ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 247

จักรพรรดิเหยาจ้องมองปุ่มกดสีดำที่เขาชี้ให้

เทียนอี๋นี้เป็นสิ่งที่สืบทอดมาจากบรรพชนของปรมาจารย์หลู และก็ถือได้ว่าเป็นของวิเศษที่สามารถตรวจสอบความสัมพันธ์ทางสายเลือดได้ จะถูกเอาออกมาใช้เฉพาะในงานใหญ่ๆ เท่านั้น

จักรพรรดิเหยาเองก็รู้ถึงความสามารถของมันดี

เขาจ้องมองจานหมุนสีดำที่เก่ามากๆ บนนั้นได้สลักยันต์ที่คนอ่านไม่ออกมากมาย ใจของเขาตื่นเต้นอย่างกะทันหันเหมือนกับตอนที่หรงเยี่ยอุ้มหรงจิ่งหลินกลับมาแล้วก็บอกเขาว่านี่เป็นลูกชายของเขา

" ฝ่าบาท กดได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ."

"อืม" จักรพรรดิเหยายกมือขึ้นแล้วก็กดลงไปบนปุ่มกดสีดำ

จานนี้เริ่มหมุนทันที

นิ้วสองนิ้วของปรมาจารย์หลูกดลงไปบนรูสองรูนั้น หลับตาลง ปากก็ท่องภาษาที่คนรอบข้างต่างฟังไม่เข้าใจ

แต่จานบนมือของเขานั้นหมุนไม่หยุด

ภาพเหตุการณ์ที่ประหลาดได้โผล่ออกมาในความคิดของปรมาจารย์หลู

ภาพนั้นเป็นภาพเมื่อห้าปีก่อน ตอนที่ไป๋ชิงหลิงถูกไป๋จิ่นปองร้าย แล้วก็ตามด้วยภาพที่ไป๋ชิงหลิงถูกหรงฉี่ไล่ฆ่า

ปรมาจารย์หลูรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังฝัน เป็นฝันร้ายที่ยาวนานมาก เมื่อตื่นจากฝันทำให้หน้าของเขาซีดเผือด ถอยหลังไปหลายก้าว

จักรพรรดิเหยารีบพยุงแขนของเขาไว้โดยทันที " ปรมาจารย์หลู เกิดอะไรขึ้น"

ปรมาจารย์หลูหายใจเฮือก "เด็กสองคนนี้...เด็กสองคนนี้เป็นลูกของอ๋องหรงกับต้วน..."

" เป็นลูกของอ๋องหรงกับใครหรือ"

"เป็นลูกของอ๋องหรง...อ๋องหรง..."อารมณ์ของปรมาจารย์หลูอลหม่านวุ่นวาย ไม่สามารถที่จะสงบสติอารมณ์ได้เลย

ไม่น่าล่ะ ไป๋ชิงหลิงถึงได้มีตั้งสองวิญญาณ

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ...

ชาติที่แล้วของนางกับชาตินี้ที่แท้ก็คือ...ร่างเดียวกัน

"ปรมาจารย์ ท่านรีบเอ่ยมาเถิด"ฟางกงกงสะกิดเขาด้วยความรีบร้อน

ปรมาจารย์หลูเอ่ยด้วยเสียงหอบ " เป็นลูกของอ๋องหรงกับหมอหญิงไป๋ พวกเขาเป็นฝาแฝดกัน คุณชายจิ่งเกิดในปีคังอู่วันติ่งซี แต่เด็กคนนี้เกิดในวันวู่ซู่ยามโฉ่วเป็นการฝืนลิขิดฟ้าเกิดมา เด็กคนนี้ตอนที่อยู่ในครรภ์มารดาก็เหลือแค่ลมหายใจสุดท้าย เป็นรางของการเกิดจากท้องที่ตายแล้ว

เสียงหายใจของจักรพรรดิต่ำลง จ้องมองไป๋ชงเซิงเอ่ย " ถ้าหากเป็นการผ่าคลอดละ"

ปรมาจารย์หลูอึ้งพูดไม่ออก หางตาแอบเหลือบมองไป๋ชงเซิง แล้วก็นับนิ้วคำนวณอีกรอบ จากนั้นก็เดินไปหาไป๋ชงเซิง

จักรพรรดิเหยาเองก็เกิดความพิศวง จึงเดินตามหลังปรมาจารย์หลู เอ่ยถาม" เด็กคนนี้...มีปัญหาอะไรหรือ"

" ฝ่าบาท เด็กคนนี้เป็นรางของความรุ่งโรจน์ ชาตาไม่ถึงคราวดับ และแม่ของนางก็เป็นการกลับชาติมาเกิดของดาวหงส์ ในภายภาคหน้าจะเป็นผู้ทำการใหญ่ แต่ก่อนจะถึงนั้นต้องผ่านภัยร้ายที่ใหญ่หลวง" ปรมาจารย์ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ยิ่งคำนวณไปเรื่อยๆ ยิ่งขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม เพราะว่าเขาคำนวณได้เห็นเหตุร้ายในคืนนี้ที่อ๋องหรงและไป๋ชิงหลิงกำลังเผชิญอยู่

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว สีหน้าดูไม่ได้เลย

การตอบสนองของปรมาจารย์หลูทำให้จักรพรรดิเหยาครุ่นคิด เอ่ยถามด้วยความกังวลเล็กน้อย " ปรมาจารย์หลู ภัยใหญ่ที่ท่านว่าจะเป็น การที่ข้าขังไป๋เจาเสวี่ยหรือไม่"

" ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ"

" นี่เจ้า..." ยังไม่รอให้หรงเยี่ยจะได้ตอบกลับ ไป๋ชิงหลิงก็ดึงมือของนางกลับมา หันหลังแล้วก็วิ่งไปห้องลงทัณฑ์อีกห้อง หยิบกุญแจมาพวงหนึ่ง เดินไปหน้าห้องคุกห้องหนึ่ง

ข้างในเป็นนักโทษกำลังคุกเข่าร้องไห้ขอความช่วยเหลือ " ข้ากำลังจะหมดโทษแล้ว ข้ายังไม่อยากตาย ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย "

" แม่นางขอช่วยข้าด้วย บ้านข้ายังมีลูกเมียที่รอให้ข้ากลับไปดูแล "

" ข้ายอมถูกตัดหัว ก็ไม่อยากถูกไฟคลอกตาย ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย"

ไป๋ชิงหลิงจับกลอนประตูแล้วก็มองไปยังนักโทษในคุก เอ่ย " ข้าช่วยพวกเจ้าออกไปก็ได้ แต่พวกเจ้าต้องรับปากข้าเรื่องหนึ่ง พาเขาออกไปด้วย สถานะของพิเศษมาก ขอแค่เขายังมีชีวิตอยู่ ก็สามารถรับรองการออกจากคุกก่อนกำหนดของพวกเจ้า จากโทษถึงตายก็กลายเป็นโทษขังธรรมดา"

คนในคุกต่างจ้องมองไปตามการชี้ของไป๋ชิงหลิง

หรงเยี่ยนั่งอยู่บนพื้น หลังของเขาพิงผนังไว้ เสื้อของเขาเปิดอ้าซ่า มีรอยแผลรอบตัว เลือดของเขาซึมผ่านเสื้อผ้าของเขาไหลลงไปตามรอยแยกบนพื้น และเข่าของเขาทั้งสองข้างขยับไม่ได้

ผู้คนที่เห็นบาดแผลบนตัวเขาก็รู้สึกเจ็บปวดแทน

แต่ว่าขอแค่ให้พวกเขามีชีวิตต่อไป ต่อให้ต้องแบกศพคนตายพวกเขาก็ยินยอม

พวกเขาต่างแย่งกันตอบ " พวกเรายินยอม พวกเรายินยอม"

ไป๋ชิงหลิงหากุญแจเปิดประตูคุกออก

พวกนักโทษต่างคนต่างพุ่งออกมา มีบางคนก็วิ่งหนีสุดชีวิต แต่ก็มีบางคนเดินไปทางหรงเยี่ย แล้วก็แบกเขาขึ้นมา...

หรงเยี่ยมองไปทางไป๋ชิงหลิง เอ่ย" รีบไปเร็วเข้า"

" ข้าขอเวลาอีกเดี๋ยวเดียว เจ้าออกไปก่อน" ไป๋ชิงหลิงพูดจบก็เดินไปห้องคุกอีกห้อง แต่นักโทษที่แบกหรงเยี่ยนั้นหนีออกไปทางตรงกันข้ามกับไป๋ชิงหลิงทันที