ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 219

"ท่านแม่พูดก็มีเหตุผล เสด็จน้าหรวนอี้" ไป๋ชงเซิงยิ้มเห็นฟันเขี้ยวสองซี่และจากนั้นปมเล็ก ๆ ในหัวใจของนางสลายไป ทันใดนั้นนางก็หันไปกอดหรงจิ่งหลินและพูดว่า : "ถ้าอย่างนั้นเจ้าต้องปกป้องข้าเป็นอย่างดี"

"ข้าจะปกป้องเจ้าและท่านแม่อย่างแน่นอน" หรงจิ่งหลินกอดไป๋ชงเซิงแน่น และตอบนางด้วยความมั่นใจ

ไป๋ชิงหลิงยืดแขนออกกอดเด็กทั้งสองไว้ในอ้อมแขนแล้วค่อย ๆ หลับตาลง

หลังจากที่เด็ก ๆ หลับสนิท ไป๋ชิงหลิงก็ลุกขึ้นอีกครั้ง

นางไปที่ตู้เสื้อผ้า และหยิบผ้าที่ชิงอีตัดออกมา

ขนาดเสื้อเป็นขนาดของหรงจิ่งหลิน

นางไม่ลืมสิ่งที่หรงเยี่ยพูดก่อนหน้านี้ เขาขอให้นางตัดเสื้อผ้าใหม่ให้หรงจิ่งหลิน

นางใช้เวลาตัดทั้งวันทั้งคืน งานเย็บปักถักร้อยที่นางทำค่อนข้างหยาบ เมื่อท้องฟ้าสว่าง พ่อบ้านเฉียนก็มาถึงเรือนชิงซิน

ชิงอีหยุดเขาที่นอกลาน และถามว่า "พ่อบ้านเฉียน มาทำอะไรที่นี่แต่เช้า?"

“ชิงอี ไม่ใช่ว่าข้าอยากมาทำอะไรมาที่นี่แต่เช้า แต่คนจากในวังมา”

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินคำว่า "คนจากในวัง" มือของนางถูกเข็มทิ่มอย่างรุนแรง และรู้สึกเจ็บแปลบในทันที

นางรีบปล่อยเข็มและด้ายในมือ และลุกขึ้น ผลักประตูออกไป

หลังจากที่พ่อบ้านเฉียนเห็นนาง เขาก็รีบรายงาน "คุณหนู ผู้คนรอบข้างเต๋อเฟยมาที่จวนติ้งเป่ยโหวในตอนเช้า พวกเขาบอกว่าเต๋อเฟยไม่สบาย"

สามารถค้นหา "ซึนเดเระที่รัก" จาก baidu

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินเช่นนี้ นางไม่กล้าอยู่อีกต่อไป นางรีบกลับไปที่ห้องของนางและเปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อหรงจิ่งหลิน และไป๋ชงเซิงตื่นขึ้น นางถามหรงจิ่งหลินว่าต้องการเข้าวังกับนางหรือไม่? หรงจิ่งหลินบอกว่าเขาจะอยู่เล่นกับไป๋ชงเซิงและเอ๋อร์ซือ และก็รอนางที่นี่

ไป๋ชิงหลิงเข้าวังเพียงลำพัง

เมื่อเข้าไปที่ตำหนักจิ่งหลิวเพียงเพื่อเข้าเฝ้าเต๋อเฟยกำลังกอดองค์หญิงน้อยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นางไม่ได้ดูอึดอัดเลย

ไป๋ชิงหลิงเดินไปข้างหน้าและทำความเคารพเต๋ยเฟย

เต๋อเฟยเห็นนางมา รอยยิ้มบนใบหน้าค่อย ๆ จางลง นางขอให้แม่นมพาองค์หญิงตัวน้อยไป แล้วไล่คนรับใช้ทั้งหมดออกไป เหลือเพียงสาวใช้ที่ไว้ใจได้สองคนอยู่ข้าง ๆ นาง

นางกำผ้าเช็ดหน้าแน่นและพูดด้วยรอยยิ้ม "เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับข้าหรือ?"

เต๋อเฟยผงะและมองไปที่ฮว๋าหลิง

“จะไม่เกี่ยวได้อย่างไร? เจ้ากับอ๋องหรง...”

“พระสนม มันเป็นแค่ข่าวลือจากข้างนอก ข้าไม่มีความสัมพันธ์กับอ๋องหรงแม้แต่น้อย เรื่องสุสานของฮ่องเต้ ข้าในฐานะหมอหญิงมีหน้าที่ต้องช่วยอ๋องหรง” ไป๋ชิงหลินกล่าวอย่างไร้อารมณ์

แต่หัวใจของนางถูกบีบแน่น และนางรู้สึกว่ามีบางอย่างทำให้นางหายใจไม่ออก

ถ้าผู้หญิงอีกคนกลับมา ไป๋ชิงหลิงก็คงไม่รู้สึกผิดอะไร แต่นั่นคือมารดาผู้ให้กำเนิดของจิงหลิน นางไม่สามารถบังคับแยกแม่และลูกได้ใช่ไหม?

ดังนั้นนางจึงยังไม่สามารถเข้าไปในจวนอ๋องหรงได้ และจะไม่เป็นนายที่นั่น

เต๋อเฟยตกตะลึง มองลงไปที่มือของนาง และพบว่ามือของไป๋ชิงหลิงม้วนเป็นลูกบอลแล้ว และซีดเซียว

นางจึงวางมือของไป๋ชิงหลิงลง "แม้ว่าแม่ของจิ่งหลินจะกลับมา แต่อ๋องหรงก็ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างจริงใจ มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเจ้าและอ๋องหรง ก็แค่ ... "

“ข้าไม่ต้องการเป็นสอง !”