ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 231

นางไม่คิดว่าโชคชะตาของนางจะแย่ขนาดนี้หลังจากออกจากเมืองหลวงมานานกว่าครึ่งเดือนนางก็ถูกเขาจับได้เมื่อนางกลับไปที่หุบเขาเซียนไหลเป็นครั้งแรก

นางคิดว่า...เขาจะไม่มาที่นี่ ท้ายที่สุดแล้วอำเภอหลินอันและเมืองเหยี่ยนหนานอยู่ทางใต้และอีกแห่งอยู่ทางตะวันตก

นางคิดว่ามันเป็นเพียงครั้งเดียว ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

แต่ทันทีที่เขาเดินออกจากหุบเขาเซียนไหลเขาก็เห็นสุนัขเฝ้าทางเข้า

เมื่อนางจำสุนัขตัวนั้นได้ว่าเป็นหมาป่าหิมะข้างท่านอ๋องหรง หมาป่าหิมะก็ส่งสัญญาณให้หรงเยว่

อย่างไรก็ตาม นางยังคงไม่สามารถหลีกเลี่ยงเขาได้ทันเวลา

นี่คือเกียรติยศครั้งสุดท้ายของนาง...

แต่หลังจากที่หรงเยว่ถูกนางผลักออกไป เขาไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว เขาหยุดที่จุดเดิมแล้วมองนางด้วยความสงสาร

แต่ดวงตาของเขาทำให้ไป๋ชิงหลิงเศร้าและเจ็บปวด และปล่อยให้อารมณ์ที่อดกลั้นของนางในวันนี้ได้รับการปลดปล่อยในทันที

นางทรุดลงแล้วร้องว่า "ไปเถอะ จิงหลินต้องการแม่"

"ใช่!" หรงเย่กำหมัดแน่นและจ้องมองนางอย่างร้อนแรง "จิงหลินต้องการแม่เสมอ และเขาก็ต้องการแม่เสมอ"

ขณะที่เขาพูด เขาก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วเดินช้าๆ ไปหานาง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ไป๋ชิงหลิงก็ก้าวถอยหลังอีกครั้งและพูดอย่างอ่อนแรง "ในเมื่อเจ้ารู้ว่าจิงหลินกำลังคิดอะไรอยู่ เจ้าก็ไม่ควรมาหาข้าอีก เจ้าก็รู้ว่าข้าจะไม่สัญญากับเจ้าที่จะมีผู้หญิงนอกจากข้า มิเช่นนั้นเจ้าก็สามารถเลือกคนอื่นได้ ตอนนี้เจ้ามาถึงจุดนี้แล้ว ทั้งข้าและเจ้าไม่มีทางเลือก ข้าจะไม่บ่นเกี่ยวกับคำสัญญาที่เจ้าล้มเหลว เราต่างก็ไม่ผิด"

หลังจากที่นางพูดจบ นางก็หันหลังและจากไป

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่นางหันกลับมา ร่างเล็กๆ วิ่งออกมาจากป่า กอดต้นขาของนางและร้องเสียงดัง "ท่านแม่ ท่านไม่ต้องการจิงหลินจริงๆแล้ว!"

นางร้องเรียก สูดลมหายใจเล็กน้อย และมองลงไปที่เด็กตรงหน้านาง...

นางจ้องมองเด็กที่เท้าของนางด้วยความประหลาดใจ แต่นางไม่คาดคิดว่าหรงจิ่งหลินจะมาด้วย

เขาร้องไห้ทั้งน้ำตาทั่วใบหน้าเหมือนเด็กที่ถูกทอดทิ้ง กอดนางอย่างช่วยไม่ได้และตะโกน "ท่านแม่ ท่านอย่าจากจิ่งหลินไปอีกเลย หากท่านจะไม่กลับเมืองอีกแล้ว ข้าก็จะไม่กลับ ข้าจะอยู่ที่หุบเชาเซียนไหล จิ่งหลินก็จะอยู่ที่หุบเขาเซียนไหลกับท่านและน้อง ท่านแม่ ท่านอย่าจากจิ่งหลินไปเลย ท่านเคยพูดว่าจะตัดเย็บเสื้อผ้าใหม่ให้ข้าหนึ่งชุด ท่านดูสิ...... วันนี้จิ่งหลินใส่ชุดที่ท่านแม่ตัดให้......"

หรงจิ่งหลินจับชุดของนางแน่นเพราะกลัวว่าจะสูญเสียแขนอีกครั้ง

หัวใจของไป๋ชิงหลิงเจ็บปวดมากจนหายใจไม่ออก ทุกครั้งที่นางต้องเผชิญหน้ากับหรงจิ่งหลิน นางจะรู้สึกผิดอยู่เสมอ

นางรู้สึกว่านางทิ้งเขาไปแล้ว...

นางวางมือบนหลังของเขา เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีคราม แล้วหลับตาแน่น

มือของเขาวางลงบนเอวของนาง เขากอดนางแน่นและพูดว่า "หยิงชาไปขโมยเจ้าสาวขององค์ชายต้วนโดยบังเอิญเมื่อห้าปีที่แล้ว และมอบยาแห่งความรักให้กับข้านี้ ประจวบเหมาะกับ... ผู้หญิงงี่เง่าคนนี้ก็ได้รับพิษจากความรักเช่นกัน และนางก็ถูกจัดให้มอบนางให้กับเฉียนจิ่วในหมู่บ้านจางชู"

ร่างกายของไป๋จิ่งหลิงสั่นอย่างรุนแรง และนางมองลงไปที่เด็กคนนั้นด้วยความไม่เชื่อ

นางรู้สึกเหมือนกำลังเห็นภาพหลอน

นางต้องป่วยและจินตนาการว่าหรงจิ่งหลินเป็นลูกของนาง

ในเวลานี้อิงซาและอิงอู๋ออกมาจากป่าและคุกเข่าข้างหนึ่งบนพื้น

อิงอู๋กล่าวว่า "เด็กผู้หญิง ในคืนที่องค์หญิงต้วนคลอดบุตร กองทัพของเจ้าชายเพิ่งกลับไปที่เฉาจิ้ง และเราเพิ่งรู้ว่าองค์หญิงต้วนกำลังตั้งท้องพร้อมกับเชื้อสายของเจ้าชายของเรา เมื่อเราไปถึงองค์หญิงต้วนก็ถูกประหารชีวิตแล้ว และอิงซาแย่งตัวซือจื่อน้อยกลับมาจากคนของเจ้าชายต้วนแต่... ซือจื่อน้อยถูกคนขององค์ชายต้วนฉีดพิษหลายชนิด เขากำลังจะตาย ทำให้ร่างกายของซือจื่อน้อยอ่อนแอตลอดเวลา"

อิงซามองไปที่ไป๋ชิงหลิงจากนั้นก้มศีรษะลงและพูดอย่างขอโทษว่า "ข้าขอโทษ แม่นางไป๋คืนนั้นข้าพาเจ้าออกไปเพื่อให้ยาแก้พิษแก่นาย ... ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้สมควรตาย"

"อะ...อะ...อะไรกัน..." หมอเทวดาซูตกใจกลัว

จื่ออีก็กลัวเช่นกัน

แน่นอนว่าไป๋ชิงหลิงหวาดกลัวไม่น้อยไปกว่าพวกเขา

นิ้วของนางแตะลงบนหัวของหรงจิ่งหลินอย่างสั่นเทา และเสียงของนางก็สั่นขณะที่นางถามว่า "เจ้าหมายถึง... เด็กคนนี้... ที่พวกเจ้าแย่งมันคืนมาจากองค์ชายต้วน แต่แย่งมาจากแม่นมแห่งจวนอ๋อง..."