เฉียนจิ่วเจ็บปวดอย่างมาก เขาตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด และเอาแต่ร้องขอความเมตตา
หรงเยี่ยยืนขึ้น จากนั้นเดินมาหาเขาและนั่งลง
จ้องมองเฉียนจิ่วอย่างดุเดือด : "เด็กข้างกายเจ้าเป็นลูกของใคร?"
หลังจากพูด หรงเยี่ยก็ยกมือขึ้นและโบกมือ
อิงซาปล่อยเฉียนจิ่วทันที
เฉียนจิ่วกลัวความตาย และเมื่ออิงซาหักแขนของเขา เฉียนจิ่วก็ตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของปัญหา
เขาไม่กล้าโกหกอ๋องหรงอีกต่อไป และรีบพูดขึ้นทันทีว่า: "ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นแม่ของเด็ก ในคืนหนึ่งเมื่อ 5 ปีก่อน ข้าถูกกลุ่มลักพาตัวไป พวกเขาโยนข้าเข้าไปในพงไม้ มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ข้าง ๆ ข้า คนที่มัดข้าบอกให้ข้าไปนอนกับผู้หญิงคนนั้น ทันทีที่พวกเขาออกไป จำรูปร่างหน้าตาเจ้าไม่ได้..."
การแสดงออกของอิงซาเปลี่ยนไปอย่างมาก และทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองหรงเยี่ย
และหรงเยี่ยก็เงยหน้าขึ้นและจ้องมองเขาอย่างเย็นชา...
อิงซาคุกเข่าลงบนพื้น "นายท่าน คืนนั้น เมื่อห้าปีก่อน..."
“เอาตัวเขาไปและไว้ชีวิตเขาอีกหนึ่งลมหายใจ” หรงเยี่ยหันกลับและเดินออกจากห้องมืดอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าเด็กที่ไป๋จาวเสวี่ยทิ้งไว้นั้นไม่ใช่ลูกของนางเลย
เฉียนจิ่วกรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่าในห้องมืด หลังจากนั้นไม่นาน อิงซาก็วิ่งออกไป คุกเข่าข้างหลังเขาและพูดว่า "นายท่าน เมื่อ 5 ปีที่แล้ว ข้าบุกเข้าไปในสวนหลงจวนอ๋องต้วน ทำชายคนหนึ่งล้มลง และกระชากผู้หญิงข้าง ๆ เขา ถ้ามันเป็นเรื่องจริง...เด็กที่อยู่ข้างกายคุณหนูไป๋ ไม่ใช่ลูกท่าน..."
อิงซาเป็นคนที่รู้กระบวนการทั้งหมด
ตอนนี้จิตใจของเขายุ่งเหยิงเล็กน้อย
ทำไมคุณหนูไป๋ต้องหาลูกของคนอื่นมา ?
คุณหนูไป๋เกี่ยวข้องอะไรกับเฉียนจิ่ว?
คุณหนูไป๋ เจ้า...
“เจ้าคิดว่าหญิงผู้นั้น...จะยังมีชีวิตอยู่หลังจากออกมาจากจวนอ๋องต้วนหรือ?”
ก่อนที่อิงซาจะได้สติ เขาฟังคำถามอันเย็นชาอ๋องหรง
เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปที่หรงเยี่ย และทันใดนั้นก็มีความคิดที่ชัดเจนในใจของเขา...
“คุณหนูไป๋มีลูกที่เป็นทายามของอ๋องต้วน!” หลังจากอิงซาพูดจบ หัวใจของเขาก็เต้นเร็วมาก
หรงเยี่ยหันกลับมาและจ้องมองเขาอย่างเหยียดหยาม "เจ้าขโมยลูกของเฉียนจิ่วมา ให้เฉียนจิ่วไปนอนกับผู้หญิงคนนั้น ข้ามีความสัมพันธ์กับพระชายาต้วน และให้กำเนิดจิ่งหลิน... "
อิงซาตะโกนด้วยความตกใจ "ตอนนั้นพระชายาต้วนยังไม่สิ้นพระชนม์ !!!"
คนที่เขาลักพาตัวไปในตอนนั้นคือสนมใหม่ของอ๋องต้วน
ถ้านางยังไม่ตาย แล้วร่างผู้หญิงท้องที่เขาอุ้มไปคือใคร?
อิงซารู้สึกสับสน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...