ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 257

นั่นเป็นเหตุผลที่จักรพรรดิเหยาเห็นด้วยว่าควรใช้นามสกุลของแคว้น ทั้งตระกูลจะได้รับการปฏิบัติดั่งญาติของจักรพรรดิ

นี่กลายเป็นอ๋องฮุ่ยคนที่สองไม่ใช่หรือ?

“อย่างไรก็ตาม เสด็จป้าค่อนข้างรักสงบ หลังจากที่เสด็จพ่อขึ้นครองบัลลังก์ นางก็ทิ้งลูกสองคนของและย้ายออกจากเมืองหลวงเพื่อไปปฏิบัติธรรมที่อาศรมหนิงเย่โดยไม่คำนึงถึงเรื่องทางโลก” หรงเยี่ยกล่าว

คำพูดของหรงเยี่ยทำลายมุมมองของไป๋ชิงหลิงที่มีต่อองค์หญิงใหญ่อีกครั้ง

ตรงกันข้าม ไป๋ชิงหลิงมองสิ่งที่เจ้าหญิงคนโตทำไม่ออก

“ถึงอย่างนั้นนางก็ยังขู่เสด็จพ่อด้วยพินัยกรรมมอบราชสมบัติ” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

หรงเยี่ยจับมือนางและดึงเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

นางกระซิบว่า "ระวังเจ็บ"

“อืม ก็อยากกอดเจ้านี่”

"ไม่ได้ ทนหน่อยแล้วกัน" นางผละจากอ้อมกอดของเขา ไม่ต้องการพูดคุยเกี่ยวกับกิจการของตระกูลหรงอีก "ข้าจะไปใช้ให้คนทำโจ๊ก เจ้าจะได้กินอะไรบ้าง"

“ข้าอยากเช็ดตัว”

“เช็ดตัวเหรอ?” ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองบาดแผลบนร่างกายเขา “ลืมมันซะ ค่อยล้างตัวหลังจากที่เจ้าหายดีแล้ว”

เขาดึงไป๋ชิงหลิงมาตรงหน้าเขาอีกครั้ง ลดศีรษะลง กดริมฝีปากลงบนขมับของนางและพูดออกมาหนึ่งประโยค

ใบหน้าของ ไป๋ชิงหลิงปลี่ยนเป็นสีแดงทันที นางหันหน้าหนีและปฏิเสธ: "ไม่ ข้าจะให้อิงซาเข้ามารับใช้เจ้า"

นางยืนขึ้นและเดินออกไปข้างนอก

แต่มีเสียง "ตุบ" ดังขึ้นข้างหลัง ไป๋ชิงหลิงหันกลับมาและเห็นหรงเยี่ยตกจากเตียง

นาวเรียกด้วยความโกรธ: "หรง เยี—"

ไป๋ชิงหลิงขัดใจหรงเยี่ยไม่ได้ เพราะรู้ว่าหากไม่เช็ดตัวให้เขา เขาก็จะงอแงอยู่เรื่อยๆ ดังนั้นจึงขอให้ใครสักคนเตรียมน้ำมาเช็ดตัวให้เขา และขอให้อิงซา และพาเขากลับไปที่เตียง

นางมองดูน้ำร้อนที่วางทิ้งไว้เป็นเวลานาน

หรงเยี่ยพูดเบาๆ "พระชายา เราเป็นสามีภรรยาที่คุ้นเคยกันดี ดังนั้นไม่ต้องอาย"

“แค่ครั้งเดียวเถอะ” นางพูดอย่างโกรธจัด

หรงเยี่ยส่งเสียง "อืม" เงาแสงเจ้าเล่ห์ฉายผ่านดวงตาของเขา เพลิดเพลินกับไป๋ชิงหลิงที่กำลังเช็ดตัวให้

แต่ในที่สุดสิ่งที่เรียกว่าการเช็ดตัวนี้ก็กลายเป็นการดูแลอื่นในที่สุด

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ไป๋ชิงหลิงเม้มริมฝีปากที่บวมเล็กน้อยของนาง และเดินออกจากห้องโถงด้านข้างของตำหนักเฉียนชิงด้วยใบหน้าแดงก่ำ

เด็กทั้งสองเพิ่งมาถึงตำหนักเฉียนชิง

หรงจิ่งหลินร้องเรียก: "ท่านแม่ ท่านพ่อตื่นแล้วหรือ"

ไป๋ชิงหลิงชำเลืองมองไปที่ห้องโถงด้านในและพูดอย่างบูดบึ้ง"ตื่นนอนแล้ว กำลังพักผ่อนข้างใน"

เขาไม่เคยได้ยินว่าในวังพึ่งซื้อลูกพลัมเปรี้ยว

อิงอู๋กอดอก เย้ยหยันและดุว่า: "คนงี่เง่า"

“อิงอู๋ เจ้าเป็นอะไรไปน่ะ เจ้าเตะข้าและดุข้าทำไม”

อิงอู๋ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของห้องโถงหันกลับมา หันไปหาอิงซา แล้วพูดว่า: "เจ้าอย่าไปยุ่งเรื่องของพระชายาให้มากนัก"

"ข้า..เจ้า..."

ในเวลานี้ ซางจูก็มาพร้อมถือจานลูกพลัมเปรี้ยวอยู่ในมือ นางมาที่ตำหนักเฉียนชิง ชำเลืองมองทั้งสองคน แล้วถามว่า "อยากลองดูไหม?"

อิงซาจ้องที่บ๊วยเปรี้ยว: "สำหรับพระชายาเหรอ?"

“ท่านโหวซื้อมันมาจากข้างนอกและขอให้ข้าส่งไปที่วังมอบให้พระชายาหรง”

“เจ้าเคยส่งบ๊วยเปรี้ยวให้พระชายามาก่อนหรือไม่?” หยิงซาถามอีกครั้ง

ซังจูส่ายหัวและพูดว่า "นี่เป็นชุดแรกของปีนี้"

อิงซาตบหัวของเขาและพูดว่า: "ข้าคิดว่าเราต้องขอให้หมอเทวดาซูมาและพาพระชายาไปพบเขา"

หลังจากพูดจบ อิงซาก็หันหลังกลับและไปที่สำนักหมอหลวงแห่งแคว้นหรง อิงอู๋จับหน้าผากของเขาและดุว่า: "ไอ้งั่ง เจ้าคนงี่เง่า!"

เขาเดินไปตามทาง หายไปจากสายตาของซังจวี๋และไล่ตามทิศทางของอิงซาไป

ซังจูหันหน้าไปมองคนสองคนที่จากไปอย่างรีบร้อน และพูดกับตัวเองว่า "หมดทางเยียวยา"