ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 236

สีแดงบนใบหน้าของไป๋ชิงหลิงเข้มขึ้นเรื่อยๆ ในยามนางดูเหมือนคนเมาเล็กน้อยหลังจากดื่มเหล้าเข้าไป เห็นแล้วลูกกระเดือกหรงเยี่ยก็กลิ้งไปมา

ไป๋ชิงหลิงก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเขา นางจึงไม่กล้าขยับอีกเพราะกลัวเขาจะ ‘ทิ้ง’ นางไว้ที่นี่

นางรีบหยิบตะเกียบขึ้นมากินเข้าไปเต็มปากเต็มคำโดยพยายามให้อิ่มท้องก่อน

ชายที่อยู่ข้างกายดื่มเหล้าไปครึ่งเหยือกแล้ว เมื่อเห็นว่านางกินไปเกือบหมดเขาก็รินเหล้าหนึ่งแก้วแล้วยื่นให้นาง

นางเหลือบมองมัน เอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาดื่มหมดในอึกเดียว

หลังจากดื่มแล้ว ตอนนั้นเองที่ไป๋ชิงหลิงตระหนักว่าเหล้านั้นไม่อร่อยอย่างยิ่ง นางแสบคอจนน้ำตาแทบเล็ดรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย

นางพิงโต๊ะ สำลักอย่างรุนแรงสองสามครั้ง

หรงเยี่ยใช้แขนโอบเอวนาง กดนางไว้ในอ้อมแขนแล้วพูดว่า “เจ้าดื่มเร็วเกินไป”

“อะแฮ่ม...ไม่ชอบ...แค่ก...เหล้าแบบนี้ ไม่หวานเลย”

“เจ้าชอบของหวานหรือ?”

“อืม เหล้าผลไม้ของชิงอีกลมกล่อมและหวานมาก ข้าชอบ” นางเงยหน้าขึ้นพูด

นางทำตัวราวแมวอยู่ในอ้อมแขนเขา เบ้าตาเรืองแสงเป็นประกายจากการเปียกน้ำ ใบหน้าเล็กแดงทั้งร้อน

หลังจากดื่มเหล้าไปหนึ่งจอก ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าร่างของนางกำลังลอย เหตุผลของนางค่อยๆ หายไป ดังนั้นนางจึงกล้าหาญมากขึ้น

นางใช้มือโอบรอบร่างเขา ซุกคางมนไว้บนอกเขา เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ข้าอิ่มแล้ว”

“อยากกินอีกสักหน่อยไหม?” ดวงตาคมสบเข้ากับริมฝีปากสีกุหลาบของนาง

นางยิ้มมุมปาก แล้วพูดเสียงเบาว่า “เหล้าของท่านแรงมาก ข้าอยากพัก พาข้าไปพักผ่อนหน่อย”

เขากัดฟันยกมือขึ้นแตะหน้านางแล้วพูดว่า “สาวน้อย เจ้ากำลังเล่นกับไฟ”

อุณหภูมิแผดเผารวมทั้งสีแดงผิดปกติบนใบหน้านางบอกหรงเยี่ยอย่างไม่ต้องสงสัยว่า...หญิงผู้นี้ดื่มไม่เก่งจริงๆ!

“เจ้าเมาแล้ว”

“ข้าเมาหรือ?” นางยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วยิ้มอย่างโง่เขลา “จิ่งหลินมาให้แม่กอดหน่อย”

สีหน้าหรงเยี่ยมืดมน เขายื่นมือออกไปผลักมือที่อยู่ไม่สุขของนางออก แล้วบีบใบหน้าของนางอย่างแรง

นางร้องด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับรีบปิดหน้า “เจ็บ”

“ไป๋ชิงหลิงมองข้าให้ชัด ข้าคือใครสำหรับเจ้า” ใจเขาทั้งร้อนรุ่มและหงุดหงิด

หลังจากดื่มแล้ว ไป๋ชิงหลิงดูง่ายที่จะหลอกล่อ แต่นางกลับจำเขาเป็นลูกชายของนาง นี่เป็นเรื่องที่น่ากลัวสำหรับหรงเยี่ย

เขาบีบคางนางแน่น

ความเจ็บปวดเกิดขึ้นอีกครั้ง สติของไป๋ชิงหลิงกลับคืนมาเล็กน้อย

นางพยายามอย่างเต็มที่ที่จะมองเขาด้วยดวงตาที่เบิกออกกว้าง “ท่าน...ท่านอ๋อง...”

“เรียกข้าว่าสามี ชายา!”

“สา...มี!”

“เรียกอีก!”

“สามี!”

“เรียกอีกครั้ง!”

“สามี สามี สามี...”

นางก้มหน้าลงเอ่ยคำว่า ‘สามี’ อย่างเป็นเรื่องเป็นราว ใบหน้าบอบบางดูไร้เดียงสาเล็กน้อย หน้าตาดูน่ารักกว่าปกติ

เขาหยิกหน้านางอีกครั้งแล้วพูดว่า “ครั้งหน้าห้ามมองผิดอีก ข้าเป็นสามีเจ้าและเจ้าคือชายาข้า”