นั่นเป็นเหตุผลที่จักรพรรดิเหยาเห็นด้วยว่าควรใช้นามสกุลของแคว้น ทั้งตระกูลจะได้รับการปฏิบัติดั่งญาติของจักรพรรดิ
นี่กลายเป็นอ๋องฮุ่ยคนที่สองไม่ใช่หรือ?
“อย่างไรก็ตาม เสด็จป้าค่อนข้างรักสงบ หลังจากที่เสด็จพ่อขึ้นครองบัลลังก์ นางก็ทิ้งลูกสองคนของและย้ายออกจากเมืองหลวงเพื่อไปปฏิบัติธรรมที่อาศรมหนิงเย่โดยไม่คำนึงถึงเรื่องทางโลก” หรงเยี่ยกล่าว
คำพูดของหรงเยี่ยทำลายมุมมองของไป๋ชิงหลิงที่มีต่อองค์หญิงใหญ่อีกครั้ง
ตรงกันข้าม ไป๋ชิงหลิงมองสิ่งที่เจ้าหญิงคนโตทำไม่ออก
“ถึงอย่างนั้นนางก็ยังขู่เสด็จพ่อด้วยพินัยกรรมมอบราชสมบัติ” ไป๋ชิงหลิงกล่าว
หรงเยี่ยจับมือนางและดึงเข้ามาในอ้อมแขนของเขา
นางกระซิบว่า "ระวังเจ็บ"
“อืม ก็อยากกอดเจ้านี่”
"ไม่ได้ ทนหน่อยแล้วกัน" นางผละจากอ้อมกอดของเขา ไม่ต้องการพูดคุยเกี่ยวกับกิจการของตระกูลหรงอีก "ข้าจะไปใช้ให้คนทำโจ๊ก เจ้าจะได้กินอะไรบ้าง"
“ข้าอยากเช็ดตัว”
“เช็ดตัวเหรอ?” ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองบาดแผลบนร่างกายเขา “ลืมมันซะ ค่อยล้างตัวหลังจากที่เจ้าหายดีแล้ว”
เขาดึงไป๋ชิงหลิงมาตรงหน้าเขาอีกครั้ง ลดศีรษะลง กดริมฝีปากลงบนขมับของนางและพูดออกมาหนึ่งประโยค
ใบหน้าของ ไป๋ชิงหลิงปลี่ยนเป็นสีแดงทันที นางหันหน้าหนีและปฏิเสธ: "ไม่ ข้าจะให้อิงซาเข้ามารับใช้เจ้า"
นางยืนขึ้นและเดินออกไปข้างนอก
แต่มีเสียง "ตุบ" ดังขึ้นข้างหลัง ไป๋ชิงหลิงหันกลับมาและเห็นหรงเยี่ยตกจากเตียง
นาวเรียกด้วยความโกรธ: "หรง เยี—"
ไป๋ชิงหลิงขัดใจหรงเยี่ยไม่ได้ เพราะรู้ว่าหากไม่เช็ดตัวให้เขา เขาก็จะงอแงอยู่เรื่อยๆ ดังนั้นจึงขอให้ใครสักคนเตรียมน้ำมาเช็ดตัวให้เขา และขอให้อิงซา และพาเขากลับไปที่เตียง
นางมองดูน้ำร้อนที่วางทิ้งไว้เป็นเวลานาน
หรงเยี่ยพูดเบาๆ "พระชายา เราเป็นสามีภรรยาที่คุ้นเคยกันดี ดังนั้นไม่ต้องอาย"
“แค่ครั้งเดียวเถอะ” นางพูดอย่างโกรธจัด
หรงเยี่ยส่งเสียง "อืม" เงาแสงเจ้าเล่ห์ฉายผ่านดวงตาของเขา เพลิดเพลินกับไป๋ชิงหลิงที่กำลังเช็ดตัวให้
แต่ในที่สุดสิ่งที่เรียกว่าการเช็ดตัวนี้ก็กลายเป็นการดูแลอื่นในที่สุด
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ไป๋ชิงหลิงเม้มริมฝีปากที่บวมเล็กน้อยของนาง และเดินออกจากห้องโถงด้านข้างของตำหนักเฉียนชิงด้วยใบหน้าแดงก่ำ
เด็กทั้งสองเพิ่งมาถึงตำหนักเฉียนชิง
หรงจิ่งหลินร้องเรียก: "ท่านแม่ ท่านพ่อตื่นแล้วหรือ"
ไป๋ชิงหลิงชำเลืองมองไปที่ห้องโถงด้านในและพูดอย่างบูดบึ้ง"ตื่นนอนแล้ว กำลังพักผ่อนข้างใน"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...