ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 249

ท่าทีของไทเฮาทำให้ขุนนางและพลทหารที่อยู่รอบๆ ถึงกับทรุดเข่าลงกันหมด

" ไทเฮา ขอไตร่ตรองด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

" ไทเฮา..."

" หุบปากซะ" จักรพรรดิเหยาสั่งอย่างเย็นชา

เขาทนกับความเจ็บปวด ตั้งหลังตรง ปล่อยให้ไทเฮาบันดาลโทสะ

ไทเฮาเอ่ยด้วยอารมณ์โมโห " พาเด็กสองคนนั้นมา พาพวกเขามา"

"พาซื่อจื่อจิ่งและ..." จักรพรรดิเหยากำมือแน่น แล้วก็ส่งสายตาที่ร้อนแรงไปยังหรงเยี่ยที่นอนอยู่บนพื้นหญ้า จากนั้นก็เอ่ยต่อ"เรียก ซื่อจื่อจิ่งและองค์หญิงเซิงเข้ามา"

"พ่ะย่ะค่ะ"

" ส่งทหารเกาะเงินอีกกลุ่มหนึ่งไปช่วยไป๋เจาเสวี่ยด้วย"

"พ่ะย่ะค่ะ"

ทหารเกาะเงินที่รอรับคำสั่งพุ่งตรงเข้าไปในคุกทันที

หรงเยี่ยยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นก็ค่อยๆ ยกมือขึ้นแล้วก็จ้องมองผ้าที่ถูกย้อมไปด้วยเลือดบนมือ บนใบหน้าไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาเลย

หญิงโง่เง่าเอ๊ย ทำไมไม่รักชีวิตตัวเองเลย

ตอนนี้ มีเสียง "ตุ้ม" ดังออกมาจากข้างหลัง ตัวของหรงเยี่ยกระตุกไปทีหนึ่ง แล้วก็ค่อยๆ หันหน้าไปดู

คุก ระเบิดเหมือนพลุกระจายเต็มท้องฟ้า

คุกทั้งค่ายเกิดระเบิดด้วยความร้อนจากลม สามารถใช้คำว่า "ภูเขาสั่นสะเทือนและพื้นดินแยก"มาอธิบายได้เลย

เศษกระเบื้องถูกดีดออกมา เหมือนกับจะคลุมทั้งฟ้าและพื้นดิน ตกลงมาเหมือนหยาดฝน

จักรพรรดิเหยารีบปกป้องไทเฮาไว้ ฮองเฮาอู่ก็รีบลงไปโอบร่างกายและหัวของหรงเยี่ยไว้ และอ๋องเฉินเองก็ดึงองค์หญิงหลวนอี๋มาไว้ในอ้อมอกของตัวเอง แล้วก็ใช้มือสองข้างป้องกันหัวของนางไว้

หลังจากที่เศษกระเบื้องตกพื้นหมดแล้ว หรงเยี่ยก็ผลักฮองเฮาอู่ออกอย่างแรง กัดฟันฝืนยืนขึ้น ยืนโซเซไปมา

แต่เขาเพิ่งจะยืนได้ เข่าสองข้างก็ทรุดลงไปกับพื้นอย่างควบคุมไม่ได้...

อิงอู๋พุ่งเข้าไปประคองเขาไว้ " นายท่าน..."

"ประคองข้าเข้าไปข้างใน" หรงเยี่ยจับชายเสื้อของอิงอู๋ไว้ อดกลั้นความเจ็บปวดที่ส่งมาจากเข่าทั้งสอง แล้วก็ค่อยๆ ลุกขึ้นอีกครั้ง

หมอหลวงฮั่วเอ่ยด้วยความเป็นห่วง " อ๋องหรง ขาของท่านจะใช้แรงต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องรักษาด่วน"

"ประคองข้าเข้าไป" เขาใช้แขนข้างหนึ่งยันไว้ที่ไหล่ของอิงอู๋ แล้วก็ก้าวขาออกไปอย่างยากลำบาก

ฮองเฮาอู่วิ่งไปข้างหน้าเขาก็ใช้มือจับแขนของเขาไว้ อ้อนวอน " เยี่ยเออร์ ไม่ต้องเข้าไปแล้ว ข้างในมีแต่ไฟ เจาเสวี่ยนางออกมาไม่ได้แล้ว"

" ไม่ต้องมายุ่งกับข้า" ตาของเขาแดงก่ำ ตะคอกใส่ฮ่องเฮาอู่

ฮองเฮาอู่ตกใจจนถอยหลังไป มองหน้าเขาพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะเอื้อน ร่างกายก็สั่นโดยไม่รู้ตัว

เขาเดินกลับไปตำหนักเฉียนชิง ถามหมอเทวดาซู " รักษาหายขาดไม่ได้หรือ"

" ข้าน้อยได้ต่อข้อกระดูกให้อ๋องหรงแล้ว แต่ว่าอาการสาหัสมาก เกรงว่าสองสามวันนี้อาจจะเกิดการติดเชื้อ ถ้าหากหมอหญิงไป๋อยู่ที่นี่...นางก็มียาที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของอ๋องหรงได้แน่นอน" ยาที่ไป๋ชิงหลิงเหลือไว้ให้กับหมอเทวดาซูนั้นมีไม่มากนัก ที่สามารถใช้ได้ก็ใช้ลงบนตัวอ๋องหรงหมดแล้ว

จักรพรรดิเหยาทุบโต๊ะลงไปอย่างแรงด้วยความโกรธ ในเวลานี้ องครักษ์ลับจักรพรรดิได้เดินเข้ามา แล้วก็คุกเข่าลงต่อหน้าเขา

จักรพรรดิเหยาหันหน้ามา เอ่ยถาม" ได้ความคืบหน้าอะไรบ้าง"

องครักษ์ลับจักรพรรดิเปิดผ้าที่ห่อไว้บนมือ แล้วก็หยิบชิ้นส่วนที่ไม่เหลือชิ้นดีไม่เป็นรูปทรงของชุดมงคลออกมา " ผู้น้อยเจอแต่สิ่งนี้พ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิเหยาเดินเข้ามาใกล้ แล้วหยิบชุดมงคลขึ้นมา " แล้วคนไปไหน"

" ศพก็กลายเป็นเถ้าถ่านหมดแล้ว " มันแยกไม่ออกเลยว่าใครคือไป๋ชิงหลิง แต่ว่าพวกเขาเจอ หรงเยินหยูที่ถูกไม้ทับไว้ " แต่ผู้น้อยช่วยองค์ชายรองไว้ได้"

"หรงเวินหยู" จักรพรรดิเหยาทิ้งชิ้นส่วนเสื้อมงคลทิ้งอย่างแรง " พาเขามาหาข้าเดี๋ยวนี้"

"พ่ะย่ะค่ะ" หลังจากที่องครักษ์ลับจักรพรรดิออกไปแล้วก็มีทหารสองคนหามหรงเวินหยูเข้ามา

หลังจากที่เขาถูกอิงซาทิ้งเข้าไปในกองไฟ เขาก็ถูกไม้ทับลงไปที่ขา และไฟก็ลามมาอย่างรวดเร็ว เขาคิดว่าตัวเองจะตายแล้ว แต่การปรากฏตัวขององครักษ์ลับจักรพรรดิได้ช่วยดับไฟบนตัวของเขา

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม หรงเวินหยูก็ถูกไฟคลอกไปครึ่งตัว

เขานอนอยู่บนแคร่ ร้องด้วยความเจ็บปวด" ฝ่าบาท ฝ่าบาท ฝ่าบาทต้องให้ความยุติธรรมแก่ข้าน้อยด้วย อ๋องหรงต้องการจะฆ่าข้า เขาใช้ให้องครักษ์เหยี่ยวดำทิ้งข้า...อ้า..."

บัญชีดำยังฟ้องไม่หมด หรงเวินหยูก็ถูกจักรพรรดิเหยาแตะตกลงจากแคร่...