ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 220

เต๋อเฟยตกใจกับคำพูดของนางอีกครั้ง

นางมองไปที่ไป๋ชิงหลิงโดยไม่พูดอะไร และทันใดนั้นก็เข้าใจความคิดของไป๋ชิงหลิง จากนั้นก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยพร้อมกับพูดว่า: "ไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกนี้ที่เต็มใจแบ่งปันสามีกับคนอื่น คนธรรมดามีคู่สมรสคนเดียว แต่พวกเขามีชีวิตแบบไหน ตระกูลที่มียศฐาบรรดาศักดิ์ มีเมียสามนางบำเรอสี่ ฐานะเช่นอ๋องหรงยิ่งแล้วกันไปใหญ่"

“แม้ทรงมีพระประสงค์ ฝ่าบาทไม่ทรงอนุญาต อยู่ใกล้แต่ไกล...”

จู่ ๆ เต๋อเฟยก็เสียงเบาลง และกระซิบข้างหูของไป๋ชิงหลิงว่า "เขาเป็นบุตรชายของอดีตฮองเฮาที่มีความสามารถโดดเด่น ทุกคนสามารถเข้าใจสิ่งที่ฮ่องเต้คิดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาไม่ได้ตั้งองค์ชายมานานแล้ว แต่เขามีแผน ถ้าวันหนึ่งอ๋องหรง กลายเป็นคนแรกในตำแหน่งนั้น เจ้าก็จะไม่ใช่คนเดียวในบรรดาเหล่านางสนม"

คำพูดของเต๋อเฟยทำให้ไป๋ชิงหลิงหยุดคิดเกี่ยวกับอ๋องหรงอย่างสิ้นเชิง

ช่างเป็นเรื่องตลก

นางควรเผชิญหน้ากับความเป็นจริง...

ในสายตาของทุกคน การมีคู่สมรสคนเดียวเป็นความคิดที่ไร้เดียงสา

นางพยักหน้าและพูดว่า "สิ่งที่เต๋อเฟยพูดนั้นเป็นความจริง"

“หากต้องการเปิดเผยมากขึ้น ตราบเท่าที่เจ้ามีชีวิตอยู่ตามจิตวิญญาณความเป็นตัวตนของเจ้า เจ้าสามารถพึ่งพาลูก ๆ ของเจ้าได้ในอนาคต และเจ้าจะประสบความสำเร็จตลอดไป” เต๋อเฟยคิดว่านางต้องการเปิดใจ และรอยยิ้มจาง ๆ มุมปากก็เผยออกมา

ไป๋ชิงหลิงก้มหัวลงพร้อมกับแววตาเศร้าสร้อย

ผู้หญิงในยุคนี้เกิดมาเพื่อผูกพันกับผู้ชาย นางไม่อยากใช้ชีวิตแบบผู้หญิงแบบที่เต๋อเฟยกล่าว

นางไม่ได้ให้กำเนิดเพื่อพึ่งพาลูก ๆ ของนาง และนางจะไม่ต้องต่อสู้เพื่อลูกชายในอนาคตเพียงเพื่อพึ่งพาลูกชายยของนาง

ในสายตาของนาง เด็ก ๆ เป็นเพียงการตกผลึกของความรัก ไม่ใช่เครื่องมือที่ใช้ในการแสวงหาอำนาจ

หลังจากเดินออกจากตำหนักจิ่งหลิว ไป๋ชิงหลิงก็พร้อมที่จะออกจากวัง แต่เมื่อนางมาถึงประตูวัง นางก็ชนเข้ากับไป๋จิ่นที่เพิ่งเข้ามาในวัง

ไป๋จินปิดปากแล้วยิ้ม ด้วยสีหน้าเย้ยหยัน"หมอหญิงไป๋ ช่างบังเอิญจริงๆ"

ไป๋ชิงหลิงเดินผ่านนางด้วยใบหน้าบูดบึ้ง แต่จู่ ๆ ไป๋จิ่นก็ยกมือขึ้นห้ามนาง เอนหน้าเข้ามาพูดใกล้หูนางว่า "ทำไมอ๋องหรงถึงไม่ได้อยู่กับน้องสาวข้า"

ไป๋ชิงหลิงหันศีรษะของนางทันที ดวงตาของนางเต็มไปด้วยการเสียดสีพร้อมพูดว่า "แล้วทำไมฝ่าบาทไม่เข้าวังพร้อมกับพระชายาต้วน ข้าจำได้ว่าอ๋องต้วนจะอยู่เคียงข้างพระชายาต้วนตลอดเวลา"

หลังจากพูดคำเหล่านั้น ใบหน้าของไป๋จิ่นก็เปลี่ยนไปทันที ดวงตาของนางมืดลงสองสามครั้ง นางกำหมัดแน่น

ไป๋ชิงหลิงมองผ่านความคิดของนาง และรู้ว่าไป๋จิ่นไม่สามารถพูดอะไรที่ดีได้ ดังนั้นนางจึงไม่สุภาพ "อ๋องต้วนยังคงติดตามพระชายารองอวี่สินะ หรือ...อ๋องต้วนกำลังเลือกนางสนมสวย ๆที่ตำหนักลี่อี๋"

สีหน้าของแม่นมอันเปลี่ยนทันที นางรู้สึกหงุดหงิดเพราะไป๋ชิงหลิงและพูดว่า : "ถ้าข้าเป็นสุนัข หมอหญิงไป๋จะดีไปกว่าข้าเช่นไรกัน? ต่อหน้าพระชายาของเรา นางจะต้องก้มหัวให้พระชายาต้วน"

ไป๋จิ่นอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย

นางควบคุมอารมณ์ของนางให้คงที่และพูดว่า: "น้องสาว ไม่ต้องเสียใจ ถ้าเจ้าไม่สามารถเป็นพระชายารองได้ เจ้าก็ยังเป็นสนมของพระชายารองได้ ตราบใดที่อ๋องหรงยังชอบเจ้าอยู่ เจ้าไม่ต้องกลัวว่าผู้หญิงคนอื่นจะแย่งชิงอ๋องหรงไป"

หลังจากพูดจบ ไป๋จิ่นก็หันหลังกลับและจากไปอย่างภาคภูมิใจ

ไป๋ชิงหลิงหลับตาลงและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "วันดี ๆ ที่เจ้าขโมยไปจะต้องจบลงเสมอ"

เสียงฝีเท้าของไป๋จิ่นหยุดกะทันหัน นางยืดอก จากนั้นนางก็หันหน้าไปจ้องมองไป๋ชิงหลิงที่กำลังเดินไปที่ประตูพระราชวัง อย่างชั่วร้าย "สารเลว ไม่ช้าก็เร็ว ข้าจะทำให้เจ้าอับจน"

"พระชายจะสนใจอะไรนาง ตอนนี้นางเป็นเพียงมด แม่ขององค์รัชทายาทจิ่งกลับมาแล้ว ไม่มีที่สำหรับนางในตำหนักฮุ่ยหนิง เมื่อไทเฮาตรัส ตำแหน่งผู้หญิงของท่านอ๋องจะถูกตัดสินในเวลานั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับนางเลย นางแค่อิจฉา!"

หลังจากแม่นมอันก็เกลี้ยกล่อมไป๋จิ่นให้อารมณ์สงบลงเล็กน้อย

จากนั้นทั้งสองก็เดินไปที่ตำหนักลี่อี๋

และเมื่อไป๋ชิงหลิงเดินออกจากประตูวัง นางก็ได้พบกับติ้งเป่ยโหว