ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 215

เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ทำลายแผนการของเธอ

นังคนสารเลว! !

บัดเสิ่นโหรวเม่ยจากไปแล้ว ฮูหยินเสิ่นก็ไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม เธอคำนับฮองเฮาอู่อย่างเย็นชาและถอยกลับไป

หลังจากที่ฮูหยินเสิ่นออกไป ฮองเฮาอู่ก็แทบไม่มีแรงแม้จะกลับและล้มไปด้านหลัง พี่เลี้ยงหยางพยุงเธอและพูดว่า "ฮองเฮา ต้องดูแลพระวรกายด้วยนะพะยะค่ะ"

ฮองเฮาอู่มองไปที่หรงเยี่ย ด้วยความรู้สึกผิดบนใบหน้าของเธอ: "เยี่ยเอ๋อร์ เป็นแม่เองที่ทำผิดอีกแล้ว และแม่ก็ทำผิดอีกครั้งแล้ว แม่ไม่หน้าพาเธอไปที่ตำหนักเฟิ่งหลวนเลย ไม่น่าเลย! มิหนำซ้ำยังให้เธอและหรงเชินทำความเสื่อมเสียแกวังของพี่สาว "

หรงเยี่ยหันหน้าหนี ขมวดคิ้วและไม่ได้พูดอะไร

ฮองเฮาอู่เห็นเขาไม่สบายใจ ในใจของเธอก็รู้สึกอึดอัดมาก

พอเธอหันมองไปข้างหลัง ก็พบว่าหรงเชินไม่ได้อยู่ที่นั่น

“อ๋องเฉินอยู่ที่ไหน รีบหาอ๋องเฉินเร็วเข้า”

“ไม่จำเป็น ข้าไม่ต้องการเห็นเขา" หรงเยี่ยจับมือของไป๋ชิงหลิง: "ข้าจะพาลูกออกไปนอกวัง ท่านพักผ่อนเถอะ"

หลังจากพูดจบ หรงเยี่ยก็จับมือไป๋ชิงหลิง ตรงไปที่ตำหนักเฟิ่งหลวนและพาเด็กทั้งสองออกไป

เมื่อเห็นร่างที่ไม่แยแสของเขา ฮองเฮาอู่รู้สึกปวดใจยิ่งนัก: ข้ายังสู้พี่ไม่ได้ ถ้าพี่ยังมีชีวิตอยู่ คงไม่ปล่อยให้พี่เจ็ดทำเช่นนี้แน่ "

เสด็จแม่ ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ?” องค์หญิงหลวนอี๋พูดพรางพยุงอีกด้านหนึ่งของฮองเฮาอู่: “เขาพาท่านพี่หญิงไป๋มาเพื่อช่วยท่าน”

“ช่วยข้างั้นหรือ?" ฮองเฮาอู่หันกลับมามองเธอด้วยความตกใจ

องค์หญิงหลวนอี๋พูดด้วยความโกรธ: "ท่านบอกว่าในฐานะฮองเฮา ถูกภรรยาในราชวงศ์รังแกจนกลายเป็นแบบนี้ และเขายังข่มขู่ท่านได้ นั่นเป็นเพราะอะไรกันเล่า?"

“เพราะอะไร?”

“ก็เพราะเสด็จแม่ไม่มีสมองไงละเพค่ะ”

“นี่ยันเด็กคนนี้...” ฮองเฮาอู่ยกมือขึ้นจะตบหลวนอี๋ แต่หลวนอี๋กุมศีรษะแล้วพูดว่า “เขารู้ว่าเสด็จแม่ใจดี เขาจึงพาท่านพี่หญิงไป๋มาที่นี่ เพื่อจัดการกับแม่ลูกตระกูลเสิ่นแทนท่านไงละเพค่ะ”

ฮองเฮาอู่หยุดชะงักไป และรู้สึกว่างเปล่าไปพักหนึ่ง...

เธอมองกลับไปที่ร่างของไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ย และค่อยๆเก็บมืออย่างช้าๆ แล้วพูดว่า “ไปที่ตำหนักเฉียนชิง”

องค์หญิงหลวนอี๋เดินตามหลังและพูดว่า “ข้าไปด้วยนะเพค่ะ จะปรึกษาเรื่องการแต่งงานกับพี่เจ็ดและท่านพี่หญิงไป๋ใช่ไหมเพค่ะ”

“เจ้าหยุดเดาเล่นได้แล้ว” ฮองเฮาอู่จับจ้องมาที่เธอ จากนั้นดึงหลวนอี๋ไปข้างๆ

หลวนอี๋มองลงไปที่มือของฮองเฮาอู่ เธอจำได้ว่าเป็นเวลานานมากแล้วที่เธอไม่ได้ใกล้ชิดกับฮองเฮาอู่เช่นนี้...

ณ ประตูวัง!

ชิงหลิงหยุดอยู่ด้านนอกรถม้า และจับมือไป๋ชงเซิง เธอเงยหน้าขึ้นมองชายที่กระโดดเข้าไปในรถม้า

เขาเอื้อมมือมาหาเธอและพูดว่า "ขึ้นมาสิ"

ข้าว่าข้าไม่ขึ้นไปจะดีกว่า” ไป๋ชิงหลิงยิ้มอย่างงุนงงกับตัวเอง

ตอนนี้เธอไม่มีชื่อหรือมีส่วนร่วมกับเขา มันดูแปลกมากถ้าจะออกไปกับเขา