ถึงแม้ว่าปากเขาจะพูดเช่นนั้น แต่ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าเขากำลังพูดว่า "เจ้าคิด"
เธอก้มหน้าลงด้วยความโกรธ กัดริมฝีปากแน่นแล้วพูดว่า "ไม่ว่าพวกเจ้าจะคิดอย่างไร ต่อไปก็ห้ามอุ้มหรือกอดกันแบบนี้อีก มันไม่สมควร"
"ข้ากอดพระชายาของข้า ทำไมถึงจะไม่ได้!" เขามองลงมาที่เธอ และใช้นิ้วลูบบนใบหน้าของเธอเบาๆ
ตอนนี้หน้าของเธอแดงไปหมดแล้ว
ไป๋ชิงหลิงหลบไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัว และบ่นเขาตัวน้ำเสียงไม่พอใจ: "หยุดพูดเล่นได้แล้ว ใครคือพระชายาของเจ้า? ไม่ได้แต่งงานคำนับฟ้าดิน แถมยังไม่ได้แลกทะเบียนสมรสกัน ดังนั้นข้าไม่ใช่พระชายาของเจ้า "
เขาชำเลืองมองไปยังที่นั่งว่างๆข้างเธอ แล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
เธอคิดว่าเธอจะหนีออกจากอ้อมกอดของเขาได้เมื่อเขาไม่ทันได้เตรียมตัว แต่ทันทีที่เธอลุกขึ้นยืน หรงเยี่ยก็กอดเอวเธอแน่น และรั้งเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา
จู่ๆ ไป๋ชิงหลิงก็หันศีรษะมาจ้องที่เขา
คิ้วของหรงเยี่ยที่คมชัด และใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ก็ได้แสดงรอยยิ้มที่เห็นได้ยากออกมา
เธอทำให้เขาขบขัน แต่ตอนนี้เธอดูไม่มีความสุข
เขาเก็บผมที่ทัดข้างหูให้เธอแล้วพูดเบา ๆ ว่า: “ข้าจะส่งเจ้ากลับไปที่จวนติ้งเป่ยโหว เจ้าจะได้พักผ่อนและพักฟื้น ดังนั้นอย่าคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย"”
“อื้ม!” ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าและตอบด้วยเสียงที่อู้อี้
หรงเยี่ยพูดอีกครั้ง: "ถ้าต้องการเป็นราชาของข้า ก็มาที่จวนอ๋องหรง"
ไป๋ชิงหลิงแสดงท่าทีที่ดูมืดมนทันที...
ไม่ว่าเธอจะอยากหรือไม่อยากก็ตาม เธอก็จะไม่มีวันเป็นฝ่ายไปที่จวนอ๋องหรงก่อนแน่นอน
หรงเยี่ยมองผ่านความคิดของเธอ แต่ไม่ได้พูดออกมา เมื่อรถม้ามาถึงจวนติ้งเป่ยโหว หรงเยี่ยวางไป๋ชงเซิงและหลงจิ่งหลินลงด้วยกัน
เขาโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างและพูดกับไป๋ชิงหลิงว่า: "ข้าจะขอให้หมอเทวดาซูส่งยามาให้ ศาลต้าหลี่ยังมีอีกหลายคดีที่ข้าต้องไปจัดการ เพราะงั้นฝากลูกไว้กับเจ้าด้วย "
มุมปากของไป๋ชิงหลิงกระตุกสองสามครั้ง
เขาปฏิบัติต่อลูกชายของเขาเหมือนเป็นลูกชายของเธอ เขาไม่ดูจะไม่เกรงใจเธอเลย
“เสด็จพ่อไม่ต้องกังวล ข้าจะเชื่อฟังท่านแม่” หรงจิ่งหลินพูดแสร้งทำเป็นน่าเอ็นดู
หรงเยี่ยส่งเสียง "อืม" แล้วปิดม่านลง
ไป๋ชิงหลิงยืนอยู่หน้าประตู ดูรถม้าของหรงเยี่ยออกไป จากนั้นกลับไปที่จวนติ้งเป่ยโหวพร้อมกับลูกทั้งสอง
อิงเหลียนและอิงซายังคงอยู่เคียงข้างเธออยู่
และเมื่อเธอพาลูกสองคนไปที่จวนติ้งเป่ยโหว เธอก็ได้พบกับฮูหยินรองแม่นางหลี่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...