ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 238

"พูดเช่นนี้ก็ได้!"อิงเหลียนผลักเรือไปตามกระแสน้ำและยอมรับความคิดของฮองเฮาอู่

หลวนอี๋ปรบมือและตะโกน"มิน่าล่ะ....มิน่าล่ะ ตอนที่ข้าอยู่ที่ตำหนักจิ่งหลิว พระชายาเต๋อเคยบอกว่าดวงตาของจิ่งหลินคล้ายกับท่านพี่หญิงไป๋ ปากของเซิงเอ๋อร์คล้ายกับท่านพี่เจ็ด นี่ไม่ใบ่เรื่องบังเอิญสินะ ท่านพี่หญิงไป๋ปิดบังทุกคนแอบพาเซิงเอ๋อร์กลับมาเพื่อให้จำพ่อของนางได้"

หัวใจของอองเฮาอู๋กระตุก"เซิงเอ๋อร์ของวังนี้คงทนทุกข์ทรมานอยู่ข้างนอกไม่น้อยสินะ?"

"ข้าว่าไม่นะ ท่านพี่หญิงไป๋ อ่าไม่ใช่ ต้องเป็นพี่สะใภ้เจ็ด พี่สะใภ้เจ็ดเลี้ยงดูเซิงเอ๋อร์จนอ้วนพี แต่กลับมาดูท่านพี่เจ็ดสิ เลี้ยงดูจิ่งหลินอย่างไรก็ไม่รู้ให้โตมาแบบนี้"หลวนอี๋ดุ

ฮองเฮาอู่กลับแทบรอไม่ไหวที่จะได้เห็นเซิงเอ๋อร์ โดยเฉพาะตอนที่นางรู้ว่าเซิงเอ๋อร์เป็นลูกของหรงเยี่ย นางคิดว่านี่เป็นกรรมของเนี่ยเสี่ยวชิงชัดๆ

"แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเนี่ยเสี่ยวชิง ในตอนนั้นนายท่านของเจ้าอุ้มหรงจิ่งหลินกลับมาเหตุใดต้องบอกว่าเนี่ยเสี่ยวชิงเป็นคนคลอดเขาออกมา"ฮองเฮาอู๋ใจเย็นลง

อิงเหลียนพูดว่า"ในตอนนั้นนายท่านต้องการที่จะให้ตัวตนที่ชัดเจนและสอดคล้องกับเด็ก แต่เขากลับไม่สามารถตามหามารดาผู้ให้กำเนิดของเด็กได้ ส่วนองค์หญิงเสี่ยวชิงหลังจากที่รู้ว่านายท่านรู้แผนการของนางแล้ว นางก็ได้หนีไปก่อนแล้ว"

"ตุบ!"ฮองเฮาอู๋ทุบโต๊ะและพูดด้วยใบหน้าเศร้าหมอง"เนี่ยเสี่ยวชิงช่างกล้านัก อาศัยการสนับสนุนจากไทเฮา กระทำความผิดอย่างกำเริบเสิบสาน"

"ท่านอ๋องต้องการให้ฮองเฮาเหนียงเหนียงปิดบังองค์หญิงเสี่ยวชิงเรื่องของมารดาผู้ให้กำเนิดจิ่งซื่อจื่อที่ยังไม่ได้รับการเปิดเผยเขาบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญ หากก้าวพลาดเพียงครั้งเดียวก็จะทำลายเด็กทั้งสองได้ และองค์หญิงเสี่ยวชิงเป็นหายนะที่ใหญ่ที่สุดของเรื่องนี้ นายท่านขอให้ข้าน้อยอยู่กับเหนียงเหนียงและช่วยเหลือ"อิงเหลียนลดสายตาลงและเจตนาสังหารที่เยือกเย็นฉายผ่านดวงตาของเขา

ถึงเนี่ยเสี่ยวชิงจะไม่ตายแต่นางก็จะไม่มีวันอยู่แบบครบสามสิบสองประการแน่นอน

ตอนนี้นางพักอยู่ที่ตำหนักฮุ่ยหนิง ไม่กล้าทำไรกำเริบเสิบสาน แต่ตอนนี้นางได้แต่หวังว่าฮองเฮาอู๋จะนำนางออกไป

ฮองเฮาอู๋ตามไม่ทัน แต่แม่นมหยางรู้ความหมายที่อิงอู่จะสื่อ นางก้มลงกระซิบที่ข้างหูของฮองเฮาอู๋

หลังจากที่ฮองเฮาอู๋ได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของนางก็เย็นชาขึ้น ใบหน้าของนางก็ดูดุร้ายเล็กน้อย"นางเป็นองค์หญิงแล้วอย่างไร นางไม่ใช่มารดาของจิ่งหลินแต่กลับกล้าเสแสร้ง แล้วข้าจะไม่ลงโทษนางได้หรือ"

"เสด็จแม่ ท่านฟังแม่นมหยางเถอะ"หลวนอี๋หยุดความคิดที่บุ่มบ่ามของฮองเฮาอู๋

การลงโทษจะต้องลงโทษอย่างแน่นอน

แต่ถ้ามันลงโทษง่ายขนาดนั้น ท่านพี่เจ็ดคงไม่ส่งคนไปสอดแนมที่ตำหนักเฟิ่งหลวนก่อนหรอก

พวกเขาต้องวางแผนให้ดี และจัดการเนี่ยเสี่ยวชิงก่อนหน้าฮองเฮา

มิฉะนั้นหากนางอยู่ต่อหน้าฮองเฮา เนี่ยเสี่ยวชิงก็จะต้องเป็นไทแก่ตัว เรื่องในอดีตถ้าไม่สืบสวนก็คงไม่มีอะไรให้สืบสวน แต่ถ้าต้องสืบสวนขึ้นมา....เช่นนั้นคงเป็นเรื่องใหญ่

ฮองเฮาอู๋จ้องมองไปที่หลวนอี๋ ใจของนางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและสับสน อารมณ์ทั้งหมดเกี่ยวพันกันและในที่สุดก็ถูกครอบงำไปด้วยความสุข

อย่างไรนางก็ต้องมีความสุขขึ้นหน่อย ไม่ว่าสถานะของไป๋ชิงหลิงจะเป็นอย่างไร ตอนนี้นางเป็นคนให้กำเนิดลูก หรงเยี่ยก็ชอบนาง นี่เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดอย่างไม่ค้องสงสัย

แม่นมหยางเกาะอยู่ข้างหูของฮองเฮาอู๋ บอกเจตนาของท่านอ๋องหรงให้ชัดเจน จากนั้นจึงบอกฮองเฮาอู๋ว่าต้องทำอย่างไร