ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 218

เฉียนจิ่วเจ็บปวดอย่างมาก เขาตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด และเอาแต่ร้องขอความเมตตา

หรงเยี่ยยืนขึ้น จากนั้นเดินมาหาเขาและนั่งลง

จ้องมองเฉียนจิ่วอย่างดุเดือด : "เด็กข้างกายเจ้าเป็นลูกของใคร?"

หลังจากพูด หรงเยี่ยก็ยกมือขึ้นและโบกมือ

อิงซาปล่อยเฉียนจิ่วทันที

เฉียนจิ่วกลัวความตาย และเมื่ออิงซาหักแขนของเขา เฉียนจิ่วก็ตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของปัญหา

เขาไม่กล้าโกหกอ๋องหรงอีกต่อไป และรีบพูดขึ้นทันทีว่า: "ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นแม่ของเด็ก ในคืนหนึ่งเมื่อ 5 ปีก่อน ข้าถูกกลุ่มลักพาตัวไป พวกเขาโยนข้าเข้าไปในพงไม้ มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ข้าง ๆ ข้า คนที่มัดข้าบอกให้ข้าไปนอนกับผู้หญิงคนนั้น ทันทีที่พวกเขาออกไป จำรูปร่างหน้าตาเจ้าไม่ได้..."

การแสดงออกของอิงซาเปลี่ยนไปอย่างมาก และทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองหรงเยี่ย

และหรงเยี่ยก็เงยหน้าขึ้นและจ้องมองเขาอย่างเย็นชา...

อิงซาคุกเข่าลงบนพื้น "นายท่าน คืนนั้น เมื่อห้าปีก่อน..."

“เอาตัวเขาไปและไว้ชีวิตเขาอีกหนึ่งลมหายใจ” หรงเยี่ยหันกลับและเดินออกจากห้องมืดอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าเด็กที่ไป๋จาวเสวี่ยทิ้งไว้นั้นไม่ใช่ลูกของนางเลย

เฉียนจิ่วกรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่าในห้องมืด หลังจากนั้นไม่นาน อิงซาก็วิ่งออกไป คุกเข่าข้างหลังเขาและพูดว่า "นายท่าน เมื่อ 5 ปีที่แล้ว ข้าบุกเข้าไปในสวนหลงจวนอ๋องต้วน ทำชายคนหนึ่งล้มลง และกระชากผู้หญิงข้าง ๆ เขา ถ้ามันเป็นเรื่องจริง...เด็กที่อยู่ข้างกายคุณหนูไป๋ ไม่ใช่ลูกท่าน..."

อิงซาเป็นคนที่รู้กระบวนการทั้งหมด

ตอนนี้จิตใจของเขายุ่งเหยิงเล็กน้อย

ทำไมคุณหนูไป๋ต้องหาลูกของคนอื่นมา ?

คุณหนูไป๋เกี่ยวข้องอะไรกับเฉียนจิ่ว?

คุณหนูไป๋ เจ้า...

“เจ้าคิดว่าหญิงผู้นั้น...จะยังมีชีวิตอยู่หลังจากออกมาจากจวนอ๋องต้วนหรือ?”

ก่อนที่อิงซาจะได้สติ เขาฟังคำถามอันเย็นชาอ๋องหรง

เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปที่หรงเยี่ย และทันใดนั้นก็มีความคิดที่ชัดเจนในใจของเขา...

“คุณหนูไป๋มีลูกที่เป็นทายามของอ๋องต้วน!” หลังจากอิงซาพูดจบ หัวใจของเขาก็เต้นเร็วมาก

หรงเยี่ยหันกลับมาและจ้องมองเขาอย่างเหยียดหยาม "เจ้าขโมยลูกของเฉียนจิ่วมา ให้เฉียนจิ่วไปนอนกับผู้หญิงคนนั้น ข้ามีความสัมพันธ์กับพระชายาต้วน และให้กำเนิดจิ่งหลิน... "

อิงซาตะโกนด้วยความตกใจ "ตอนนั้นพระชายาต้วนยังไม่สิ้นพระชนม์ !!!"

คนที่เขาลักพาตัวไปในตอนนั้นคือสนมใหม่ของอ๋องต้วน

ถ้านางยังไม่ตาย แล้วร่างผู้หญิงท้องที่เขาอุ้มไปคือใคร?

อิงซารู้สึกสับสน

เมื่อมองเข้าไปใกล้ ๆ จะพบว่าดวงตาของหรงจิงหลินนั้นสวยงามมาก เหมือนกับเจ้าของเดิมของร่างนี้

เจ้าใช้นิ้วหัวแม่มือลูบหน้าผากของหรงจิงหลินเบา ๆ และพูดเบา ๆ "บางที ชาติที่แล้วเราเป็นแม่ลูกกันจริงๆ"

เมื่อหรงจิงหลินได้ยินสิ่งนี้ เขาก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม: "ท่านแม่พูดถูก เราอาจเป็นแม่ลูกกันในชาติที่แล้ว และเราจะยังคงเป็นแม่ลูกกันในชีวิตนี้ จิ่งหลินจะเป็นลูกของแม่ในทุก ๆ ชาติ"

หลังจากพูดจบ หรงจิงหลินก็พุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของไป่ชิงหลิง เขากอดนางแน่นด้วยแขนทั้งสองข้าง

ไป๋ชงเซิงนอนอยู่ข้างหลัง ทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจพร้อมกับพูดว่า "ท่านเป็นแม่ของข้า ไม่ว่ายังไงข้าก็เกิดมาจากแม่ของข้า แม่ของเจ้าเสียชีวิตตอนคลอดลูก"

“เซิงเอ๋อร์!” ไป่ชิงหลิงขมวดคิ้วและตะโกนเสียงต่ำอย่างจริงจัง

ไป๋ชงเซิงเม้มปากแล้วพูดว่า "แม่ ตั้งแต่แม่มีเอ๋อร์ซือและหรงจิ่งหลิน ข้ารู้สึกว่าท่านไม่รักข้าเท่าเมื่อก่อน"

หรงจิ่นหลินรีบปล่อยไป๋ชิงหลิง จากนั้นหันกลับมาและกอดไป๋ชงเซิง

ไป๋ชงเชิงผลักใบหน้าของเขาด้วยท่าทางรังเกียจพร้อมกับพูกว่า "โอ้ อย่าเข้าใกล้ข้ามาก เจ้านี่ไร้ยางอายเสียจริง อยู่ในห้องท่านแม่ เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้กอดข้า"

"แม่รักเรามาก อย่าพูดถึงแม่เช่นนั้น แม่จะเสียใจ ความรักที่เจ้ามีต่อเจ้าไม่เคยลดลง ข้าหวังเพียงว่า... เจ้าจะรักแม่มากขึ้น เจ้าคือน้องสาวของข้า" หรงจิ่งหลินพูดอย่างจริงจัง

ไป๋ชงเซิงทนกับคำพูดที่ยั่วยุเหล่านี้ไม่ได้ จึงผลักเขาออกไปอย่างงุ่มง่าม ใบหน้าเล็ก ๆ แดงระเรื่อเล็กน้อย: "ใครอยากให้เจ้าเป็นพี่ชายของข้า ข้ามีพี่ชายอยู่แล้ว และเอ๋อร์ซือเป็นพี่ชายของข้าต่างหาก"

"เอ๋อร์ซือเป็นพี่ชายของเจ้า และข้าก็เป็นพี่ชายของเจ้า" หรงจิ่งหลินจับมือของไป๋ชงเซิงและมือของไป่ชิงหลิง จากนั้นหันไปหาไป่ชิงหลิงแล้วพูดว่า "ใช่ไหม ท่านแม่ ?"

ไป๋ชิงหลิงยิ้มอย่างอ่อนโยน: "ใช่ ในอนาคตเซิงเอ๋อร์จะไม่เพียงมีความรักของแม่เท่านั้น แต่ยังมีอ๋องหรง องค์รัชทายาทจิ่ง และเอ๋อร์ซือ ยังมีไทเฮา และฮองเฮาด้วย พวกเขาจะปฏิบัติต่อเจ้าเช่นเดียวกับข้า"