ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 248

หรงเสะลึมสะลือยหันหน้ากลับไปจ้องมองเงาของไป๋ชิงหลิง ในใจดิ้นรนเหมือนดังกำลังถูกไฟเผา ร้องตะโกน " ไป๋ชิงหลิง ไป๋เจาเสวี่ย กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยข้าลงไป..."

" ท่านผู้ดี รีบวิ่งออกไปดีกว่า ถ้าไม่รีบจะต้องทิ้งชีวิตที่นี่ ไฟมันลุกโชนใหญ่เกินไป" คนที่แบกเขาไว้วิ่งเร็วมาก แบกเขาแล้วก็วิ่งออกจากคุกนรกขุนนี้

เรือนร่างของไป๋ชิงหลิงก็หายไปในมุมหักศอกของคุก

เสียงร้องตะโกนของหรงเยี่ยสะท้อนออกมาจากคุก

เขาไม่เคยมีความรู้สึกที่อ่อนล้า กลัว เหมือนค่ำคืนนี้มาก่อน ขณะที่เรือนร่างของไป๋ชิงหลิงจางหายไปนั้น เขายกมือกวาดแกว่งไปอย่างแรง...

แต่ว่า ตอนที่เขากำลังรวบรวมพลังภายในนั้น ในหัวก็เกิดความเจ็บปวดออกมา กลิ่นคาวเลือดสายหนึ่งพุ่งขึ้นมาถึงลำคอ

" เฮือก..."

เลือด กระอักออกมาจากปากของเขา

อาการสะลึมสะลือได้กลืนกินสติและการรับรู้ของเขา

คนที่แบกเขานั้นไม่ได้รับรู้เลยว่า เขาเพิ่งจะเดินชนไหล่กับยมทูตไปหมาดๆ

เขาแบกหรงเยี่ยแล้วยิ่งวิ่งเร็วกว่าเดิม รู้สึกร่างกายเต็มไปด้วยพลัง

ตอนที่วิ่งมาถึงประตูทางออกนั้น เขาได้เห็นคนกลุ่มหนึ่งที่สวดชุดสีดำกระโจนเข้ามา

นักโทษคนนั้นตกใจกลัวมาก รีบคุกเข่าร้องขอความเมตตาทันที " ใต้เท้าไว้ชีวิตด้วย ข้าไม่ได้แหกคุก แต่ข้ากำลังช่วยคน ท่านดูสิ"

เขาได้วางหรงเยี่ยลงมาจากหลังของเขา

องครักษ์เหยี่ยวดำพุ่งผ่านไป

อิงซาเป็นคนแรกที่วิ่งมาถึงข้างกายหรงเยี่ย เขาเห็นบาดแผลบนตัวของหรงเยี่ยก่อนจากนั้นก็ใช้มือปัดผมดูหน้าของหรงเยี่ย ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของหรงเยี่ยนั้น อิงซาก็สูบอากาศเย็นเข้าไปเฮือกใหญ่

ในเวลานี้หรงเวินหยูก็กระโจนเข้ามาเช่นกัน ร้องตะโกนลั่น " รีบดับไฟ รีบดับไฟเร็วเข้า"

พัศดีของศาลต้าลี่ไม่กล้าเฉื่อยช้าเหมือนก่อนหน้านี้ มือของพวกเขาต่างก็ยกถังน้ำทั้งสองข้าง วิ่งเข้าไปช่วยกันดับไฟทันที สาดน้ำเข้าไปในกองไฟที่ลุกโชนทันที

เสิ่นหรูเหลียนได้นำทหารของตัวเองเข้ามา มองลึกเข้าไปผ่านควันที่หนาแน่นในคุก จากนั้นก็มองมาทางหรงเยี่ย เอ่ย " รีบพาอ๋องหรงออกไปเร็วเข้า"

อิงซาได้จับแขนของหรงเยี่ย จากนั้นก็พยุงเขาลุกขึ้น แต่ก่อนที่มือของเขาจะจับแขนของหรงเยี่ยนั้น หรงเยี่ยกลับจับแขนของอิงเยี่ยไว้ก่อน จ้องมองเขาเอ่ย " ไป๋เจาเสวี่ยยังอยู่ข้างใน"

" อะไรนะ " อิงอู๋ร้องด้วยความตระหนก จากนั้นก็มองไปข้างในคุกที่ไฟลุกลามเหมือนกับปีศาจที่กำลังคำราม พร้อมจะกระโจมออกมาตลอดเวลา และกระหายที่จะกลืนกินคุกแห่งนี้ไปทั้งหมด

เสิ่นหรูเหลียนหันตัว แล้วก็ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก เดินมาหน้าโอ่งน้ำแล้วก็ทิ้งลงไปในนั้น

จากนั้นก็เอามาคลุมไว้บนตัวตัวเอง พุ่งเข้าไปในทะเลไฟทันที

พวกทหารเกาะเงินเอ่ยด้วยเสียงอันดัง " ท่านแม่ทัพ ระวัง"

" รออะไรอยู่ รีบช่วยดับไฟเร็วเข้า" หรงเวินหยูยกน้ำสองถังเดินเข้ามา เห็นกลุ่มองครักษ์เหยี่ยวดำและทหารเกาะเงิน ยืนอยู่หน้าประตูคุก จึงด่าว่าพวกเขาด้วยใบหน้าเย็นชา

หลังจากที่ได้ตำหนิไปแล้วก็เดินตรงเข้าไปทันที

สายตาที่เยือดเย็นของหรงเยี่ยจ้องมองแผ่นหลังของหรงเวินหยู นัยน์ตาเผยรังสีสังหารที่เข้มข้นออกมา

เขาหยิกแขนของอิงซาอย่างแน่น พูดออกมาทีละคำ " ฆ่า...มัน...ซะ"

" หมอหลวง เรียกหมอหลวง" จักพรรดิเหยาก็ร้องบอกด้วยความกังวล

เวลาผ่านไปแวบหนึ่งพวกหมอหลวงก็มาถึง

หมอหลวงฮั่ววางกล่องยาลง หยิบกรรไกรออกมาเพื่อตัดเสื้อผ้าของหรงเยี่ยออก จะได้ดูอาการและบาดแผลของเขา

แต่ หรงเยี่ยจับมือของหมอที่ถือกรรไกรไว้

หมอหลวงฮั่วตกใจ มองเขาด้วยความฉงนสนเทศ " อ๋องหรง บาดแผลของท่านจะมาชักช้าไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ"

" เยี่ยเออร์..."

" เสด็จย่า" หรงเยี่ยใช้แรงทั้งหมดดึงกรรไกรมาจากมือของหมอหลวงฮั่ว

หมอหลวงฮั่วตกใจจนต้องคุกเข่าลงกับพื้น

หรงเยี่ยมองไปยังท้องฟ้าที่มืดหมอง พูดด้วยเสียงค่อย" ข้าจะฝากจิ่งหลินไว้กับพวกเจ้า แต่ถ้าหากพวกเจ้าไม่ยอมให้เซิงเออร์ องครักษ์เหยี่ยวดำจะส่งนางกลับหุบเขาเซียนไหล เอาข้าและเจาเสวี่ยฝังไว้ในหุบเขาเซียนไหล จำไว้เลย ให้เผาข้าเสียซะ"

"นี่เจ้า..." ไทเฮาพูดอะไรไม่ออก เห็นสภาพที่สิ้นหวังและเจ็บปวดของหรงเยี่ยแล้วทำให้นางรู้สึกเสียใจอย่างมาก

ขอแค่นางช่วยพวกเขาพูดอะไรสักหน่อย พวกเขาก็ไม่ต้องมายังสถานที่แห่งนี้ ไม่ต้องรับความทรมานแบบนี้

และเขาก็เจ็บแค้นใจมากที่จักรพรรดิเหยาหูเบาไปฟังเสียงของพระสนมเอกหรง ทำร้ายหรงเยี่ยจนกลายเป็นสภาพนี้

นางทั้งเกลียดตัวเองและเกลียดจักรพรรดิเหยา

ในขณะที่นางน้ำตาไหลแต่ร้องไห้ไม่ออกนั้น นางก็ยกไม้เท้าที่อยู่ในมือ แล้วก็ทุบลงไปบนหลังของจักรพรรดิเหยาเต็มแรง