ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 215

เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ทำลายแผนการของเธอ

นังคนสารเลว! !

บัดเสิ่นโหรวเม่ยจากไปแล้ว ฮูหยินเสิ่นก็ไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม เธอคำนับฮองเฮาอู่อย่างเย็นชาและถอยกลับไป

หลังจากที่ฮูหยินเสิ่นออกไป ฮองเฮาอู่ก็แทบไม่มีแรงแม้จะกลับและล้มไปด้านหลัง พี่เลี้ยงหยางพยุงเธอและพูดว่า "ฮองเฮา ต้องดูแลพระวรกายด้วยนะพะยะค่ะ"

ฮองเฮาอู่มองไปที่หรงเยี่ย ด้วยความรู้สึกผิดบนใบหน้าของเธอ: "เยี่ยเอ๋อร์ เป็นแม่เองที่ทำผิดอีกแล้ว และแม่ก็ทำผิดอีกครั้งแล้ว แม่ไม่หน้าพาเธอไปที่ตำหนักเฟิ่งหลวนเลย ไม่น่าเลย! มิหนำซ้ำยังให้เธอและหรงเชินทำความเสื่อมเสียแกวังของพี่สาว "

หรงเยี่ยหันหน้าหนี ขมวดคิ้วและไม่ได้พูดอะไร

ฮองเฮาอู่เห็นเขาไม่สบายใจ ในใจของเธอก็รู้สึกอึดอัดมาก

พอเธอหันมองไปข้างหลัง ก็พบว่าหรงเชินไม่ได้อยู่ที่นั่น

“อ๋องเฉินอยู่ที่ไหน รีบหาอ๋องเฉินเร็วเข้า”

“ไม่จำเป็น ข้าไม่ต้องการเห็นเขา" หรงเยี่ยจับมือของไป๋ชิงหลิง: "ข้าจะพาลูกออกไปนอกวัง ท่านพักผ่อนเถอะ"

หลังจากพูดจบ หรงเยี่ยก็จับมือไป๋ชิงหลิง ตรงไปที่ตำหนักเฟิ่งหลวนและพาเด็กทั้งสองออกไป

เมื่อเห็นร่างที่ไม่แยแสของเขา ฮองเฮาอู่รู้สึกปวดใจยิ่งนัก: ข้ายังสู้พี่ไม่ได้ ถ้าพี่ยังมีชีวิตอยู่ คงไม่ปล่อยให้พี่เจ็ดทำเช่นนี้แน่ "

เสด็จแม่ ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ?” องค์หญิงหลวนอี๋พูดพรางพยุงอีกด้านหนึ่งของฮองเฮาอู่: “เขาพาท่านพี่หญิงไป๋มาเพื่อช่วยท่าน”

“ช่วยข้างั้นหรือ?" ฮองเฮาอู่หันกลับมามองเธอด้วยความตกใจ

องค์หญิงหลวนอี๋พูดด้วยความโกรธ: "ท่านบอกว่าในฐานะฮองเฮา ถูกภรรยาในราชวงศ์รังแกจนกลายเป็นแบบนี้ และเขายังข่มขู่ท่านได้ นั่นเป็นเพราะอะไรกันเล่า?"

“เพราะอะไร?”

“ก็เพราะเสด็จแม่ไม่มีสมองไงละเพค่ะ”

“นี่ยันเด็กคนนี้...” ฮองเฮาอู่ยกมือขึ้นจะตบหลวนอี๋ แต่หลวนอี๋กุมศีรษะแล้วพูดว่า “เขารู้ว่าเสด็จแม่ใจดี เขาจึงพาท่านพี่หญิงไป๋มาที่นี่ เพื่อจัดการกับแม่ลูกตระกูลเสิ่นแทนท่านไงละเพค่ะ”

ฮองเฮาอู่หยุดชะงักไป และรู้สึกว่างเปล่าไปพักหนึ่ง...

เธอมองกลับไปที่ร่างของไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ย และค่อยๆเก็บมืออย่างช้าๆ แล้วพูดว่า “ไปที่ตำหนักเฉียนชิง”

องค์หญิงหลวนอี๋เดินตามหลังและพูดว่า “ข้าไปด้วยนะเพค่ะ จะปรึกษาเรื่องการแต่งงานกับพี่เจ็ดและท่านพี่หญิงไป๋ใช่ไหมเพค่ะ”

“เจ้าหยุดเดาเล่นได้แล้ว” ฮองเฮาอู่จับจ้องมาที่เธอ จากนั้นดึงหลวนอี๋ไปข้างๆ

หลวนอี๋มองลงไปที่มือของฮองเฮาอู่ เธอจำได้ว่าเป็นเวลานานมากแล้วที่เธอไม่ได้ใกล้ชิดกับฮองเฮาอู่เช่นนี้...

ณ ประตูวัง!

ชิงหลิงหยุดอยู่ด้านนอกรถม้า และจับมือไป๋ชงเซิง เธอเงยหน้าขึ้นมองชายที่กระโดดเข้าไปในรถม้า

เขาเอื้อมมือมาหาเธอและพูดว่า "ขึ้นมาสิ"

ข้าว่าข้าไม่ขึ้นไปจะดีกว่า” ไป๋ชิงหลิงยิ้มอย่างงุนงงกับตัวเอง

ตอนนี้เธอไม่มีชื่อหรือมีส่วนร่วมกับเขา มันดูแปลกมากถ้าจะออกไปกับเขา

สิ่งที่ฮูหยินเสิ่นพูดเมื่อกี้ทำให้เธอนึกขึ้นได้

เธอพูดเช่นนั้นกับเขาในฐานะอะไร...

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว ทันใดนั้นเขาก็กระโดดลงจากรถม้าทันที เดินไปหาเธอ อุ้มไป๋ชงเซิงและวางเธอบนรถม้า

ไป๋ชิงหลิงรีบหยุดเขาทันที: "หรงเยี่ยวางเด็กลง ข้ากลับเองดีกว่า"

เธอหยุดเขาไม่ได้แล้ว และเมื่อเธอเข้าไปใกล้ หรงเยี่ยก็ยัดเด็กเข้าไปในรถม้า แล้วจากนั้นก็หันกลับมาอุ้มเธอเช่นกัน

เธอส่งเสียงร้องด้วยความประหลาดใจ ยกแขนขึ้นกอดคอของเขาโดยไม่รู้ตัว และพูดว่า "เฮ้": "ข้าไม่ได้จะกลับทางเดียวกับท่าน ข้าจะกลับไปที่จวนติ้งเป่ยโหว"

เขาก้าวขึ้นม้าและอุ้มเธอเข้าไปในรถม้า ให้เธอนั่งอยู่บนตักของเขา

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องเลวร้ายมาก และเด็กทั้งสองก็เฝ้าดูอยู่ด้วย

“ข้าจะนั่งข้างเซิงเอ๋อร์” เธอขยับร่างกายของเธอ

กอดเอวของเธออย่างแรงไม่ให้เธอออกไป: "นั่งแบบนี้แหละ"

และรถม้าก็เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

หรงเยี่ยหันหน้าหนีและพูดว่า "บอกข้าที เมื่อกี้เจ้าคิดอะไรอยู่?"

เธอผงะเล็กน้อย ยกมือขึ้นเพื่อผลักมือบนใบหน้าออก แล้วพูดว่า "ฉันไม่ได้คิดอะไร"

“ท่านแม่พูดไร้สาระ ตอนที่ข้าออกมาจากตำหนักเฟิ่งหลวน ข้าเห็นว่าท่านดูคิดมาก ตอนที่ตามท่านอาอ๋องหรงก็ดูเหม่อลอย และจงใจทำตัวเหินห่างจากท่านอาอ๋องหรงอยู่เสมอ” ไป๋ชงเซิงลูบขนของเป่าลี่ว์ในอ้อมแขนของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงแบบเด็กๆ

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วอย่างรุนแรง จากนั้นหันมาจ้องเขา: "เจ้าพูดจาไร้สาระ"

“ข้าไม่ได้พูดจาไร้สาระ ข้าอยากไปกับจิ่งหลิน แต่ท่านแม่ยืนยันที่จะดึงข้าไป ข้าเห็นทุกอย่างชัดเจน” ไป๋ชงเซิงยังคงเถียงกับด้วยใบหน้าที่มั่นใจ

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อเสี่ยวเซิงเอ๋อร์มองเธอออกอย่างชัดเจน

หรงเยี่ยกอดเธอแน่นและพูดว่า "ทำไมจู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้ล่ะ"

ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง: "ฮูหยินเสิ่นพูดถูก ข้าจะพูดกับเขาแบบนั้นในฐานะอะไร มันเป็นเรื่องน่าอายมากสำหรับข้าที่เป็นเพียงหมอหญิงคนหนึ่งและไปแสดงอำนาจต่อหน้าเขาเช่นนั้น"

ชายคนนั้นส่งเสียงฮ่าๆ และยิ้มออกมา!

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะนี้ ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวทันทีหลังจากรู้ตัว

หรงจิ่งหลินพูดด้วยรอยยิ้ม: “ท่านแม่อยากแต่งงานกับเสด็จพ่อ เสด็จพ่อยังไม่รีบแต่งงานกับท่านแม่ และพาเธอกลับวัง เช่นนี้ท่านแม่ก็สามารถตำหนิคนเลวในฐานะพระชายารองได้แล้ว"

เอ่อ……

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกเพียงมีบางอย่างดังขึ้นในหัวของเธอ และความรู้สึกละอายใจก็แล่นเข้ามาในหัวใจของเธอในทันที เธอจึงรีบปฏิเสธ: "ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น"

“ท่านคิด!” เด็กทั้งสองพูดพร้อมกัน

มุมปากของไป๋ชิงหลิงกระตุกเล็กน้อย เพราะเธอรู้สึกเขินอาย

แต่เธอยังคงพูดซ้ำแล้วซ้ำอีก: "ข้าไม่ได้คิด ข้าไม่ได้คิด อย่าเข้าใจข้าผิด ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ..."

เขาจ้องมองเธอครู่หนึ่ง

ฟังคำอธิบายของเธอ อารมณ์ร้ายก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น

เขาตบหลังเธอและพูดเบาๆว่า: "เข้าใจแล้ว ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้คิด!"