ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 225

“เช่นนั้นก็ทำให้เจาเสวี่ยคับข้องใจเสียแล้วหรือ?” ไทเฮาถามตัวเองแล้วหายใจเข้าลึกๆ ยามนี้นางไม่กล้าเรียกไป๋ชิงหลิงเข้าวัง นางไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับไป๋ชิงหลิงอย่างไร

ในสถานการณ์นี้ทุกคนรู้ว่ายามนี้มีเพียงเนี่ยเสี่ยวชิงที่เหมาะสมกับการเป็นพระชายาหรงที่สุด

อวี่อันขมวดคิ้วแน่นแล้วพูดว่า “ไม่แน่ว่าหมอไป๋อาจเต็มใจถวายตัวเป็นพระชายารองของท่านอ๋อง!”

ไทเฮาส่ายหน้า ลูบคิ้วพร้อมกล่าวว่า “ไม่มีผู้หญิงคนไหนเต็มใจ และหรงเยี่ยก็ไม่เต็มใจยิ่งกว่า...ทั้งยังไม่มีใครบังคับเขาได้”

“เช่นนั้น...ไทเฮาทรงหมายความว่า...ให้อ๋องหรงเป็นผู้ตัดสินใจเองหรือ?”

ไทเฮาพูดด้วยสายตาแน่วแน่ “หากเป็นก่อนหน้านี้ข้าจะโน้มน้าวให้เยี่ยเอ๋อร์พิจารณาเสี่ยวชิงอีกสองสามคำเป็นแน่ แต่ยามนี้...ข้ารู้สึกว่านางไม่เหมาะกับเยี่ยเอ๋อร์เลย...”

หลังจากได้ยินเช่นนี้ อวี่อันก็เข้าใจ...

สำหรับคำพูดและการกระทำของไทเฮา ไม่เพียงแต่อวี่อันเท่านั้นที่สามารถเข้าใจ แต่เนี่ยเสี่ยวชิงซึ่งมีจิตใจละเอียดอ่อนก็สามารถมองเห็นได้ชัดเจนเช่นกัน

ครั้งนี้ไทเฮาจะไม่ช่วยเหลือนางทุกทางอีก

มีผู้สตรีอีกนางในตำหนักฮุ่ยหนิง ซึ่งชนะใจพระนางได้มากยิ่งกว่า สตรีผู้นั้น...มีนามว่าไป๋เจาเสวี่ย

เนี่ยเสี่ยวชิงรีบตามหาหรงเยี่ย นางเรียกเขาจากด้านหลัง “อ๋องหรง”

หรงเยี่ยหยุดหันกลับมาจ้องมองเนี่ยเสี่ยวชิงด้วยสายตาเย็นชา

เนี่ยเสี่ยวชิงยิ้มเย็น “ท่านแปลกใจไหมที่ข้ายังไม่ตาย”

เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ หรงจิ่งหลินที่อยู่ในอ้อมแขนกอดคอเขาแน่นราวกับเกรงว่าเสด็จพ่อจะถูกผู้หญิงตรงหน้าฉกไป

เนี่ยเสี่ยวชิงมองหรงจิ่งหลิน จากนั้นจึงก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว

หรงจิ่งหลินหยุดนางด้วยความรังเกียจ “อย่าเข้าใกล้เสด็จพ่อนะ อย่าแม่แต่จะคิดเข้ามาเป็นเสด็จแม่ของข้า”

เนี่ยเสี่ยวชิงหยุด นางไม่ได้มีท่าทีสง่างามเหมือนยามอยู่ในตำหนักฮุ่ยหนิงอีกต่อไป

นางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ว่าเจ้าจะยอมรับหรือไม่ ในสายตาคนภายนอก ข้าคือเสด็จแม่ของเจ้า นี่คือฐานะที่เสด็จพ่อของเจ้ามอบให้ข้า”

“หุบปาก!” หรงเยี่ยคำรามอย่างเย็นชา

หน้าอกของหรงจิ่งหลินสั่นสะท้านด้วยความโกรธ “เสด็จพ่อ ข้าจำนางไม่ได้ นางไม่ใช่เสด็จแม่ของข้า หากท่านกล้าแต่งนางเข้ามาเป็นพระชายา ในชีวิตนี้ลูกจะถือว่าไม่รู้จักท่านอีก”

“ข้ารู้” นอกจากนี้เขายังรู้ว่ามารดาผู้ให้กำเนิดจิ่งหลินยังมีชีวิตอยู่ ทั้งยังอยู่ข้างกายเขา!

ไม่แปลกเลยที่ทุกครั้งที่เขาจูบไป๋ชิงหลิง มันจะให้ความรู้สึกเหมือนเคยพบกับเหตุการณ์นี้มาก่อนอยู่เสมอ

มันไม่ใช่ภาพลวงตา

ในยามนั้นหญิงผู้นั้นยังไม่ตาย นาหลบหนีไป ทั้งยังให้กำเนิดลูกอีกคน!

เซิงเอ๋อร์...ก็เป็นลูกสาวของเขาเช่นกัน

แค่คิดเลือดในกายเขาก็เดือดพล่าน

เขาหันกลับไปอย่างรวดเร็วเตรียมจะจากไปด้วยย่างก้าวยาว แต่เนี่ยเสี่ยวชิงกลับไล่ตามเขาไปอย่างไม่ยินยอม ก่อนจะหยุดตรงหน้าหรงเยี่ย

หรงเยี่ยขมวดคิ้วก่อนเอ่ยถามว่า “เจ้ามาที่นี่ทำไม?”

เขาได้มอบอิงเหลียนกับอิงซาให้ไป๋ชิงหลิงแล้ว

นางไม่ควรอยู่ที่นี่

“ท่านอ๋อง” อิงเหลียนถือกุญแจไว้ในมือและยื่นมาด้วยมือทั้งสองข้าง

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว ดวงตาเฉียบคมของเขาจับจ้องกุญแจนิ่ง เขาจำที่มาของกุญแจได้อย่างรวดเร็ว

“แม่นางไป๋มอบกุญแจคลังให้ข้าน้อย”

“นางหมายความว่าอย่างไร?”

สิ่งที่เก็บไว้ในคลังนี้เป็นสมบัติแห่งแคว้นที่ล่มสลายซึ่งเขามอบให้กับนาง ยามนี้นางคืนกุญแจ นางกำลังพยายามละทิ้งสิ่งใด?

ใบหน้าเขามืดลง เขาถามอีกครั้ง “นางอยู่ไหน?”

“เมื่อครึ่งชั่วยามที่แล้ว แม่นางไป๋ออกจากประตูฝั่งทักษิณ ไปยังอำเภอหลินอันเพื่อสู้ภัยน้ำท่วมและบรรเทาสาธารณภัย”

“น้ำท่วมในอำเภอหลินอัน?”

“เพคะ” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้อิงเหลียนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วรายงานอีกว่า “แม่นางไป๋ยังพาคุณชายน้อยเอ๋อร์ซือ คุณหนูน้อยเซิงเอ๋อร์และสาวใช้สามคนที่อยู่เคียงข้างไปด้วย หลังจากออกจากประตูฝั่งทักษิณ คุณหนูน้อยเซิงเอ๋อร์ก็เดินไปลงใต้พร้อมกับสาวใช้สองคน ส่วนแม่นางไป๋ติดตามกองทัพไปยังอำเภอหลินอัน...”

ทันทีที่คำพูดของอิงเหลียนจบลง สีหน้าหรงจิ่งหลินก็เปลี่ยนไปมาก...