ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 227

กลุ่มคนที่มีจำนวนไม่น้อยกว่าร้อยคนเดิมตามกันลงมาจากด้านส่วนลึกของภูเขา

พวกเขาต่างร้องไห้โหยหวน ข้างกายของพวกเขาคือกลุ่มหมอหญิงที่คอยช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บ และเป็นผู้นำทางให้แก่พวกเขา......

หรงเยี่ยลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัว รีบก้าวเดินไปยังกลุ่มของประชาชนเหล่านั้น ดวงตาอันเฉียบคมของเขาจับจ้องไปยังกลุ่มหมอหญิงเพื่อมองหาเรือนร่างอันคุ้นเคย

แต่......

เขาก็ยังคงไม่พบไป๋ชิงหลิง

ในตอนที่หมอหญิงคนหนึ่งเดินผ่านข้างกายเขา เขาจับแขนของหมอหญิงผู้นั้นไว้และถามออกมา “ไป๋เจาเสวี่ยอยู่ที่ไหน?”

หมอหญิงผู้นั้นตกใจเป็นอย่างมาก กล่าวออกมาด้วยริมฝีปากอันสั่นเทา “ท่าน......อ๋องหรง......ไป๋......หมอหญิงไป๋......หมอหญิงไป๋ นาง.......”

“นางเป็นอะไรไปงั้นหรือ!” เขาออกแรงเพิ่มเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาแสดงให้เห็นถึงความเป็นกังวล ใบหน้าของเขาดูไม่ค่อยสู้ดีนัก

หมอหญิงที่ถูกจับแขนคุกเข่าลงพื้นด้วยความตกใจ จากนั้นกล่าวออกมาว่า “หมอหญิงไป๋นางอยู่ด้านหลัง......ด้านหลัง......ในตอนที่พวกข้าเข้ามาในภูเขาเม่า ก็มาพบกับเหตุการณ์แผ่นดินถล่ม......”

หรงเยี่ยเงยหน้าขึ้นมองภูเขาที่อยู่ด้านหน้าของเขาลูกนั้น ป่าในภูเขาเม่าเป็นป่าทึบ มีสัตว์ร้ายออกมาให้พบเห็นเป็นประจำ ทำให้ด้านในเต็มไปด้วยกับดัก และเป็นภูเขาซึ่งมียอดเขาอันสูงชัน

นางที่เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง จะออกมาได้อย่างไร......

เขาผลักหมอหญิงผู้นั้นออกมา รีบขึ้นไปยังด้านบนของภูเขาทัน

เสิ่นหรูลุกขึ้นมาจากพื้น จัดเตรียมทหารส่วนหนึ่งไว้ดูแลผู้บาดเจ็บ จากนั้นก็จัดทัพย่อยของทหารเกราะเงินขึ้นมา และตามขึ้นไปบนภูเขา

พวกเขาเดินทางมาเป็นระยะเวลานานพอสมควรกว่าจะเข้าใกล้ภูเขาเม่า แต่ในตอนที่พวกเขาไปถึงที่นั่น ก็พบกับแผ่นดินที่ถล่มขวางทางไว้

ภายใต้โคลนอันอ่อนนุ่ม เลือดไหลซึมออกมาอย่างช้า ๆ และบนเลือดเหล่านั้นก็สะท้อนให้เห็นถึงแววตาอันน่าตกใจของหรงเยี่ย

เขาก้าวเข้ามันไปด้วยใบหน้าอันเคร่งขรึม ชักดาบบนร่างกายของตนเองปักลงพื้น จากนั้นก็เข้าไปขุดโคลนเหล่านั้นด้วยมือเปล่า......

แผ่นโคลนถูกยกออกมาทีละชั้น มือที่ถือผ้าเช็ดหน้าปรากฏออกมาด้านหน้าของเขา เขารีบดึงผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นออกมาทันใด

ด้านล่างซ้ายของผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมีลวดลายของดอกไม้สามดอกปักอยู่

เขารีบน้ำผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นของตนเองออกมาเพื่อเปรียบเทียบ แม้ลวดลายของผ้าเช็ดหน้าสองผืนจะต่างกัน แต่ดอกไม้ที่ปักบนผ้าเช็ดหน้านั้นเหมือนกัน

หรงเยี่ยกำผ้าเช็ดหน้าแน่น รีบคุ้ยโคลนที่อยู่ตรงหน้าของเขาออกอย่างรวดเร็ว

ในตอนที่พวกของเสิ่นหรูวิ่งเข้ามา ร่างกายของหรงเยี่ยก็เต็มไปด้วยโคลน

แต่เขาไม่ได้พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว รีบวิ่งไปช่วยหรงเยี่ยขุดโคลนเหล่านั้นออก ทหารเกราะเงินที่อยู่ด้านหลังเองก็เข้าไปช่วยเช่นกัน

ไม่นาน พวกเขาก็ขุดพบศพสามศพจากพื้นดินตรงนั้น

“เหลือไว้คนหนึ่ง กลับไปนำสุนัขที่เมืองเมืองเฉาจิงมา!” หรงเยี่ยไม่สนใจเสิ่นหรูแม้แต่น้อย

สำหรับเขาแล้ว เวลานี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเรื่องการพาไป๋ชิงหลิงกลับมา......

นางหนี เช่นนั้นเขาก็จะตามหาอย่างสุดกำลัง!

“ไร้เหตุผล!”

เสิ่นหรูไม่อยากจะยุ่งกับเรื่องนี้อีกต่อไป และรู้ว่าเวลานี้ทุกอย่างนั้นเกินกำลังของเขาแล้ว เขาจึงทิ้งทหารเกราะเงินไว้และแยกตัวออกมาตามลำพัง

องครักษ์อินทรีดำรับคำสั่งของหรงเยี่ย พวกเขาเข้าไปในภูเขาเม่าที่ถล่มลงมาด้วยความเร็วสูงสุด ส่วนหรงเยี่ยก็เดินทางไปอีกเส้นทางหนึ่งพร้อมกับทหารเกราะเงิน

ชั่วระยะเวลาเพียงไม่กี่วัน ผู้ลี้ภัยในอำเภอหลินอันก็กระจายตัวไปทั่ว ระหว่างทางที่หรงเยี่ยเดินทางไปยังอำเภอหลินอัน เขาได้จัดการกับศพของผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์น้ำท่วมมากมาย รวมถึงผู้ได้รับบาดเจ็บ แต่สำหรับพวกขององครักษ์อินทรีดำที่ส่งออกไป พวกเขาก็ยังไม่พบหมอหญิงที่ชื่อไป๋เจาเสวี่ย......

เขาวนเวียนอยู่รอบอำเภอหลินอันอยู่หลายวัน และองครักษ์อินทรีดำคนสุดท้ายที่ยังตามหาไป๋ชิงหลิงไม่พบก็กลับมา

เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่งและรายงานอยู่เบื้องหน้าของหรงเยี่ยว่า “นายท่าน ข้าน้อยค้นหาจากทิศตะวันตกลงมา และคนหาทางด้านแม่น้ำด้านล่างอำเภอหลินอันอย่างละเอียด ไม่ว่างเว้นแม้แต่หมู่บ้านเดียว แต่ข้าน้อยก็ไม่เห็นแม่แต่เงาของหมอหญิงไป๋ชิงหลิง แต่พวกเราได้เบาะแสของหมอหญิงไป๋เจาเสวี่ยจากหมอหลวงฮั่วและหมอหลวงจ้าวมาพอสมควร”

“หมอหลวงฮั่วกล่าวว่าครั้งสุดท้ายที่พบนางก็ตอนอยู่ที่หมู่บ้านเซี่ยหยาง นางได้ขออนุญาตหมอหลวงฮั่วไปตรวจสอบที่หมู่บ้านเซี่ยซินตามลำพัง ให้หมอหลวงฮั่วเดินทางมายังอำเภอหลินอัน และนางจะมารวมตัวกับหมอหลวงฮั่วที่นั่น......”