ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 223

ท่านแม่ดูเหมือน... ไม่มีความสุข....

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หรงจิ่งหลินคิดว่าไป๋ชิงหลิงลังเลที่จะจากเขาไป ดังนั้นเขาจึงปลอบโยนเธอ "ท่านแม่ ไม่ต้องเสียใจ เมื่อไหร่ที่อำเภอหลินอันน้ำลด ท่านก็จะกลับเมืองหลวงได้"

ไป๋ชิงหลิงน้ำตาไหลเพราะคำพูดของเขา

น้ำตาของเธอไม่สามารถหยุดไหลได้ แต่เพื่อซ่อนความรู้สึกที่ต้องพรากจากกัน เธอยิ้มและตบหลังเขาพลางพูดว่า "แม่ไม่อยากห่างจากเจ้าเลย"

"ข้าก็ไม่อยากห่างจากท่านแม่" หลังจากพูด หรงจิ่งหลินก็กอดคอของไป๋ชิงหลิงแน่น พลางทำปากบุ้ยปากเล็ก ๆ ดวงตาของดวงนั้นแดงเล็กน้อย "แต่ข้ารู้ว่าท่านแม่ต้องไปที่เขตหลินอัน คำสั่งของฮ่องเต้เป็นพระราชกฤษฎีกา ถ้าท่านไม่ไป ฮ่องเต้จะต้องโกรธเคืองอย่างแน่นอน"

ไป๋ชิงหลิงกอดเขาแน่น ฝังใบหน้าเล็กๆ ของเธอในเสื้อผ้าของเขา น้ำตาของเธอซึมลงในเสื้อผ้าของเขาทีละหยด

ทำไมเธอถึงรู้สึกไม่อยากแยกจากขนาดนี้ ตอนที่เธอเห็นหรงจิ่งหลินเป็นครั้งแรก ในตอนนั้นเธอก็รู้สึกว่าในที่สุดเธอก็พบส่วนที่ขาดหายไปในชีวิตของเธอ

แต่ตอนนี้เธอกำลังจะต้องอยู่ไกลจากเมืองเฉาจิงและทิ้งหรงจิ่งหลินหัวใจของเธอรู้สึกราวกับว่ามีคนแทงจนเลือดไหล เธอหายใจไม่ออกเพราะความเจ็บปวดนี้

“ขอโทษนะ!” เธอกำลังจะทำตามความคาดหวังของเขา...

เธอพูดด้วยน้ำเสียงสำลัก จากนั้นหันกลับไป เดินออกจากเรือนชิงซินอย่างรวดเร็ว เธอวางหรงจิ่งหลินลงบนพื้นแล้วผลักเขาไปทางแม่นมอวี่อัน

“พ่อของเจ้าสั่งให้แม่นมอวี่มารับเจ้าไปที่พระราชวัง เจ้าควรจะเข้าไปในวังให้โดยเร็ว บางทีอาจมีบางอย่างรอเจ้าอยู่” เมื่อไป๋ชิงหลิงปล่อยเขาไป เขาก็รีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้าอย่างควบคุมอารมณ์

หรงจิ่งหลินถูกผลักต่อหน้าอวี่อันและเมื่อเขาหันกลับมา เขาก็ถูกมือของอวี่อันจับไว้

เขามองไป๋ชิงหลิงด้วยดวงตาสีแดง "ท่านแม่ ข้าจะขอให้ใครสักคนพาเอ๋อร์ซือเข้าวังในภายหลัง ท่านไม่ต้องกังวลว่าใครจะมารังแกเขา"

"ตกลง" ไป๋ชิงหลิงพูดเบาๆ "แม่จะกลับไปที่จวนเพื่อเตรียมสัมภาระ เจ้าไปเถอะ แม่รอส่งเจ้าอยู่ที่นี่..."

แม่นมอวี่อันพาหรงจิ่งหลินออกไป

หรงจิ่งหลินหันกลับมามองเธอทุกสามก้าว ไป๋ชิงหลิงยิ้มให้เขาทุกครั้งที่เขาหันศีรษะมามอง

เมื่อหรงจิ่งหลินหายไปแล้วที่ปลายถนน น้ำตาของไป๋ชิงหลิงก็ไม่สามารถหยุดไหลได้

ความเจ็บปวดในหัวใจของเธอตอนนี้มาจากความตั้งใจเดิมของเธอและปฏิกิริยาของร่างกายเธอด้วย

จื่ออีเดินไปอย่างรวดเร็ว พยุงเธอและพูดว่า "เตรียมสัมภาระเสร็จแล้วเข้าค่ะ"

“พาเอ๋อร์ซือไปด้วย”

“ท่านไม่มีแผนที่จะกลับมาเมืองจริงๆ หรือ” จื่อยี่ถามอย่างเป็นห่วง

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าและพูดว่า "หลังจากที่เจ้าและชิงอีออกจากเมืองหลวงแล้ว ให้มุ่งหน้าไปทางใต้และกลับไปที่หุบเขาหยานหนานเซียนไหล อย่าลืมปิดทางเข้าทั้งหมดของหุบเขาหยานหนานเซียนไหลและไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามา พวกเจ้าช่วงนี้ก็ต้องอยู่ภายในหุบเขาไปสักพัก"

จื่ออีตกใจ

ที่เธอตัดสินใจเช่นนี้เพราะเธอตัดสินใจแล้วที่จะไม่ปล่อยให้ท่านอ๋องหรงพบเธอ

แต่...เธอจะทำได้จริงหรือ?

ผู้หญิงที่นั่งข้างไทเฮาสวมชุดซิงยี่ธรรมดา ผมยาวสีดำของเธอมัดด้วยเชือกสีแดงไพล่หลัง

ผิวของนางงดงามมาก ทุกส่วนงดงาม ดวงตาสุกใสและฟันขาว นางช่างดูสง่างาม

แต่เมื่อหรงจิ่งหลินปรากฏตัวในห้องโถงใหญ่ เนี่ยเสี่ยวชิงก็หายใจแรงและแอบกำมือแน่น

นี่คือเด็กที่ผู้หญิงคนนั้นคลอดออกมาในตอนนั้น เขาฆ่าเธอเพื่อรักษาชีวิตเด็กไว้

ถ้าใจเธอไม่อยู่ข้างขวา ดาบที่เขาใช้แทงเธอ คงส่งเธอลงนรกไปแล้ว

เธอคลานออกมาจากหลุมฝังศพและได้รับการช่วยเหลือ แต่เธอหลับไปเป็นเวลา 5 ปีเต็มและเมื่อเธอตื่นขึ้นมา เธอก็พึ่งรู้ว่า...เป็นท่านอ๋องหรงที่ใช้ชื่อนางเพื่อให้หรงจิ่งหลินมีสถานะ

ดังนั้นเนี่ยเสี่ยวชิงจึงใช้ตัวตนที่ว่าเธอเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของหรงจิ่งหลินเพื่อไปหาไทเฮาที่วัง

นี่เป็นการเติมเต็มความฝันของเนี่ยเสี่ยวชิงมาโดยตลอด ครั้งนี้ท่านอ๋องหรง... ต้องแต่งงานกับเธอในฐานะพระชายา

เพราะ...เธอ "ให้กำเนิด" หรงจิ่งหลิน!

อา……

เธอลุกขึ้นช้าๆและเดินไปหาหรงจิ่งหลิน...