ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 239

เนี่ยเสี่ยวชิงกลับมามีสติในทันทีและมองไปที่ฮองเฮาอู๋ด้วยความประหลาดใจ

ทันใดนั้นสาวใช้ที่เฝ้าประตูตำหนักก็ปิดประตูตำหนักเฟิ่งหลวนทันที

เนี่ยเสี่ยวชิงหันกลับไปจ้องมองที่ประตูของตำหนักและถามอย่างงงงวยว่า"เหนียงเหนียง นี่ท่านกำลังทำอะไร?"

ในเวลานี้แม่นมหยางก็ยืนขึ้น"มาเถิด พาองค์หญิงเสี่ยวชิงไปตรวจร่างกาย"

"พวกเจ้ากำลังทำอะไร?" เนี่ยเสี่ยวชิงตกใจ และในที่สุดนางก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางหันศีรษะไปมองแม่นมที่อยู่รอบๆและพูดอย่างดุร้าย"ฮองเฮา ข้ามาทักทายแสดงความเคารพต่อท่านทุกวันและข้าจะรายงานไทเฮาทุกครั้ง หากใช้เวลานานและข้าไม่ได้กลับไปที่ตำหนักฮุ่ยหนิง ไทเฮาจะส่งคนมาตามหาข้า หากมีอะไรเกิดขึ้นกับข้าที่นี่ ข้าเกรงว่าฮองเฮาคงจะเกิดเรื่องวุ่นวาย"

"เพี๊ยะ!"

แม่นมหยางเดินไปตบหน้าเนี่ยเสี่ยวชิงอย่างแรง

เนี่ยเสี่ยวชิงเซถอยหลังไปสองสามก้าว ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจและประหลาดใจ"เจ้ากล้าตบข้ารึ"

"องค์หญิงเสี่ยวชิง ฝ่าบาทแต่งตั้งเจ้าเป็นเจ้าหญิงเพียงเพราะสงสารเจ้า คนที่ไม่มีแม้แต่จวนเจ้าหญิงอย่างท่าน ต่อหน้ายังกล้าที่จะไม่เคารพฮองเฮา ท่านยังคิดว่าตนเองเป็นแม่แท้ๆผู้ให้กำเนิดจิ่งซื่อจื่ออยู่อีกหรือ"

"นังทาสคนนี้นี่....."เนี่ยเสี่ยวชิงพุ่งตัวไปหาแม่นมหยาง แต่แม่นมคนอื่นที่อยู่รอบตัวนางคว้าแขนของนางไว้ก่อนแล้วกดนางลงกับพื้นอย่างแรง

เนี่ยเสี่ยวชิงกรีดร้อง"ฮองเฮา ท่านทำเช่นนี้หมายความว่าอะไร ถ้าจิ่งหลินเห็นท่านทำร้ายแม่ของเขาเช่นนี้......"

"เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับจิ่งหลินหรอก ตราบใดที่เยี่ยเอ๋อร์ ก็สามารถเป็นแม่ของจิ่งหลินได้ ส่วนเจ้า....หุบปากซะ"ฮองเฮาอู๋หยิบชาขี้นมา ชำเลืองมองไปที่เนี่ยเสี่ยวชิงด้วยสายตาเย็นชา

เมื่อนางพูดถึงเรื่องหลัง นางก็กระแทกถ้วยชาในมือลงกับพื้น

ยืนขึ้นแล้วเดินไปด้านหน้าของเนี่ยเสี่ยวชิง มองลงมาที่นางอย่างสุภาพ:"ตรวจร่างกายของนางอย่างระมัดระวัง อย่าให้พลาดอะไรไป!"

เนี่ยเสี่ยวชิงจ้องมอง

เสื้อผ้าบนร่างกายนางถูกฉีกโดยแม่นม

อิงเหลียนรีบเดินเข้ามาจากนอกตำหนักมาหาฮองเฮาอู๋และพูดว่า"ฮองเฮา ท่านอ๋องหรงกลับเมืองหลวงแล้ว และขอให้ท่านพาองค์หญิงเสี่ยวชิงกลับไปรอที่ตำหนักฮุ่ยหนิง!"

"ได้"ฮองเฮาอู๋จัดเตรียมทุกอย่างอย่างเป็นระเบียบในขณะที่ก็ควบคุมความตื่นเต้นของนางไปด้วย

ไป๋ชิงหลิงไม่รู้ว่าหรงเยี่ยได้วางแผนทุกอย่างไว้สำหรับนางและลูกทั้งสองไว้แล้ว

นางสวมชุดแต่งงานนั่งอยู่ในรถม้า กำชุดสีแดงของนางอย่างประหม่า จ้องมองไปด้านหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า

หรงเยี่ยมองลงมาที่นาง วางฝ่ามือลงบนหลังมือของไป๋ชิงหลิง แยกนิ้วที่กำแน่นของนางออกอย่างเบามือและประสานมือเข้ากับนาง

นางกลับมามีสติและมองไปที่เขา

"พวกเราเข้าเมืองแล้ว"ไป๋ชิงหลิงพูด

หรงเยี่ยพยักหน้าและส่งเสียงเบาๆ"อืม เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?"

นางหลุบตาลง อารมณ์ที่ซับซ้อนทุกอย่างพันอยู่ในใจนาง

เขายกมือนางขึ้นมาวางบนริมฝีปากและจูบเบาๆ"เจ้ากำลังคิดใช่ไหมว่าจะเผชิญหน้ากับเสด็จย่าอย่างไร?"

เมื่อนางได้ยินเช่นนี้ นางก็หันกลับมามองเขาอีกครั้งและพยักหน้าด้วยใจที่หนักอึ้ง"ท่านจะต้อง.....ไม่ชอบที่ข้าเป็นแบบนี้ ท่านจะต้องผิดหวังในตัวข้ามาก ข้า......"