่าทีเย้ยหยันและพูดว่า "ฮูหยินเสิ่นดื้อรั้นต่อหน้าฮองเฮาเหนียงเหนียง ถ้าเจ้าไม่ไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท และบอกฝ่าบาทในสิ่งที่เจ้าเพิ่งพูด ฝ่าบาทจะทรงสั่งให้คุณหนูเสิ่นโกนผมและกลายเป็นแม่ชีอย่างแน่นอนและจะต้องอยู่คนเดียว"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา การแสดงออกของฮูหยินเสิ่นและเสิ่นโหรวเม่ยต่างก็เปลี่ยนไป

ไป๋ชิงหลิงไม่เปิดโอกาสให้พวกเขาได้หายใจเลย

เธอสะบัดชุดของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ท้ายที่สุดแล้วฝ่าบาทได้เสนอการแต่งงานแล้ว หากชื่อเสียงของอ๋องเฉินเสียหายแม้แต่น้อย ถึงเวลานั้นงานที่จัดอาจจะไม่ใช่การแต่ง......"

"แก้วเหล้าพิษหรือผ้าไหมสีขาว ให้เจ้าเลือก!"

เสิ่นโหรวเม่ยอ้าปากค้าง ในขณะที่เธอมองไปที่ไป๋ชิงหลิง เธอก็รู้สึกว่าคอของเธอถูกรัดคอด้วยผ้าไหมสีขาว และเธอรู้สึกหายใจไม่ออกอย่างรุนแรง

เธอลุกลี้ลุกลนแล้ว

เธอรู้อยู่ที่ท่านแม่ของเธอพูดกับฮองเฮาอู่เช่นนั้นเพื่อปิดกั้นความเห็นอกเห็นใจของฮองเฮาอู่

หัวใจของฮองเฮาอู่นั้นอ่อนโยนมาก ทนเห็นเธอและแม่ของเธอกล้ำกลืนด้วยความไม่เป็นธรรมไม่ได้

หากเธอชนะ ท่านพ่อของเธอจะมีโอกาสได้รับการคืนสถานะ และเธอจะได้รับความไว้วางใจจากฮองเฮาอู่

หากเธอแต่งงานกับอ๋องเฉินในอนาคต เธอจะสามารถมีชีวิตที่สบายมากขึ้น

อย่างไรก็ตาม……

คำพูดของไป๋ชิงหลิงมันเหมือนพายุ ทำให้เธอตระหนักถึงวิกฤตอย่างลึกซึ้ง

"ท่านแม่......" เสิ่นโหรวเม่ยกอดแขนฮูหยินเสิ่นอย่างใจร้อน เขย่าสองสามครั้ง

เธอไม่ต้องการจะโกนผมแล้วบวชกลายเป็นแม่ชี

ฮูหยินเสิ่นจ้องไปที่ไป๋ชิงหลิงด้วยใบหน้าที่แข็งทื่อ "แม้ว่าท่านอ๋องหรงจะชอบเจ้า แต่ตอนนี้เจ้าใช้สิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้"

หรงเยี่ยก้าวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน และวางมือบนเอวของไป๋ชิงหลิงด้วยสีหน้าแน่วแน่

เสิ่นโหรวเม่ยรู้สึกเพียงว่าสถานการณ์ปัจจุบันของเธอน่าอายมาก

"คุณหนู ข้าไม่อยากออกจากเมืองหลวง ฝ่าบาทได้ออกคำสั่ง หากข้าออกจากเมืองหลวง ก็จะขัดต่อคำสั่งฝ่าบาท ตระกูลเสิ่นนั้นจงรักภักดีต่อฝ่าบาท ดังนั้นพวกเขาจะต้องไม่ทำอะไรที่ขัดต่อคำสั่งของฝ่าบาท" เสิ่นโหรวเม่ยทนไม่ได้อีกต่อไปและพูดกับฮูหยินเสิ่นโดยตรง

ฮูหยินเสิ่นจ้องมองไปที่เสิ่นโหรวเม่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง และจับแขนของเสิ่นโหรวเม่ยแน่น

หลวนอี๋พูดอย่างเย็นชา "พี่ไป๋พูดชัดเจนเพียงพอแล้ว คนหนึ่งเต็มใจที่จะต่อสู้และอีกคนเต็มใจที่จะทนทุกข์ อย่าพูดว่าใครถูกและใครผิด ครั้งนี้ถือว่าหรงเชินตาบอดก็แล้วกัน"

เมื่อเสิ่นโหรวเม่ยได้ยินสิ่งนี้เธอก็หันหลังกลับและวิ่งหนีไปร้องไห้

ฮูหยินเสิ่นมองไปที่ทิศทางที่เสิ่นโหรวเม่ยเดินออกไปแล้วจ้องมองไปที่ไป๋ชิงหลิงอย่างโหดเหี้ยม

อันที่จริงเธอกำลังจะประสบความสำเร็จ ตราบใดที่เธอบดขยี้ฮองเฮาอู่อีกเล็กน้อย เธอก็สามารถปล่อยให้ฮองเฮาอู่คลายความคับข้องใจและยอมรับโหรวเม่ยได้อีกครั้ง