ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 237

ภาพที่ค้างในใจนางมีเพียงหรงเยี่ยกอดนางและกระแทกร่างนางครั้งแล้วครั้งเล่า

นางรู้สึกว่านางถูกเขาพาขึ้นไปบนสวรรค์

ซึ่งเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงว่ามันจะ...น่าหวาดเสียวมาก!

เขาลุกขึ้นนั่งกอดนางแน่นจากด้านหลัง

นางหันหน้าไปในทันใด ทันใดนั้นริมฝีปากก็แนบกับใบหน้าของเขา

หรงเยี่ยแยกยิ้มบางๆ นางเคลื่อนริมฝีปากออก จ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า “เราควรลุกขึ้นจัดระเบียบให้เรียบร้อยได้แล้ว”

“ให้พวกเขาทำความสะอาด”

“ไม่ ไม่ ไม่เด็ดขาด!” หากให้จื่ออีมาเห็นว่าเมื่อคืนนี้นางบ้าพอๆ กับหรงเยี่ยแล้วในอนาคตนางจะมองคนอื่นได้อย่างไร จัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองจะดีกว่า มีผ้าห่ม...โต๊ะเครื่องแป้ง...

อ่า!

นางบ้าไปแล้วจริงๆ ทำไมเมื่อคืนนี้นางถึงดื่มลงไปได้กันนะ

หรงเยี่ยกอดนางจากด้านหลัง มองดูท่าทางบ้าคลั่งของนางอย่างความสุข

“ชายาลุกขึ้นไปล้างตัวเถอะ” เขาม้วนผ้าข้างตัวนาง แล้วซบหน้าลงบนร่างนาง

แขนแข็งแรงโอบนางไว้ อุ้มนางขึ้นเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว แล้วเตะกลอนประตูให้เปิดออก

ไป๋ชิงหลิงหยุด “เดี๋ยว อย่าเพิ่งออกไป!”

“ไม่ต้องกลัว” เขากอดนาง ก้าวข้ามธรณีประตูแล้วเดินออกจากห้องไป

จื่ออีกับชิงอียืนเฝ้าอยู่นอกประตู

สาวใช้ทั้งสองเหลียวหลัง จากนั้นจึงเม้มปากกลั้นยิ้ม หันไปหาหรงเยี่ยกับไป๋ชิงหลิงแล้วทำความเคารพ “ข้าน้อยคารวะอ๋องหรงและพระชายาหรง!”

“ทำความสะอาดห้อง”

“ไม่ต้อง พวกเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป ข้าจะกลับมาทำความสะอาดเอง” ไป๋ชิงหลิงรู้สึกกระวนกระวายใจทันที นางวางมือบนไหล่เขา แล้วเหวี่ยงขาดิ้นรนอย่างแรง

จื่ออีกับชิงอีมองเข้าไปข้างใน แล้วเข้าใจทันทีว่าทำไมไป๋ชิงหลิงถึงตื่นตระหนก

ทั้งสองเม้มปากกลั้นยิ้ม แล้วรีบเดินเข้าไปในห้อง

เมื่อเห็นเช่นนี้ ไป๋ชิงหลิงก็ปิดหน้าด้วยความอับอายแล้วเริ่มร้องโหยหวน “ข้าไม่อยากพบใครแล้ว!!”

ในวันต่อมาหรงเยี่ยรับผิดชอบในการอพยพผู้ประสบภัยในอำเภอหลินอัน ส่วนเสิ่นหรูเหลียนรวบรวมคนท้องถิ่นเพื่อสร้างฝายกั้นแม่น้ำขึ้นที่ต้นน้ำ

ไป๋ชิงหลิงพาลี่ว์อีไปหมู่บ้านเซี่ยซินเพื่อพบหมอหลวงฮั่ว ส่วนเด็กทั้งสองอยู่ในหุบเขาเซียนไหลก่อนชั่วคราว

หลังจากที่อำเภอหลินอันถูกจัดการได้อย่างสมบูรณ์แล้ว ก็ผ่านไปอีกสิบวัน

เหล่าหมอหลวงล้วนเดินทางกลับ หรงเยี่ยกับไป๋ชิงหลิงก็กลับไปที่หุบเขาเซียนไหลเพื่อรับเด็กทั้งสองกลับเมืองหลวง

เอ๋อร์ซือถูกนางทิ้งไว้ที่หุบเขาเซียนไหลเพื่อพักฟื้นร่างกาย ลี่ว์อีอยู่เคียงข้างเพื่อดูแลเขา

ข่าวการแต่งงานของหรงเยี่ยกับไป๋ชิงหลิงที่ด้านนอกเริ่มเป็นข่าวครึกโครมไปเมื่อไม่กี่วันก่อน

เนี่ยเสี่ยวชิงคิดวนกลับไปกลับมานับพันครั้ง ไม่นับรวมการที่หรงเยี่ยวิ่งออกไปหาหญิงอื่นเพื่อแต่งด้วย

ในเวลานี้จู่ๆ นางก็นึกถึงเนี่ยเสี่ยวชิงที่ปรากฏตัวในตำหนักเฟิ่งหลวนเป็นครั้งคราวในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ฮองเฮาอู่รู้สึกปีติยินดีในหัวใจ “ลูกรักของข้าไม่ทำให้ข้าผิดหวังเลยจริงๆ”

“ใช่เพคะ ท่านอ๋องยังตรัสไว้อีกอย่าง ท่านให้ข้าน้อยนำเรื่องดีอีกหนึ่งเรื่องมากราบทูลต่อเหนียงเหนียงด้วยเพคะ” อิงเหลียนกล่าว

“พูดมาเร็ว” ฮองเฮาอู่พูดอย่างกระวนกระวายใจ

อิงเหลียนกล่าวว่า “นายของข้าพบมารดาผู้ให้กำเนิดตำซื่อจื่อจิ่งแล้วเพคะ”

ใบหน้าฮองเฮาอู่จมลง คิ้วนางขมวดพร้อมพูดว่า “มารดาผู้ให้กำเนิดจิ่งหลินคือองค์หญิงเสี่ยวชิงไม่ใช่หรือ?”

“ไม่ใช่เพคะ” อิงเหลียนหลุบตาลงแล้วพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง “ปีนั้นท่านอ๋องทรงถูกองค์หญิงเสี่ยวชิงวางยา แต่อ๋องหรงไม่ได้แตะต้องนาง เป็นอิงซาที่จับแม่นางไป๋ซึ่งเป็นหมอฝึกหัดเข้ามาทำหน้าที่แทนหมอทหารเพื่อให้นางจ่ายยาแก้พิษให้ท่านอ๋อง ท่านอ๋องทรงทราบเรื่องนี้ก่อนไปอำเภอหลินอันว่าหญิงคนนั้นก็คือแม่นางไป๋ในยามนี้ ดังนั้น...ท่านจึงเดินทางไปอำเภอหลินอันเพื่อยืนยันทุกอย่างกับแม่นางไป๋เพคะ”

“อะไรนะ!” ฮองเฮาอู่อุทานอีกครั้ง

หลวนอี๋ที่อยู่ด้านข้างก็เบิกตากว้างราวกับเห็นผีไม่ต่างกัน

อิงเหลียนไม่ได้หยุดสิ่งที่นางต้องการจะพูด “นอกจากนี้เด็กน้อยที่อยู่ข้างกายแม่นางไป๋ก็เป็นบุตรสาวของอ๋องหรงเช่นกันเพคะ”

หลวนอี๋กับฮองเฮาอู่หายใจไม่ออกในทันใด

เนื่องจากเกรงว่าฮองเฮาอู่จะเป็นลมจากความตื่นเต้น แม่นมหยางจึงรีบเข้าพยุงนาง

ฮองเฮาอู่ใกล้จะเป็นลมจากความตื่นเต้นแล้วจริงๆ แม่นมหยางประคองนางไปนั่งลงบนเบาะนุ่ม หยิบน้ำมันสมุนไพรออกมานวดให้ฮองเฮาอู่ท่ามกลางผู้คน

ฮองเฮาอู่สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่นางจะได้สติกลับคืนมา “เช่นนั้น...หมอไป๋ก็เป็นผู้พาเด็กคนนั้นกลับมาหาบิดา”