ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 217

ในตอนนี้ไป๋จิ่นไม่กล้าที่จะจัดการกับไป๋ชิงหลิงอย่างเปิดเผย แต่นางไม่กล้าลงดาบอบย่างเปิดเผย หลังจากให้คำชี้แนะแก่แม่นางหลี่เล็กน้อย ไป๋จิ่นและแม่นมอันก็ออกจากจวนติ้งเป่ยโหว

ไป๋จิ่นรู้อยู่แก่ใจว่าแม่นางหลี่ต้องการใช้นาง

เมื่อนางกลับไปที่เรือนชิงซิน อิงเหลียนก็พูดขึ้นว่า "เมื่อครู่ข้าเห็นพระชายาต้วนด้วย"

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า "ข้ารู้"

“พระชายาต้วนเก็บเรื่องนั้น ไว้เป็นความลับอย่างดี ข้าไม่รู้ว่านางต้องการจะทำอะไร !” เรื่องที่อิงเหลียนพูดนั้นเป็นเรื่องของพระชายาต้วนช่วยชีวิตพ่อของเอ๋อร์ซือ

แม้ว่าช่วงเวลานี้จะมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น แต่อิงเหลียนก็ยังคงระแวดระวังเรื่องนี้เป็นอย่างมาก ท้ายที่สุดมันต้องเกี่ยวข้องกับหรงอ๋อง

ไป๋ชิงหลิงเข้ามาที่เรือนฉิงซินและพูดว่า "ในเมื่อไม่ได้สร้างปัญหาในงานอภิเษกของอ๋องฮุ่ย และไม่ได้อาละวาดตอนที่ข้ากลับมาที่วัง นางคงเตรียมตัวรอเวลาที่เหมาะสมเพื่อระเบิดความโกรธออกมา โดยเฉพาะเวลาที่เหมาะสม และโอกาสสำคัญที่จะอ้างถึงความสัมพันธ์ระหว่างข้าและอ๋องหรง "

อิงเหลียนเงียบ

อิงซาตอบอย่างเด็ดขาด "งานอภิเษก!"

ไป๋ชิงหลิงมองอิงซา "ฉลาดนี่"

“เจ้าหนูไป๋จะทำอะไรคะ?” อิงเหลียนถามด้วยความสงสัย

“ตอนนี้พระชายาต้วนฉลาดมาก นางรู้ว่าตนเองคาดเดาผิด นางจึงไปหาฮูหยินตระกูลหลี่ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับแม่นางหลี่ พระชายาต้วนก็จะไม่มีความเกี่ยวข้องแต่อย่างใด” ไป๋ชิงหลิงหลี่ตาลงและมองไปที่ไป๋จิ่นราวกับกำลังจะก่อวินาศกรรมนางและอ๋องหรง "พวกเขาต้องการใช้เฉียนจิ่วเป็นเครื่องมือทำร้ายข้า เช่นนั้นต้องจัดการเฉียนจิ่วซะ!"

อิงซารู้ตัวทันที "ข้าน้อยออกตามหาเฉียนจิ่ว"

“พาเฉียนจิ่วมาที่นี่ ข้าอยากพบเขา” คำพูดของเต๋อเฟย ทำให้นางนึกถึงสิ่งที่ไป๋จิ่นพูด!

ไป๋จิ่นเป็นผู้หญิงที่คาดการณ์แม่นยำ ชีวิตของนางเต็มไปด้วยเรื่องโกหก คำพูดของนางมีเพียงไม่กี่คำที่เป็นความจริง...

ขณะที่อิงซาพาเฉียนจิ่วออกไป เขาไม่ได้กลับไปที่จวนติ้งเป่ยโหวแต่พาเฉียนจิ่วไปจวนอ๋องหรง

หรงเยี่ยผลักประตูห้องอันมื้อมิด แล้ว เดินเข้าไปช้า ๆ และยืนอยู่ข้างหน้าเฉียนจิ่ว

เฉียนจิ่วถูกมัดอยู่ในกระสอบเหมือนลูกบอล บิดตัว ดิ้นรน และกรีดร้องไม่หยุด อิงซาพุ่งไปข้างหน้าเตะเฉียนจิ่วอย่างแรง จากนั้นย่อตัวลงเพื่อปลดกระสอบ

เมื่อเฉียนจิ่วโผล่หัวออกมาจากกระสอบ เขาก็พูดอย่างช้า ๆ "เจ้าเป็นใคร? เจ้ากล้าดียังไงมาลักพาตัวข้า เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร? ผู้หญิงของข้าจะได้เป็นพระชายาหรงในไม่ช้า และลูกชายของข้าจะได้เป็นทายาทสืบทอด "จวนหรงอ๋อง..."

"บัดซบ !"

“อ๊ะ !” จู่ๆ อิงซา ก็ยกเท้าขึ้นและเตะเฉียนจิ่วที่หน้าอกอย่างแรง

เฉียนจิ่วตะโกนและนอนลงบนพื้น

แต่วันนี้เขาถูกพาตัวเข้าไปมาจวนอ๋องหรง ไม่ว่าเฉียนจิ่วจะโง่เขลาเพียงใด มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับลูก

แม้ว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ขุนนางจะให้เงินจำนวนมากแก่เขาเพื่อใส่ร้ายผู้หญิงชื่อไป๋เจาเสวี่ย แต่เงินก็ไม่มีอะไรเทียบได้กับชีวิต

เฉียนจิ่วรีบเงินออกจากปกเสื้ออย่างรวดเร็ว "ฝ่าบาท ข้าน้อยไม่ได้ทำอะไรผิด โปรดยกโทษให้ข้าน้อยด้วย ข้าน้อยสัญญาว่าจะไม่มาเมืองหลวงอีก และจะอยู่ในเมืองอย่างสุจริต" ถ้าข้าก้าวเข้าไปในเมืองหลวงอีก ข้ายอมตาย”

เงินในมือตกลงบนพื้น

หรงเยี่ยเหลือบมองมันอย่างเฉยเมย และถามอย่างใจเย็นว่า "ใครให้เงินแก่เจ้า?"

"เป็นหญิงชราผู้หนึ่ง" เฉียนจิ่วตอบตามจริง "นางบอกข้าว่าลูกของข้าถูกพาตัวไปโดยผู้หญิงชื่อไป๋เจาเสวี่ย นางเป็นหมอหลวง และอ๋องหรงโปรดปรานนางมาก ตราบใดที่ข้าเปิดโปงนาง ลูกชายของข้าสามารถเข้าวังพร้อมกับนางในฐานะองค์ชาย และข้ายังสามารถเข้าไปอยู่ในจวนอ๋องหรงเพื่อรับใช้นาง และรอฟังคำสั่งจากนาง”

หรงเยี่ยเปล่งเสียงเบา ๆ "ฮะ" และเย้ยหยัน...

เส้นผมของ เฉียนจิ่ว ร่วงหล่น

เขาเกร็งตัวและหยุดพูด: "หรง...อ๋องหรง สิ่งที่ข้าพูด... ข้าไม่มีอะไรต้องปิดบัง ทุกอย่างเป็นความจริง..."

"อ๊า!"

อิงซากดศีรษะของเฉียนจิ่วลงกับพื้น และเหวี่ยงมือขวาอย่างไร้ความปรานีด้วยฝ่ามือ ทุบโดยตรง...