ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 224

หรงเยี่ยซึ่งไม่ได้พูดหรือเคลื่อนไหวใด ๆ บนพระที่นั่ง เมื่อเนี่ยเสี่ยวชิงเดินเข้ามาหา เขาก็ลุกขึ้นยืนอย่างแข็งทื่อ และดึงหรงจิ่งหลินมาข้างหลัง

หรงจิ่งหลินตกใจ จากนั้นถึงสังเกตเห็นหญิงสาวตรงหน้า

เขาขมวดคิ้ว และถามอย่างไม่เป็นมิตรว่า “เจ้าเป็นใคร ? ”

เนี่ยเสี่ยวชิงหยุดฝีเท้าชั่วคราว หันกลับไปมองไทเฮาฮุ่ย ร่องรอยของความเสียใจและโศกเศร้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง

ไทเฮาเองก็ขมวดคิ้วเช่นกัน แต่นางคิดว่าเนี่ยเสี่ยวชิงกลับมากะทันหันเพื่อบอกหรงจิ่งหลิน ว่านางเป็นแม่แท้ ๆ ของเขา มันจะทำให้เด็กตกใจ ดังนั้นนางจึงพูดปลอบโยนอย่างอ่อนโยน “เสี่ยวชิง ไม่ต้องรีบ ”

“เพคะ” เนี่ยเสี่ยวหลิงดูโล่งใจ หันไปมองหรงจิ่งหลินอีกครั้ง และพูดว่า “จิ่งหลิน……”

“เสด็จพ่อ เรารีบไปเถอะ ท่านแม่ต้องการท่าน ” หรงจิ่งหลินหันหน้าหนี คว้าเสื้อผ้าของหรงเยี่ย และไม่สนใจเสียงเรียกของเนี่ยเสี่ยวชิง

สายตาและจิตใจของเขาเต็มไปด้วยไป๋ชิงหลิง

เขาต้องการให้หรงเยี่ยไปที่อำเภอหลิงอันกับนาง ก่อนที่ไป๋ชิงหลิงจะออกจากเมืองหลวง

เมื่อแม่นมอวี่อันเห็นเช่นนี้ พูดเบา ๆ ว่า “คุณชายจิ่ง คนตรงหน้าท่านคือ……”

“นางไม่ใช่ ! ” เสียงเย็นชาขัดจังหวะคำพูดของอวี่อัน

แม่นมอวี่อันและไทเฮาต่างก็ตกใจ และพวกเขาก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่หรงเยี่ย

เมื่อเห็นหรงเยี่ยอุ้มหรงจิ่งหลินขึ้นมา ชำเลืองมองที่เนี่ยเสี่ยวชิงด้วยดวงตาที่มืดมนและพูดอย่างก้าวร้าวว่า “เจ้ากล้าพูดเหรอว่าเขาเป็น!! ”

เนี่ยเสี่ยวชิงถอยห่างจากรัศมีของเขาไปสองก้าว ดวงตาเป็นสีแดง : “พี่เจ็ด ข้ารู้ในตอนนั้น……มันเป็นความผิดของข้า ข้าไม่ควร……ไม่ควรใช้ยากับท่าน แต่ท่านจะมาห้ามไม่ให้ข้าพบกับจิ่งหลินไม่ได้ ข้าคือแม่แท้ ๆ ของเขา ไม่ใช่เหรอ ? ”

เมื่อนางกล่าวคำว่า”แม่ผู้ให้กำเนิด” มีการยั่วยุที่มองไม่เห็นในดวงตาของนาง

เล็บมือทั้งสองจิกเข้าไปในเนื้ออย่างแรง

เนี่ยเสี่ยวชิงกำลังคิดอยู่ในใจ ในเมื่อข้าไม่สามารถรับความรักของท่านได้ เช่นนั้นข้าจะปล่อยให้ท่านกัดฟันด้วยความเกลียดชังข้า ท่านต้องอุดช่องโหว่ที่ตัวเองขุดไว้ ไม่ว่าท่านจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม ข้าก็เป็นแม่ของจิ่งหลิน และท่านต้องแต่งงานกับข้า

เนี่ยเสี่ยวชิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งในใจ แต่การยั่วยุในดวงตาของนางก็กลายเป็นน้ำตาแห่งความคับแค้นใจอย่างรวดเร็ว

ไทเฮาทนไม่ได้ พระนางลุกขึ้นจากพระที่นั่ง เดินไปหาเนี่ยเสี่ยวชิง เผชิญหน้ากับหรงเยี่ยและพูดว่า “ เยี่ยเอ๋อร์ แม้ว่าเจ้าต้องการลงโทษนาง นั่นก็เพียงพอแล้ว หลายปีมานี้จิ่งหลินเป็นอย่างไร เจ้าก็รู้ดีกว่าใคร ๆ เขาต้องการเสด็จแม่ ！”

ไม่……ไม่ ! ” จู่ ๆ หรงจิ่งหลิน ก็ตะโกนอย่างควบคุมไม่ได้ “ข้ามีแม่ นางไม่ใช่เสด็จแม่ของข้า”

“จิ่งหลิน นางคือแม่ของเจ้า นางคือผู้ให้กำเนิดเจ้า ”

“ไม่ นางไม่ใช่ เสด็จย่าทวดอย่าหลงกลนางสิ……”

ไทเฮาขมวดคิ้วเข้ม นางรู้ว่าหรงจิ่งหลินมีสุขภาพไม่ดี จึงไม่กล้ากระตุ้นเขาอีกต่อไป

“ก็ได้” เนี่ยเสี่ยวชิงพยักหน้า นางโค้งคำนับ และเดินออกจากตำหนักฮุ่ยหนิง

หลังจากที่เนี่ยเสี่ยวชิงจากไป ไทเฮาก็เอนกายบนพระที่นั่งอย่างอ่อนแรง

อวี่อันรินน้ำอุ่นหนึ่งแก้วให้พระนาง ไทเฮาจิบสองสามอึกแล้ววางลง แล้วตรัสถามว่า “หมอหญิงไป๋ได้พูดอะไรหรือเปล่า ? ”

“หมอหญิงไป๋รู้เรื่องนี้แล้วเพคะ นางมอบซื่อจื่อน้อยให้กับคนรับใช้ด้วยตัวเอง และก็ไม่ได้ถามอะไรมาก ” แม่นมอวี่อันกล่าว

ไทเฮาถอนหายใจ “นางเป็นคนมีเหตุผล เพียงแต่ต้องทำผิดต่อนางแล้ว”

“ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา สตรีผู้สูงศักดิ์หลายคนชอบใจคุณชายจิ่ง หมอหญิงไป๋ ทำให้คุณชายจิ่งเอาแค่คิดถึง หม่อมฉันกลัวว่า……”

“เจ้ากลัวว่าหลังจากเนี่ยเสี่ยวชิงเข้าไปในจวนอ๋องหรงแล้ว จิ่งหลินจะรับไม่ได้ ” ไทเฮาตรัสเช่นนี้ด้วยพระทัยที่หนักอึ้ง

อวี่อันไม่ใช่คนเดียวที่กลัว แต่พระนางก็กลัวเช่นกัน

“แต่เจ้าสามารถคิดวิธีที่ได้ผลดีทั้งสองฝ่ายไหม ? ” ไทเฮาทรงตรัสถามกลับ

แม่นมอวี่อันเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นส่ายหัวแล้วพูดว่า “มีเพียงองค์หญิงเสี่ยวชิงเป็นพระชายาเท่านั้น คุณชายจิ่งจึงจะเป็นธรรมและปราศจากข้อกังขาใด ๆ เพคะ”