ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 252

มาถึงถนนนอกเมืองฝั่งประจิม

ไป๋ชิงหลิงพบว่ามีผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันที่ถนน และพวกเขาก็ย้ายไปที่จัตุรัสฮุ่ยกวน

เสิ่นหรูเหลียนหยุดคนเหล่านั้นและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

“ไม่รู้สิ วันนี้เป็นวันประหารไอ้สารเลวหรงเวินหยู” ชายชราพูดสองสามคำแล้วลากหลานชายไปที่ลานประหาร

ไป๋ชิงหลิงหันหลังกลับ และวิ่งไปที่ลานประหารหลังจากได้ยินสิ่งที่ชายชราพูด

ระหว่างทางนางได้ยินผู้คนมากมายคุยกัน "ข้าได้ยินมาว่าอ๋องหรงบาดเจ็บจากไอ้สารเลวนั่น"

“ขาของอ๋องหรงใช้การไม่ได้ และเขาไม่มีวันลุกขึ้น และเดินต่อไปได้อีก”

“สนมคนใหม่ของอ๋องหรงทิ้งลูกไว้กับอ๋องหรงในเปลวเพลิง”

“น่าสลดใจยิ่งนัก มีคนกี่คนที่ถูกหรงเวินหยูทำร้าย แม้แต่ราชวงศ์ก็ไม่สนใจ มันควรจะได้รับผลกรรมเมื่อนานมาแล้ว”

หรงเยี่ย หรงเยี่ยขาพิการ...

ไป๋ชิงหลิงวิ่งอย่างเร่งรีบจนสะดุดหินที่อยู่ใต้เท้าของนางและล้มลงอย่างแรง เสิ่นหรูเหลียนที่ไล่ตามนางตะโกน: “คุณหนูไป๋"

เขารีบเข้าไปช่วยนางขึ้นมาจากพื้น "อย่ากังวลไป คราวนี้หรงเวินหยูตายแน่"

ไป๋ชิงหลิงดึงมืออก และไม่สนใจเสิ่นหรูเหลียน แต่ยังคงเดินไปข้างหน้า

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็มาถึงลานประหาร

อิงเหลียนและอิงซาออกมาจากฝูงชนโดยบังเอิญพร้อมกับลูกสองคนของพวกเขา

หรงจิ่งหลินมองเห็นไป๋ชิงหลิงอย่างรวดเร็ว

ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาประหลาดใจจนน้ำตาไหลลงมา ในวินาทีต่อมาเขาก็ผละออกจากมือของอิงเหลียนและวิ่งไปหาไป๋ชิงหลิง

"ท่านแม่ ท่านแม่"

ไป๋ชิงหลิงตัวสั่นอย่างรุนแรง และเมื่อนางมองกลับไปทางขวา นางเห็นหรงจิ่งหลินวิ่งมาจากฝั่งตรงข้าม

นางไม่คาดคิดว่าเด็กทั้งสองจะมาด้วย

นางกางแขนออกแล้วเดินไปหาเด็กทั้งสอง

เด็กสองคนโผเข้ากอดนางทีละคนๆ แล้วร้อง "แง" เสียงดัง

“ท่านแม่ เราคิดว่าท่านตายแล้ว” ไป๋ชงเซิงร้องไห้

หรงจิ่งหลินดวงตาเป็นสีแดงกล่ำเช่นกัน เขายักไหล่และพูดว่า "ข้ารู้... ข้ารู้ว่าพระเจ้าจะไม่ใจร้ายพรากเราออกจากกันอีก ท่านแม่"

เขาวางแขนข้างหนึ่งรอบคอของไป๋ชิงหลิง และซุกใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาเข้าไปในซอกไหล่ของไป๋ชิงหลิง เขาทั้งประหลาดใจ มีความสุข และหวาดกลัว!

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา พวกเขาพบกับไป๋ชิงหลิงได้แค่ในความฝัน และเมื่อเขาตื่นขึ้นมา ไป๋ชิงหลิงก็หายตัวไป

เขากลัวว่านี่จะเป็นความฝันอีกครั้ง