ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 253

แต่นี่ยังไม่เพียงพอ

หลังจากที่นางใช้แส้ครั้งแรก นางก็ไม่หยุดจน กระทั่งร่างกายของหรงเวินหยูเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ

แต่นี่ก็ยังไม่สามารถระบายความโกรธในใจของนางได้

นางเดินเข้าไป และเตะไปที่ใบหน้าของหรงเวินหยูอย่างแรง

หรงเวินหยูถูกนางเตะออกจากแท่นประหาร ในเวลานี้ ร่างกายเขาเต็มไปด้วยเลือด

ใต้เท้าเว่ยเพิ่งได้สติ เขารีบเดินออกจากศาลอาญาและพูดว่า “พระชายาหรง อย่าทุบตีเขาอีกเลย ถ้าพระองค์ทุบตีเขาต่อไป เขาจะตายได้ ”

“เขาเป็นคนที่ตายแล้ว แต่เจ้าจะปล่อยให้เขาตายอย่างไร้ค่าได้อย่างไร ใต้เท้าเว่ยไม่ต้องกังวล เมื่อถึงเวลา ข้าจะส่งเขาคืนให้ท่าน”

นางโยนแส้ทิ้ง รับไม้เรียวทรมานจากทหารคนหนึ่ง และเดินไปที่หรงเวินหยู

หรงเวินหยูคลานไปข้างหน้าอย่างสิ้นหวัง เลือดยังคงไหลออกจากปากของเขา

เขาพูดขณะคลานขึ้นไปด้วยว่า “ไป๋……เจาเสวี่ย เสด็จย่าของหม่อมฉัน……เป็นองค์หญิงใหญ่ จักรพรรดิ……มีวันนี้ได้ เป็นเพราะคุณงามความดีของ……เสด็จย่าของข้า เขา……ไม่กล้า……ไม่กล้า……ตัดหัวข้า รอข้ากลับมา……อีกครั้ง ข้าจะต้อง……แก้แค้น……ฆ่าเจ้าแน่ ! ”

ไป๋ชิงหลิงมองมนุษย์หน้าเลือดเหมือนหนอนอย่างเย็นชา และยิ้มหวาน “เหอะ คิดจริง ๆ เหรอว่าด้วยนามสกุลหรง ตระกูลเวินของเจ้าก็จะกลายเป็นญาติของจักรพรรดิ ！”

ถูกต้อง แล้วที่เรียกว่าตระกูลหรง ก็ได้รับพระราชทานจากจักรพรรดิเหยา ในวันที่จักรพรรดิเหยาขึ้นครองบัลลังก์ และพวกเขาได้รับพระราชทานนามสกุลหรง

เดิมทีพวกเขามาจากตระกูลเวิน และอาศัยเกียรตินี้ คนพวกนี้ก็ดูถูกคนอื่นแล้ว……

ไม่เพียงแต่หรงเวินหยูเท่านั้น แต่ยังรวมถึงอ๋องต้วนหรงฉี, พระชายาหรง……

คนเหล่านี้ หยิ่งผยองท้าทายและใจกล้ามาก

นางยกไม้เรียวขึ้น และตีหรงเวินหยูอย่างแรง

“อ๊าค……”

หรงเวินหยูทันใดนั้นก็กลิ้งไปสองสามครั้ง อิงเหลียนก้าวไปข้างหน้าและกดร่างของหรงเวินหยู เมื่อไม้เรียวในมือของไป๋ชิงหลิงกระแทกขาของเขา มันก็หักทันที

และขาของหรงเวินหยูก็ถูกไม้เรียวทำให้เสียรูปเช่นกัน และเสียงกรีดร้องก็ดังก้องอยู่……

ตำหนักเฉียนชิง

ฟางกงกงวิ่งเข้าไปในตำหนักเฉียนชิงด้วยความตื่นตระหนก เมื่อเห็นเช่นนี้ จักรพรรดิเหยาก็โยนหนังสือเล่มเล็กในมือ และตรัสด้วยความโกรธว่า “เจ้าวิ่งทำไม ? “

ฟางกงกงคุกเข่าลง และพูดว่า “ฝ่าบาท แม่นางไป๋……ไม่ใช่ พระชายาหรง พระชายาหรงกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ ”

“กลับมาแล้วหรือ ? ” จู่ ๆ จักรพรรดิเหยาก็ลุกขึ้นจากบัลลังก์มังกร “วิญญาณกลับมางั้นหรือ ？”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ คือ……นางกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ” ฟางกงกงหายใจหอบ

มีแสงวาบขึ้นในดวงตาของจักรพรรดิเหยา และพระองค์ทรงตรัสว่า “คนอยู่ที่ไหน ? ”

ฟางกงกงชี้ไปที่ด้านนอกประตูวัง “ที่ลานประหาร พระชายาหรงปรากฏตัวที่ลานประหาร ”