ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 239

เนี่ยเสี่ยวชิงกลับมามีสติในทันทีและมองไปที่ฮองเฮาอู๋ด้วยความประหลาดใจ

ทันใดนั้นสาวใช้ที่เฝ้าประตูตำหนักก็ปิดประตูตำหนักเฟิ่งหลวนทันที

เนี่ยเสี่ยวชิงหันกลับไปจ้องมองที่ประตูของตำหนักและถามอย่างงงงวยว่า"เหนียงเหนียง นี่ท่านกำลังทำอะไร?"

ในเวลานี้แม่นมหยางก็ยืนขึ้น"มาเถิด พาองค์หญิงเสี่ยวชิงไปตรวจร่างกาย"

"พวกเจ้ากำลังทำอะไร?" เนี่ยเสี่ยวชิงตกใจ และในที่สุดนางก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางหันศีรษะไปมองแม่นมที่อยู่รอบๆและพูดอย่างดุร้าย"ฮองเฮา ข้ามาทักทายแสดงความเคารพต่อท่านทุกวันและข้าจะรายงานไทเฮาทุกครั้ง หากใช้เวลานานและข้าไม่ได้กลับไปที่ตำหนักฮุ่ยหนิง ไทเฮาจะส่งคนมาตามหาข้า หากมีอะไรเกิดขึ้นกับข้าที่นี่ ข้าเกรงว่าฮองเฮาคงจะเกิดเรื่องวุ่นวาย"

"เพี๊ยะ!"

แม่นมหยางเดินไปตบหน้าเนี่ยเสี่ยวชิงอย่างแรง

เนี่ยเสี่ยวชิงเซถอยหลังไปสองสามก้าว ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจและประหลาดใจ"เจ้ากล้าตบข้ารึ"

"องค์หญิงเสี่ยวชิง ฝ่าบาทแต่งตั้งเจ้าเป็นเจ้าหญิงเพียงเพราะสงสารเจ้า คนที่ไม่มีแม้แต่จวนเจ้าหญิงอย่างท่าน ต่อหน้ายังกล้าที่จะไม่เคารพฮองเฮา ท่านยังคิดว่าตนเองเป็นแม่แท้ๆผู้ให้กำเนิดจิ่งซื่อจื่ออยู่อีกหรือ"

"นังทาสคนนี้นี่....."เนี่ยเสี่ยวชิงพุ่งตัวไปหาแม่นมหยาง แต่แม่นมคนอื่นที่อยู่รอบตัวนางคว้าแขนของนางไว้ก่อนแล้วกดนางลงกับพื้นอย่างแรง

เนี่ยเสี่ยวชิงกรีดร้อง"ฮองเฮา ท่านทำเช่นนี้หมายความว่าอะไร ถ้าจิ่งหลินเห็นท่านทำร้ายแม่ของเขาเช่นนี้......"

"เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับจิ่งหลินหรอก ตราบใดที่เยี่ยเอ๋อร์ ก็สามารถเป็นแม่ของจิ่งหลินได้ ส่วนเจ้า....หุบปากซะ"ฮองเฮาอู๋หยิบชาขี้นมา ชำเลืองมองไปที่เนี่ยเสี่ยวชิงด้วยสายตาเย็นชา

เมื่อนางพูดถึงเรื่องหลัง นางก็กระแทกถ้วยชาในมือลงกับพื้น

ยืนขึ้นแล้วเดินไปด้านหน้าของเนี่ยเสี่ยวชิง มองลงมาที่นางอย่างสุภาพ:"ตรวจร่างกายของนางอย่างระมัดระวัง อย่าให้พลาดอะไรไป!"

เนี่ยเสี่ยวชิงจ้องมอง

เสื้อผ้าบนร่างกายนางถูกฉีกโดยแม่นม

อิงเหลียนรีบเดินเข้ามาจากนอกตำหนักมาหาฮองเฮาอู๋และพูดว่า"ฮองเฮา ท่านอ๋องหรงกลับเมืองหลวงแล้ว และขอให้ท่านพาองค์หญิงเสี่ยวชิงกลับไปรอที่ตำหนักฮุ่ยหนิง!"

"ได้"ฮองเฮาอู๋จัดเตรียมทุกอย่างอย่างเป็นระเบียบในขณะที่ก็ควบคุมความตื่นเต้นของนางไปด้วย

ไป๋ชิงหลิงไม่รู้ว่าหรงเยี่ยได้วางแผนทุกอย่างไว้สำหรับนางและลูกทั้งสองไว้แล้ว

นางสวมชุดแต่งงานนั่งอยู่ในรถม้า กำชุดสีแดงของนางอย่างประหม่า จ้องมองไปด้านหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า

หรงเยี่ยมองลงมาที่นาง วางฝ่ามือลงบนหลังมือของไป๋ชิงหลิง แยกนิ้วที่กำแน่นของนางออกอย่างเบามือและประสานมือเข้ากับนาง

นางกลับมามีสติและมองไปที่เขา

"พวกเราเข้าเมืองแล้ว"ไป๋ชิงหลิงพูด

หรงเยี่ยพยักหน้าและส่งเสียงเบาๆ"อืม เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?"

นางหลุบตาลง อารมณ์ที่ซับซ้อนทุกอย่างพันอยู่ในใจนาง

เขายกมือนางขึ้นมาวางบนริมฝีปากและจูบเบาๆ"เจ้ากำลังคิดใช่ไหมว่าจะเผชิญหน้ากับเสด็จย่าอย่างไร?"

เมื่อนางได้ยินเช่นนี้ นางก็หันกลับมามองเขาอีกครั้งและพยักหน้าด้วยใจที่หนักอึ้ง"ท่านจะต้อง.....ไม่ชอบที่ข้าเป็นแบบนี้ ท่านจะต้องผิดหวังในตัวข้ามาก ข้า......"

จักรพรรดิเหยาดุอย่างไม่พอใจ"ฮองเฮา ท่านเรียกใต้เท้าและนางสนมทุกคนมาที่ตำหนักฮุ่ยหนิง ท่านวางแผนจะทำอะไรกันแน่?"

ฮองเฮาอู๋มองออกไปข้างนอก รู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าหรงเยี่ยยังไม่กลับมา นางจึงกล่าวด้วยความรู้สึกผิดว่า "ฝ่าบาท โปรดรออีกหน่อย"

พระสนมเอกหรงเหลือบมองไปที่ฮองเฮาอู๋อย่างเย็นชาแล้วพูดจาแปลกๆว่า"หมอหลวงบอกว่าพระวรกายของเสด็จแม่ไม่สามารถทนต่อความทรมานได้ จำเป็นต้องพักผ่อนให้ดี หากท่านพี่ฮองเฮามีเรื่องอันใด เหตุใดถึงไม่ไปพูดที่ตำหนักเฉียนชิง"

เมื่อสนมเหอได้ยินคำพูดของพระสนมเอกหรง นางก็พูดขึ้นเช่นกัน"ท่านพี่ฮองเฮาคงมีเรื่องใหญ่อะไรที่ต้องพูดที่ตำหนักฮุ่ยหนิง ใช่แล้ว เหตุใดถึงไม่เห็นองค์หญิงเสี่ยวชิงเลยล่ะ หรือว่าเรื่องน่ายินดีระหว่างองค์หญิงเสี่ยวชิงกับท่านอ๋องหรงกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว"

สนมเต๋อหรี่ตาแล้วพูดว่า"เรื่องที่ท่านอ๋องหรงกับหมอปีศาจแต่งงานกันวันนี้ ท่านพี่ทุกคนได้ยินเรื่องนี้แล้วหรือยัง?"

นางซึ่งเป็นคนที่มาพร้อมกับเด็กๆในตำหนักจิ่งหลิวเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เหนียงเหนียงทุกคนจะไม่รู้

ในเมื่อรู้แล้ว มันเป็นความตั้งใจที่จะบอกฝ่าบาทและไทเฮาเหนียงเหนียงเหล่านี้คงกลัวว่ามันจะไม่ยุ่งเหยิงพอ

จักรพรรดิเหยาเหลือบมองฮองเฮาอู๋อย่างหงุดหงิดและตะโกนอย่างเคร่งขรึม"ฮองเฮา ท่านอุกอาจเกินไป ข้า....."

"ฝ่าบาท ไทเฮา ท่านอ๋องหรงกลับตำหนักแล้ว!"ทันใดนั้นฟางกงกงก็เดินเข้ามาจากนอกวัง และพูดเสียงดังว่า"ท่านอ๋องหรงยังสวม.....สวม....."

"สวมอะไร?"จักรพรรดิเหยาขมวดคิ้วอย่างกระวนกระวายใจ

ฟางกงกงกำลังจะเปิดปากตอบกลับ เมื่อทุกคนเห็นชายหญิงคู่หนึ่งปรากฏตัวนอกประตูวัง

ท่านอ๋องหรงสวมชุดแต่งงานและจูงมือเจ้าสาวเข้าไปในห้องโถงด้านใน

และสายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เจ้าสาว ผ้าคลุมสีแดงบนศีรษะของนางปกปิดใบหน้าที่แท้จริงของนาง และไม่สามารถบอกได้ว่านางเป็นใคร......