ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 240

เขาพาเธอเข้าไปในห้องโถงทีละก้าว

ไทเฮามองดูเขาด้วยความตกตะลึง เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าในชีวิตนี้จะได้เห็นเขาสวมชุดวิวาห์เช่นนี้

เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องโถง ไทเฮาได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้เฟิ้งท้าแล้วและมองเขาอย่างเงียบ ๆ

นางสนมเอกทั้งสี่ตกตะลึง

ยกเว้นฮองเฮาอู่และองค์หญิงหลวนอี่ในห้องโถงนี้ แทบไม่มีใครสามารถเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ตรงหน้าได้อย่างสงบ

งานแต่งเจ้าชายเป็นงานที่ยิ่งใหญ่ขนาดไหน

ท่านอ๋องหรงสวมชุดแต่งงานจับมือผู้หญิงที่ไม่รู้จักยืนอยู่ในตำหนักฮุ่ยหนิง พิธีแบบนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อน

พระรายาหรงรู้สึกได้ทันทีว่าหรหรงเยี่ยบ้าไปแล้ว

"ท่านอ๋องหรง ท่านนี่คือ..." นางสนมพระสนมเอกหรงถามอย่างย่ามใจ

จักรพรรดิเหยาก็ฟื้นคืนสติทันที โดยจ้องมองอย่างดุเดือดไปที่ทิศทางของไป๋ชิงหลิง

คนอื่นไม่รู้ว่าใครคือหมอผีคือใคร แต่เขารู้

หรงเยี่ยและไป๋ชิงหลิงสวมชุดนี้ปรากฏตัวต่อหน้าเขา ซึ่งทำให้เขารู้สึกว่าหรงเยี่ยไม่ได้เอาพ่ออย่างเขาไว้ในสายตา และไป๋ชิงหลิงก็หยิ่งยโสเกินไป

เขาตำหนิอย่างโกรธเคือง: "หรงเยี่ย เจ้ามั่วซั่วข้านอกก็แล้วไป แต่เจ้ากลับทำตัวแบบนี้ในวัง ยังจะต่อหน้าขุนนาง... เป็นเพราะข้าตามใจเจ้ามากเกินไปหรือเปล่า"

"ไม่พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท" จักรพรรดินีหวู่ฮองเฮาอู่ยืนขึ้นอย่างกระวนกระวาย และเดินไปที่ด้านข้างของหรงเยี่ย: "ต้องมีอะไรบางอย่าง และเรื่องนี้ต้องชี้แจง ฝ่าบาท เสด็จแม่ โปรดฟังสิ่งที่เยี่ยเอ๋อร์อธิบาย!"

“ข้าจะไม่ยอมรับการแต่งงานของพวกเจ้า!” จักรพรรดิเหยาตบโต๊ะด้วยความโกรธ

ไทเฮาก็เอนหลังลงบนเก้นอี้เช่นกัน เธอรู้ว่า หรงเยี่ยไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับ เนี่ยเสี่ยวชิง แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะใช้วิธีนี้เพื่อต่อต้านการแต่งงานนี้

"เยี่ยเอ๋อร์ ถ้าเจ้าไม่ต้องการแต่งงานกับนาง ข้าจะไม่บังคับเจ้า แต่เจ้าไม่สามารถแต่งงานกับผู้หญิงที่ไหนก็ได้ เจ้าจะรู้สึกผิดต่อ..."

“เสด็จย่า” หรงเยี่ยเรียกอย่างใจเย็น “คนที่ข้าแต่งงานด้วยคือมารดาผู้ให้กำเนิดของจิ่งหลิน”

หลังพูดจบ!

ทุกคนในวังตกใจ

ในเวลานี้ แม่นมหลายคนของตำหนักเฟิ้งหลวนพยุ่งเนี่ยเสี่ยวชิงเข้าไปในห้องโถง

เมื่อไทเอาเห็นสิ่งนี้ ก็ยกมือขึ้น จ้องมองฮองเฮาอู่ด้วยสีหน้าเศร้าหมองและพูดว่า "ฮองเฮา คนของคุณ... กล้าที่จะลงมือกับเสี่ยวชิง"

"เสด็จแม่ ข้า..." ฮองเฮาอู่ไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ และนางก็กลัวจนไม่รู้จะพูดอะไร

หลวนอี๋กัดฟันกัดฟันอย่างไม่พอใจ ยืนขึ้น เดินไปหาฮองเฮาอู่ คุกเข่าลงและพูดว่า "เสด็จย่า ก่อนที่ท่าพี่เจ็ดจะกลับวัง เขาขอให้แม่นมยืนยันสิ่งหนึ่ง ท่านพี่เสี่ยวชิงยังคงเป็นร่างกายที่สมบูรณ์ เนื่องจากเธอมีร่างกายที่สมบูรณ์แบบ เธอจะให้กำเนิดจิ่งหลินได้อย่างไร ความจริงก็คือ ท่านพี่เสี่ยวชิง โกหก เธอยืมข่าวลือพื้นบ้านมาปลอมตัวเป็นเป็นแม่แท้ๆ ของ จิ่งหลิน"

ไทเฮาหายใจเข้าลึก ๆ และทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้างแล้วจ้องมองไปที่ เนี่ยเสี่ยวชิง

เธอรู้ว่าเนี่ยเสี่ยวชิง ฉลาดและแล้งตัวเก่ง ปากแข็ง และพูดจา...

แต่เธอไม่กล้าที่จะคิดเนี่ยเสี่ยวชิงไปในที่ที่แย่กว่านี้ เพราะยังไงแล้วนี่คือเด็กที่เธอเฝ้าดูเติบโตมากับตัว

"เธอ...เธอคือหมอผี หมอผีที่มีชื่อเสียงไปทั่วโลก"

"ไม่น่าแปลกใจที่เธอสามารถทำสิ่งที่โรงพยาบาลสำนักหมอหลวงไม่สามารถทำได้"

เมื่อนางสนมเต๋อเห็นนาง นางก็ปิดปากด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน

และความตื่นเต้นของเธอมาพร้อมกับความสุขมากขึ้น

ดวงตาของนางสนมอีกสามคนเบิกกว้าง โดยเฉพาะนางสนมหรงที่บิดผ้าคลุมแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง และกัดฟัน...

ในทางตรงกันข้าม จักรพรรดิเหยาซึ่งนั่งอยู่ในที่นั่งหลักไม่มีอารมณ์ผันผวนมากเกินไปในดวงตาของเขา ราวกับว่าเขาทำนายว่าผู้หญิงภายใต้ผ้าคลุมสีแดงคือไป่ชิงหลิงตั้งแต่ต้น

ในตอนนี้เป็นเพียงการยืนยันตัวตนของเธอ

“ไป๋เจาเสวี่ย!” จักรพรรดิเหยากัดฟันและเรียกอย่างเย็นชาทีละคำ

ไป่ชิงหลิงเดินไปข้างหน้าโดยไม่ถ่อมตน ก้มตัวและคุกเข่าลงช้าๆ: "เจาเสวี่ยทอดพระเนตรจักรพรรดิ ขอพระองค์ทรงพระเจริญ ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน"

“เพี้ยะ!” จักรพรรดิเหยาโกรธมาก ยกมือขึ้นแล้วกระแทกถ้วยชาออกจากโต๊ะ

ถ้วยชาลอยออกไปและโยนไปตรงหน้าไป๋ชิงหลิงพอดี เศษของถ้วยชาลอยขึ้นและโดนหลังมือของเธอทำให้มีเลือดไหลเป็นแผล

เลือดค่อยๆ ไหลออกจากบาดแผลและหยดลงบนเสื้อคลุมสีแดงของเธอ

ในพระราชวังแห่งนี้ มีคนไม่มากนักที่จะสนใจว่านางได้รับบาดเจ็บและเลือดออกมากน้อยเพียงใด