ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 229

เขาไม่อยากให้เสวี่ยหลางตาย

“ตามไป อิงอู๋ตามไปกับข้า คนอื่นรออยู่ที่นี่” ทันทีที่หรงเยี่ยพูดจบ เสวี่ยหลางก็กระโดดออกมาจากป่า

ด้านหลังของมันมีแมวตามออกมาตัวหนึ่ง

มันเป็นแมวที่มีใบหน้าแห่งความเกียจคร้าน แสงสีเขียนในดวงตาของมันเป็นเหมือนแสงแห่งมรกต

หรงจิ่งหลินเห็นดวงตาสีเขียวแห่งความโกรธ เขาตะโกนออกมาด้วยความดีใจ “เป่าลี่ว์ นั่นมันเป่าลี่ว์!”

“เหมียว~” เป่าลี่ว์หยุดอยู่ตรงทางเข้าของป่าดอกท้อ หลังจากนั้นก็หมอบลงพื้นและร้องออกมาสองสามครั้ง

หรงจิ่งหลินรีบวิ่งเข้าไป นั่งลงอยู่ตรงหน้าของเป่าลี่ว์และกล่าวว่า “เป่าลี่ว์ น้องสาวอยู่ด้านในหรือไม่?”

“เหมียว!”

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดอะไร แต่น้องสาวสามารถฟังสิ่งที่เจ้าพูดรู้เรื่อง เจ้ากลับไปบอกน้องสาว ข้ากับเสด็จพ่อมารอทางและท่านแม่อยู่ด้านหน้าหุบเขาเซียนไหล ทำให้นางเปิดประตูให้พวกข้าหน่อย”

เสวี่ยหลางวิ่งวนไปรอบ ๆ เป่าลี่ว์ ดมขนบนร่างกายของเป่าลี่ว์เป็นครั้งคราว

เป่าลี่ว์ยกตีนแมวขึ้นด้วยความขยะแขยง ผลักจมูกของสุนัขอย่างเสวี่ยหลางออกไป ลุกขึ้นยืน ส่งเสียงร้องยาว ๆ ให้หรงจิ่งหลิน “เหมียว” กระโดดเข้าไปในป่าดอกท้อ และหายเข้าไปในป่าดอกท้อในชั่วพริบตา

และในตอนที่เป่าลี่ว์จากไป เสวี่ยหลางก็กระโดดเข้าไปในป่าทันที

หรงจิ่งหลินคิดจะตามเข้าไป แต่ถูกอิงอู๋ห้ามเอาไว้ “ซื่อจื่อน้อย ค่ายกลนี้มีผลกับมนุษย์เท่านั้น ไม่มีผลกับเสวี่ยหลางและเป่าลี่ว์ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงเสวี่ยหลาง”

หรงจิ่งหลินยืนอยู่ที่เดิม จ้องมองทิศทางที่เสวี่ยหลางและเป่าลี่ว์หายไป หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความกังวล......

ไม่รู้ว่าท่านแม่อยู่ในหุบเขาเซียนไหลหรือไม่ ไม่รู้ว่าน้องสาวจะเปิดทางตันของหุบเขาเซียนไหลได้หรือเปล่า ไม่รู้ว่า......

สรุปก็คือ เวลานี้เขาตื่นตระหนกและกังวลเป็นอย่างมาก

อีกด้านหนึ่ง เป่าลี่ว์เข้าไปในตรอกเล็ก ๆ ในหุบเขาเซียนไหล วิ่งตรงเข้าไปในป่าไม้สีเขียว และได้พบกับไป๋ชงเซิง......

“เป่าลี่ว์ เจ้าไปไหนมา ข้าตามหาเจ้าไปทั่วแล้ว” ไป๋ชงเซิงเห็นมันกำลังวิ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว นางอุ้มเป่าลี่ว์ขึ้นมาในอ้อมแขน จากนั้นก็หมุนไปรอบ ๆ

เป่าลี่ว์หรี่ตาทั้งสองข้าง และก่อนความวุ่นวายให้นาง

รอให้ไป๋ชงเซิงกอดและล้มไปกับพื้นพร้อมกับมัน เป่าลี่ว์ก็กระโดดออกจากอ้อมแขนของนางไปยังพื้นที่ว่างด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็กระโดดเข้ามาด้านหน้าของไป๋ชงเซิงอีกครั้ง พร้อมกับส่งเสียงออกมาว่า “เหมียว เหมียว เหมียว”

ร่างกายของไป๋ชงเซิงแข็งทื่อ เงยหน้าขึ้นมองเป่าลี่ว์อย่างรวดเร็ว “เจ้าพูดอะไรของเจ้า?”

“เหมียว เหมียว~”

“เจ้าผีน้อยหรงจิ่งหลินมาแล้วอย่างนั้นหรือ แถมยังพาเสวี่ยหลางมาด้วย” ไป๋ชงเซิงนั่งลงพื้น จากนั้นก็ถามออกมาด้วยความตกใจ “พวกเขาอยู่ด้านนอกอย่างนั้นหรือ?”

“เหมียว~”

“พระเจ้า หรงจิ่งหลินเพียงคนเดียวจะมาที่นี่ได้อย่างไร ข้าต้องไปรายงานท่านแม่” ไป๋ชงเซิงลุกขึ้นยืน ในตอนที่กำลังไปหาแม่ของตนเอง จู่ ๆ นางก็นึกถึงคำพูดที่ไป๋ชิงหลิงพูดกับนางไว้เมื่อไม่นานมานี้

ฝีเท้าของนางค่อย ๆ ช้าลง จ้องมองไปที่ใบหน้าของหรงเยี่ยด้วยความประหลาดใจ และหรงเยี่ยเองก็หันมามองนาง ตอนที่เห็นบาดแผลบนร่างกายของนาง หรงเยี่ยขมวดคิ้วขึ้นมาทันใด และเดินเข้ามาหานางโดยไม่รู้ตัว

ในตอนที่เดินมาถึงหน้านาง เขาอุ้มลูกของเขาขึ้นมาโดยไม่พูดอะไร

ในตอนนี้หรงเยี่ยถึงได้รู้ว่าอะไรคือความสุขของการที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง

นี่คือ......ลูกสาวของเขา

“ท่านลุงอ๋องหรง ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?”

“ข้ามาพาเจ้ากลับบ้าน” หรงเยี่ยลูบศีรษะของนางด้วยความเจ็บปวด ใช้ปลายนิ้วเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าของนางอย่างอ่อนโยน และดวงตาของเขาก็จับจ้องไปที่รอยข่วนบนแก้มของนาง

แม้ว่าบาดแผลจะบางมาก แต่มันอยู่บนร่างกายของเซิงเอ๋อร์ เขาจึงรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

มันอดเป็นห่วงไม่ได้เลยจริง ๆ

จู่ ไป๋ชงเซิงก็ร้องไห้ออกมา “ท่านไม่ต้องการท่านแม่แล้วใช่ไหม......ท่านแม่จึงไม่อยากพบท่านอีกต่อไปแล้ว......หลังจากนี้ข้าก็ไม่สามารถเล่นกับหรงจิ่งหลินได้อีก ข้าเพียงแค่ออกมาพบหน้ากับหรงจิ่งหลินแล้วจะกลับไป หากท่านไม่ต้องการท่านแม่ของข้า ท่านก็ไม่ต้องมาหาพวกข้าอีก”

“ใครบอกว่าข้าไม่ต้องการพวกเจ้า!” เปลือกตาของหรงเยี่ยกระตุกอย่างรุนแรงสองสามครั้ง

ไป๋ชงเซิงเช็ดน้ำตาพร้อมกับกล่าวว่า “ท่านแม่บอกว่าพวกเราจะไม่กลับไปยังเมืองหลวงอีกต่อไป จะต้องเป็นเพราะท่านรังท่านแม่เป็นแน่”

“ข้า......”