ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 252

มาถึงถนนนอกเมืองฝั่งประจิม

ไป๋ชิงหลิงพบว่ามีผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันที่ถนน และพวกเขาก็ย้ายไปที่จัตุรัสฮุ่ยกวน

เสิ่นหรูเหลียนหยุดคนเหล่านั้นและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

“ไม่รู้สิ วันนี้เป็นวันประหารไอ้สารเลวหรงเวินหยู” ชายชราพูดสองสามคำแล้วลากหลานชายไปที่ลานประหาร

ไป๋ชิงหลิงหันหลังกลับ และวิ่งไปที่ลานประหารหลังจากได้ยินสิ่งที่ชายชราพูด

ระหว่างทางนางได้ยินผู้คนมากมายคุยกัน "ข้าได้ยินมาว่าอ๋องหรงบาดเจ็บจากไอ้สารเลวนั่น"

“ขาของอ๋องหรงใช้การไม่ได้ และเขาไม่มีวันลุกขึ้น และเดินต่อไปได้อีก”

“สนมคนใหม่ของอ๋องหรงทิ้งลูกไว้กับอ๋องหรงในเปลวเพลิง”

“น่าสลดใจยิ่งนัก มีคนกี่คนที่ถูกหรงเวินหยูทำร้าย แม้แต่ราชวงศ์ก็ไม่สนใจ มันควรจะได้รับผลกรรมเมื่อนานมาแล้ว”

หรงเยี่ย หรงเยี่ยขาพิการ...

ไป๋ชิงหลิงวิ่งอย่างเร่งรีบจนสะดุดหินที่อยู่ใต้เท้าของนางและล้มลงอย่างแรง เสิ่นหรูเหลียนที่ไล่ตามนางตะโกน: “คุณหนูไป๋"

เขารีบเข้าไปช่วยนางขึ้นมาจากพื้น "อย่ากังวลไป คราวนี้หรงเวินหยูตายแน่"

ไป๋ชิงหลิงดึงมืออก และไม่สนใจเสิ่นหรูเหลียน แต่ยังคงเดินไปข้างหน้า

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็มาถึงลานประหาร

อิงเหลียนและอิงซาออกมาจากฝูงชนโดยบังเอิญพร้อมกับลูกสองคนของพวกเขา

หรงจิ่งหลินมองเห็นไป๋ชิงหลิงอย่างรวดเร็ว

ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาประหลาดใจจนน้ำตาไหลลงมา ในวินาทีต่อมาเขาก็ผละออกจากมือของอิงเหลียนและวิ่งไปหาไป๋ชิงหลิง

"ท่านแม่ ท่านแม่"

ไป๋ชิงหลิงตัวสั่นอย่างรุนแรง และเมื่อนางมองกลับไปทางขวา นางเห็นหรงจิ่งหลินวิ่งมาจากฝั่งตรงข้าม

นางไม่คาดคิดว่าเด็กทั้งสองจะมาด้วย

นางกางแขนออกแล้วเดินไปหาเด็กทั้งสอง

เด็กสองคนโผเข้ากอดนางทีละคนๆ แล้วร้อง "แง" เสียงดัง

“ท่านแม่ เราคิดว่าท่านตายแล้ว” ไป๋ชงเซิงร้องไห้

หรงจิ่งหลินดวงตาเป็นสีแดงกล่ำเช่นกัน เขายักไหล่และพูดว่า "ข้ารู้... ข้ารู้ว่าพระเจ้าจะไม่ใจร้ายพรากเราออกจากกันอีก ท่านแม่"

เขาวางแขนข้างหนึ่งรอบคอของไป๋ชิงหลิง และซุกใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาเข้าไปในซอกไหล่ของไป๋ชิงหลิง เขาทั้งประหลาดใจ มีความสุข และหวาดกลัว!

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา พวกเขาพบกับไป๋ชิงหลิงได้แค่ในความฝัน และเมื่อเขาตื่นขึ้นมา ไป๋ชิงหลิงก็หายตัวไป

เขากลัวว่านี่จะเป็นความฝันอีกครั้ง

ไป๋ชิงหลิงใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้ วิ่งเข้าไปในลานประหารและตรงไปที่แท่นประหาร

เมื่อปรมาจารย์เว่ยเห็นไป๋ชิงหลิง ใบหน้าของเขาซีดจากความหวาดกลัว

ประการแรก การได้เห็นไป๋ชิงหลิง ปรากฏตัวที่นี่ทั้งเป็น

ประการที่สอง เนื่องจากลานประหารชีวิตเป็นสถานที่ที่คนคับคั่ง จึงไม่อนุญาตให้เกิดข้อผิดพลาด

"ไป๋...คุณหนู..." ใต้เท้าเว่ยจำได้ว่าจักรพรรดิเหยาได้เรียกคนทั้งโลกให้ยอมรับตัวตนของไป๋ชิงหลิงในฐานะพระชายา เขาจึงรีบเปลี่ยนน้ำเสียงและพูดว่า "พระชายาหรง อย่าได้ประมาท"

นางก้าวขึ้นไปบนแท่นประหาร ใต้เท้าเว่ยขอพร เล็กน้อย นางยืดตัวและพูดว่า: "ใต้เท้าไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อฆ่านักโทษ"

“แล้วจะทำอะไร?” ใต้ท้าวเว่ยปาดเหงื่อ

เขายังคงมีความประทับใจที่ดีต่อไป๋ชิงหลิง และเขาเคยร่วมงานกับนางมาก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการให้ไป๋ชิงหลิงทำอะไรอีก

แต่ก่อนที่ใต้ท้าวเว่ยจะรอให้นางพูดอะไรสักคำ ทุกคนก็เห็นไป๋ชิงหลิงขว้างแส้ออกมาและฟาดใส่หรงเวินหยูอย่างดุเดือด

“อ๊ะ!” หรงเวินหยูร้องลั่น

ใต้ท้าวเว่ยก็ตะโกนออกมาเช่นกัน

หรงเวินหยูคำราม "ไอ้สารเลว กล้าดียังไง?..."

"ฝวัด ฝวัด ฝวัด!" เสียงแส้ของอิงเหลียนเซ็งแซ่ ไป๋ชิงหลิงใช้มันได้อย่างราบรื่นมาก

นางฟาดแส้ลงบนตัวหรงเวินหยูหลายต่อหลายครั้ง ทำให้หรงเวินหยูกรีดร้องเสียงดังต่อเนื่อง