ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 230

นี่เป็นครั้งแรกที่หรงเยี่ยรู้สึกว่าคำอธิบายนั้นอ่อนแอและไร้พลังเป็นอย่างมาก เขาวางมือของเขาลงบนศีรษะของนาง โอบกอดนางไว้ในอ้อมแขน เกลี้ยกล่อมนางด้วยเสียงอันนุ่มนวล “ข้ามาที่นี่เพื่อรับเจ้าและท่านแม่ของเจ้ากลับไปยังเมืองหลวง แต่ก่อนที่จะไปจากที่นี่ ข้าตัดสินใจจะแต่งงานกับท่านแม่ของเจ้าที่เมืองเยี่ยนหนานก่อน”

“จริงหรือ?” หรงจิ่งหลินวิ่งเข้ามาด้านข้างของหรงเยี่ยและพูดออกมาด้วยใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

และไป๋ชงเซิงเองก็ตกตะลึงกับคำพูดดังกล่าวเช่นกัน “ท่านต้องการแต่งงานกับท่านแม่ของข้าที่นี่?”

“อ่า!” หรงเยี่ยพยักหน้าและถามออกมา “เวลานี้นางอยู่ที่ไหน เจ้าพาข้าเข้าไปได้หรือไม่?”

“แต่......” ไป๋ชงเซิงกัดริมฝีปากของนาง “หากท่านแม่เห็นท่าน นางจะต้องโกรธเป็นแน่”

“ข้าจะเกลี้ยกล่อมนาง!”

“เช่นนั้นท่านจะต้องทำให้ท่านแม่มีความสุข” ไป๋ชงเซิงกะพริบตาที่เปียกโชกของนางและพูดออกมาอย่างจริงจัง

หรงเยี่ยลูบศีรษะของนาง จัดผมที่ยุ่งเหยิงของนาง จากนั้นกล่าวออกมาว่า “ได้ ข้าจะทำให้ท่านแม่ของเจ้ามีความสุข แล้วเหตุใดเจ้าถึงอยู่ในสภาพเช่นนี้ เจ็บไหม?”

ไป๋ชงเซิงมองลงต่ำ พบว่าแขนเสื้อของนางมีรอยขาดเป็นทางยาว มีบาดแผลสองสามแห่งอยู่บนแขนด้านนั้น นางกล่าวออกมาด้วยความตกใจ “ข้าเป็นแผลได้อย่างไร?”

“รีบไปหาท่านแม่เร็ว บอกให้ท่านแม่ช่วยรักษาแผลให้เจ้า” หรงจิ่งหลินกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง

“แต่พวกเราต้องเข้าไปด้านในด้วยเส้นทางที่ข้าเพิ่งจะออกมาเมื่อครู่ มันเป็นเส้นทางที่เต็มไปด้วยพุ่มไม้ เจ้าไหวหรือไม่?” ไป๋ชงเซิงจ้องมองใบหน้าขาว ๆ และท่าทางที่เป็นกังวลของหรงจิ่งหลิน นางจึงถามออกมา

อิงซาก้าวออกไปด้านหน้า อุ้มหรงจิ่งหลินขึ้นมา “ข้าจะเป็นคนปกป้องซื่อจื่อน้อยเอง”

“เช่นนั้นให้เสด็จพ่อปกป้องน้องสาว”

“อ่า!” หรงเยี่ยหันหน้าไปยังทิศทางที่ไป๋ชงเซิงชี้พร้อมกับเดินตรงไป

เมื่อเข้าไปถึงสุดป่า หรงเยี่ยหยุดฝีเท้าของเขา เหลือบมองพุ่มไม้ข้างหน้าของเขา เห็นว่ามันคือป่าพุ่มไม้ที่เต็มไปด้วยหนามจำนวนมาก

บนกิ่งไม้ด้านหน้าของเขามีเศษผ้าสีชมพูชิ้นเล็ก ๆ ติดอยู่

หรงเยี่ยก้มหน้าลงมองเสื้อผ้าที่ไป๋ชงเซิงสวมอยู่โดยไม่รู้ตัว และมันก็เป็นสีชมพูอย่างที่เห็น

ขาเอื้อมมือไปหยิบผ้าสีชมพูที่แขวนอยู่บนกิ่งไม้ออกมา ขมวดคิ้วพร้อมกล่าวว่า “ครั้งหน้าหากต้องเจอเรื่องราวเช่นนี้อีก เจ้าจะต้องเขียนจดหมายใส่กระดาษและให้เจ้าแมวเป็นคนนำออกมา พ่อเข้าใจในสิ่งที่เจ้าเขียน”

พ่อ......

ไป๋ชงเซิงมองไปที่ผ้าสีชมพูในมือของเขาด้วยความสับสน จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองหรงเยี่ยอีกครั้ง

คำว่า “พ่อ” ที่ออกมาจากปากของเขา ทำให้นางมีความรู้สึกและอารมณ์ที่แปลกไป

นางเบะปาก จากนั้นก็อ้าปากออกมาอีกครั้ง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถามเกี่ยวกับเรื่องคำว่า “พ่อ” ออกมาอย่างไร สุดท้ายนางก็กัดริมฝีปากของนางไว้ พูดออกมาด้วยความหดหู่ใจ “ข้าเข้าใจแล้ว”

พูดจบนางก็จงใจเปลี่ยนเรื่อง ชี้ไปยังพุ่มไม้ซึ่งอยู่ด้านหน้าและพูดว่า “ท่านเห็นเส้นทางเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านหน้าหรือไม่ ข้าเพิ่งจะออกมาจากเส้นทางนั้น ขอแค่ท่านตรงไปตามเส้นทางนั้น ก็สามารถเข้าไปด้านในของหุบเขาได้ แต่......ท่านห้ามทำอะไรตามใจในหุบเขาเป็นอันขาด ท่านจะต้องทำตามที่ข้าพูด”

“ตกลง” หรงเยี่ยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน

หรงเยี่ยมองไปยังทิศที่เสวี่ยหลางวิ่งเข้าไปด้วยสายตาอันเฉียบคม ได้ยินเสียงบางอย่างดังออกมาจากทางพุ่มไม้ ราวกับว่ามันเป็นเสียงของอะไรผ่านสิ่งที่กำลังเคลื่อนที่

เขาไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย วางไป๋ชงเซิงลงบนพื้น จากนั้นก็รีบไล่ตามเสวี่ยหลางเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นาน ร่างสีน้ำเงินก็วิ่งออกมาจากพุ่มไม้ ดวงตาของหรงเยี่ยจมลง เขากระโดดลงไปด้านหน้าของร่างดังกล่าว และขวางทางของคนผู้นั้นเอาไว้

และคนผู้นั้นก็คือไป๋ชิงหลิงที่หรงเยี่ยตามหามาโดยตลอด!

ในตอนที่นางเห็นหรงเยี่ย ใบหน้าของนางซีดขาวด้วยความตกใจ

นางคิดไม่ถึงเลยว่านางจะโชคร้ายถึงเพียงนี้ นางแค่อยากกลับมาดูไป๋ชงเซิงเท่านั้น แต่กลับมาถูกอีกฝ่ายจับได้

ฝีเท้าของนางหยุดลงทันที หันหลังและวิ่งกลับไป

ในตอนที่นางวิ่งออกไป หรงเยี่ยยื่นมือไปจับแขนของนางเอาไว้ ดึงนางกลับมาพร้อมถามออกไปว่า “เจ้ายังจะหนีไปที่ใดอีก!”

“เจ้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”

“ไปกับข้า”

“ข้าไม่มีทางกลับไปกับเจ้า หลังจากนี้เจ้าก็อย่ามารบกวนชีวิตของข้า ไม่ว่าเจ้าจะแต่งงานกับใครมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า ปล่อยข้า” มือท้องสองข้างของนางทุบลงบนหน้าอกของหรงเยี่ย พยายามใช้แรงผลักเขาออกไปพร้อมกับก้าวถอยหลังอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของนางก็สั่นไหวไม่ยอมหยุด