ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 258

อาการบาดเจ็บของหรงเยี่ยต้องใช้เวลานานในการรักษา

แต่ขาของเขาก็ยังไม่หายดี

เมื่อหมอเทวดาซูถอดเฝือกออก ไป๋ชิงหลิงกำลังยืนอยู่นอกตำหนักเฉียนชิง หลังจากที่ หมอเทวดาซู ออกมาและบอกนางว่าผลลัพธ์ไม่เป็นไปในทางที่น่าพอใจนัก ไป๋ชิงหลิงก็ยอมรับความจริงอย่างสมบูรณ์

ขาของหรงเย่พิการแล้ว

ข่าวแพร่ออกไปในเวลาไม่นาน

บางคนมีความสุขและบางคนกังวล

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปในตำหนักเฉียนชิง มองหรงเยี่ยที่นั่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาของนางรู้สึกร้อนรุ่มเล็กน้อย นางวิ่งไปหาเขาอย่างรวดเร็วและนอนลงแทบเท้าของเขา

หรงเยี่ยมองลงมาที่นาง วางฝ่ามือบนศีรษะของนางเบาๆ แล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร"

"จะไม่เป็นไรได้ยังไง!" น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาของนาง น้ำเสียงของนางสั่นเครือเป็นกอย่างมาก: "ถ้าข้ารู้ตั้งแต่แรก ข้าจะพาเซิงเอ๋อร์ออกจากแคว้นหรง และหนีจากเจ้าด้วย ถ้าเจ้าไม่มา ข้าก็จะแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย ขาเจ้าจะได้……”

“จ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรน่ะ?” ใบหน้าของเขามืดลง และทันใดนั้น เขาก็ดึงนางขึ้นจากพื้น ให้นางขึ้นมานั่งบนตักของเขา และกอดไว้แน่น

ไม่มีนางแล้วต่อให้มีขาจะไปมีประโยชน์อะไร

ขาของเขามีไว้ใช้เพื่อตามหานางจนพบเท่านั้น

ตอนนี้หาพบแล้ว นางก็คือขาของเขา

เขาไม่สนใจหรอก

เมื่อเทียบกับต้องเสียชีวิต เขารู้สึกว่าการที่จะแลกขาคู่หนึ่งสำหรับแม่ของลูกทั้งสองคน มันมีค่ากว่ามาก

นางพิงเขาพลางร่ำไห้เสียใจอย่างอยุดไม่ได้

“เจ้าเป็นโอรสแห่งสวรรค์ที่น่าภาคภูมิใจ แค่เพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง นี่มันคุ้มแล้วหรือ?”

"มันคุ้มค่าแล้ว!" เขากดใบหน้าของเขาลงบนศีรษะของนางและพูดอย่างหนักแน่นว่า "สำหรับข้ามันคุ้มค่า"

นางเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วถามว่า "วันนั้นในคุกใต้ดิน เจ้ามีสิทธิที่ไม่ต้องถูกลงโทษรุนแรง บอกข้าที วันนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

ดวงตาของหรงเยี่ยมืดลงเล็กน้อย และเขาจงใจหลบสายตาของนาง

นางหันหน้าของเขามา "เขาเอาข้ามาขู่เจ้าเหรอ?"

"ไม่ใช่"

“เจ้าโกหกข้าไม่ได้หรอก ข้าเห็นหมดแล้ว เขาเอาเจ้ามาขู่ข้าด้วย เขาบอกว่าจะมัดและทรมานข้า แต่ถ้าเจ้ายอมเชื่อฟัง เขาจะปล่อยข้าไป เขายังเอาเสด็จพ่อมากดดันเจ้า บอกว่าที่นี่คือศาลต้าหลี่ ถ้าเจ้าทำอะไรกับเขา มันจะเป็นการดูหมิ่นเสด็จพ่อ เจ้ากลัวว่าเสด็จพ่อจะเอาความโกรธเรื่องนี้มาลงที่ข้าใช่ไหม?” นางไม่รู้ว่าฉากในความฝันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่นางรู้สึกเหมือนว่ามันเป็นเรื่องจริง เขาเดินไปที่แท่นทรมานและขอให้ผู้คุมมัดเขา

พวกเขาทรมานเขา แต่เขากัดฟันและรอดชีวิตมาได้

เขาทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้นางทรมาน แต่เขาลืมไปว่านางเองก็ทนไม่ได้ที่เห็นเขาเจ็บปวด...

นางสะดุ้งตื่นขึ้นในความฝัน ทุกบาดแผลบนร่างกายของเขาเจ็บแปลบในหัวใจ

หรงเยี่ยไม่ต้องการพูดถึงอดีต

เขายกมือขึ้นจับข้อมือของนาง "เจ้านี่แต่งเรื่องได้เก่งจริง"

นางรู้สึกโศกเศร้าเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

หรงเยี่ยกอดนางไว้แน่น ฟังเสียงสะอื้นไห้ของนาง เขาไม่กล้าเคลื่อนไหวอะไรอีก

เขาคิดว่ามันไม่เป็นไรที่จะสูญเสียขาไปหนึ่งคู่ อย่างน้อยเขาก็มีลูกสองคนและนาง

เมื่อนางเหนื่อยจากการร้องไห้ หรงเยี่ยก็คลายอ้อมกอดและพูดว่า "ทุกอย่างบนใบหน้าของเจ้าร้องไห้จนบู้บี้ไปหมดแล้ว ถ้ามีคนเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเจ้าอีกครั้ง เราอาจตายจริงๆ"

"อ๊ะ!" ไป๋ชิงหลิงตกใจ รีบหยิบกระจกทองสัมฤทธิ์ขนาดเล็กออกมาจากที่ว่างเพื่อมองดู

เมื่อหรงเยี่ยอยู่ในหุบเขาเซียนไหล ก็ให้ตามหานักปลอมตัวที่ทรงพลังที่สุดของทหารองครักษ์เหยี่ยวดำมาให้เขา และบีบกระดูกเพื่อเปลี่ยนกระดูกดั้งเดิมบนใบหน้าของนาง

หรงเยี่ยเคยกล่าวไว้ว่าเทคนิคการปลอมตัวของนางแย่เกินไป คนอื่นสามารถมองออกได้ง่าย และมีเพียงการเปลี่ยนแปลงรูปร่างหน้าตาเท่านั้นที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นการแปลงโฉมที่แท้จริง

นางเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เมื่อเห็นว่าใบหน้าของนางไม่ได้เปลี่ยนไปแต่อย่างใด ก็วางกระจกทองสัมฤทธิ์ลง ขมวดคิ้วและจ้องมอง: "เจ้าโกหกข้า ข้าไม่ได้เปลี่ยนตรงไหนเลย"

"ยิ้มหน่อย"

“ข้าจะช่วยเจ้าเอง” นางไม่สนใจเขา

กอดแขนซ้ายด้วยมือทั้งสองข้าง พยุงเขาขึ้นจากพื้นแล้วผลักเขาลงบนเตียง

เมื่อหรงเยว่ล้มลงบนเตียง เขาก็พานางไปที่เตียง เขาพลิกตัวกดตัวเองไว้บนร่างของนาง จับข้อมือด้วยมือทั้งสองข้าง และจูบที่ริมฝีปากของนาง

นางตอบรับเขา

เมื่อทั้งคู่กำลังจะสูญเสียการควบคุม ฟางกงกงก็เดินเข้ามา