ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 226

เขานึกถึงสิ่งที่ไป๋ชิงหลิงบอกกับเขายามเขาออกมา นางให้เซิงเอ๋อร์บอกลาเขา

เขาไม่เคยเห็นนางร้องไห้อย่างเศร้าสร้อย

นางต้องรู้เป็นแน่ว่ามีหญิงผู้หนึ่งอยู่ข้างกายเสด็จพ่อ ดังนั้นนางจึงออกจากเมืองหลวงไปอย่างเศร้าสร้อยและจะไม่กลับมาอีก

หรงจิ่งหลินน้ำตาไหลทันที “ท่านแม่ถูกเต๋อเฟยเรียกตัวเข้าวังแต่เช้า ยามนางออกมา นางกอดลูกและบอกว่ากำลังจะจากไป บอกให้เซิงเอ๋อร์บอกลาข้า ท่านแม่คงทราบเรื่องหญิงนางนั้นในยามเข้าวังจึงจากไปโดยการเดินทางไปยังอำเภอหลินอันเพื่อช่วยเหลือคน เสด็จพ่อ...ท่านทำให้ท่านแม่โกรธแล้ว นางจะไม่กลับมาอีก นางไม่ต้องการข้าแล้ว...ฮือ...”

หรงจิ่งหลินตัวสั่นขณะที่เขาร้องไห้ ใบหน้าเขาแดงก่ำ

เขายกมือขึ้น จ้องไปยังเชือกแดงที่ข้อมือ แล้วร้องไห้หนักกว่าเก่า

“นี่คือสิ่งที่เซิงเอ๋อร์มอบให้ข้า มันเป็นเชือกมงคลที่ท่านแม่ขอพรให้กับนาง นางยังทำเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ข้าด้วย...” เขาพูดประโยคสั้นๆ

หรงเยี่ยรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเขากำลังจะระเบิด เขายัดเด็กน้อยใส่ในอ้อมแขนอิงเหลียน “พาซื่อจื่อน้อยกลับจวน อีกไม่นานประตูจวนอ๋องจะปิดลง ห้ามบุคคลภายนอกเข้าใกล้ซื่อจื่อน้อย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากปล่อยหรงจิ่งหลิน เขาก็เดินจากไป แต่หลังจากเดินไปได้สองสามก้าว หรงจิ่งหลินก็หยุดเขา “เสด็จพ่อ...”

หรงเยี่ยหยุดแล้วหันกลับมามองเขาพร้อมพูดว่า “ข้าจะพานางกลับมา”

“เสด็จย่าทวดขอให้ท่านสมรสกับหญิงผู้นั้น ท่านจะสมรสกับนางไหม?” หรงจิ่งหลินถามด้วยเสียงแหบแห้ง “หากท่านต้องสมรสกับหญิงอื่น ก็อย่าไปตามหาท่านแม่เลย ลูกมองออกว่าท่านแม่รักท่านมาก ไม่เช่นนั้นนางคงไม่เสี่ยงชีวิตเพื่อดึงท่านออกจากโลงศพน้ำแข็ง เสด็จพ่ออย่าทำร้ายนาง”

ลำคอหรงเยี่ยราวกับถูกหินก้อนใหญ่กดทับ เขากำมือแน่น พูดทั้งที่ยังกัดฟันว่า “ชีวิตนี้ข้าจะสมรสกับนางเท่านั้น เจ้าก็จะมีนางเป็นแม่เพียงผู้เดียว”

เขาจะทำให้แม่และลูกของพวกเขากลับมาอยู่ร่วมกันอีกครั้ง

จะไม่ทำให้ใจนางต้องผิดหวัง

เขาหันหลังกลับ รีบออกจากวังหลวง มุ่งหน้าไปทางทิศประจิมเพื่อไปหาทีมช่วยเหลือ...

เขาใช้เวลาเพียงวันเดียวในการไล่ตามกองทัพที่นำโดยเสิ่นหรูเหลียน เมื่อฝ่าฝูงคนเข้าไป เขาชำเลืองมองหมอหญิงในชุดขาว

อย่างไรก็ตามหลังจากค้นหาตั้งแต่ต้นจนจบเขากลับไม่พบร่างของไป๋ชิงหลิง เขามีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ จากนั้นจึงตรงไปหาเสิ่นหรูเหลียน

ทีมที่มุ่งหน้าไปยังอำเภอหลินอันหยุดลงเนื่องจากการมาถึงของหรงเยี่ย

ทหารและเจ้าหน้าที่บนหลังม้ารีบลงจากหลังม้าเข้าหาเพื่อเข้าเคารพท่านอ๋อง ส่วนคนอื่นๆ ก็ทำความเคารพอยู่กับที่

เสิ่นหรูเหลียนกระชับสายบังเหียนและเข้ามาโค้งคำนับแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง”

“หมอไป๋อยู่ไหน?”

“แม่นางไป๋ ติ้งเป่ยโหว หมอหลวงฮั่วและคนอื่นๆ ไปตามเส้นทางขึ้นเขา” เเสิ่นหรูเหลียนกล่าวต่อ

ใบหน้าหรงเยี่ยมืดมน เขากำแส้แน่นแล้วถามว่า “ไปภูเขาลูกไหน ไปตั้งแต่เมื่อใด นางกำลังไปที่ใด?”

อย่างไรก็ตามสิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดก็คือหรงเยี่ยก็มีรอยแผลอีกสี่จุดบนใบหน้าเช่นกัน

ขณะที่หรงเยี่ยยื่นมือออกไปเพื่อทำให้เขาล้มลงเสิ่นหรูเหลียน ก็โบกมือใส่ ชายทั้งสองสู้กันไม่หยุดมือ

ทหารที่อยู่ด้านข้างมีสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีใครเข้าไปเกลี้ยกล่อมพวกเขา แต่เหล่าคนใหญ่คนโตที่เดินทางมากู้ภัยกลับพูดอย่างเป็นกังวลว่า “ทำไมพวกเขาถึงสู้กัน?”

“จ้องเข้าไปแยกพวกเขาไหม?”

“ใครก็ได้เข้าไปดึงอ๋องหรงกับแม่ทัพเสิ่นออกจากกันเร็วเข้า”

ทั้งสองคนชกต่อยกัน หลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าของทั้งสองก็เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ

สุดท้ายก็ไม่มีใครอยู่ในสภาพที่ดี

ขณะที่ทั้งสองยังคงต่อสู้กันอย่างดุเดือด คนกลุ่มหนึ่งก็ลงมาจากภูเขา

เสื้อผ้าของพวกเขาเปียกโชกเกือบทั้งตัว ศีรษะและใบหน้าปกคลุมไปด้วยโคลนสีเหลือง ผมกระเซิงอยู่ในสภาพอนาถยิ่ง

ใต้เท้าสิงตะโกน “อ๋องหรง ท่านแม่ทัพเสิ่นหยุดก่อน มีคนลงมาจากบนเขา!”

หรงเยี่ยซึ่งจับเสิ่นหรูเหลียนไว้และกำลังจะต่อยลงไป แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงเรียกของใต้เท้าสิง เขาก็หันไปมองเส้นทางบนภูเขาทางด้านซ้ายทันที