ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 245

นางกระชากพู่กันมา แล้วก็จ้องมองหรงเยี่ยที่ถูกมัดไว้กับไม้ ริมฝีปากสีแดงของนางโก่งขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย

หรงเยี่ยมองนางด้วยสามตาที่ผิดหวังอย่างมาก " ไป๋เจาเสวีย ถ้าเจ้าวาด มันเท่ากับหยามศักดิ์ศรีของข้านะ"

" เจ้าไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังมาก่อนเลยไม่ใช่เหรอ" ไป๋ชิงหลิงจับพู่กันไว้แน่น แล้วปล่อยปลายพู่กันลงบนกระดาษรับโทษด้วยอาการที่สั่นกลัว เขียนจากมุมซ้ายสุดลากลงไปยังมุมขวาสุดอย่างช้าๆ

เนื้อหาที่สะอาดสะอ้านนั้นถูกเส้นสีดำขีดคาดสกปรกไป

เมื่อพัศดีที่เห็นภาพนี้ เขารีบกระชากกระดาษมาจากมือของนางทันที แล้วตะโกนออกไป " ใต้เท้า นางหลอกท่าน"

หลงเวินหยูเห็นแบบนั้น สีหน้าก็เคร่งขรึมทันที ก้าวเข้าไปหาไป๋ชิงหลิงด้วยฝีเท้ากว้าง

ในขณะเดียวกันนั้น ไป๋ชิงหลิงก็กระโจนไปข้างๆ เตาถ่าน แล้วก็หยิบเหล็กลงทัณฑ์ เหวี่ยงมันออกไป

พัศดีรีบตะโกน " ใต้เท้า ระวัง"

หรงเวินหยูตะลึงงัน ก้มหน้าลงมองสิ่งที่ตัวเองกำไว้ในมือ มันก็คือเหล็กลงทัณฑ์ที่ไป๋ชิงหลิงหยิบออกมาจากเตาถ่านไฟ

เหล็กลงทัณฑ์แท่งนั้นเขาได้เตรียมไว้ให้กับหลงเยี่ย และได้ตั้งใจเผาไว้ตรงที่ร้อนที่สุด

เหล็กถูกเผาไว้อย่างร้อนแดง

เมื่อเหล็กถูกผิวเนื้อทำให้ส่งเสียง "ชูช ชูช " และยังแฝงกลิ่นเนื้อที่ถูกเผาด้วย

หรงเวินอยูโอดครวญด้วยเสียงที่น่าสงสาร รีบปล่อยมือทันที แล้วถอยหลังไปหลายก้าว

พัศดีข้างกายรีบวิ่งเข้ามาประคองเขาไว้

หรงเวินอยูคำรามด้วยเสียงโกรธและเสียหน้า " จับนางไว้ ตีนาง ตีนางให้ตายไปซะ"

ทหารรีบกระโจนเข้าหาไป๋ชิงหลิงทันที

เสียงหายใจของหลงเยี่ยถี่ขึ้น ร้องบอกด้วยความกังวล " เจาเสวีย เจ้ารีบหาทางปลดโซ่ตรวนบนกายข้าเร็วเข้า"

แต่พวกเขาก็ไม่ได้ให้โอกาสนั้นแก่ไป๋ชิงหลิง พวกเขารู้อยู่แก่ใจว่าถ้าหรงเยี่ยถูกปล่อยออกมา คนที่ต้องตายก็คือพวกเขา

" รีบจับนางไว้ อย่าให้นางเข้าใกล้อ๋องหรง"

มีคนกระโจนเข้าไปก่อน ไป๋ชิงหลิงรีบเหวี่ยงเหล็กลงทัณฑ์บนมือของตัวเอง ทำให้พัศดีคนนั้นไม่กล้าเข้าไปใกล้อีก

หรงเวินอยูเห็นภาพตรงหน้า ก็ยกเท้าถีบลงไปหาพัศดีที่อยู่ตรงหน้า เอ่ยด่า " พวกไม่ได้เรื่อง ใช้แส้สิ ใช้แส้"

" เออ ใช่ ต้องใช้แส้" พัศดีที่ล้มอยู่ข้างหน้ารีบลุกขึ้น แล้วก็ดึงแส้ออกมาฟาดไปทางไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงขยิบตาทีหนึ่ง แล้วก็รีบถอยหลังทันที

หรงเยี่ยกระซิบให้" ใช้โต๊ะสิ"