ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 250

หรงเวินหยูประคองส่วนที่ไหม้ไว้พร้อมกับร้อง "อ๊าก" ด้วยความเจ็บปวด

จักรพรรดิเหยายกเท้าขึ้นและเตะร่างของหรงเวินหยูอีกครั้ง

หรงเวินหยูกลิ้งไปบนพื้นสองสามครั้ง จากนั้นเขาก็ไม่กล้าละเลยอีกต่อไป

เขารีบลุกขึ้น อดทนต่อความเจ็บปวดจากรอยไหม้บนร่างกาย คุกเข่าลงบนพื้นและร้องขอความเมตตา "ฝ่าบาทให้อภัยต่อความผิดข้าด้วย ได้โปรด ข้าทำผิดสมควรตายเพราะไม่มองศาลต้าหลี่ในแง่ดี ข้าประมาทต่อการไตร่สวนสถานการณ์ และถูกสังหารโดยคนทรยศ นางใช้ยาพิษเพื่อแก้แค้นราชวงศ์ ไม่เพียงแต่ทำร้ายอ๋องหร

จนบาดเจ็บบาดสาหัสเท่านั้น ยังเผา..."

"บูม!"

"อ๊า!"

จักรพรรดิเหยาเดินไปอีกครั้งและเตะหน้าอกของหรงเวินหยูโดยตรง

คราวนี้หรงเวินหยูอาเจียนออกมาเป็นเลือดและหมดสติไป

จักรพรรดิเหยาพูดอย่างบูดบึ้งด้วยความโกรธ "ลากหรงเวินหยูมา และประหารชีวิตเขาในสามวัน !"

รุ่งสาง ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลงอีกครั้ง ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยเมฆดำ และฝนห่าใหญ่ "โปรยปราย" ลงมา

ก้อนหินกลิ้งลงมาจากภูเขาและปิดกั้นบ่อน้ำที่แห้งแล้ง

ไป๋ชิงหลิงถูกปลุกให้ตื่นเพราะสายฝน และเมื่อนางลืมตาขึ้น นางไม่ได้อยู่ในศาบต้าหลี่อีกต่อไป

นางแหงนหน้าขึ้น ฝนหยดลงมาไหลผ่านรอยกรีดเล็ก ๆ หยดลงมาบนริมฝีปากที่แตกของนาง

นางเลียน้ำฝนที่ริมฝีปาก และอดไม่ได้ที่จะอ้าปากเพื่อกินน้ำอีก ผ่านไปสักพัก ฝนก็เริ่มตกหนัก

ฝนที่ตกลงมาจากด้านบนทำให้ใบหน้าของนางเปียกอย่างรวดเร็วและนางก็ได้สติ

นางลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว และมองหาหรงเยี่ย แต่กลับพบว่ามีเพียงแม่ทัพเสิ่นเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างๆ นาง

เขาหมดสติอยู่

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้ามาและเขย่าตัวเขาเบา ๆ "แม่ทัพเสิ่น แม่ทัพเสิ่น"

เสิ่นหรูเหลียนไม่ตอบสนองต่อนาง

นางยกฝ่ามือขึ้น และวางบนหน้าผากของเสิ่นหรูเหลีน จากนั้นนางก็รู้ว่าเสิ่นหรูเหลียนป่วย

ไม่สิ น่าจะเป็นเพราะร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บหรือติดเชื้อ

นางจำฉากตอนที่เสิ่นหรูเหลียนออกมาอุ้มนางก่อนที่ศาลต้าหลี่จะระเบิด และเขาใช้หลังของเขาเพื่อป้องกันนางจากอันตรายที่อยู่ข้างหลังนาง

ใช่ หลัง !

ไป๋ชิงหลิงต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการพลิกตัวเขาไปอีกด้าน

แน่นอน สองในสามหลังของเขาถูกไฟลวก

ฝนยังคงตก บ่อน้ำแห้งแล้งที่ไม่มีแหล่งน้ำเปียกชุ่มไปครึ่งหนึ่ง นางวางมือไว้ใต้รักแร้ของเสิ่นหรูเหลียน และลากเขาไปยังพื้นดินแห้งด้วยแรงทั้งหมดของนาง

ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่าเสิ่นหรูเหลียนเหมือนอ๋องหรง ... เขาไม่ใช่ผู้ชายที่นางสามารถจัดการได้ด้วยกำลังทั้งหมดของนาง

ชายทั้งสองสูงเกิน 1.85 เมตร และมีโครงสร้างที่แข็งแรง

"หนาว...ผ้านวม...มาให้ข้า..."

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกมึนงง

เขาเคยห่มผ้านวมหนา ๆ เช่นนี้หรอก นางไม่ใช่ผ้านวม

นางผลักเขาสุดแรง แต่ยิ่งนางผลักเขา เขาก็ยิ่งกอดเขาแน่นขึ้น จนในที่สุดนางก็ไม่มีที่ว่างแม้แต่จะขยับนิ้ว

ลมหายใจหนักๆ ของเขาตกลงบนใบหน้าของนาง มึนงงและมีอาการคันเล็กน้อย

ไป๋ชิงหลิงหงุดหงิดและโวยวาย

เขาไม่ใช่อ๋องฮุ่ยหรือหรงเยี่ย

หากเป็นอ๋องฮุ่ย นางคงใช้มีดเชือดคอเขาไปแล้ว แต่เสิ่นหรูเหลียนเป็นผู้ช่วยชีวิตนาง

ถ้าเขาไม่ปกป้องนาง นางอาจจะตายในศาลต้าหลี่และกลายเป็นกองขี้เถ้า

นางขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ ไม่กล้าดิ้นรนอีกต่อไป นางเพียงแค่ย่อตัวลงอย่างเชื่อฟังเพื่อใช้ตัวเองเป็น "ผ้าห่ม"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ยาที่นางให้เขาก็ออกฤทธิ์จนหมด และเขาก็เริ่มเหงื่อออก และไม่กลัวความหนาวเหมือนก่อน

และมือของเขาที่จับร่างของนางก็ค่อย ๆ คลายออก

ไป๋ชิงหลิงชักมือออกทันที ม้วนตัวออกจากแขน ลุกขึ้นนั่งและมองไปที่เสิ่นหรูเหลียน

ข้าไม่รู้ว่าเขาจะตื่นเมื่อไหร่? และแรงระเบิดจะระเบิดสมองเขาหรือเปล่า?

ไป๋ชิงหลิงกังวลใจ นางจึงหยิบเครื่องมือออกมาวางบนหัวเขาเพื่อตรวจสอบอย่างละเอียด