ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 232

"ถูกต้อง!" อิงซากล่าว

ไป๋ชิงหลิงจับมือซ้ายของหรงจิ่งหลินแล้วกางฝ่ามือออก

หรงเยี่ยมองความคิดนางออกและกล่าวว่า: "จิ่งหลินมีลายมือขาด มีดเล่มนั้นไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้อย่างชัดเจน และข้าจะไม่ยอมให้เขาตกอยู่ในอันตรายอีก ถูกท่านอ๋องต้วนบงการ"

จู่ๆ ไป่ชิงหลิงก็เงยหน้าขึ้นมองเขา ไม่สามารถทำให้น้ำตาหยุดไหลออกมาได้ นางกำมือของหรงจิ่งหลินแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ความทุกข์และความคับแค้นใจที่เพิ่มขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของนาง

บางส่วนมาจากเจ้าของร่างเดิมและบางส่วนมาจากปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของนางเอง

"ท่านอ๋องต้วนเอายาพิษแปดชนิดให้จิ่งหลิน" นางลดสายตาลงจับมือหรงจิ่งหลินไว้ข้างหน้าแล้วถามด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

หรงเยว่พยักหน้า แล้วส่งเสียง“อืม”

หมอซูที่อยู่ข้างๆ กลับมารู้สึกตัวและถอนหายใจ "หมอหญิงไป๋ เจ้าไม่รู้หรอก ตอนที่ข้าน้อยเข้าไปช่วยซื่อจื่อน้อย เขาเหลือลมหายใจเพียงเฮือกเดียว นอกจากนี้ ฝ่ามือซ้ายของซื่อจื่อน้อยก็มีรอยขีดข่วนจากคมมีดยาวเช่นกัน โชคดีที่ซื่อจื่อน้อยดิ้นรนอย่างหนักและต่อต้าน จึงรอดมาได้”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจของไป่ชิงหลิงก็บีบรัดแน่น จนนางก็หายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวดหัวใจ

นางสามารถจินตนาการถึงฉากที่ทาสชั่วของจวนท่านอ๋องต้วน วางยาเด็กได้แล้ว

พวกเขาบ้าไปแล้วแน่ๆ

ความเกลียดชังและความเจ็บปวดพันกันกลายเป็นความบาดหมางนองเลือด

หรงจิ่งหลินจับเสื้อผ้าของนางแน่นและพูดทั้งน้ำตาว่า "ท่านแม่ ดูสิ ข้าเป็นลูกของท่านจริงๆนะ"

"ใช่ เป็นลูกของแม่" ไป๋ชิงหลิงย่อตัวลงและกอดหรงจิ่งหลินไว้ในอ้อมแขนของนาง...

เป็นลูกของนางนั่นเอง!

มันเป็นเรื่องจริง ไม่ผิดแน่

ไป่ชิงหลิงจับไปที่หัวของเขา กดใบหน้าของนางกับใบหน้าเล็กๆของเขา ร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้

หรงเยว่นึกถึงไป๋ชงเซิงขึ้นมาในตอนนี้

ทันใดนั้นเขาก็หันศีรษะไปมองหาร่างของไป๋ชานเชิง และพบว่านางยืนอยู่คนเดียวหลังต้นไม้ใหญ่ ครึ่งตัวพิงอยู่ข้างต้นไม้ น้ำตาไหลอาบหน้า!

เห็นหรงเยี่ยจ้องมาที่นาง นางมองเขาอย่างอาฆาต จากนั้นก็หันหลังวิ่งหนีไป

หรงเยี่ยรีบไล่ตามเขาและจับไป๋ชงเซิงได้ในสวนดอกท้อ

เขาอุ้มนางขึ้นมา เช็ดน้ำตาของนาง และพูดว่า "เวลาที่เจ้าร้องไห้มันดูไม่สวยเลย"

“เจ้ามันเป็นคนชั่วร้าย เจ้ากลั่นแกล้งให้แม่ของเจ้าต้องร้องไห้ และขอให้หรงจิ่งหลินจับตัวนางไป...ฮือ ไป๋ชงเซิงสะบัดมือของเขาออก ก่นด่าพลางร้องไห้

หรงเยว่มองดูนางร้องไห้เงียบๆ

เขาไม่เคยปล่อยให้เด็กคนหนึ่งงอแงขนาดนี้ และรออย่างอดทนเช่นตอนนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาจะทำให้เด็กหยุดร้องไห้อย่างแน่นอน

ไป๋ชิงหลิงเดินออกจากสวนพร้อมกับหรงจิ่งหลิน

นางชำเลืองมองเขาด้วยดวงตาสีแดง จากนั้นมองไปที่ไป่ชานเชิงที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขน และหันหน้าหนีในวินาทีต่อมาและพูดว่า "เข้าไปในหุบเขาเถอะ"

“เขาไม่ใช่” ไป๋ชานเชิงก้มหน้าลง เล่นกับเสื้อผ้าด้วยมือทั้งสองข้าง แต่ใบหน้าสีชมพูของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง “เขาแย่มาก เขาทำให้ท่านแม่ร้องไห้ ข้ามีแค่ท่านแม่”

ไป่จิ่งหลินเกาจมูก: "เอาล่ะ แม่ไม่ต้องการพ่อของเข้า แต่ต้องการแค่เจ้า"

"นั่นไม่ได้!" ไป๋ชงเซิงเงยหน้าขึ้นกะทันหันด้วยสีหน้ากังวล

เมื่อเห็นนางเช่นนี้ ไป๋จิ่งหลินก็รู้ว่านางมีปากที่แหลมคมและจิตใจที่มั่นคง และเห็นได้ชัดว่าในใจนางมีความสุขมาก แต่นางต้องการแสร้งทำเป็นว่าไม่สนใจ

ใบหน้านี้ไม่เหมาะกับการแสดงเลยสักนิดจริงๆ

"ทำไมไม่ได้ล่ะ ในอดีตเจ้าก็มีแต่แม่ ถ้าเจ้าให้พี่จิ่งหลินอยู่ในหุบเขาเซียนไหล เจ้าก็จะได้เพื่อนเล่นไง" ไป่ชิงหลิงจู่ๆ ก็มีความคิดที่ไม่ดีในใจ

ถ้านางแย่งหรงจิงหลินไปจากหรงเยี่ย จะเกิดอะไรขึ้นกับเขา?

ไป๋ชงเซิงไม่คิดเช่นนั้น นางยังคงปรารถนาที่จะมีชีวิตร่วมกับพ่อแม่และน้องชาย...

นางกระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย "ข้ามีเพื่อน แต่ท่านแม่ไม่มีเพื่อน ข้าบอกได้เลยว่าเสด็จพ่อของหรงจิ่งหลินชอบเจ้ามาก ข้าต้องยอมรับเขาอย่างไม่เต็มใจ"

“พี่สาว เขาเป็นเสด็จพ่อเจ้าด้วย”

“เขาเป็นของเจ้า” ไป๋ชงเซิงพูดด้วยความโกรธ

หรงจิงหลินอธิบายด้วยความหงุดหงิด: "เขาเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดเจ้าด้วย ไม่ใช่ของข้าคนเดียว"

“นั่นไม่ใช่ของข้าคนเดียว”

"เอาล่ะ!" ไป่ชิงหลิงจับมือของไป๋ชงเซิง มองไปที่ใบหน้าที่มีรอยขีดข่วน แล้วพูดอย่างเป็นทุกข์ "ให้ท่านแม่ล้างแผลเจ้าหน่อย"