ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 216

ถึงแม้ว่าปากเขาจะพูดเช่นนั้น แต่ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าเขากำลังพูดว่า "เจ้าคิด"

เธอก้มหน้าลงด้วยความโกรธ กัดริมฝีปากแน่นแล้วพูดว่า "ไม่ว่าพวกเจ้าจะคิดอย่างไร ต่อไปก็ห้ามอุ้มหรือกอดกันแบบนี้อีก มันไม่สมควร"

"ข้ากอดพระชายาของข้า ทำไมถึงจะไม่ได้!" เขามองลงมาที่เธอ และใช้นิ้วลูบบนใบหน้าของเธอเบาๆ

ตอนนี้หน้าของเธอแดงไปหมดแล้ว

ไป๋ชิงหลิงหลบไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัว และบ่นเขาตัวน้ำเสียงไม่พอใจ: "หยุดพูดเล่นได้แล้ว ใครคือพระชายาของเจ้า? ไม่ได้แต่งงานคำนับฟ้าดิน แถมยังไม่ได้แลกทะเบียนสมรสกัน ดังนั้นข้าไม่ใช่พระชายาของเจ้า "

เขาชำเลืองมองไปยังที่นั่งว่างๆข้างเธอ แล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

เธอคิดว่าเธอจะหนีออกจากอ้อมกอดของเขาได้เมื่อเขาไม่ทันได้เตรียมตัว แต่ทันทีที่เธอลุกขึ้นยืน หรงเยี่ยก็กอดเอวเธอแน่น และรั้งเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

จู่ๆ ไป๋ชิงหลิงก็หันศีรษะมาจ้องที่เขา

คิ้วของหรงเยี่ยที่คมชัด และใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ก็ได้แสดงรอยยิ้มที่เห็นได้ยากออกมา

เธอทำให้เขาขบขัน แต่ตอนนี้เธอดูไม่มีความสุข

เขาเก็บผมที่ทัดข้างหูให้เธอแล้วพูดเบา ๆ ว่า: “ข้าจะส่งเจ้ากลับไปที่จวนติ้งเป่ยโหว เจ้าจะได้พักผ่อนและพักฟื้น ดังนั้นอย่าคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย"”

“อื้ม!” ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าและตอบด้วยเสียงที่อู้อี้

หรงเยี่ยพูดอีกครั้ง: "ถ้าต้องการเป็นราชาของข้า ก็มาที่จวนอ๋องหรง"

ไป๋ชิงหลิงแสดงท่าทีที่ดูมืดมนทันที...

ไม่ว่าเธอจะอยากหรือไม่อยากก็ตาม เธอก็จะไม่มีวันเป็นฝ่ายไปที่จวนอ๋องหรงก่อนแน่นอน

หรงเยี่ยมองผ่านความคิดของเธอ แต่ไม่ได้พูดออกมา เมื่อรถม้ามาถึงจวนติ้งเป่ยโหว หรงเยี่ยวางไป๋ชงเซิงและหลงจิ่งหลินลงด้วยกัน

เขาโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างและพูดกับไป๋ชิงหลิงว่า: "ข้าจะขอให้หมอเทวดาซูส่งยามาให้ ศาลต้าหลี่ยังมีอีกหลายคดีที่ข้าต้องไปจัดการ เพราะงั้นฝากลูกไว้กับเจ้าด้วย "

มุมปากของไป๋ชิงหลิงกระตุกสองสามครั้ง

เขาปฏิบัติต่อลูกชายของเขาเหมือนเป็นลูกชายของเธอ เขาไม่ดูจะไม่เกรงใจเธอเลย

“เสด็จพ่อไม่ต้องกังวล ข้าจะเชื่อฟังท่านแม่” หรงจิ่งหลินพูดแสร้งทำเป็นน่าเอ็นดู

หรงเยี่ยส่งเสียง "อืม" แล้วปิดม่านลง

ไป๋ชิงหลิงยืนอยู่หน้าประตู ดูรถม้าของหรงเยี่ยออกไป จากนั้นกลับไปที่จวนติ้งเป่ยโหวพร้อมกับลูกทั้งสอง

อิงเหลียนและอิงซายังคงอยู่เคียงข้างเธออยู่

และเมื่อเธอพาลูกสองคนไปที่จวนติ้งเป่ยโหว เธอก็ได้พบกับฮูหยินรองแม่นางหลี่

เธอรู้สึกว่าเวลาที่เหมาะสมที่สุดกำลังจะมาถึง

ตอนนี้ฝ่าบาท ฮองเฮา หรือแม้แต่ไทฮองไทเฮา ก็ทรงโปรดเธอ ยอมรับเธอ และทุกคนก็ยกย่องเธอมาก ถ้าเธอตกลงมาจากที่สูง เกรงว่าคราวนี้เธอจะไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก

แม่นางหลี่ทำความเคารพไป๋จิ่น จากนั้นก็บิดผ้าคลุมของเธอและจ้องมองอย่างเย็นชาไปทางไป๋ชิงหลิงและพูดว่า: "พระชายาต้วนพูดถูก ตอนนี้ติ้งเป่ยโหวเชื่อฟังนางและเขาก็ไม่ฟังสิ่งที่ยายเสิ่นพูดแม้แต่น้อย นางมันเป็นตัวซวย"

“เฮ้อ!” ไป๋จิ่นถอนหายใจ

เมื่อเห็นใบหน้าอันเศร้าสร้อยของเธอ แม่นางหลี่รีบปลอบเธอ: “พระชายา มันไม่ยุติธรรมกับท่านเลย ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ ท่านคงไม่ยอมแพ้.......เฮ้อ ไม่พูดแล้ว ข้าเชื่อว่าคนชั่วจะได้รับผลของมันเอง และพระเจ้าต้องมองเห็นอย่รางแน่นอน "

“ไม่หรอก หมอหญิงไป๋ช่วยชีวิตผู้คนมากมายในช่วงเกิดโรคระบาด และทำคุณประโยชน์มากมาย ฝ่าบาทจะทรงมีรับสั่งให้จัดงานอภิเษกให้กับนางและท่านอ๋องหรงในไม่ช้า และจากนั้นนางก็จะกลายเป็นพระชายาหรง อดีตที่น่าเกลียดเหล่านั้นจะเป็นอดีตตลอดไป ไม่มีใครรู้ว่านางเคยทิ้งสามีและลูกของนาง” ไป๋จิ่นยิ้มอย่างมีเลศนัย

แต่แม่นางหลี่จดจำคำพูดครึ่งหลังของเธอได้อย่างลึกซึ้ง

ไม่ เขาจะไม่ปล่อยให้โลกลืมว่าเธอทิ้งสามีของเธอเพื่อศักดิ์ศรีได้อย่างไร

"งานอภิเษกของท่านอ๋องหรงจะต้องเป็นงานใหญ่อย่างแน่นอน บางทีบุคคลสำคัญทั้งหมดในเมืองหลวงอาจจะอยู่ที่นั่น คิดดูสิ มันช่างสวยงามจริงๆ" แม่นมอวี่ที่พยุงไป๋จินกล่าวสนับสนุน

งแม่นางหลี่หูผึ่งทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

บุคคลสำคัญทั้งหมดในเมืองหลวงจะปรากฏตัวกันที่นั่น ซึ่งมันเป็นภาพที่สวยงามมากจริงๆ แล้วถ้าเธอเปิดโปงเรื่องอื้อฉาวของผู้หญิงคนนี้ เธอยังจะสวยได้อีกอย่รางนั้นหรือ?

แม่นางหลี่เห็นเพียงภาพของงานเลี้ยงแต่งงานของท่านอ๋องหรง จนมองไม่เห็นไป๋จิ่นและแม่นมของเธอที่คอยพูดสนับสนุนกันอยู่อย่างมีนัย